Στην περίοδο που διανύουμε είναι κοινώς αποδεκτό ότι η εικόνα που πλάθεται για τους ανθρώπους, τα κόμματα και τις πολιτικές τους, παίζει το δικό της ρόλο στο προεκλογικό παιχνίδι. Μερικές φορές, ακόμα και από τις διαφορετικές λέξεις που χρησιμοποιούν οι εκπρόσωποι των κομμάτων μπορούμε να προβληματιστούμε και να βγάλουμε συμπεράσματα. Για παράδειγμα, όλο και πιο συχνά οι εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, απευθυνόμενοι στη νεολαία, στις γυναίκες κι άλλες κατηγορίες του λαού, χρησιμοποιούν τη λέξη «ευκαιρίες» στη θέση της λέξης «δικαιώματα». Δεν είναι τυχαίο. Τα δικαιώματα δε χωράνε στην πολιτική τους.

Η ευκαιρία είναι αυστηρά ατομική υπόθεση, δεν είναι συλλογική, γι' αυτό και δε λύνονται τα προβλήματα με ευκαιρίες, απλά μπαλώνονται πρόσκαιρα. Ευκαιρίες έχουν κάποιοι, όχι όλοι και μάλιστα, μπορεί να έχουν... μπορεί και όχι, δεν είναι τίποτα σίγουρο. Αντίθετα, το δικαίωμα ενέχει την έννοια της συλλογικότητας και δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός, αλλά όταν υπάρχει είναι κατοχυρωμένο και ισχύει για όλους, για το σύνολο της κατηγορίας στην οποία αναφέρεται. Είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα, λοιπόν, να μιλάμε για «ευκαιρίες απασχόλησης» και για «δικαίωμα στην εργασία», είναι άλλο πράγμα οι «ευκαιρίες στην εκπαίδευση» κι άλλο το «δικαίωμα στη μόρφωση».

Αν το καλοσκεφτούμε, προσφέροντας «ευκαιρίες» αποποιούνται τις ευθύνες τους. Σου λένε «εμείς σου δίνουμε την ευκαιρία», είναι δική σου υπόθεση να την εκμεταλλευτείς, ενώ αν τη χάσεις είναι και πάλι δικό σου πρόβλημα. Και έτσι, σε καθιστούν υπεύθυνο για το δικό σου πρόβλημα, για το οποίο αυτοί έχουν την ευθύνη τόσο της ύπαρξής του όσο και της μη λύσης του. Αν δε δέχεσαι, για παράδειγμα, να δουλέψεις για τέσσερα χρόνια χωρίς ένσημα, ενώ εσύ έχεις απαιτήσεις για σύνταξη, σημαίνει ότι αναλαμβάνεις εσύ την ευθύνη για το ότι μένεις άνεργος, αφού εμείς σου παρείχαμε «ευκαιρίες απασχόλησης» κι εσύ τις κλότσησες.

Ετσι, όμως, χάνει και η ίδια η «ευκαιρία» το νόημά της. Ποιες ευκαιρίες για απασχόληση, όταν δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας; Ποιος θα τις δημιουργήσει; Η εργοδοσία; Μα αυτή νοιάζεται για φτηνούς εργάτες και όχι για νέες θέσεις πλήρους απασχόλησης. Δίπλα στο λήμμα «ευκαιρία» στο λεξικό, συναντάμε την ερμηνεία: ευνοϊκή περίσταση! Είναι άραγε «ευνοϊκή» περίσταση για μια άνεργη γυναίκα να μαγειρεύει δέκα πιάτα φαΐ περισσότερα για τις εργαζόμενες γυναίκες της γειτονιάς της ή να τους κρατάει τα παιδιά για κάποιες ώρες, αντί να έχει σταθερή δουλιά με πλήρη δικαιώματα και ταυτόχρονα να υπάρχουν όλα εκείνα τα μέτρα που θα λειτουργούν υποστηρικτικά γι' αυτήν; Είναι «ευνοϊκή» περίσταση για τους νέους να «εκπαιδεύονται», μαζεύοντας σκόρπιες γνώσεις από σχολείο, φροντιστήριο, κέντρα ξένων γλωσσών και αλλεπάλληλα κέντρα κατάρτισης, αντί να μορφώνονται ολοκληρωμένα στο σχολείο κι έπειτα είτε στο πανεπιστήμιο είτε σε δημόσιες, υψηλού επιπέδου, επαγγελματικές σχολές; Είναι «ευνοϊκή» περίσταση, για όσους θέλουν να ασχοληθούν με τον πολιτισμό να αναγκάζονται ουσιαστικά να στραφούν στον ιδιωτικό τομέα; Αυτά που μας προσφέρουν, λοιπόν, δεν είναι καν ευκαιρίες, είναι προγράμματα «φούσκες» που σκάνε μόλις τελειώσουν οι χρηματοδοτήσεις, είναι «αποφάγια» που ούτε τα πεινασμένα σκυλιά δεν τ' αγγίζουν.

Επιτέλους, ο λαός, οι γυναίκες, η νεολαία, οι καλλιτέχνες, όλοι αυτοί στους οποίους ΠΑΣΟΚ και ΝΔ προσφέρουν απλόχερα και υπόσχονται «ευκαιρίες» δεν είναι τυχοδιώκτες που περιμένουν να κάνουν μια αρπαχτή! Ούτε είναι φουκαράδες που πρέπει να βολευτούν με τα ψίχουλα, όπως προτείνει ουσιαστικά ο ΣΥΝ. Είναι άνθρωποι που μοχθούν, που αγωνιούν, που έχουν δικαιώματα και πρέπει να παλέψουν γι' αυτά, να τα κατοχυρώσουν, να τα διευρύνουν. Είναι δικαίωμά μας να τσαλακώσουμε τις «ευκαιρίες» τους! Μπορούμε.