Από τη συγκέντρωση στην πύλη του εργοταξίου

Για την οργάνωση της μάχης της απεργίας στις 30 Μάη, μίλησαν στον «Ριζοσπάστη» ο Αναστάσης Γεωργιάδης, πρόεδρος της Ενωσης Οικοδόμων και Συναφών Επαγγελμάτων Αλεξανδρούπολης και Περιφέρειας, και ο Βαγγέλης Παλάζης, αντιπρόεδρος της Ενωσης.

«Οι εργαζόμενοι στην παρούσα φάση υπολογίζονται περίπου σε 200 - 220. Απασχολούνται από τους εργολάβους και τους υπεργολάβους, ενώ ένας αριθμός εργάζεται στην ΤΕΡΝΑ. Οι παρεμβάσεις του σωματείου είναι συστηματικές, ενώ εντάθηκαν ενόψει της απεργίας στις 30 Μάη. Την ίδια περίοδο είχαμε και τις πρώτες καθυστερήσεις πληρωμών (μισθοδοσία Απρίλη) από δύο υπεργολάβους. Αυτό πυροδότησε το κλίμα στους εργαζόμενους. Ετσι, παραμονή της απεργίας άναψε η συζήτηση για την επομένη. Η εργοδοσία άρχισε να διαδίδει ότι θα έρθει το ΠΑΜΕ για να κλείσει το εργοτάξιο. Ταυτόχρονα, το βράδυ δεχτήκαμε τηλεφωνήματα από εργαζόμενους που μας καλούσαν να πάμε στην πύλη για να βοηθήσουμε στην επιτυχία της απεργίας. Με κάποιους δώσαμε και ραντεβού το πρωί μπροστά στην πύλη.

Το πρωί της απεργίας εκλεγμένοι συνδικαλιστές αλλά και μέλη της Ενωσης Οικοδόμων και άλλων Σωματείων, που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, συγκεντρωθήκαμε στην πύλη του εργοταξίου με ανακοίνωση - κάλεσμα για την απεργία. Καλούσαμε τους εργαζόμενους που έφταναν να αφήσουν τα αυτοκίνητα και να έρθουν έξω από την πύλη προκειμένου να συζητήσουμε και όλοι μαζί οι εργαζόμενοι να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε. Ηταν βασικό να απαντήσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στην εργοδοσία, που έλεγε ότι "το ΠΑΜΕ θα κλείσει το εργοτάξιο". Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων ανταποκρίθηκε θετικά, ενώ ένα μεγάλο κομμάτι ήταν σχεδόν αποφασισμένο να φύγει επί τόπου.

Μόλις μαζεύτηκαν οι εργαζόμενοι άνοιξε η συζήτηση για την ανάγκη οργανωμένης πάλης, για την ανάγκη η μάχη για τις ΣΣΕ, να γίνει υπόθεση όλων των εργαζομένων. Παρουσιάστηκε η πείρα από τις παρεμβάσεις της Ομοσπονδίας και του Συνδικάτου Αθήνας σε μεγάλα εργοτάξια και την υπογραφή εκεί εργοταξιακών ΣΣΕ.

Στην κουβέντα εκφράστηκε η αγανάκτηση για την απληρωσιά. Οταν μπήκε το ζήτημα να αποφασίσουμε όλοι μαζί να φύγουμε και να απεργήσουμε, αρκετοί εργαζόμενοι το υποστήριξαν. Υπήρξαν ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, που άρχισαν τη μοιρολατρία, το «τίποτα δεν γίνεται», «τι θα καταλάβουμε με μια μέρα» και άλλα παρόμοια. Από την άλλη, πολλοί εργαζόμενοι υπερασπίστηκαν την έννοια του αγώνα και της απεργίας. Ετσι, αποφασίστηκε να έρθουν τα λεωφορεία για να φύγουμε. Κάποιοι, που είχαν δικά τους αυτοκίνητα, άρχισαν να φεύγουν. Ωστόσο η εργοδοσία, που ήταν διακριτικά παρούσα σε όλη τη διάρκεια, δεν έδινε την εντολή και καθυστερούσε. Μάλιστα, την ίδια ώρα που έλεγε "ας φύγουν είναι δικαίωμά τους", έριχνε το μπαλάκι για τα λεωφορεία στους ίδιους τους οδηγούς. Με πίεση από το Σωματείο, αλλά και από αρκετούς εργαζόμενους που ζητούσαν τα λεωφορεία για να φύγουν, τελικά έσπασε το παιχνίδι αυτό, ήρθαν τα λεωφορεία και ο κόσμος αναχώρησε.

Την επόμενη και μεθεπόμενη μέρα, ο ένας εργολάβος εξόφλησε τα χρωστούμενα 2 - 2,5 μηνών σε όλους τους εργαζόμενους. Και μετά την κοινή παρέμβαση της Ομοσπονδίας Οικοδόμων και του Σωματείου, η ΤΕΡΝΑ δεσμεύθηκε για εξόφληση των δεδουλευμένων και από τον δεύτερο εργολάβο.

Τόσο πριν αλλά κυρίως μετά την απεργία, το Σωματείο έχει κάνει ένα άνοιγμα με την εγγραφή εργαζομένων σε αυτό. Τώρα συνεχίζουμε την προσπάθεια για να μην είναι κανένας εργαζόμενος εκτός Σωματείου. Η εμπειρία που έχουμε αποκομίσει σαν Σωματείο είναι σημαντική, ενώ αποτελεί παρακαταθήκη και για τους εργαζόμενους της περιοχής. Το βήμα λοιπόν που έγινε στις 30 Μάη είναι σημαντικό από πολλές απόψεις».

Από Γενική Συνέλευση στο εργοτάξιο του Φαλήρου

Συζητώντας με τον Γιάννη Αναγνώστου, πρόεδρο του Συνδικάτου Οικοδόμων, και τον Βασίλη Κατσαντώνη, μέλος της Κεντρικής Διοίκησης και εργαζόμενο στο εργοτάξιο του Φαλήρου, εξηγούν ότι το γεγονός της καθολικής συμμετοχής στην απεργία είναι αποτέλεσμα καθημερινής και επίμονης δουλειάς εδώ και καιρό. Μέσα από την αποφασιστικότητα του Συνδικάτου, έχει κατοχυρωθεί ότι τη μέρα της απεργίας δεν πιάνει κανένας δουλειά, έτσι και έγινε στις 30 Μάη.

Σημειώνουν ότι στη συγκεκριμένη απεργία, η εργοδοσία άσκησε πιέσεις, «υπήρχαν εργολάβοι που για να την υπονομεύσουν έλεγαν στους εργαζόμενους να αναπληρώσουν την απεργία, δουλεύοντας το Σαββατοκύριακο, κάτι που σε μεγάλο βαθμό αποτράπηκε, αφού οι ίδιοι οι οικοδόμοι αρνούνταν ενώ ενημέρωσαν και το σωματείο για να είναι σε επιφυλακή».

«Η απεργία ήταν μια κορύφωση της πάλης που είναι σε εξέλιξη από το Συνδικάτο στα μεγάλα εργοτάξια της Αττικής εδώ και πολλούς μήνες, για την υπογραφή εργοταξιακών συμβάσεων για όλους τους εργαζόμενους οικοδόμους του κάθε εργοταξίου» εξηγεί ο Γ. Αναγνώστου. Προσθέτει ότι αυτή η απεργία ήρθε ως κλιμάκωση μιας σειράς αγωνιστικών πρωτοβουλιών, ανάμεσά τους η επιτυχημένη κλαδική απεργία των οικοδόμων στις 14 Μάρτη, όπου οι εργαζόμενοι στο εργοτάξιο του Φαλήρου, όπως και στο εργοτάξιο του Αστέρα Βουλιαγμένης, συμμετείχαν με τα δικά τους πανό. Στα συγκεκριμένα εργοτάξια έχει υπογραφεί εργοταξιακή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με αυξήσεις στα μεροκάματα, μέτρα υγείας και ασφάλειας για τους εργαζόμενους, που βάζει φρένο στην εργοδοτική αυθαιρεσία, όσον αφορά τα ωράρια κ.τ.λ. Τώρα δίνεται η μάχη της εφαρμογής των συμβάσεων, κάτι που μας ανοίγει δρόμους για την ισχυροποίηση της παρέμβασής μας, που στόχο έχει την ενίσχυση της ταξικής γραμμής πάλης μέσα στους χώρους δουλειάς.

Μάλιστα μόλις την περασμένη Πέμπτη οι εργάτες στο εργοτάξιο του ΛΗΔΡΑ απέσπασαν τη δέσμευση της εργοδοσίας να δρομολογηθεί η υπογραφή και εκεί εργοταξιακής σύμβασης. Ετσι ανέστειλαν τη νέα απεργία που είχαν προγραμματίσει για την Παρασκευή, 8 Ιούνη.

«Τώρα χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη πίεση στην εργοδοσία», αναφέρει ο Γ. Αναγνώστου, εξηγώντας ότι η υπογραφή σύμβασης είναι αποτέλεσμα σκληρής πάλης και αναμέτρησης συνολικά με τις επιδιώξεις του κεφαλαίου και με δεδομένο ότι οι εργοδότες έχουν στα χέρια τους όλο το νομικό οπλοστάσιο που τους θωρακίζει απέναντι στις εργατικές διεκδικήσεις.

Ως βασικό συμπέρασμα από την πάλη που κορυφώθηκε στην απεργία, ο Β. Κατσαντώνης ξεχωρίζει το ότι μπροστά στις μειωμένες απαιτήσεις το Συνδικάτο «πέφτει με τα μούτρα πάνω στα προβλήματα των εργατών με όσες δυνάμεις για να τους ξεσηκώσει. Από τις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας μέχρι κάθε είδους πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι συνάδελφοι στο χώρο δουλειάς τους, το Συνδικάτο είναι εκεί. Ταυτόχρονα, επιδιώκουμε να γενικεύεται η πείρα των εργαζομένων. Είναι χαρακτηριστικό ότι εργολάβοι που μπορεί να συγκρουόμασταν μαζί τους στο α' εργοτάξιο, μετά από λίγο καιρό έπαιρναν δουλειές στο β' εργοτάξιο, ενώ παρόμοια κινητικότητα υπάρχει και με τους εργαζόμενους. Ετσι μεταφέρεται η πείρα που αποκτούν από τον ένα χώρο στον άλλο που μετακινούνται...».

Ενα στιγμιότυπο που ξεχώρισε στο εργοτάξιο του Φαλήρου και δείχνει τα υγιή αντανακλαστικά μιας σημαντικής μερίδας εργαζομένων είναι αυτό που συνέβη μία μέρα μετά την πανεργατική απεργία: Ηταν από την προηγούμενη μέρα σε εξέλιξη η σκληρή απεργιακή μάχη των λιμενεργατών της «Cosco» στον Πειραιά και την Πέμπτη (2η μέρα της απεργίας) επιχειρήθηκε να στηθεί απεργοσπαστικός μηχανισμός, που θα μεταφερόταν διά θαλάσσης για να πιάσει δουλειά στις προβλήτες. Οταν οι οικοδόμοι του εργοταξίου είδαν κινητικότητα στη διπλανή μαρίνα από το εργοτάξιο, από όπου θα επιβιβάζονταν οι απεργοσπάστες σε πλοιάρια για να σπάσουν την απεργία, αμέσως ειδοποίησαν το Συνδικάτο, εξέφρασαν τον αποτροπιασμό τους για αυτές τις ενέργειες και ειδοποιήθηκε εγκαίρως η απεργιακή φρουρά της «Cosco» για να προστατέψει τον αγώνα της.

Η μάχη που δόθηκε από τα ταξικά συνδικάτα σε μια σειρά κλάδων και χώρων δουλειάς για την απεργία στις 30 Μάη, κόντρα στην εργοδοσία, στην κυβέρνηση, στους μηχανισμούς τους, αλλά και στον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, ανέδειξε δυνατότητες για συσπείρωση νέων δυνάμεων και δημιούργησε προϋποθέσεις για αγωνιστική συνέχεια.

Ιδιαιτέρα σε ορισμένους χώρους η μάχη αυτή ξεχώρισε για τη μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στην οργάνωση και την περιφρούρηση του απεργιακού αγώνα, συνέβαλε στην άνοδο του κύρους των ταξικών δυνάμεων, έφερε νέες εγγραφές στα σωματεία και σε ορισμένες περιπτώσεις υποχρέωσε την εργοδοσία σε υποχωρήσεις απέναντι σε αιτήματα των εργαζομένων για αποπληρωμή δεδουλευμένων, υπογραφή ΣΣΕ και άλλα.

Τα ενθαρρυντικά αυτά στοιχεία αποτελούν παρακαταθήκη για τη συνέχεια και είναι αποτέλεσμα της επίμονης, σχεδιασμένης δράσης Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, Σωματείων και Επιτροπών Αγώνα, για την οργάνωση και την κινητοποίηση των εργαζομένων σε κλάδους και χώρους δουλειάς, κόντρα σε μεγάλες δυσκολίες και εμπόδια που προσπαθούν να βάλουν η εργοδοσία, τα κόμματά της και ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός.

Απέναντι στο «καρότο και το μαστίγιο» που χρησιμοποιούν κυβέρνηση και εργοδοσία για τη «μεταμνημονιακή εποχή», χρειάζεται το επόμενο διάστημα να πληθύνουν οι εστίες αντίστασης και διεκδίκησης, να ενταθεί η προσπάθεια για ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και συγκρότηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, να ενταχθούν νέες δυνάμεις στη μάχη για αυξήσεις στους μισθούς, καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ανάκτηση απωλειών, κάτω από το σύνθημα «Μπροστά οι δικές μας ανάγκες» και όχι τα κέρδη και ο σχεδιασμός του κεφαλαίου.

Στιγμιότυπο από Γενική Συνέλευση στο λιμάνι κατά τη διάρκεια της απεργίας

Ολη αυτήν την περίοδο, ενώ ο μονοπωλιακός όμιλος, σύμφωνα με τα ίδια του τα στοιχεία, καταγράφει την περίοδο 2007 - 2017 αύξηση της μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων κατά 195%, αμύθητα κέρδη για τους επιχειρηματικούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στις μεταφορές, οι εργαζόμενοι βιώνουν σκληρές συνθήκες εκμετάλλευσης, που επιβάλλουν οι υπεργολάβοι, αξιοποιώντας όλο το αντεργατικό πλαίσιο της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων: Ατέλειωτα ωράρια δουλειάς και εργασιακές σχέσεις λάστιχο. Δεν υπάρχει μόνιμη - σταθερή δουλειά, αλλά τρίμηνες συμβάσεις. Το 70% των εργαζομένων εργάζεται «εκ περιτροπής» και με ορισμένου χρόνου συμβάσεις. Τα μέτρα ασφάλειας είναι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων πλημμελή ή και ανύπαρκτα.

Με τον πρόσφατο σκληρό απεργιακό αγώνα που έδωσαν, οι εργαζόμενοι άρχισαν να καταγράφουν τα πρώτα θετικά αποτελέσματα, που σίγουρα μετράνε συνολικά για την εργατική τάξη, αναγκάζοντας την εργοδοσία και την κυβέρνηση να συμφωνήσουν στην ένταξη των λιμενεργατών στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα (ΒΑΕ), καθώς και στην έναρξη διαπραγματεύσεων για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας για όλους τους εργαζόμενους του ΣΕΜΠΟ.

Οι συλλογικές διαδικασίες, η καλή οργάνωση, η ενότητά τους, η συσπείρωση και εμπιστοσύνη στο σωματείο τους, τα γρήγορα αντανακλαστικά, η μεγάλη αλληλεγγύη που εκφράστηκε από συνδικάτα με επικεφαλής τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, η οποία βγήκε και έξω από τα σύνορα, ήταν ορισμένοι από τους παράγοντες που εξόπλισαν τους εργαζόμενους για να δώσουν με ορμή και αποφασιστικότητα τον αγώνα τους. Κι αυτό κόντρα στη «βιομηχανία» διώξεων, στην τρομοκρατία, στους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς που έστησαν απέναντί τους εργοδοσία, μέσα ενημέρωσης, αστική Δικαιοσύνη, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σε ρόλο συντονιστή της επίθεσης.

Η απεργία τους ξεκίνησε στις 30 Μάη, έχοντας στο πλευρό τους απεργούς από άλλους κλάδους και την πρωτοβουλία να γίνει εκεί η κεντρική απεργιακή συγκέντρωση.

Ομως, τι ήταν εκείνο που συντέλεσε ώστε οι εργαζόμενοι να «βγουν» μαζικά στην απεργία από την πρώτη μέρα, συσπειρωμένοι στο σωματείο τους; Ο Μάρκος Μπεκρής, πρόεδρος του σωματείου ΕΝΕΔΕΠ, αναφέρει: «Ολο το προηγούμενο διάστημα, το Σωματείο είχε αναπτύξει πλούσια δράση. Με παρεμβάσεις σε κάθε τόπο δουλειάς για τα προβλήματά μας - όπως η έλλειψη μέτρων υγιεινής και ασφάλειας, που έχει ως αποτέλεσμα τα συχνά εργατικά "ατυχήματα" - ανοίξαμε τη συζήτηση και τη διαπάλη για το πώς πρέπει να παλέψουμε, διοργανώνοντας συχνές συσκέψεις και ενημερώσεις. Κατά ομάδες πηγαίναμε στους χώρους δουλειάς και μιλούσαμε με τους συναδέλφους. Οι εργάτες άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι το Σωματείο είναι στήριγμά τους, ότι μπορούν να του έχουν εμπιστοσύνη, γυρίζοντας την πλάτη στο εργοδοτικό που υπάρχει στο χώρο».

Ειδικά το τελευταίο διάστημα, και συγκεκριμένα από τις αρχές του Απρίλη που φούντωνε η προετοιμασία για την πανεργατική απεργία, γίνονταν αλλεπάλληλες συσκέψεις των εργαζομένων, τόσο στους χώρους δουλειάς του ΣΕΜΠΟ όσο και στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά, οι οποίες κάθε φορά ήταν και πιο μαζικές.

Κορύφωση αυτής της προσπάθειας ήταν η μαζική συνέλευση που έγινε στις 15 Απρίλη, όπου ομόφωνα οι εργαζόμενοι αποφάσισαν τη συμμετοχή τους στην 24ωρη απεργία στις 30 Μάη, μάχη που «τράβηξαν» για άλλα δύο 24ωρα, και πάλι μέσα από ομόφωνες αποφάσεις των Γενικών τους Συνελεύσεων. Με τον ίδιο τρόπο ανέστειλαν την απεργία τους την 1η Ιούνη, κρίνοντας ότι έπρεπε να γυρίσουν συντεταγμένα στα πόστα τους για να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους, και με ομόφωνη απόφαση κήρυξαν τη νέα απεργία στις 6 Ιούνη. Στο σημείο αυτό, ανέφερε, «με το που αναστείλαμε την απεργία, συνεχίσαμε και πάλι τη συζήτηση. Ο κόσμος ήταν αποφασισμένος να μην κάνει βήμα πίσω, παρά τους εκβιασμούς από την εργοδοσία και τους μπράβους της. Πιάσαμε τους συναδέλφους που ταλαντεύτηκαν ή φοβήθηκαν να απεργήσουν, για να τους δυναμώσουμε, να σπάσουν δεσμά, να συσπειρωθούν με το Σωματείο». Και όπως έδειξε η απεργία στις 6 Ιούνη, η προσπάθεια αυτή είχε αποτελέσματα.

«Τώρα, μετά τις δεσμεύσεις που πήραμε απέναντι στα αιτήματά μας από την εργοδοσία και την κυβέρνηση, δεν εφησυχάζουμε, οι συνάδελφοι δεν έχουν αυταπάτες, ξέρουν ότι τίποτα δεν τελείωσε. Ξέρουν ότι έχουμε μαραθώνιο μπροστά μας και ότι χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη ενότητα και συσπείρωση με το Σωματείο. Ηδη έχουμε μαζικές εγγραφές και συνεχίζουμε όλοι μαζί για την ικανοποίηση των αιτημάτων μας». Οπως ανέφερε, «οι συνάδελφοι έχουν αντιληφθεί ότι η εργοδοσία, τα μονοπώλια και οι κυβερνήσεις τους δεν είναι ανίκητοι. Εχουμε μπροστά μας την ακόμα μεγαλύτερη ισχυροποίηση του Σωματείου, που εξασφαλίζει με τη γραμμή και το διεκδικητικό μας πλαίσιο την προοπτική να συναντηθούμε στους δρόμους του αγώνα με τα ταξικά συνδικάτα για τα δίκαια του κλάδου και της εργατικής τάξης».

Η Ειρήνη Γκιτάκου, πρόεδρος του Σωματείου, αναφέρει ότι οργανώνοντας την πάλη για τη Σύμβαση, η αναμέτρηση με την εργοδοσία ήταν εφ' όλης της ύλης, με τα επιχειρήματα, την τακτική της κ.λπ. Αλλωστε, το σχέδιο σύμβασης συζητήθηκε σε μαζική Γενική Συνέλευση πριν από την απεργία και πολλοί εργαζόμενοι το έχουν κάνει υπόθεσή τους, το υπερασπίζονται. Επίσης, εκτός από την ίδια τη ΓΣ, η διοίκηση του Σωματείου πέρασε από όλους τους χώρους για να ενημερώσει για το αποτέλεσμά της και να κάνει συσκέψεις, να ανταλλάξει γνώμες κ.λπ.

Ολα τα παραπάνω είχαν ως αποτέλεσμα την καθολική συμμετοχή στην απεργία, το να πέσουν στο κενό οι εκβιασμοί της εργοδοσίας, που έστησε απεργοσπαστικό μηχανισμό καλώντας τους εργαζόμενους να μπουν για δουλειά είτε τα ξημερώματα, ανακαλώντας μέχρι και άδεια συναδέλφου, είτε αργά το απόγευμα τηλεφωνώντας σε εργαζόμενους να πάνε για δουλειά έστω και για δυο ώρες. Η επιτυχία της απεργίας βασίστηκε στην ενότητα των εργαζομένων, αλλά και στο γεγονός ότι τα αιτήματά τους είναι δίκαια. Μάλιστα, η εργοδοσία θορυβημένη μετά την απεργία ανακοίνωσε μέσω mail ότι «σύμφωνα με το νόμο» θα απαγορεύσει και τις ενημερώσεις του Σωματείου μέσα στους χώρους εργασίας! Εντείνει την επιθετικότητά της, γιατί γνωρίζει ότι δεν ισχύει αυτό που διαδίδει, ότι δήθεν μόνο το 3% ήθελε να απεργήσει, αφού η πλειοψηφία των εργαζομένων έλεγε «ναι θα απεργήσω» και πολλοί από αυτούς πρώτη φορά έκαναν το βήμα, ενώ ταυτόχρονα έδωσαν τη μάχη της περιφρούρησης της απεργίας από το πρωί. Είναι χαρακτηριστικό ότι την επόμενη μέρα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έδιναν απάντηση σε ανθρώπους της εργοδοσίας που συκοφαντούσαν το Σωματείο.

Ο Κώστας Σφακιανάκης, γραμματέας του Σωματείου, σημειώνει ότι για να υπάρξουν αυτά τα ενθαρρυντικά αποτελέσματα στη συσπείρωση με το Σωματείο, προϋπόθεση ήταν να απαντηθεί η διαβρωτική προσπάθεια της εργοδοσίας, με «βασική πλευρά την καλλιέργεια στους εργαζόμενους της απάτης ότι "εδώ είμαστε όλοι μια οικογένεια". Π.χ. έχει μοιράσει μετοχές στους εργαζόμενους και τους αποκαλεί "συνιδιοκτήτες"! Φάνηκε ότι αν δεν αντιμετωπιστεί με επιχειρήματα αυτή η προσπάθεια, οι εργαζόμενοι παραμένουν ευάλωτοι, δεν διεκδικούν αποφασιστικά, αποδέχονται θυσίες από τα δικαιώματά τους για να "μην διαταραχθεί" η λειτουργία και η κερδοφορία της εταιρείας... Πώς το αντιμετωπίζουμε; Με καλή συζήτηση, με προσεγμένες ανακοινώσεις, με ανοιχτή αντιπαράθεση με την εργοδοσία, ώστε να προβληματίζουμε όσο μπορούμε τους εργαζόμενους».

Η Ειρ. Γκιτάκου στέκεται και σε μέτρα που πήρε το Σωματείο για να φωτίσει πλευρές της πάλης για τη Σύμβαση, παίρνοντας υπόψη την άγνοια που υπάρχει σε σημαντικό κομμάτι των εργαζομένων, κυρίως των νεότερων. «Εδώ και καιρό προσπαθήσαμε να αναδείξουμε βασικές πλευρές, ακόμα και γύρω από το "τι είναι σύμβαση". Π.χ. κυκλοφορήσαμε έντυπο που απαντούσε σε συγκεκριμένα ερωτήματα, που ξέραμε ότι έπρεπε να απαντηθούν, όπως "ποιος την υπογράφει", "τι χρειάζεται να κάνουμε", "ποιοι καλύπτονται", "γιατί είναι αναγκαία" κ.λπ. Αυτό άνοιξε ακόμα περισσότερο τη συζήτηση μέσα στο χώρο, αφού το διακινήσαμε πλατιά για πολύ καιρό. Αυτός ήταν και ο κορμός της συζήτησης στη ΓΣ. Επίσης, μοιράσαμε σε αντίτυπα τη Σύμβαση σε όλους τους εργαζόμενους, αφού πρώτα ήρθαν και συγκεκριμένες προτάσεις, βελτιώσεις από τους συναδέλφους. Ετσι ξεδιαλύναμε και συγχύσεις που υπήρχαν και οξύναμε την αντιπαράθεση. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του συνδικαλιστή του ΣΥΡΙΖΑ: Από τη μία, καλεί τους εργαζόμενους να αναμένουν την "αύξηση του κατώτατου μισθού που θα φέρει η κυβέρνηση το καλοκαίρι" και, από την άλλη, διαπραγματεύεται με την εργοδοσία κουπόνια για σούπερ μάρκετ αντί αυξήσεων στο μισθό κατά τη διαπραγμάτευση της Σύμβασης.

Τώρα μπροστά μας έχουμε νέα ΓΣ στις 15 Ιούνη, για να εκτιμήσουμε την απεργία και αναμένουμε νέα συνάντηση με τη διοίκηση, παραμένοντας σε ετοιμότητα για να κλιμακώσουμε την πάλη μας και με νέα απεργία».