«Το αίτημα της κοινωνίας είναι και ήταν πάντα: "θέλουμε καλά πανεπιστήμια". Η απάντηση των πολιτικών σε αυτό το αίτημα είναι μια υπεκφυγή: "Δημόσια ή ιδιωτικά πανεπιστήμια;". Το κενό φαίνεται αμέσως σε αυτό το ψευτοδίλημμα: η αγορά δεν είναι σε θέση να προσφέρει παιδεία υψηλής ποιότητας στα παιδιά των χαμηλότερων εισοδηματικών τάξεων. Σε ένα περιβάλλον με πληθώρα ιδιωτικών σχολείων οι γονείς τους έχουν βέβαια τη δυνατότητα επιλογής, που δεν την έχουν όταν υπάρχουν μόνο δημόσια σχολεία. Ομως είναι μια δυνατότητα το ίδιο τυπική όσο και μια τυπική δημοκρατία: όταν έρθει εκείνη η ώρα, θα προτιμήσουν να στείλουν το παιδί τους στη δουλειά παρά στο πανεπιστήμιο. Για να έχει κανείς ουσιαστική δυνατότητα επιλογής πρέπει να μπορεί να πληρώσει γι' αυτήν».

«Η ιδεολογία δε λείπει από τις προτάσεις για την ιδιωτικοποίηση της παιδείας. Η αγορά δεν παρουσιάζεται μόνο ως η καλύτερη λύση για πολλά προβλήματα αλλά και ως η μοναδική λύση για όλα τα προβλήματα».

«Καλοί πολίτες και καλοί επιστήμονες βγήκαν τόσο από ιδιωτικά όσο και από κρατικά σχολεία: οι πρωτοπόροι στη βιοτεχνολογία, τη γενετική και τη φυσική προήλθαν από κρατικά γερμανικά ή σοβιετικά σχολεία. Και τέλος πάντων αν κάποιοι από αυτούς τους πρωτοπόρους ήταν φτωχοί ας μη περιμένουμε να ξαναδούμε να βγαίνουν τέτοιοι από ιδιωτικά σχολεία. Γιατί αυτοί δεν μπορούν να δώσουν στην αγορά εκείνο που ζητάει για να τους προσφέρει παιδεία: το κέρδος».

(τα αποσπάσματα είναι από κείμενο του Ρούσσου Βρανά στα «ΝΕΑ»)