Ολοι μας αγαπήσαμε πρόσωπα που ίσως ποτέ δε συναντήσαμε από αντικειμενικές ή άλλες συνθήκες.

Αγαπήσαμε και τόπους που ποτέ δεν περπατήσαμε επειδή σ' αυτούς περπάτησαν ιστορικές προσωπικότητες ή ταυτίζονταν με σημαντικές σελίδες της ιστορίας της ανθρωπότητας ή εποχές που άλλαξαν την πορεία της.

Τον Θανάση Παπαρήγα τον αγαπούσα χωρίς να το ξέρει και ούτε υπήρχε λόγος να του το πω.

Τον είχα συναντήσει αρκετές φορές, τις περισσότερες σε αγωνιστικές συγκεντρώσεις εργαζομένων ή άλλων φορέων που διεκδικούσαν κάποιο κοινωνικό, οικονομικό ή πολιτικό τους αίτημα.

Εκείνες τις ώρες μπορούσαμε, σ' εκείνο το τυχαίο πλαίσιο, να ανταλλάξουμε σκέψεις που κατευθύνονταν σ' ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Μου έκανε εντύπωση, όσο και αν ήξερα την ευρυμάθειά του.

Θυμάμαι με λεπτομέρειες μια τυχαία συνάντησή μας στο Εθνικό Θέατρο. Ηταν μαζί με την Αλέκα. Και οι δυο τους δεν ήθελαν ούτε καν αποζητούσαν ιδιαίτερη μεταχείριση από εκείνη προς τους υπόλοιπους θεατές. Αυτό με μια απλότητα που απηχούσε τη βαθύτερη ιδεολογία τους, τις αρχές τους.

Φαίνονταν σαν οι λεγόμενες δημόσιες σχέσεις να μην τους είχαν φτάσει.

Βρίσκονταν εκεί για να δουν το έργο.

Η πιο στενή μου επαφή μαζί του ήταν, βέβαια, τα γραπτά του και οι εμφανίσεις του στον τηλεοπτικό «902».

Και στα πιο σοβαρά, τα πιο ιδεολογικά θέματα και προβλήματα ήταν ο πλέον συζητήσιμος. Σε μια άλλη γλώσσα, ο πλέον διαλεκτικός.

Εδινε ένα περιθώριο ή ένα δικαίωμα στην αμφιβολία που είχε τη δύναμη να την εξαλείψει, αλλά της επέτρεπε να εκφραστεί. Ενα λεπτό χιούμορ περνούσε λαθραία κάτω από κάποιες συγκρίσεις ή αναφορές ή παραδείγματα.

Παρατηρούσα πόσο ήπιος φαινόταν και πόσο πειστικός ήταν με τους χαμηλούς του τόνους.

Προσπάθησα να δώσω μια εξήγηση σ' εμένα.

Ολα αυτά πήγαζαν από τη βαθιά ριζωμένη μέσα του πίστη ότι το μέλλον ανήκε στην κοσμοθεωρία που υπερασπιζόταν.

Ακόμα αγαπάω τον Χέμινγουέι.

Χωρίς μεταφυσική. Απλώς επειδή υπήρξε και άφησε κληρονομιά το έργο του.

Είναι λίγος ο καιρός μετά την αμετάκλητη αναχώρηση του Θανάση Παπαρήγα.

Οσος χρόνος μού απομένει είναι δικός μου. Και θα συνεχίσω ν' αγαπάω πρόσωπα χωρίς να νιώθω την ανάγκη να τους το πω.

Η αγάπη επιβεβαιώνεται από το χρόνο.