Οι εντολές και οι διαταγές ήταν σαφείς... Κανένας κάτοικος του νησιού δεν έχει το δικαίωμα, να διαταράξει τις διακοπές του ανθύπατου Μπερνς! Οι «σκοτούρες», οι έννοιες και οι δουλιές του, όλο τον προηγούμενο καιρό, ήταν πολλές και μεγάλες. Στην πρωτεύουσα της επαρχίας, αλλά και στο βορρά της, στο δεύτερο μεγαλύτερο αστικό κέντρο, είχαν δημιουργηθεί κινήματα που αμφισβητούσαν την «παντοκρατορία». Τούτο το «μικρόβιο» είχε αρχίσει να μεταδίδεται με ανεξέλεγκτους ρυθμούς και στην υπόλοιπη επικράτεια. Ο ανθύπατος ανησυχούσε. Μπορεί οι εντολές του να εκτελέστηκαν κατά γράμμα, από τους «ντόπιους φρουρούς» της τάξης και να πήρε διαβεβαιώσεις ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν άλλα «παρατράγουδα», αλλά αυτός ανησυχούσε...
Βλέπετε, ήταν και εκείνος ο καταραμένος Νοέμβρης πριν από αρκετούς μήνες, που ήρθε ο ίδιος ο «αυτοκράτορας» στην επαρχία του και αυτός δεν μπόρεσε να του προσφέρει την υποδοχή που του άρμοζε! Αντίθετα, μάλιστα, χιλιάδες άνθρωποι εξέφρασαν την οργή τους για την παρουσία του στον τόπο τους και παράλληλα καταδίκασαν και τους «ντόπιους» εκφραστές της πολιτικής του. Βέβαια, τότε, είχε από το πρωί μέχρι το βράδυ, τον αρμόδιο για τη διαφύλαξη της τάξης, δίπλα του και του έδινε αναφορά για όλες τις κινήσεις και τα σχέδια, προκειμένου να προετοιμαστεί η καλύτερη υποδοχή στον «αυτοκράτορα». Πραγματικά, πολύ δουλιά για τον ανθύπατο, όλα αυτά τα χρόνια. Πολλά προβλήματα «κουβαλούσε» στο κεφάλι του, ούτε λεπτό δεν είχε ξεκουραστεί...
Μέχρι, εδώ αναφώνησε, ένα πρωί. Δεν πάει άλλο. Χρειάζομαι λίγες διακοπές. Να «καθαρίσει» το μυαλό μου. Ολο συναντήσεις, συμβούλια, εντολές και διαταγές, δεν αντέχω άλλο, θα φύγω. Τούτη, η επαρχία έχει πολλά όμορφα μέρη για να «ξαποστάσεις», να αλλάξεις «παραστάσεις». Στέκεται μπροστά στο χάρτη, κοιτάζει, μονολογεί... «Στην Κρήτη έχω πάει, έχουμε και μια ναυτική βάση, αν πάω πρέπει να την επισκεφτώ... Απορρίπτεται». Στο βορρά, δεν πάω όλο στρατός και πολεμοφόδια περνάνε από εκεί! Στη Θεσσαλία, θα πρέπει να πάω επίσκεψη στο Στρατηγείο και βαρέθηκα τις επίσημες τελετές. Η Πελοπόννησος, είναι καλή λύση, αλλά εκεί εκπαιδεύονται συνέχεια στρατιωτικές μονάδες, άσε καλύτερα... Και εκεί που είχε απογοητευτεί, το βλέμμα του πέφτει πάνω στο «νησί των Φαιάκων». Αυτός είναι τόπος, για διακοπές, βροντοφωνάζει σα να δίνει διαταγή... Ασε, που με έχουν καλέσει κιόλας, για να με τιμήσουν, για όσα έχω προσφέρει συνολικά στον τόπο...
Με τα λίγα και με τα πολλά, ετοιμάζει τα πράγματά του, ειδοποιεί την προσωπική του φρουρά και είναι έτοιμος να αναχωρήσει, για τον τόπο των διακοπών του. Φτάνοντας στο νησί, έτυχε θαυμάσιας υποδοχής, από τους «τοποτηρητές». Ολα, κυλούν, όμορφα. Θάλασσα, μπάνια, το ένα δείπνο μετά το άλλο. Επισκέψεις στις καλύτερες περιοχές του νησιού. «Θα περάσω ξέγνοιαστες διακοπές», εκμυστηρεύεται στον εαυτό του. «Είναι πράγματι, αυτό που μου αξίζει»...
Τα όνειρα, όμως, του ανθύπατου δε θα κρατήσουν πολύ. Εκείνο το καταραμένο «μικρόβιο» έχει «προσβάλει» κι αυτό το νησί. Την ώρα της γιορτής και των «τιμών», κάποιοι τολμούν να βρεθούν απ' έξω από το κτίριο που «φιλοξενεί» τον ανθύπατο και να φωνάζουν συνθήματα εναντίον του και της «αυτοκρατορίας» του. Προσπαθούν, μάλιστα, να μπουν μέσα στο κτίριο. Οι εντολές, όμως, και εδώ είναι σαφείς. Κανείς δεν πρόκειται να ενοχλήσει και να αποδοκιμάσει τον επίτιμο προσκεκλημένο... Διαλύστε τους, χτυπήστε αλύπητα αν χρειαστεί, κάντε συλλήψεις, κανένας οίκτος στον εχθρό λαό.
Παναγιώτης ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
Feeds
