«

Ανοιχτός διάλογος σημαίνει ανοιχτά λιμάνια» επαναλαμβάνουν τις τελευταίες μέρες στελέχη της κυβέρνησης, σχετικά με την απεργία των εργαζομένων στον ΟΛΠ και απαντώντας (μεταξύ άλλων και) στο αίτημα των πλειοψηφιών στη διοίκηση ΟΜΥΛΕ και Ενωσης Λιμενεργατών. Βέβαια, για να μην υπάρξει καμία παρεξήγηση για το μέχρι πού «ανοίγει» ο διάλογος, συμπληρώνουν ότι τα αποτελέσματα του διαλόγου μεταξύ ΟΛΠ και ΣΕΠ (της εταιρείας που εκπροσωπεί την COSCO) που θα ξεκινήσει «δεν μπορούν ούτε να προαναγγελθούν ούτε να προεξοφληθούν, ιδιαίτερα μάλιστα όταν υπάρχει διεθνής σύμβαση κυρωμένη από την προηγούμενη κυβέρνηση, με ισχύ νόμου». Δηλαδή, η κυβέρνηση καλεί μεν σε διάλογο, αποκλείει δε από το περιεχόμενο του διαλόγου την απομάκρυνση της COSCO από το λιμάνι. Οπως και συνολικά των πολυεθνικών, αφού η απελευθέρωση των λιμενικών υπηρεσιών και το ξεπούλημα των λιμανιών έχει εδώ και καιρό συναποφασιστεί στις Βρυξέλλες με τη συμβολή όλων των κυβερνήσεων και δυνάμεων του ευρωμονόδρομου, μεταξύ αυτών και των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ- ΣΥΝ. Φαίνεται γι' αυτό και τα δικαστήρια και η καταδίκη της απεργίας. Για το διάλογο και αυτά!

Για διάλογο κάνουν συνέχεια λόγο και οι ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, συνδικαλιστικές οργανώσεις, ονομάζοντας «κοινωνικούς εταίρους» των εργατών εκείνους που κουρελιάζουν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους, τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους μεγαλεμπόρους. Διάλογος, βέβαια, που ποτέ δεν ασχολείται με π.χ. το πώς η 12ωρη και 4ωρη δουλειά θα καταργηθεί και θα διασφαλιστεί σταθερή και μόνιμη εργασία με 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο για όλους, όπως επιτρέπουν τα σύγχρονα μέσα παραγωγής. Τέτοιοι «διάλογοι» περιστρέφονται και εξαντλούνται αποκλειστικά στο μέγιστο κέρδος της πλουτοκρατίας.

Ενας είναι ο πραγματικός για τους εργαζόμενους και το λαό διάλογος: αυτός που έχει αποκλειστική αφετηρία και επιδίωξη την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικών τους δικαιωμάτων. Ούτε μία σπιθαμή απόκλιση από αυτήν τη γραμμή δεν πρέπει να διαπραγματευτούν οι εργάτες. Ολοι οι υπόλοιποι «διάλογοι» είναι προσχηματικοί και αξιοποιούνται ως εργαλεία ενσωμάτωσης των εργαζομένων.

Καμιά αυταπάτη. Ποτέ και για τίποτα το κεφάλαιο δε θα διαπραγματευτεί με τους εργάτες τη δική του κερδοφορία. Με ποιους και τι «διάλογο» να κάνουν οι εργάτες με εκείνους που πουλάνε π.χ. τα ναυπηγεία, υποθηκεύοντας μεταξύ άλλων την αμυντική ικανότητα της χώρας, υπονομεύοντας τις ίδιες τις παραγωγικές της δυνατότητες; Να συζητήσουν πόσα και πότε εργατικά δικαιώματα θα πετσοκοπούν; Να συζητήσουν, αν ο λαός θα πληρώσει σε μια ή περισσότερες δόσεις την προίκα του νέου αγοραστή; Για τι πράγμα οι λαοί να κάνουν διάλογο με τους ιμπεριαλιστές; Για το ποια χώρα θα ματοκυλήσουν πρώτα ή τι τεχνολογίας όπλα θα χρησιμοποιήσουν; Τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις δε συνιστούν διάλογο αλλά εξαπάτηση και χειροπόδαρο εκβιασμό των εργαζομένων και των λαών.

Γι' αυτό και διαδηλώνοντας για τις σύγχρονες ανάγκες τους οι εργάτες βροντοφωνάζουν: «Ο διάλογός τους είναι μια απάτη, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Σύνθημα βαθιά ταξικό που είναι οδηγός για την οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης. Γιατί ο μόνος τρόπος που έχουν οι εργάτες για να «συζητήσουν» με εκείνους που τους ξεζουμίζουν είναι η ταξική πάλη και ό,τι αυτή υπαγορεύει.