Η απόφαση των υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών της ΕΕ να νομοθετήσουν την εγγύηση των τραπεζικών καταθέσεων δείχνει τουλάχιστον δύο πράγματα. Πρώτον, ότι η κρίση που έχει ξεσπάσει βρίσκεται ακόμα σε τέτοια φάση που στην εξέλιξή της δεν αποκλείεται να φτάσει σε τέτοιο σημείο που να απειληθούν ακόμα και ...θέσφατα, όπως είναι ο εγγυημένος χαρακτήρας των αποταμιευτικών καταθέσεων. Δεύτερον, ότι το τραπεζικό κεφάλαιο και ολόκληρη η οικονομική ολιγαρχία μαζί με το πολιτικό τους προσωπικό έχουν ήδη πανικοβληθεί μπροστά στο ενδεχόμενο μαζικών αναλήψεων από τους λογαριασμούς τραπεζικών καταθέσεων.

Βέβαια, οι κυβερνητικές διακηρύξεις για εγγυημένες καταθέσεις 100.000 ευρώ δεν αφορούν τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας. Δεν αφορούν τα 2,5 εκατομμύρια που ζουν κάτω από το όριο της απόλυτης φτώχειας, ούτε τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους και το στρατό των υποαπασχολούμενων νέων. Δεν απευθύνονται στα εκατομμύρια των μισθωτών που αμείβονται με 700 ή 800 ή ακόμα και με 1.000 ευρώ το μήνα, ούτε στους συνταξιούχους των 400 και 500 ευρώ, ούτε στους μετανάστες που δουλεύουν σε συνθήκες σκλαβιάς. Δεν έχουν σχέση με τη φτωχή αγροτιά που ακροβατεί ανάμεσα στο χωράφι και την Αγροτική για να τα βγάλει πέρα, ούτε με τους εκατοντάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους που επισκέπτονται τις τράπεζες μόνο για να πληρώσουν τις δόσεις των δανείων τους. Για όλους αυτούς, για τη συντριπτική πλειοψηφία δηλαδή του λαού, αλλού βρίσκεται το πρόβλημα και όχι στο πώς θα σωθούν τα 100 χιλιάρικα που έτσι κι αλλιώς δεν έχουν.

Για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα της χώρας, το μόνο βέβαιο είναι ότι θα κληθούν και πάλι να επωμιστούν τις συνέπειες της κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου, που βρίσκεται σε εξέλιξη, ανεξάρτητα από τις διαστάσεις που τελικά θα πάρει. Και αυτό σημαίνει σκληρότερη λιτότητα, μεγαλύτερη ανεργία, περισσότερη καθημερινή ανασφάλεια, ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμιση των συνθηκών ζωής, με γρηγορότερους ρυθμούς απ' ό,τι συμβαίνει σήμερα. Το ομολογούν, άλλωστε, και οι κυβερνώντες, με την επίσημη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, το επανέλαβε χτες και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας λέγοντας ότι η κρίση καθιστά ακόμα πιο αναγκαίες και επιτακτικές τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις της ΕΕ και της κυβέρνησης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους εργαζόμενους.

Για όλους αυτούς τους λόγους -και μαζί με όλα όσα ίσχυαν και μέχρι να κάνει την εμφάνισή της η κρίση - η ατζέντα για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα παραμένει ακριβώς η ίδια. Η πάλη και διεκδίκηση ικανοποίησης των αναγκών τους. Η ανατροπή αυτής της πολιτικής, που στις μέρες μας ισοδυναμεί με ανατροπή των εκμεταλλευτικών παραγωγικών σχέσεων, με ανατροπή του συστήματος. Κάθε παζάρι στη λογική του «πέντε πάνω - πέντε κάτω», όχι μόνο δεν προσφέρει λύσεις για τους εργαζόμενους, αλλά δίνει «φιλί ζωής» και ενισχύει την εξουσία της πλουτοκρατίας. Το ζήτημα για μας δεν είναι να αναζητούμε ρυθμίσεις που θα μας εγγυώνται τις καταθέσεις, αλλά η δυνατότητα να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε και να ζήσουμε σε μια κοινωνία, που θα είναι σε θέση να απαξιώσει ακόμα και την ιδέα-ανάγκη της ατομικής αποταμίευσης, αφού για όλους θα είναι εφ' όρου ζωής εξασφαλισμένες συνθήκες ζωής σύμφωνα με τις πραγματικές και σύγχρονες απαιτήσεις των εργαζομένων.