Υπάρχει και η νόμιμη άμυνα. Οταν δηλαδή έρθει ο άλλος και σου βάλει το μαχαίρι στο λαιμό ή το πιστόλι στον κρόταφο, εσύ δεν είναι δυνατό να μείνεις απαθής, να μείνεις με σταυρωμένα τα χέρια. Θα αντιδράσεις με όποιον τρόπο μπορείς, ακόμη και βίαια - για να υπερασπιστείς τον εαυτό σου ή για να προφυλάξεις ό,τι κινδυνεύει από τον επιτιθέμενο. Και φυσικά αυτή η αντίδρασή σου είναι αποδεκτή και νόμιμη, γιατί θα ήταν αδιανόητο να απαιτεί κανένας από σένα που δέχεσαι την επίθεση να τηρείς παθητική στάση για να μην παραβείς τυχόν με την αντίδρασή σου το νόμο. Ε, όχι, και η τήρηση της νομιμότητας, η υποχρέωσή μας αυτή, ισχύει με προϋποθέσεις. Οταν με πνίγει, λόγου χάρη, ο άλλος, θα φωνάξω κι ας είναι τρεις τα ξημερώματα. Και θα ήταν, στ' αλήθεια, το άκρον άωτον της ανηθικότητας και της στρεψοδικίας αν αυτός που επιχείρησε να με στραγγαλίσει με κατήγγελλε για διατάραξη της κοινής ησυχίας!

Και όμως η κυβέρνηση αυτή την ανήθικη και στρεψόδικη τακτική ακολουθεί από καιρό. Εχει εξαπολύσει μπαράζ αφαιμακτικών επιθέσεων κατά των εργαζομένων και επειδή τα θύματά της αντιδρούν με πορείες, απεργίες, συγκεντρώσεις και μπλόκα, βγαίνει και καταγγέλλει αυτές τις νομιμότατες αντιδράσεις ως... υποκινούμενες ή παράνομες. Τόση είναι μάλιστα η ανηθικότητά της ώστε δε διστάζει να στήνει «αγροτοδικεία», «μαθητοδικεία» και άλλα «ειδικά» δικαστήρια και να παραπέμπει σ' αυτά όσους αμύνονται στην άκρως αντιλαϊκή πολιτική της. Σαθρά ποινικά αδικήματα, όπως «παρακώλυση συγκοινωνιών» «κατάληψη δημοσίου κτιρίου» κλπ., επιστρατεύονται κάθε τόσο για να στηθούν δίκες, με μοναδικό σκοπό την τρομοκράτηση όσων αγωνίζονται, όσων αμύνονται, όπως είπαμε, να μην τους αρπάξει η ληστρική εξουσία και τη σκελέα τους και τους αφήσει εντελώς γυμνούς. Βάζει η κυβέρνηση το μαχαίρι στο λαιμό του εργάτη και του πετσοκόβει το μεροκάματο και του λιανίζει την υποτυπώδη έστω προστασία που του παρείχε ως τώρα η εργατική νομοθεσία και θέλει το θύμα της να μη βγάλει «κιχ». Επιτίθεται η κυβέρνηση στον αγρότη, με σκοπό τον αφανισμό του και τη μετατροπή του σε νεο-κολίγα, και θέλει και αυτό το θύμα της να μείνει με σταυρωμένα χέρια. Στρέφονται οι κυβερνώντες στο σύνολο των εργαζομένων με μαύρους νόμους που διαλύουν την κοινωνική περίθαλψη και καθιστούν αδύνατη σχεδόν τη συνταξιοδότηση στο μέλλον και θέλουν οι διαγουμιστές να μη βγουν οι λεηλατημένοι στους δρόμους. Πιάνουν, δηλαδή, οι εξουσιαστές όλους τους φουκαράδες από το λαιμό για να τους πνίξουν και απαιτούν να μη βγάλουν άχνα οι στραγγαλιζόμενοι, για να μη διαταράξουν προφανώς την ησυχία των αφεντικών του τόπου. Διότι, όπως και να το κάνουμε, όταν οι άρχοντες βλέπουν το λαό να ξεσηκώνεται, δε μένουν αδιάφοροι και απαθείς. Γνωρίζουν πολύ καλά την καταλυτική δύναμη που κρύβουν οι μάζες και ξέρουν άριστα τι μπορεί να συμβεί αν κάποια στιγμή οι «σκλάβοι» σπάσουν τα δεσμά τους.

Επιτίθεται η κυβέρνηση, αμύνονται προς το παρόν οι εργαζόμενοι και αυτή η αντιπαράθεση θα οξυνθεί σίγουρα στο μέλλον. Οι εξουσιαστές θα εντείνουν τα «πυρά» τους και φυσικά τα θύματά τους θα πολλαπλασιάσουν την αντίστασή τους. Ούτε οι διώξεις θα τους πτοήσουν, ούτε τα ΜΑΤ που θα επιστρατεύσει η κυβέρνηση και ποτέ αυτοί οι άνθρωποι που ζητούν ό,τι τους κλέβουν δεν πρόκειται να αισθανθούν οποιαδήποτε ενοχή (όχι δα!) για τον αγώνα τους. Ενοχη ας αισθάνεται, αν έχει ίχνος συνείδησης, η κυβέρνηση για τα άπειρα ανομήματά της κατά του λαού και κατά της χώρας, που την έχει ξεπουλήσει κι αυτή για καλά.