Εξήντα τέσσερα χρόνια συμπληρώθηκαν αυτές τις μέρες από τη μέρα, που ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, Αρης Βελουχιώτης, περνούσε στους θρύλους, αφήνοντας την τελευταία του πνοή στους βράχους του βουνού Φάγγου, στη Μεσούντα της Αρτας. Ο πρώτος αντάρτης του ΕΛΑΣ, κυνηγημένος στα ίδια τα βουνά της ελευθερίας. Στις 16 Ιούνη 1945, στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων κρέμονται τα κεφάλια των Αρη και Τζαβέλα. Τα κεφάλια των ανταρτών είναι το κυνηγετικό τρόπαιο μιας συμμορίας της άρχουσας τάξης. Η αμοιβή τους ήταν μια λίρα για κάθε αντάρτικο κεφάλι. «Γλυκότατε άοπλε πολεμιστή / εκείνη τη στιγμή που χάθηκες / το τρυφερό των φίλων σου μέτωπο / τους μαράζωσε η αυγή / σαν τη θαμμένη ευχή». Ο ΕΛΑΣ το 1942 αριθμούσε χιλιάδες αντάρτες: «Στ' άρματα, στ' άρματα, εμπρός στον αγώνα/ για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά»!

Οι μάχες, τα ντουφέκια, οι βροντές δεν ακούγονται μονάχα στα βουνά, αλλά και στις πόλεις. Αντάρτες του ΕΛΑΣ στον Ολυμπο, σε Ρούμελη - Πελοπόννησο - Μακεδονία. Ο Αρης, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ, ήταν η ενσάρκωση της πιο γνήσιας πατριωτικής δράσης, οι θερμότεροι υποστηρικτές των λαϊκών συμφερόντων. Γι' αυτό, έγινε θρύλος, ο Αρης Βελουχιώτης, τραγούδι σε κάθε πατριωτικό στόμα: «Βαριά στενάζουν τα βουνά κι ο ήλιος σκοτεινιάζει/ το δόλιο το Μικρό Χωριό/ και πάλι ανταριάζει./ Λαμποκοπούν γυμνά σπαθιά/ πέφτουν ντουφέκια ανάρια/ ο Αρης κάνει πόλεμο μ' αντάρτες παλικάρια./ Ελα βρε άπιστε Ιταλέ/ κορόιδο Μουσολίνι, να μετρηθούμε οι δυο μαζί/ να δεις το τι θα γίνει./ Δεν έχεις γέρους κι άρρωστους/ σήμερα για να σφάξεις/ ούτε κοπέλες ντροπαλές/ ούτε χωριά να κάψεις./ Παπάδες για να τυραννάς/ στη μέση στο παζάρι,/ έχεις μπροστά σου σήμερα/ τον καπετάνιο Αρη./ Που γρήγορος σαν τον αϊτό/ σαν το γοργό τ' αγέρι,/ και με αντάρτες του ΕΛΑΣ/ τη λευτεριά θα φέρει /φασίστες έσφαξε πολλούς με δίκοπο μαχαίρι». (Στίχοι: Ναυσικά Φλέγκα - Παπαδάκη. Μουσική: Αλέκος Ξένος).

Οπως και να αναλύσει κάποιος την προσωπικότητα του Αρη, αυτός ανήκει στην Ιστορία του ΚΚΕ. Η πρώτη και τελευταία επαναστατική μορφή του ΕΛΑΣ, ο θρύλος του Αρη Βελουχιώτη, βρίσκεται στην καρδιά της Ελλάδας, των λαϊκών μορφών της Ιστορίας. Η τελευταία πράξη παίχτηκε εκεί, στου Βοϊδερού το ποτάμι, όπου δεν ακούγονται οι φωνές των σμπίρων, αλλά οι φωνές των ανταρτών και του Αρη, που περνούν το ποτάμι της Ιστορίας...