Καθώς η παγκόσμια κρίση που εμφανίστηκε ως κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος βρίσκεται σε εξέλιξη, γίνεται όλο και πιο φανερό ότι οι δυνάμεις του κεφαλαίου θα μεταχειριστούν κάθε μέσο για να φορτώσουν και πάλι τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους και στα άλλα λαϊκά στρώματα. Οι εθνικές κυβερνήσεις κατά μόνας και όλες μαζί, νεοφιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές, «προοδευτικές» και συντηρητικές, στοιχίζονται πίσω από το ΔΝΤ, το G7, το Γιουρογκρούπ, και κάνουν αυτό που απαιτεί η προστασία και ενίσχυση της πλουτοκρατίας, ρίχνοντας κρατικό χρήμα στις χρεοκοπημένες τράπεζες.

Η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, που ήδη βρίσκονται κάτω από την πίεση της δύναμης του μεγάλου κεφαλαίου και της αντιλαϊκής πολιτικής, δέχονται και νέα πυρά. Μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις και υποδομές (ΟΑ, λιμάνια) ιδιωτικοποιούνται. Εκατοντάδες εργάτες απειλούνται να βρεθούν στο δρόμο (ΖΗΜΕΝΣ, ΛΑΝΝΕΤ) αφού πρώτα οι ιδιοκτήτες τους τους ξεζούμισαν, αποσπώντας τεράστια κέρδη. Παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις για «σταθερότητα» βρισκόμαστε μπροστά σε νέα φάση αύξησης της ανεργίας.

Και ως εκ τούτου βρισκόμαστε μπροστά σε όξυνση της ταξικής αντιπαράθεσης. Μπροστά σε αυτές τις κρίσιμες εξελίξεις, μια μπορεί να είναι η απάντηση των εργαζομένων: Ανάπτυξη και κλιμάκωση των ταξικών αγώνων. Ενιαία ταξική πάλη με όλες τις μορφές. Ενίσχυση της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα μικρομεσαία στρώματα του χωριού και της πόλης. Υπεράσπιση με κάθε τρόπο του μεροκάματου και της απασχόλησης, του εισοδήματος, των ασφαλιστικών δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων. Αλλά ένας αγώνας που απλώς θα βάζει φρένο στους σφετερισμούς του κεφαλαίου, σήμερα δεν αρκεί. Χρειάζεται ένα νέο ποιοτικό άλμα στην οργάνωση της πάλης, στο περιεχόμενο και τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης. Από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο ζήτημα που απασχολεί την εργατική τάξη, από το πρωτοβάθμιο Σωματείο μέχρι τις Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα, χρειάζεται να ξεσκιστεί το μαύρο πέπλο του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Να κουρελιαστούν οι θεωρίες της «ανάπτυξης», του «κοινωνικού εταιρισμού» και του «ευρωμονόδρομου». Να καταδικαστούν στη συνείδηση των εργαζομένων οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί τους στυλοβάτες.

Την ώρα που οι διάφοροι Μπράουν και Μέρκελ, Σαρκοζί και Μπερλουσκόνι, αλλά και οι Καραμανλής, Παπανδρέου, με συμπόρευση κάτι αριστερούληδων ΣΥΝασπισμένων, ως μάγοι, δεν έχουν πρόβλημα να πουλήσουν για «σοσιαλισμό» τις πιο σκληρές κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις υπέρ του κεφαλαίου, οι εργαζόμενοι πρέπει να κάνουν αποφασιστικά βήματα στη δράση και τη σκέψη τους. Οχι μόνο να μην αποδεχτούν να τους φορτώσουν τα βάρη της κρίσης αλλά να πολιτικοποιήσουν στο έπακρο τον αγώνα τους. Τώρα χρειάζεται ρήξη και ανατροπή σε όλα τα μέτωπα. Η κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής. Η απαίτηση «ο πλούτος να ανήκει σε αυτούς που τον παράγουν» γιατί έτσι θα ικανοποιούνται οι ανάγκες τους πρέπει να γραφτεί με ανεξίτηλα γράμματα στις σημαίες του εργατικού κινήματος. Η αντεπίθεσή του τότε και μόνο τότε θα έχει αποτελέσματα, αν δεν εξαντληθεί σε θέσεις άμυνας και σε αψιμαχίες χαρακωμάτων. Τα άμεσα συμφέροντα της εργατικής τάξης, η ικανοποίηση των καθημερινών της αναγκών, μέσα στο καμίνι των ταξικών αγώνων, μπορούν να βρουν μια άλλη προοπτική βάζοντας στην ημερήσια διάταξη τους στρατηγικούς στόχους της εργατικής τάξης, την πάλη για μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας, χωρίς εκμεταλλευτές και ταξική εκμετάλλευση.