Ηκυβέρνηση και οι επιτελείς της, με αφορμή τις θετικές εκθέσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για την είσοδο στην ΟΝΕ και τη ζώνη του Ευρώ, μαζί με άλλα πολιτικά κόμματα που όλα αυτά τα χρόνια είχαν αναγάγει την ΟΝΕ σε «εθνικό στόχο» θεωρούν ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να νιώθει ικανοποιημένος γιατί «οι κόποι και οι θυσίες του έπιασαν τόπο και τώρα πρέπει να συνεχίσει να συνεισφέρει, ώστε να διατηρηθούν τα αποτελέσματα». Ποια όμως είναι η «επιτυχία»; Τα κριτήρια για τα οποία η ΕΕ κάνει δεκτή την Ελλάδα στην ΟΝΕ είναι η μείωση του πληθωρισμού, των ελλειμμάτων, των επιτοκίων και του δημόσιου χρέους. Η ουσία είναι ότι αυτά τα κριτήρια έχουν πρώτα και κύρια άμεση σχέση με την κερδοφορία του κεφαλαίου, τη συσσώρευση περισσότερου πλούτου σε λίγους και επιπλέον συρρίκνωση της λαϊκής κατανάλωσης, περικοπή κοινωνικών δαπανών, δραματική επιδείνωση των όρων ζωής και εργασίας για τα λαϊκά στρώματα. Αυτά είναι τα αποτέλεσμα του τούνελ της ΟΝΕ, που θα συνεχιστεί τώρα και μάλιστα χωρίς να υπάρχει φως στο βάθος.

Αλλωστε, αυτό ομολογείται και από την ίδια την έκθεση της Κομισιόν, που αναφέρει: «Η διετής συμφωνία του Μαΐου (πρόκειται για τη συλλογική σύμβαση που υπέγραψαν οι συμβιβασμένες ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ), οδήγησε σε επιβράδυνση των ονομαστικών αμοιβών των μισθωτών και του κόστους εργασίας, παρά τη σχετικά έντονη οικονομική δραστηριότητα». Και συνεχίζει: «η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να προωθήσει μια κατάλληλη διετή συλλογική σύμβαση το 2000, στη συνέχιση της συγκράτησης των μισθολογικών αυξήσεων». Δηλαδή οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να ξεκαθαρίσουν, όσο και αν στην πλειοψηφία τους εγκλωβίστηκαν για μια ακόμα φορά κατά τις πρόσφατες εκλογές στα κόμματα του μονόδρομου της ΟΝΕ, ότι η διόγκωση της ανεργίας, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις και το πετσόκομμα των δαπανών για υγεία, παιδεία, κοινωνική πρόνοια, θα συνεχιστούν πιο εντατικά στη μετα-ΟΝΕ εποχή.

Οι υποδείξεις των οργάνων της ΕΕ, που όπως αναφέρεται αποτελούν δεσμεύσεις της κυβέρνησης, δεν πρέπει να αφήνουν περιθώρια για εφησυχασμό στα λαϊκά στρώματα. Για τη διατήρηση των δεικτών προωθούνται νέες πολιτικές λιτότητας και οι λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές, δηλαδή ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων, (ήδη ανακοινώθηκε ότι προχωράει το πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης - μετοχοποίησης 15 ΔΕΚΟ, ανάμεσά τους, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΛΤΑ, λιμάνια), ταυτόχρονα με τη διεύρυνση της ανεργίας, περαιτέρω περιοριστικές μισθολογικές πολιτικές και άμεσα ξεθεμελίωμα του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος με επιδείνωση των όρων συνταξιοδότησης ιδιαίτερα για τις νεότερες γενιές.

Οι εκθέσεις, λοιπόν, και τα σχέδια της πλουτοκρατίας, αλλά πολύ περισσότερο η σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν οι εργάτες και υπάλληλοι, στους χώρους δουλιάς, δείχνουν ότι για το λαό δεν πρέπει να χάνεται ούτε μια μέρα, που να μην οργανώνεται η αντίστασή του στη λαίλαπα που έρχεται. Στο μαύρο μέλλον, του εργασιακού Μεσαίωνα που έρχεται χρειάζεται να ορθώσουν το δικό τους αγωνιστικό ταξικό τείχος, οικοδομώντας καθημερινά το αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό λαϊκό μέτωπο, ρήξης και ανατροπής με τη σημερινή κατάσταση. Ο φετινός αγωνιστικός, ενωτικός, ταξικός γιορτασμός της Πρωτομαγιάς που διοργανώνει πανελλαδικά το ΠΑΜΕ, ενάντια στη συναίνεση και την προσαρμογή στη μέγκενη της ΟΝΕ, είναι ένας πρώτος σταθμός, που θα δοθεί μια πρώτη αγωνιστική απάντηση και σίγουρα θα υπάρξει συνέχεια.