Σπούδασε ζωγραφική στη Ν. Υόρκη και στη Νάπολη της Ιταλίας, δηλαδή σε δύο διαμετρικά διαφορετικής εικαστικής παράδοσης σχολές. Πήρε διδακτορικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Αθήνας με θέμα την Αισθητική Αγωγή στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ασχολήθηκε με την κριτική κινηματογράφου. Εχει γράψει ποίηση και δοκίμιο. Εργάζεται σαν καθηγητής Μέσων Ενημέρωσης στο Πανεπιστήμιο Πάτρας. Σημειώνουμε τα παραπάνω βιογραφικά στοιχεία όχι μόνο για να «συστήσουμε» στους αναγνώστες της στήλης ποιος είναι ο Αστέριος Λάμπρου, ο συγγραφέας του μυθιστορήματος «Χρωματιστοί κύκλοι», το οποίο κυκλοφόρησε από τη «Σύγχρονη Εποχή» και παρουσιάζουμε σήμερα. Τα σημειώνουμε, κυρίως, για να επισημάνουμε ότι αυτή η αμφίδρομη σχέση εικαστικών και αισθητικών γνώσεων του Αστέριου Λάμπρου, η βιοποριστική και διδασκαλική εμπειρία του σε ένα ΑΕΙ, η ενασχόλησή του με τα - μορφολογικώς - αγεωμέτρητα, ελεύθερα πετάγματα της ποίησης αλλά και με τη γεωμετρημένη, οργανωμένη δομή του δοκιμίου, τροφοδότησαν και το θέμα και τη μορφή αυτού του πρώτου του μυθιστορήματος.

Οπως είναι βέβαιο ότι η «γλώσσα» της καλής ζωγραφικής παράγει το δικό της ποιητικό «λόγο», έτσι και η καλή ποίηση και πεζογραφία παράγει τις δικές της «εικαστικές» εικόνες. Οταν, μάλιστα, ο συγγραφέας τυχαίνει να ξέρει και τη «γλώσσα» της ποίησης, της ζωγραφικής και του κινηματογράφου, τότε προκύπτουν βιβλία, όπως οι «Χρωματιστοί κύκλοι» που με τη μορφή και δομή του λόγου τους, παράγουν ποιητικών αποχρώσεων ζωγραφικούς «πίνακες» και ευέλικτα χωροχρονικά, γοργών ρυθμών, μακρινά και κοντινά κινηματογραφικά πλάνα. Η γραφή του Α. Λάμπρου, σε γλώσσα άμεση, ρεαλιστική αλλά και ελλειπτική, υπονοηματική, υπαινικτική, κάποτε και τολμηρή λεκτικά, παρουσιάζει μια ολότελα δική της μορφολογική πρωτοτυπία, καθώς ο λόγος από την αφηγηματική πρόζα, που «ζωγραφίζει» εικόνες, ψυχογραφεί και χαρακτηρολογεί τα πρόσωπα, με απρόσμενες και αλλεπάλληλες τομές, με άλματα, περνά σε ένα λόγο είτε καθαρά ποιητικό, είτε προζάτο αλλά σκόπιμα στιχοποιητικά διαταγμένο. Ενδιαφέρον, όμως, δεν έχει μόνο η μορφή αυτού του μυθιστορήματος, αλλά και το πρωτότυπο, επικαιρότατο θέμα του. Κεντρικός «ήρωάς» του είναι ένας πανεπιστημιακός καθηγητής, ο Νίκος Ανδρόνικος. Μέσω της ερωτικής περιπέτειάς του με μια φοιτήτρια, της άρνησής του να συγκαλύψει με την ψήφο του την κατάχρηση κοινοτικών κονδυλίων από διαπλεκόμενα συμφέροντα πανεπιστημιακών κύκλων, σε βάρος μάλιστα της έρευνας, της ηθικής ακεραιότητάς του απέναντι στα φατριαστικά «παιχνίδια» του καθηγητικού κατεστημένου, σε βάρος όσων δεν υποτάσσονται, αποκαλύπτει ένα υπαρκτό πρόβλημα: Τον ιδεολογικό συμβιβασμό και την ηθική διάβρωση της ακαδημαϊκής κοινότητας.