Το παράπονο | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

Το παράπονο

Κύριε υπουργέ, να συστηθώ. Βησσαρίων Βερμίδης, κάτοικος Βερμίου. Εβοσκα και άρμεγα γιδοπρόβατα και γελάδια, όπως κι ο πατέρας μου κι ο παππούς μου. Ολοι, από γεννησιμιού μας. Μέχρις εμένα. Δεν την άντεξα την ποσόστωση στο γάλα και την τιμωρία με το πρόστιμο.

Δε σου γράφω για να σου ζητήσω κάτι. Απλά, πονάω τον άνθρωπο που 'χει περιπέτεια με την υγεία του. Είδες τι παθαίνει, όταν ο αξονικός δε λειτουργεί; Για σένα τη βρήκαν τη λύση. Για μας;

Μη ρωτήσεις να μάθεις για μένα. Στα λέω ο ίδιος. Ο αδερφός μου σκοτώθηκε στη μάχη της Νάουσας. Λεβέντης σ' όλα του. Το καμάρι μας. Τι πάθαμε, ρώτα όποιον βρεις μπροστά σου, σαν έρθεις υγιής στη Βέροια. Αντέξαμε. Δε συρθήκαμε.

Ακου τι έπαθα. Πρόσφατα ένας σφάχτης μου 'τρωγε τα σωθικά. Τα γιατροσόφια, που ξέραμε, δεν πιάσαν. Η υπομονή και η αντοχή μου εξαντλήθηκαν. Η γριά μου λωλάθηκε. Τα παιδιά μας είναι μακριά. Τα σπουδάσαμε και δουλεύουν, άγνωστο μέχρι πότε. Ο γιος μας στην Αθήνα. Η μια κόρη μας στη Σαλονίκη. Η άλλη σ' ένα σχολειό της Θράκης. Ζούμε με τη μοναξιά, θλιβόμαστε και για κείνα. Λιώνουν μακριά απ' το Βέρμιο - τα δάση του, τ' αηδόνια και τους αητούς του.

Τηλεφωνήσαμε στο ΕΚΑΒ. Δε φάνηκε. Δεν τα κακίζω τα παιδιά. Πού να προκάμουν; Ας είναι καλά ο γιος του γείτονα. Είναι και δικό μας αποκούμπι. Με πήγε ο ίδιος στο νοσοκομείο. Στης Βέροιας. Οι γιατροί με ανάκριναν, ρωτώντας για την υγεία μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Στη συνέχεια, με ακροάστηκαν. Με ψηλάφησαν. Κουνούσαν το κεφάλι. Τι συμβαίνει παιδιά; Ψάχνουμε, ήταν η απάντηση.

Χρειάστηκα αξονικό. Δε δούλευε του νοσοκομείου. Δεν πολυκατάλαβα γιατί δε δούλευε. Εσύ και σ' αυτό τυχερός. Σου είπαν πως ήταν καμένη n λυχνία.

Χρειάζεσαι αξονική τομογραφία, επανέλαβε κοφτά ο γιατρός. Πώς θα γίνει; ρώτησα. Σήκωσαν τους ώμους. Ενας, ας είναι καλά, είπε, θα τηλεφωνήσω σ' άλλα νοσοκομεία. Τίποτε. Κι ο σφάχτης για τα καλά να με σφάζει.

Υπουργέ, ο αξονικός του ιδιώτη δούλευε. Μου το 'παν. Ωραία, να με πάτε. Δεν μπορούμε, μου απάντησαν. Απαγορεύεται. Και τι θα γίνει; Θα δούμε.

Να μην τα πολυλογώ, τη λύση την έδωσε ο γιος του γείτονα. Το καλόπαιδο, δεν έφυγε από κοντά μου. Με πήγε στον ιδιωτικό αξονικό. Ντροπή. Ευτυχώς που λίγο πριν είχα πληρωθεί τη σύνταξη του ΟΓΑ και δε δανείστηκα.

Εμαθα πως ένας σφάχτης σε παίδεψε στην πόλη μας. Χάλασε, έτσι, το Πάσχα σου. Μπορεί και κάποια σχέδιά σου. Ολο και κάποιους θα 'βλεπες, όλο και κάποιες δηλώσεις θα 'κανες. Παραβλέπω που δεν τσούγκρισες κόκκινο αυγό, που δε γύρισες σούβλα. Δε φωτογραφήθηκες με τ' απλά και ωραία.

Εμαθα, λοιπόν, πως κι εσύ χρειάστηκες αξονικό. Ηταν χαλασμένος.

Πρέπει να το δεχτείς. Σ' έσωσε η ιδιότητά σου. Ο ίδιος ο δ/ντής σε μετέφερε στο νοσοκομεία της Νάουσας, που ο αξονικός του δούλευε. Φαίνεται πως το ΕΚΑΒ δε βρέθηκε, όπως στην περίπτωσή μου.

Το 'χω παράπονο. Γιατί δε με μετέφερε κι εμένα ο δ/ντής, που σίγουρα δεν έχω τη δική σου οικονομική κατάσταση; Πάντως, αν μου 'ρθει πάλι κάνας σφάχτης και δε δουλεύει ο αξονικός ή ό,τι άλλο, θ' αξιώσω να με μεταφέρει, όπου χρειαστεί, ο δ/ντής. Είναι και ζήτημα ισότητας. Δε συμφωνείς;

Να μη σε ζαλίζω. Οσο καλά, όμορφα, έξυπνα, με ύφος και ελεγμένες κινήσεις των χεριών κι αν μιλάς, η πραγματικότητα δεν ξορκίζεται. Είναι ξεροκέφαλη. Αποκαλύπτει τη γύμνια. Κι άντε να την κρύψεις. Με καταλαβαίνεις;

Βησσαρίων Βερμίδης

(για την αντιγραφή Ι.Α. ΠΡΟΥΣΑΝΙΔΗΣ)