Γκολ στο 90' | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

Γκολ στο 90'

Παρασκευή απόγευμα, επομένη του αποκλεισμού του Παναθηναϊκού από τη Σταντάρ, καθ' οδόν για την εφημερίδα - συντονισμένος με αθλητικό ραδιοσταθμό που έχει ανοιχτές τις γραμμές στους ακροατές (να πνίξω τον νταλκά μου, ακούγοντας τον πόνο των άλλων να εκτονωθεί ο δικός μου...). Πρώτος ακροατής ο Γιώργος, στην Αττική Οδό, επιστρέφοντας από τη δουλειά. Αιφνιδιάζει με αυτά που λέει.

-- Γεια σου ... (το όνομα του οικοδεσπότη δημοσιογράφου - διευθυντή του σταθμού). Μόλις πέρασα τα διόδια της Αττικής Οδού που ήταν ελεύθερα. Γι' αυτό πήρα. Πολύ χάρηκα και ήθελα να το πω. Τα άνοιξαν τα παιδιά του ΠΑΜΕ. Να 'ναι καλά. Εμείς τους πληρώσαμε τους δρόμους και τους χρυσοπληρώσαμε, τους ξαναπληρώνουμε. Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι που αγωνίζονται για όλα αυτά που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας.

-- Μμμμ, να σου πω Γιώργο. Η άποψή μου είναι ότι ναι, να παλεύουμε, αρκεί να μη φτάνουμε στα άκρα και να έχει αυτό κάποιο αποτέλεσμα. Εμένα η γνώμη μου είναι ότι αφού πληρώνω δεν ανέχομαι να μην απολαμβάνω αυτό που δικαιούμαι, καλούς δρόμους (και έφερε το παράδειγμα της Κορίνθου - Πατρών που πολύ τον πειράζει να πληρώνει σε έναν τόσο χάλια δρόμο).

-- Ναι, σε καταλαβαίνω, επειδή και εγώ είμαι από τον Πύργο και ξέρω τι εννοείς. Αλλά να σου πω όμως κάτι. Ετσι είναι σε όλα. Δε μας καταλαβαίνουν. Τον προηγούμενο μήνα καθυστέρησα να πληρώσω το λογαριασμό του τηλεφώνου. Δεν ντρέπομαι να το πω. Με 2 παιδιά και 1.000 ευρώ πού να τα βγάλεις πέρα; Μου το κόψανε. Αυτοί δε μας χαρίζουν τίποτα. Δε χάνουν. Εμείς γιατί να τους χαρίσουμε; Να αντιδράσουμε, να τους δείξουμε ότι δεν αντέχουμε άλλο.

-- Είδες τι είπες τώρα Γιώργο, αυτοί και εμείς. Δεν είναι έτσι. Ολοι στην ίδια πλευρά είμαστε. 'Η μάλλον πρέπει να είμαστε. Δεν υπάρχει αυτοί και εμείς...

Φίλε Γιώργο, μπήκες να παίξεις σε έναν αγώνα που ο διαιτητής, είτε λόγω ικανότητας, είτε γιατί είναι αλλοτριωμένος από το σύστημα, είτε ακόμη και εξαγορασμένος, σφυρίζει μονόπλευρα. Είναι απ' αυτούς τους διαιτητές που με τα οφσάιντ που σφυρίζουν όταν ξεδιπλώνεις τη σκέψη σου, κεντούν το φόβο και θολώνουν το τοπίο. Χτες σου 'λεγαν ότι είναι πατριωτικό σου καθήκον να θυσιάσεις ένα μέρος από τα δικαιώματά σου.. Τώρα προσπαθούν να σε πείσουν ότι πρέπει να δανειστούμε. Οχι για να εξασφαλιστούν χρήματα προκειμένου να διοριστούν γιατροί, δάσκαλοι, να χτιστούν σχολεία. Αλλά για να δοθούν χρήματα στο κεφάλαιο να φτιάξει αυτό νοσοκομεία, δρόμους κλπ. Και εσύ, φθηνός και ευέλικτος στη δούλεψή τους, να τα «σκας χοντρά» όταν τα χρησιμοποιείς. Δεν πειράζει που πληρώνεις. Ισως και να είναι καλό γιατί άμα πληρώνεις έχεις και καλές υποδομές. Να διαμαρτύρεσαι μόνο όταν το προϊόν είναι αναντίστοιχο. Ετσι σου λέει.

Εσύ όμως τα έχεις χρυσοπληρώσει και είναι δικαίωμά σου να τα απολαμβάνεις δωρεάν. Και να ξέρεις ότι ο πλούτος που παράγεις μπορεί να εξασφαλίσει και αξιοπρεπή διαβίωση στην οικογένειά σου και ασφαλείς υποδομές, υπηρεσίες και αγαθά υψηλής ποιότητας. Αυτό θέλουν να σβήσουν από τη σκέψη σου Γιώργο. Και να πιστέψεις ότι εσύ που παράγεις τον πλούτο είσαι στην ίδια πλευρά με αυτόν που τον καρπώνεται. Αρα κοινό και το πρόβλημα, δεν πρέπει να τον βλέπεις ως αντίπαλο. Ασχετα αν εσύ δεν έχεις να πληρώσεις το τηλέφωνο και αυτός «τρώει με χρυσά κουτάλια».

Φίλε Γιώργο, το δικό σου γήπεδο είναι ο δρόμος. Ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δε συμμετείχες, η νίκη που δεν πίστεψες. Του φόβου σπάσε το νήμα και τη μιζέρια μιας ζωής. Γίνε ένας από εμάς. Τον αγώνα αυτόν θα τον πάρουμε. Με γκολ στο 90'.

Ηρακλής ΚΑΚΑΒΑΝΗΣ