«Πολιτικές αλλαγές νεοφιλελεύθερης έμπνευσης στον τομέα της απασχόλησης αποκρούονται (...) αλλά καθώς στο όνομα αυτής της απόρριψης δεν αναζητούνται νέοι τρόποι οργάνωσης της αγοράς εργασίας και της κοινωνικής προστασίας γίνονται σιωπηρά ανεκτές οι τεράστιες ανισότητες μεταξύ εργαζομένων και ανέργων, μεταξύ διαφόρων κατηγοριών εργαζομένων γίνεται ανεκτή η πελώρια σπατάλη ζωντανών παραγωγικών πόρων την οποία συνιστά η μακροχρόνια υψηλή ανεργία» (η Ελιζα Παπαδάκη στα ΝΕΑ).

«Η εταιρία υποχρέωσε τα συνδικάτα να αποδεχτούν τον περιορισμό του εργατικού κόστους για το νέο μοντέλο "Μαρακές" (...) στην Πορτογαλία η κατασκευή του κάθε οχήματος είναι κατά 1.000 ευρώ φθηνότερη (...) το συνδικάτο δέχτηκε συμβιβαστική πρόταση που είχε καταθέσει η διοίκηση της εταιρίας βάσει της οποίας το κόστος κατασκευής του "Μαρακές" (στο εργοστάσιο του Βόλσφμπουργκ στην Κάτω Σαξωνία) θα μειωθεί κατά 850 ευρώ ανά όχημα (...) το "Μαρακές" θα κατασκευαστεί στο πλαίσιο του λεγόμενου "μοντέλου 5000" (...) ο μισθός των εργαζομένων στο ειδικό αυτό πρόγραμμα της VolksWagen είναι κατά 20% χαμηλότερος σε σχέση με το βασικό μισθολόγιο της εταιρίας, ενώ ο χρόνος εργασίας φτάνει μέχρι και τις 42 ώρες την εβδομάδα, την ώρα που ο μέσος όρος στη VolksWagen δεν ξεπερνά τις 35 ώρες (...) τα συνδικάτα κατάφεραν, δηλαδή, να μη θιγεί η εταιρική συλλογική σύμβαση της μητρικής VW, ωστόσο άνοιξε η πόρτα για να εξαιρούνται όλο και περισσότεροι κλάδοι παραγωγής από αυτή» (το ρεπορτάζ στην ΑΥΓΗ).