«Ο "Μαρξ πέθανε" αλλά όλοι όσοι προσπάθησαν να στηρίξουν τις καριέρες τους (και τις περιουσίες τους) πάνω στο πτώμα του δε θα αισθάνονται και πολύ καλά παρακολουθώντας τα "παρωχημένα πολιτικά υποκείμενα" να πλημμυρίζουν τους δρόμους της Αθήνας (...) δεν μπορώ να καταλάβω ποιες θα είναι οι εξελίξεις τα επόμενα χρόνια. Αυτό όμως που καταλαβαίνω από τη σπουδή που επιδεικνύουν πρωθυπουργοί, πολιτικοί, τραπεζίτες και κόμματα να κατέβουν από το καράβι του νεοφιλελευθερισμού είναι ότι η μεγάλη απάτη που στήθηκε τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια τελειώνει οριστικά. Και αυτό είναι μια πραγματικότητα» (ο Β. Μουλόπουλος στο ΒΗΜΑ).

«Η αλήθεια είναι πως εκείνοι που υπερψήφισαν ασμένως τη Συνθήκη της Λισαβόνας (δεξιοί και σοσιαλιστές) τώρα τρέχουν σαν πυρομανείς πυροσβέστες για να σβήσουν τις φωτιές που άναψαν. Ανάμεσα στον σεβασμό των συνθηκών που συνέταξαν οι ίδιοι και την κρατικοποίηση ενός μέρους του συστήματος, τα περιθώριά τους για ελιγμούς είναι ελάχιστα. Τα ιερά τους κείμενα έχουν γίνει πια κουρελόχαρτα» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).

«Οι συζητήσεις στις συντροφιές του Σαββατοκύριακου έπαψαν να περιστρέφονται γύρω από τα θέματα της "μονής" ή της εσωτερικής πολιτικής μιζέριας. Οσο και αν αυτά παραμένουν στο προσκήνιο, έρχονται πια σε δεύτερη μοίρα. Τώρα, το θέμα της συζήτησης είναι η δουλειά και οι επάλληλες κρίσεις, στην οικονομία, στο περιβάλλον, στο επισιτιστικό, στη δημόσια διοίκηση. Για κανέναν δεν είναι πια δεδομένη η βεβαιότητα στην αγορά εργασίας» (η Χρ. Κοψίνη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).