Στον καιρό μας, η πολιτική ποίηση θεωρείται από πολλούς «επαΐοντες» αδιανόητο λογοτεχνικό «έγκλημα». Για τη στρατευμένη, ενάντια στη «νέα τάξη», ποίηση καμπόσοι λογοτεχνίζοντες και λογο-κριτές θα πρότειναν την τιμωρία της διά... λιθοβολισμού και την κήρυξη όποιων ποιητών θα τολμούσαν μια τέτοια «προσβολή» της «τέχνης για την τέχνη» ως «μαύρων προβάτων». Καθώς, λοιπόν, ο τρόμος έχει αγγίξει - ίσως περισσότερο απ' ό,τι τον ανώνυμο λαό - τους ανθρώπους του πνεύματος και του λόγου, η πολιτική ποίηση που άκμαζε σε πολύ χαλεπούς καιρούς, σπανίζει στην «παγκοσμιοποιημένη» εποχή μας. Σπανίζει, αλλά ευτυχώς δεν εξέλειπε και οι γεροί «σπόροι» θα ξανανθίσουν.

Τέτοιος «σπόρος» είναι το «χωρίς χορηγό», όπως στο πρώτο εσώφυλλο υπονοηματικά επισημαίνεται, ποιητικό βιβλίο του Δημήτρη Πορφύρη, με τον εύγλωττο, διττού νοήματος, τίτλο «Νοam York» (εκδόσεις «Στοχαστής»). Η πρώτη λέξη του τίτλου παραπέμπει ευθέως στο κορυφαίο Αμερικανό στοχαστή Νόαμ Τσόμσκι, που τολμά να καταγγέλλει τον αμερικανο-ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τα άλλα όργανά τους. Η δεύτερη λέξη παραπέμπει στην πρώτη «πηγή» του κακού, τις ΗΠΑ, το Λευκό Οίκο, το Πεντάγωνο. Ο ποιητής προτάσσει των ποιημάτων του τη ρήση του Τσόμσκι, με αφορμή τη ΝΑΤΟική εισβολή στη Γιουγκοσλαβία: «Δεν υπάρχει ωμότητα που να μην έχει χαρακτηριστεί ανθρωπιστική και ευεργετική για τα θύματα». Υστερα παίρνει το λόγο η ποίηση, μια «απασφαλισμένη ποίηση» ενάντια στους «Νεοταξίτες», που ποθεί «Θανάτω θα-ΝΑΤΟ πατήσας». Το πρώτο ποίημα, αυτό που δίνει και τον τίτλο στη συλλογή, καταγγείλει: «Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον πολιτών./ Ηνωμένες Πολιτείες κατά της Πολιτείας./ Λευκός Οίκος κατά των γκέτο των μαύρων./(...)Νέα Υόρκη/ του Νέου Κόσμου και των παλιών μεθόδων/ το "Ουρλιαχτό" σου βγήκε απ' ένα ψυχιατρείο». Για να θρηνήσει έπειτα «Τούτο εστί το αίμα/ των Σέρβων, των Κούρδων/ των Ελλήνων.../ Τούτο εστί το αίμα τους, το υπέρ ημών εκχυνόμενων», από «Ευσέφρονες ιμπεριαλιστές, δόλιους δολαριονοήμονες». Για να κραυγάσει: «Αμερική: ο "Τελευταίος Πειρασμός" του ανθρώπου./ Το San Francisco σου, ο πλουσιούλης του Θεού./ Διαπράττεις το μυστήριο της θείας Δυστυχίας/ ενώ εορτάζεις την ημέρα των Ευχαριστιών» και «Πατήρ που σκότωσε το Πνεύμα/ και το Γιο του,/ είν' ο πόλεμος». Ο Δ. Πορφύρης οργίζεται όμως και με οικεία κακά (λ.χ. την ποινικοποίηση των μαθητικών κινητοποιήσεων, την πληροφόρηση της «ελεύθερης αγοράς»), προβλέποντας: «Τα "Τρακτέρ" του Ρίτσου/ ξαναβγήκαν στους δρόμους/ για ν' ακολουθήσουν τον ίδιο "Επιτάφιο"» και ευχόμενος μια «γοργοεπήκοη επανάσταση».