«Το τέρας το οποίο σήμερα δείχνουν με το δάχτυλο οι πολιτικοί, δεν είναι δημιούργημα των ανθρώπων που εργάζονται σε αυτό και λοιδορούνται βάναυσα, αλλά παιδί του ίδιου του πολιτικού συστήματος (...) Τριάντα χρόνια τώρα, οι πολιτικές ελίτ (...) κατακρεούργησαν το δημόσιο συμφέρον (...) αδιαφορώντας για το φαινόμενο των επιχειρηματιών "μανιτάρια" που ξεφύτρωναν σε μία νύχτα στον δημόσιο βίο (...) αγοράζοντας πολιτικούς, δημόσιους παράγοντες, δικαστές, δημοσιογράφους και όσους μπορούσαν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη υπέρ των συμφερόντων τους (...) με τη στήριξη των συνδικαλιστικών ηγεσιών και την ανοχή, αν όχι την υποβοήθηση, της καθεστωτικής Αριστεράς, η οποία με τα χρόνια μετατράπηκε σε βασικό κομμάτι του ευρύτερου συστήματος, αδιαφορώντας και αυτή για τις συνέπειες από τη δική της πλήρη ενσωμάτωση» (η Ελλη Τριανταφύλλου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Η περίφημη διαφθορά είναι μόνο ένα φαινόμενο του προβλήματος. Να στιγματίζεις την εξαγορά χωρίς να δείχνεις σε ποιο σύστημα είναι χρήσιμη, ισοδυναμεί με συγκάλυψη. Το φαινόμενο θα πάψει όταν εξαλειφθεί η αιτία που το παράγει, όταν οι ίδιοι οι παραγωγοί του πλούτου κόψουν κάθε γέφυρα προς τα πίσω. Οσο για την «καθεστωτική», ποτέ δεν ήταν «αριστερά». Υπάρχει από τη γέννησή της ακριβώς για να εμποδίζει την κίνηση προς τα αριστερά.

«Ενα φάντασμα πλανάται εσχάτως πάνω από την πολιτική σκηνή. Είναι η πολιτική πανουργία του Γιώργου Καρατζαφέρη ή απλώς η πολιτική απειρία ορισμένων στο ΠΑΣΟΚ που δημιουργεί εντυπώσεις ότι εκκολάπτεται κάτι σαν ειδύλλιο ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον ΛΑΟΣ; Υπάρχουν πράγματι προσωπικές επαφές και επικοινωνία με το Μέγαρο Μαξίμου όπως λέει - και περισσότερο αφήνει να εννοηθεί - ο Καρατζαφέρης; Στέλνει όντως στον Γιώργο Παπανδρέου συμβουλές και εισηγήσεις ο επικεφαλής του κόμματος που κινείται στα δεξιά της Ν.Δ.; Με απλά λόγια, ως κόμμα ο ΛΑΟΣ στηρίζει την κυβέρνηση και αυτή η στήριξη γίνεται αποδεκτή ασμένως; Θα ήταν το άκρον άωτον του παράδοξου να συμβαίνει, έτσι όπως ακούγεται» (ο Γ. Λακόπουλος στα ΝΕΑ).

Πού βλέπει το παράδοξο ο αρθρογράφος; Κοινό αφέντη υπηρετούν, αλίμονο αν την ώρα της κρίσης δεν πήγαιναν χέρι χέρι.