ΗΤΑΝ το 1956 που ταξιδεύαμε για τη Σικελία. Ταξίδι με το υπερωκεάνιο της γραμμής ΟΛΥΜΠΙΑ. Μαζί μας ένας συνάδελφος δημοσιογράφος από το Παλέρμο της Σικελίας. Μπήκαμε στο στενό του Στρέτο και παραπλέαμε τη μαγευτική περιοχή της Μεσίνας.

ΚΑΠΟΙΑ στιγμή είδα το φίλο μου να παρατηρεί μαζί μου την ακρογιαλιά και κάπως ανήσυχος να μου πει ιταλικά: «Εκο, ουν ερόρε τρεμέντο», και εν συνεχεία να προσθέτει ότι η Μεσίνα δεν έχει μνήμη. Οι άνθρωποι δυστυχώς ξεχνούνε πολύ εύκολα τα μεγάλα βάσανα που πέρασαν και πέφτουν ξανά στα ίδια λάθη.

Η ΑΝΑΦΟΡΑ του γινόταν για το μεγάλο σεισμό που κατέστρεψε ολοκληρωτικά τη μεγάλη σικελική πόλη και πολλά χωριά στις αρχές του 20ού αιώνα.

ΗΤΑΝ μέρες γιορτινές, χριστουγεννιάτικες, που ξαφνικά ένας σεισμός τρομερής έντασης σάρωσε τη Μεσίνα, ενώ την ίδια ώρα ένα ισχυρό τσουνάμι ολοκλήρωνε τη συμφορά. Η Σικελία αποκόπηκε από τη Ρώμη και κανείς δεν είχε γνώση το τι είχε συμβεί. Περάσανε σχεδόν 24 ώρες για να αποκαταστήσουν οι κρατικές υπηρεσίες σύνδεση με την πρωτεύουσα, το Παλέρμο.

ΜΙΑ μικρή λεπτομέρεια δείχνει την κατάπληξη που ένιωσε ο κόσμος όταν μπόρεσε να πλησιάσει την ακρογιαλιά. Χιλιάδες πνιγμένοι κι αφάνταστες καταστροφές.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ που έφτασαν για να προσφέρουν βοήθεια ήταν ο ρωσικός στόλος της Μεσογείου.

Η ΜΕΣΙΝΑ μας χαιρετάει καθώς εισπλέουμε στο μεγάλο λιμάνι της. Εκατοντάδες θεόφτωχοι Σικελοί περίμεναν το υπερωκεάνιο για να τους μεταφέρει στη Νέα Υόρκη. Προηγουμένως το ίδιο πλοίο είχε παραλάβει μια παρόμοια ομάδα από την Πάτρα με τον ίδιο προορισμό. Η πολιτεία δείχνει τα πανύψηλα οικοδομικά συγκροτήματα, έργα που προγραμματίστηκαν από τη Μαφία που κρατούσε όλες αυτές τις επιχειρήσεις κατασκευών στο νησί.

ΤΑ ΣΕΙΣΜΙΚΑ δρώμενα και δρώντα στις δυο μεγάλες περιοχές της Πελοποννήσου Ηλεία και Αχαΐα δεν προσφέρουν προοπτική αισιοδοξίας δυστυχώς, όπως έλπιζε ο φτωχός άνθρωπος που ζει στο βασανισμένο τόπο μας. Οι πληροφορίες που δημοσιεύονται στον «Ρ» καθώς και οι έρευνες διαμορφώνουν μια πολύ δύσκολη κατάσταση και μάλιστα όταν σε απόσταση χρονική τριών μηνών έρχεται ο χειμώνας.

Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ, σοφός στην εμπειρία του από σεισμούς, φωτιές, πλημμύρες και άλλες καταστροφές, ξέρει πολύ καλά πως αφού έχασε το δικό του κεραμίδι, η απόκτηση της ιδιόκτητης κατοικίας απαιτεί τη γενική και ολόπλευρη βοήθεια του κράτους, όπως έχει ύψιστο χρέος η πολιτεία. Τα περιστατικά που αναφέρονται στα δημοσιεύματα τα καθημερινά δείχνουν σαφέστατα ότι το μέγα θέμα της συμπαράστασης έχει αφεθεί και περιοριστεί σε μερικές θορυβώδεις εξαγγελίες και στην πραγματικότητα όλα έχουν «κολλήσει» στις δύο περιοχές.

ΜΕΡΙΚΕΣ παρατηρήσεις γύρω από το ζήτημα να ξαναφέρουν τη ζωή στο πολύπαθο χώρο με χιλιάδες κατοίκους. Είναι στόχος που δεν μπορεί να επιτευχθεί με τα σημερινά κυβερνητικά δεδομένα και με την ψυχική κόπωση, η οποία είναι συνέπεια του ότι οι πληγέντες έχουν μπροστά στα μάτια τους μια εξοργιστική εγκατάλειψη.

ΜΕΣΑ σ' αυτή την εικόνα που συνθέτουν τα κυβερνητικά έργα η μόνη ελπίδα, προσδοκία που απομένει στους σεισμόπληκτους είναι να πάρουν αποφασιστικά και να δημιουργήσουν την ολομέτωπη παρέμβασή τους στο μεγάλο αυτό εθνικό θέμα.

ΓΙΑΤΙ είναι θέμα σωτηρίας των αγροτών της Ηλείας και Αχαΐας και να μη διαρρεύσει ο πληθυσμός στα αστικά κι άλλα μακρύτερα μέρη. Κάποιες μακρινές δημοσιογραφικές εμπειρίες από παρόμοιες καταστροφές (Κεφαλονιά, Ζάκυνθος, Λάρισα, Βόλος, Θεσσαλονίκη) δείχνουν ότι τις περισσότερες περιπτώσεις χάθηκε από κυβερνητική ανικανότητα (κι όχι μόνο) σημαντικός χρόνος για να κερδηθεί η αποκατάσταση. Είναι η αξιοποίηση της κάθε στιγμής. Με την προϋπόθεση ότι η χρηματοδότηση των έργων που απαιτούνται θα έχει τα απαιτούμενα κονδύλια.

ΠΙΚΡΟΤΑΤΗ είναι η εμπειρία από παρόμοιες ελληνικές σεισμικές περιπέτειες. Από τα ερείπια, τις σκηνές, τις παραγκουπόλεις κύλησαν περισσότερα από 4-5 χρόνια για να αποκτήσουν το κεραμίδι που είχαν χάσει.

Η ΜΟΝΗ σίγουρη, ασφαλής και σωστή λύση είναι να βγει μπροστάρης στη διεκδίκηση ο ελληνικός λαός, οι ίδιοι οι σεισμόπληκτοι. Εχει ανοίξει το πελώριο ζήτημα και έχει δώσει πλήρη σχεδιασμό το ΚΚΕ.