«Σε δημοσκόπηση που έγινε στις ΗΠΑ από το περιοδικό "Τάιμ", όταν ρωτήθηκαν οι άνθρωποι αν πίστευαν πως ανήκαν στο 1% των πλουσιοτέρων της Αμερικής, το 19% από αυτούς απάντησαν καταφατικά, ενώ το 20% είπαν πως δε θα αργήσουν κι αυτοί να γίνουν πάρα πολύ πλούσιοι. Στο άρθρο του "Γιατί οι μεσαίες τάξεις ψηφίζουν όπως ψηφίζουν οι πλούσιοι", ο αρθρογράφος των "Τάιμς της Νέας Υόρκης" Ντέιβιντ Μπρουκς είχε χρησιμοποιήσει αυτή τη δημοσκόπηση. Επειδή εξηγούσε με τον καλύτερο τρόπο γιατί οι ψηφοφόροι αντιδρούν με εχθρότητα στα μέτρα που αυξάνουν τους φόρους για τους πλούσιους: οι ψηφοφόροι πιστεύουν ότι αυτά τα μέτρα θα θίξουν και τα δικά τους συμφέροντα όταν γίνουν κι αυτοί πλούσιοι».

«Στην ουτοπία του φιλελευθερισμού, κανείς δεν είναι φτωχός. Ολοι πιστεύουν πως αργά ή γρήγορα θα πιάσουν την καλή, θα γίνουν πλούσιοι. Οι μεσαίες τάξεις δε βλέπουν τους πλούσιους ως ταξικούς εχθρούς. Ζηλεύουν την επιτυχία τους και αισθάνονται πως κάποτε θα γίνει και δική τους. Δε θεωρούν πως οι πλούσιοι πλούτισαν επειδή ιδιοποιήθηκαν ένα μέρος από τον δικό τους μόχθο. Πιστεύουν πως οι πλούσιοι δημιουργήθηκαν από το μηδέν και πως είναι στο χέρι τους να τους μοιάσουν. Δε θέλουν να ξαναμοιραστεί πιο δίκαια το εισόδημα των πλουσίων σε όλες τις τάξεις. Γιατί κάτι τέτοιο θα τους χαλούσε το όνειρο».

(τα αποσπάσματα είναι από κείμενο του Ρούσσου Βρανά στα «ΝΕΑ»).