Ο Γιάννης Ρίτσος στη «Ρωμιοσύνη», έργο αντιστασιακό, επικό, ορθώνει φωνή για τα βάσανά της. Προσμένει την ανάσταση. Αλλά η οργή των ανθρώπων, από την αδικία του εκμεταλλευτικού συστήματος, μέσα από τα τίμια χέρια της εργατικής τάξης, μετατρέπεται ιστορικά σε οργανωμένη ταξική πάλη. Δεν υπάρχει τέλος στο καπιταλιστικό «κνούτο»... Η τσαρική Ρωσία μαστίγωνε τα προλεταριακά στρώματα με την πείνα, την εξαθλίωση. Μέχρι που ήρθε η μεγάλη σοσιαλιστική Οχτωβριανή Επανάσταση, βάζοντας νέες προοπτικές για την παγκόσμια εργατική τάξη. Εγινε φόβητρο για το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Ενας καπιταλισμός που έχει πάντοτε διαδρομές στις διευρυνόμενες ζώνες της ανισότητας, της προϊστορικής βαρβαρότητας.

Μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση στη Σοβιετική Ενωση βλέπουμε την καπιταλιστική βαρβαρότητα σε όλο της το μεγαλείο. Κανένα έλεος μπροστά στην ένταση της δυστυχίας των ανθρώπων. Η «χρεοκοπία» του καπιταλισμού, η τωρινή «αμηχανία» φανερώνουν τις βαθύτερες επιδιώξεις των «τίγρεων» που «εγκλωβίστηκαν». Τότε κατασπαράζουν με σκοπό το κέρδος οτιδήποτε!!! Ο χρεοκοπημένος κεφαλαιοκρατικός δρόμος της παραγωγής, με όσα συνεπάγεται σε βάρος της εργατικής τάξης, φανερώνει ότι τίποτε θετικό δεν έχει να προσφέρει στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, όπως έλεγαν οι Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν... Ο καπιταλισμός στο έτος μηδέν ξεκινά νέους κύκλους βαρβαρότητας.

Μάταια, κονδυλοφόροι, οι «δεξαμενές τους», τα «θεατρικά ΜΜΕ» επιχειρούν να εξευμενίσουν το θυμό των ανέργων, εργατών, φτωχομεσαίων αγροτών για την «οικοδόμηση» ενός νέου «καπιταλιστικού μοντέλου» με «σύμφωνα διαλόγου», δηλαδή υποταγής. Πονούν οι αγρότες, εργάτες, άνεργοι κ.ά., από τις ντιρεκτίβες της ΕΕ. Αλλού, οι καπιταλιστικές «τίγρεις», σε Ασία, Αμερική, Ευρώπη, έχουν σκλαβώσει τις δυνάμεις της εργασίας με διαλυτικά σύμφωνα του Μεσαίωνα. Οι λόγοι που προκάλεσαν την Παρισινή Κομμούνα, τη μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση, τους «φάρους» της ανθρωπότητας, δίνουν το «σύνθημα» ενάντια στους νέους βίαιους «μαυραγορίτες» του κεφαλαίου. Οπου κεφάλαιο, το ιστορικό αξίωμα του βαρβαρισμού να υπάρχει. Δηλαδή το δεδομένο της ανισότητας και της άγριας εκμετάλλευσης. Δεν υπάρχει λογική στο κεφάλαιο. Ο άκρατος αδηφάγος καπιταλισμός μονάχα. Εξουθενώνει, καταστρέφει τη ζωή, παράγοντας κέρδη από την υπεραξία : «Δεν είναι η λερναία ύδρα / δεν είναι ο δράκος του Αϊ-Γιώργη / διαπερνούν τις πόρτες των κρατών / (και τα συστήματα των υπολογιστών) / ηδονικά πλανεύουν το μυαλό / κι έχουν μία κρύπτη, στο κάθε τους κεφάλι με δολάρια / όπως κατεβαίνουν κατά δω / οι πολυεθνικές της οικουμένης» («Εξω από τη λήθη», Κώστας Υφαντής).