ΜΕΡΑ γιομάτη Αντίσταση, γιομάτη ΕΠΟΝ η περασμένη Τετάρτη 23 Φλεβάρη που γιορτάζαμε τα 62 χρόνια από την ίδρυση της θρυλικής ΕΠΟΝ (1943).

ΣΤΕΦΑΝΙΑ της ΕΠΟΝ στον «Αγνωστο» και σ' όλα τα ιερά του απελευθερωτικού μας αγώνα εκεί που έπεσαν τα λαμπρά παλικάρια.

ΚΑΙ η διαδήλωση των αντιστασιακών, της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αντιστασιακών Οργανώσεων (ΠΟΑΟ), που βροντοφώνησαν τη μεγάλη αλήθεια για τα άλυτα προβλήματά τους. Τα μάτια πέφτουν πάνω στα πλακάτ της ΠΟΑΟ. Τα λένε όλα καθαρά, απλά αυτά που ζητούν και αγωνίζονται.

ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ αγωνιστές της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης - με τα λευκά πια μαλλιά τους, αλλά με φλογερή ψυχή πάντοτε μαχητές - μαζί τους οι τιμημένοι ανάπηροι του Αγώνα. Είχε κι έχει μεγαλείο αλλά και τραγικότητα όταν στους δρόμους της Αθήνας αντηχούν της Αντίστασης τα συνθήματα, που διεκδικούν του αγωνιστή το δίκιο.

ΟΛΗ η πρόσφατη ιστορία μας, τα «πέτρινα χρόνια» στο πλακάτ. «ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ. Ο δρόμος των λαών...». Κι αμέσως μετά της ιστορίας η βεβαίωση, που λέει: «... Είμαστε η γενιά, που δε λύγισε. Γερμανούς, Ιταλούς, Αγγλους και Αμερικανούς τους κυνήγησαν...».

ΕΧΟΥΝ έτσι μια δραματική επικαιρότητα τα λόγια του στρατηγού Μακρυγιάννη: «Και οι αγωνισταί και οι χήρες των σκοτωμένων κι ορφανά παιδιά τους, κι εκείνοι, οπού θυσίασαν το δικόν τους στα δεινά της πατρίδος ας γκεζερούν εις τους δρόμους ξυπόλυτοι και ταλαιπωρημένοι και ας λένε το ψωμί ψωμάκι. Οι ακαθαρσίες της Κωνσταντινούπολης και της Ευρώπης καρότζες, μπάλους, πολυτέλειες, λούσια πλήθος.

... ΑΥΤΟΙ οι αφεντάδες μας κι εμείς είλωτές τους... Χάψη (φυλακή) άλλος επιζωγής (ισόβια) άλλους κόψιμον με την τζελατίνα (καρμανόλια)... Γιόμοσαν οι χάψες του κράτους... Μας πήραν τη ματοκυλισμένη μας γη... και βάλαν εμάς με τ' αλέτρι να τραβάμε το γενί και βγάναμε των συγγενών μας τα κόκαλα, και οι αφεντάδες περπατούν με τις καρότζες τους και οι αγωνισταί δεν έχουν ούτε γουμάρι και ξυπόλυτοι και γυμνοί διακονεύουν εις τα σοκάκια... Των αγωνιστών λένε "Σύρτε διακονέψτε...". Αλλοίμονο σε κείνους που χύσανε το αίμα τους και θυσιάσανε το δικόν τους να ιδούνε την πατρίδα τους να είναι το γέλασμα του κόσμου και να καταφρονιώνται τ' αθώα αίματα που χύθηκαν...».

Σ' ΟΛΕΣ τις ευρωπαϊκές χώρες, που αντιστάθηκαν τότε στη φασιστική επιδρομή και τυραννία η Αντίσταση έγινε σύμβολο εθνικής περηφάνιας και παρακαταθήκη ιερή για γενιές γενεών. Οι ανάπηροι και οι τραυματίες συνταξιοδοτήθηκαν. Οι καταδιωγμένοι και όλα τα θύματα αποκαταστάθηκαν.

ΚΑΙ μόνο στην πατρίδα μας οι αγωνιστές και οι οικογένειές τους την ώρα που οι άλλοι λαοί πανηγύριζαν τη λευτεριά τους θα παραδοθούν στους χτεσινούς συνεργάτες του ηττημένου εχθρού, στα βασανιστήρια και τη σφαγή.

ΚΑΙ θα συρθούν κατά χιλιάδες στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές, στα στρατόπεδα. Κι αυτή καταγράφεται σαν η πιο φριχτή τραγωδία της ελληνικής ιστορίας.

ΟΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΙ δηλώνουν ξεκάθαρα στην κυβέρνηση αλλά και προς κάθε αρμόδιο ότι παρά την επίσημη, διά νόμου αναγνώριση της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, επίσης παρά την επίσημη αναγνώριση του Εμφύλιου, πλήρης ιστορική δικαίωση του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ και του ΔΣΕ καθώς και η ηθική και υλική αποκατάσταση των αγωνιστών δεν υπάρχει. Η επίσημη αναγνώριση, ύστερα από δεκαετίες διώξεων, κατατρεγμών, φυλακών, εξοριών, προσφυγιάς, εκτελέσεων ήταν το ελάχιστο που έπρεπε να κάνει η πολιτεία. Κι όμως αυτό δεν το έπραξε ολοκληρωμένα.

ΕΙΝΑΙ πια ώρα να δοθούν λύσεις στα προβλήματα των αντιστασιακών. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια καθυστέρησης. Η παρούσα κυβέρνηση και η παρούσα Βουλή μπορούν και πρέπει να δώσουν άμεσα λύσεις. Και το υπόμνημα της ΠΟΑΟ ολοκληρώνει με τούτα τα λόγια: «Θα είναι τιμή για όλους σας να το πράξετε...».

ΕΞΗΝΤΑ χρόνια συμπληρώνονται σε λίγο από την Αντιφασιστική Νίκη και στην πατρίδα μας οι αγωνιστές εξακολουθούν να κατεβαίνουν στους τάφους αδικαίωτοι.