Η ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ και σήμερα Ευρωπαϊκή Ενωση χαιρετίζεται απ' όλες τις δυνάμεις του κατεστημένου, σαν το μεγάλο γεγονός, που έβαλε τη σφραγίδα του στην πορεία της χώρας. Φυσικά, η θεώρηση αυτή είναι καθαρά ταξική και αντικατοπτρίζει τα συμφέροντα της μεγαλοαστικής τάξης της Ελλάδας, η οποία όντως ωφελήθηκε από την ένταξη. Για το λαό, βέβαια, τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς το ισοζύγιο της ένταξης εμφανίζεται έντονα ελλειμματικό... Και αυτό, μαζί με πολλούς άλλους τομείς, φαίνεται καθαρά, αν δούμε και την εξέλιξη της ανεργίας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομίας, τη δεκαετία του '60, η ανεργία στην Ελλάδα κινήθηκε σε επίπεδα λίγο ψηλότερα του 5% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Τη δεκαετία του '70 σημείωσε καθοδική πορεία, ενώ το 1977 η χώρα άγγιζε το όνειρο της πλήρους απασχόλησης. Η ανεργία, τη χρονιά αυτή, διαμορφώθηκε στο 1,7% και τα δύο επόμενα χρόνια, το 1978 και το 1979, μόλις στο 1,9%. Τη δεκαετία του '80, είχαμε μια απότομη άνοδο της ανεργίας, σε επίπεδα υψηλότερα του 7%, ενώ το 1984 ξεπέρασε το φράγμα του 8% και διαμορφώθηκε στο 8,1% του εργατικού δυναμικού. Ηταν οι πρώτες σοβαρές ενδείξεις, για το τι σήμαινε για τα λαϊκά στρώματα η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Ομως, οι εξελίξεις της δεκαετίας του '80 δεν ήταν παρά τα προεόρτια. Το πρόβλημα επιδεινώνεται περαιτέρω τη δεκαετία του '90, καθώς οι διαδοχικές κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αρχίζουν να υλοποιούν προγράμματα καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, τα οποία είχαν σαν αποτέλεσμα να εκδιωχθούν από τη γη δεκάδες χιλιάδες αγρότες, ενώ οι ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων και τραπεζών οδήγησαν σε νέες απώλειες θέσεων εργασίας. Το 1998, η επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία στην Ελλάδα ανήλθε στο 12,5% του εργατικού δυναμικού, ποσοστό με το οποίο η χώρα μας βρέθηκε στη δεύτερη θέση, πίσω από την Ισπανία, μεταξύ των χωρών με την υψηλότερη ανεργία.

Φυσικά, οι εργαζόμενοι και ειδικά οι άνεργοι γνωρίζουν ότι τα πράγματα στην αγορά εργασίας είναι πολύ χειρότερα από αυτά που καταμαρτυρά η επίσημη στατιστική καταγραφή...