Η αστική προπαγάνδα αντιπαραθέτει στην εναντίωση και την αποδέσμευση από την ΕΕ το επιχείρημα: θα είμαστε μόνοι μας στην εποχή της «παγκοσμιοποίησης»;

ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ με τους άλλους λαούς ενάντια στο συνασπισμένο μεγάλο κεφάλαιο, που είτε με τον αγώνα τους είτε ακόμη και με δημοψηφίσματα είπαν το ΟΧΙ ή εξέφρασαν ισχυρότατη δυσπιστία στην ιμπεριαλιστική ΕΕ.

ΤΟ 1972 Ο ΛΑΟΣ της Νορβηγίας απορρίπτει σε δημοψήφισμα την ένταξή της στην τότε ΕΟΚ, με ποσοστό 53%.

ΤΟ 1982 Η ΓΡΟΙΛΑΝΔΙΑ, η οποία ως συνδεδεμένο τμήμα της Δανίας είχε καταστεί το 1973 μέλος της Κοινότητας, αποφάσισε με δημοψήφισμα και με ποσοστό 52% την αποχώρησή της από την ΕΟΚ. Μετά το αρνητικό δημοψήφισμα, η δανική κυβέρνηση και η ΕΟΚ συμφώνησαν, το Φλεβάρη 1984, να επιτρέψουν στη Γροιλανδία να αποχωρήσει από την Κοινότητα από την 1η Φλεβάρη 1985.

ΤΟ 1992 ΟΙ ΔΑΝΟΙ, σε δημοψήφισμα, απέρριψαν με ποσοστό 50,7% τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Επειτα από διαβουλεύσεις και διαπραγματεύσεις, η τότε ΕΟΚ των «12» πρόσφερε στην κυβέρνηση της Κοπεγχάγης το δικαίωμα της αυτο-εξαίρεσης σε κάποιους τομείς της κοινοτικής πολιτικής. Στη συνέχεια, χρειάστηκε και δεύτερο δημοψήφισμα, ώστε οι Δανοί να υπερψηφίσουν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

ΤΟ 1994, ΞΑΝΑ ο λαός της Νορβηγίας με δημοψήφισμα και με ποσοστό 52,1% αρνείται για δεύτερη φορά την ένταξή της χώρας του στην ΕΕ, ανατρέποντας την απόφαση για ένταξη κυβέρνησης και κοινοβουλίου.

ΠΑΛΙ ΟΙ ΔΑΝΟΙ, τα «άτακτα παιδιά» κατά την προσφιλή έκφραση των κυρίαρχων κύκλων της ΕΕ, κατάφεραν με την ψήφο τους να αναταράξουν για άλλη μια φορά την Ευρώπη.

ΣΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ το 2000, με ποσοστό 53,1%, ο λαός της Δανίας απορρίπτει την ΟΝΕ και το κοινό νόμισμα, το ευρώ.

ΣΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ στις 7 Ιούνη 2001, με ποσοστό 53,87% οι Ιρλανδοί απέρριψαν τη Συνθήκη της Νίκαιας και χρειάστηκε δεύτερο δημοψήφισμα ένα χρόνο μετά για να την επικυρώσουν.

ΣΤΙΣ 14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2003, σε δημοψήφισμα, ο λαός της Σουηδίας με ποσοστό 57% απέρριψε την ένταξη της χώρας του στη ζώνη του ευρώ.

ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ «ΝΑΙ» μετά από δημοψήφισμα για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ από το λαό της Γαλλίας ήταν οριακό, με ποσοστό 51%.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ με όλους τους λαούς που κινητοποιούνται ενάντια στην ευρωενωσιακή πολιτική που εξαφανίζει εργασιακές κατακτήσεις και δικαιώματα.

ΣΤΙΣ «ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης» δηλαδή της καπιταλιστικής διεθνοποίησης απαντάμε με τη διεθνοποίηση της ταξικής πάλης, τη συνεργασία και συντονισμό των λαϊκών κινημάτων.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΥΟ ΕΠΙΛΟΓΕΣ: Συμμόρφωση, προσαρμογή και ενσωμάτωση στην καπιταλιστική διεθνοποίηση με τους όρους του κεφαλαίου και με τις αρνητικές συνέπειες για τους εργαζόμενους ή αντίσταση, απειθαρχία, ρήξη, αποδέσμευση. Η αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική πάλη κάθε λαού στο εθνικό πεδίο είναι πάλη διεθνιστική, για να ανοίξει ο δρόμος προς τα μπρος για όλους τους λαούς.

ΜΟΝΑΞΙΑ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ οι κυρίαρχες τάξεις της Ευρώπης, φοβούνται και θωρακίζονται.

ΚΑΜΙΑ ΧΩΡΑ και ποτέ δεν ήταν «μόνη» της. Συνεργασίες και εμπορικές ανταλλαγές, δάνεια κλπ δεν έπαψαν ποτέ. Δοσοληψίες έχει και η ΕΕ με τρίτες χώρες. Το θέμα είναι αν οι διεθνείς συνεργασίες, ανταλλαγές γίνονται με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων ή των καπιταλιστικών κερδών. Και οι λαοί αγωνίζονται από κοινού για συνεργασίες αμοιβαία επωφελείς για τους ίδιους.