Τη Δευτέρα, παραμονή της απεργίας στα καράβια, ο υπουργός Ναυτιλίας Κ. Μουσουρούλης, από το Γραφείο Ευρέσεως Ναυτικής Εργασίας (ΓΕΝΕ) όπου περιόδευσε, αφού παραδέχτηκε ότι η ανεργία στους ναυτεργάτες έχει εκτιναχθεί στα ύψη, ως μέτρο για την «ανακούφιση» των ανέργων ανέφερε τη «βελτίωση των δεξιοτήτων των ανέργων ναυτικών». Μάλιστα «προς αυτήν την κατεύθυνση - όπως είπε - σύντομα θα ανακοινώσουμε αντίστοιχο πλαίσιο αξιοποιώντας τις δυνατότητες του Επιχειρησιακού Προγράμματος του υπουργείου Εργασίας "Ανάπτυξη Ανθρώπινου Δυναμικού"». Η κοροϊδία στο έπακρο... Οι κυβερνήσεις των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ με τη βοήθεια των κομμάτων του ευρωμονόδρομου και κατ' εντολή των εφοπλιστών, πέταξαν μαζικά τους ναυτεργάτες στη στεριά, με αποτέλεσμα, σήμερα στα ποντοπόρα πλοία με ελληνική σημαία να είναι ναυτολογημένοι από 4 ως 6 (!) ναυτεργάτες με συγκροτημένα δικαιώματα ανάλογα με τη χωρητικότητα, στα κρουαζιερόπλοια να «μην υπάρχει ρουθούνι», τώρα ετοιμάζεται το ίδιο για τα επιβατηγά και ήδη οι άνεργοι ναυτεργάτες μετρούν πάνω από 10.000. Από αυτούς δε, το επίδομα ανεργίας του αίσχους των 294 ευρώ για τους έγγαμους και 235 για τους άγαμους, το παίρνουν ελάχιστοι λόγω των απαγορευτικών προϋποθέσεων. Για παράδειγμα το Σεπτέμβρη, το πήραν 671! Και όλα αυτά όταν οι Ελληνες εφοπλιστές από το αίμα των ναυτεργατών έχουν το μεγαλύτερο στόλο στον κόσμο. Τώρα οι εφοπλιστές και η συγκυβέρνησή τους ετοιμάζουν την κατά μέτωπο επίθεση με στόχο να μην αφήσουν τίποτα όρθιο από τα ναυτεργατικά δικαιώματα. Να γίνουν οι ναυτεργάτες φτηνό ευέλικτο εργατικό δυναμικό που για την «απασχόλησή» του, οι εφοπλιστές, μέσω των παραπάνω προγραμμάτων, θα επιδοτούνται και από πάνω!
Η κρίση και οι «σημαντικές επιτυχίες» βιομηχάνων
Ως ένας από τους «ανθεκτικότερους» κλάδους στην περίοδο της κρίσης εμφανίζεται αυτός των Τροφίμων - Ποτών. Σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάζονται στο περιοδικό «Τρόφιμα και Ποτά» (τ. 367) οι πωλήσεις του κλάδου για το 2011 ήταν κατά 5,59% αυξημένες σε σχέση με το 2010, ενώ ταυτόχρονα, παρουσιάζει μείωση ζημιών κατά 70,43%, στο ίδιο διάστημα. Χαρακτηριστικά αναφέρεται: «Μέσα στη λαίλαπα του 2011 υπήρχαν εταιρείες που κατέγραψαν σημαντικές επιτυχίες»...
Το γεγονός αυτό πρέπει να προβληματίσει τους εργαζόμενους στον κλάδο. Και μόνο από τα παραπάνω στοιχεία προκύπτει πως η επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι μονοπωλιακοί όμιλοι του κλάδου στα εργασιακά δικαιώματα - με κυρίαρχο στοιχείο τις απολύσεις, τις αλλαγές εργασιακών σχέσεων, τις λεγόμενες «οικειοθελείς αποχωρήσεις» και την παράδοση τμημάτων των επιχειρήσεων σε εργολάβους - σχετίζεται με την αύξηση της κερδοφορίας τους αλλά και με το μεταξύ τους ανταγωνισμό, ο οποίος στο φόντο της κρίσης γίνεται ακόμα πιο έντονος. Συνεπώς, οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να αποδεχθούν τις αξιώσεις εργοδοσίας, γιατί κάτι τέτοιο σημαίνει πως στο όνομα του ανταγωνισμού να χάσουν ό,τι τους έχει απομείνει.
Το δεύτερο στοιχείο που προκύπτει είναι πως παρά το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης, υπάρχουν κλάδοι που όχι μόνο αντέχουν αλλά και καταγράφουν «σημαντικές επιτυχίες». Εδώ, λοιπόν, οι εργαζόμενοι πρέπει να αναλογιστούν: Χάρη σε ποιους οι βιομήχανοι κατέγραψαν αυτές τις «σημαντικές επιτυχίες»; Ηταν ή όχι η δική τους δουλειά, ο δικός τους ιδρώτας, τα δικά τους κομμένα μεροκάματα, οι δικές τους απολύσεις, που οδήγησαν σε αυτές τις «επιτυχίες»; Η κατανόηση αυτής της αλήθειας μπορεί να γίνει όπλο στον αγώνα τους να βάλουν φρένο στην επιθετικότητα της εργοδοσίας.
Μονοπώληση των αιθέρων
Πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε η εξαγορά του συνόλου των μετοχών της «Olympic Air» από την «Aegean Airlines», ενέργεια η οποία από τα στελέχη των δύο εταιρειών χαρακτηρίστηκε ως «μονόδρομος», εξαιτίας της «καθίζησης» που έχει υποστεί η εσωτερική αγορά αερομεταφορών, τα μεγέθη της οποίας πλέον δεν ξεπερνούν τα 250 εκατ. ευρώ ετησίως, με αποτέλεσμα να μην «επαρκούν» για τη λειτουργία δύο μεγάλων αερομεταφορικών εταιρειών. Στις σχετικές δηλώσεις, που έγιναν με αφορμή την παραπάνω εξαγορά, τα μεγαλοστελέχη των εταιρειών επισήμαναν σε όλους τους τόνους ότι αν η εν λόγω εξαγορά δε γίνει αποδεκτή από τις αρμόδιες επιτροπές ανταγωνισμού της χώρας και της ΕΕ, τότε ο στόλος, αλλά και οι θέσεις εργασίας, δε θα μπορούν να διασφαλιστούν. Αλλά μήπως με την εξαγορά θα διασφαλιστούν; Καμιά εγγύηση γι' αυτό δεν υπάρχει. Ισα - ίσα οι συγχωνεύσεις και εξαγορές οδηγούν και σε μείωση των θέσεων εργασίας.
Ολα τα παραπάνω δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά αποδοχή των όσων ο κοινός νους παραδεχόταν κατά την περίοδο ιδιωτικοποίησης της «Ολυμπιακής Αεροπορίας». Κατ' αρχήν ότι στην περιορισμένη εσωτερική αγορά μπορεί να επιβιώσει μια αεροπορική εταιρεία κι ακόμη πως βασικός στόχος της πολιτικής του «ανοίγματος» της αγοράς και στις αερομεταφορές ήταν και παραμένει η παράδοση δημόσιας περιουσίας στο ιδιωτικό κεφάλαιο που θα λυμαίνεται το χώρο για την εκτόξευση των κερδών του. Οσο για τα άλλα που έλεγαν ότι τάχα θα μειωθούν οι τιμές των εισιτηρίων και οι υπηρεσίες προς τους επιβάτες θα βελτιωθούν, αποδείχτηκαν πολύ γρήγορα «παραμύθια της Χαλιμάς»...
Αναμένοντας την απόφαση των αρμόδιων «επιτροπών ανταγωνισμού», δεν μπορούμε να μην εντοπίσουμε και τη χρονική σύμπτωση της παραπάνω εξαγοράς, με τις σχεδόν ταυτόχρονες ανακοινώσεις του υπουργείου Ανάπτυξης περί αναζήτησης επενδυτών που θα αναλάβουν τη λειτουργία των αεροδρομίων ανά την Επικράτεια για περίοδο που θα διαρκεί 35 χρόνια μίνιμουμ. Αν το προσεχές διάστημα αποδειχτεί πως πράγματι οι αετονύχηδες εκτός από την πλήρη μονοπώληση των αιθέρων, επιθυμούν και την εκμετάλλευση των δημόσιων αεροδρομίων τότε καταλαβαίνουμε σε τι ιλιγγιώδη μεγέθη οδηγούνται τα μονοπώλια στη χώρα μας, αλλά και πόσο «ανοιχτή» και «ελεύθερη» είναι η αγορά...
Ο μύθος της διαχείρισης Ομπάμα
Πολύς αχός σηκώθηκε σε διεθνή και εγχώρια Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης για την επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στην προεδρία των ΗΠΑ και αστοί πολιτικοί και οπορτουνιστές, εκπρόσωποι κυβερνήσεων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και οργανισμών έχουν επιδοθεί σε ιαχές περί σωτηρίας όλου του πλανήτη. Τι νίκη της «δημοκρατίας» και ιαχές «ανακούφισης» έναντι της «συντήρησης», τι νίκη των «φιλειρηνιστών» έναντι των «πολεμοκάπηλων», τι «σύνεση» και «αλληλεγγύη» ενάντια στον «παραλογισμό» και στην «επιθετικότητα» δεν ακούσαμε; Ολα αυτά είναι μόνο αέρας κοπανιστός και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Ο Ομπάμα και ο Ρόμνεϊ, ο εταίρος των «Ρεπουμπλικάνων», έχουν κοινή στρατηγική εξυπηρέτησης των μονοπωλίων στις ΗΠΑ και συνθέτουν το δίπολο των διαφορετικών «μειγμάτων» διαχείρισης του καπιταλισμού, του επεκτατικού κεϋνσιανισμού ή του περιοριστικού προκειμένου τα λαϊκά στρώματα να εγκλωβίζονται στο μονόδρομο της επιλογής σφαγής των δικαιωμάτων τους. Ο λαός βιώνει την ανεργία, τη φτώχεια και την πτώση του βιοτικού του επιπέδου ενώ η δήθεν φιλολαϊκή πολιτική Ομπάμα στην Υγεία, είναι η παραπέρα επιχειρηματική εκμετάλλευσή της για την κερδοφορία μονοπωλιακών ομίλων.
Ο δήθεν «προοδευτικός» Ομπάμα συνέχισε και συνεχίζει τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, όπως παλιότερα ο άλλος «προοδευτικός» Μπιλ Κλίντον, που ματοκύλησε τη Γιουγκοσλαβία. Ως κάτοχος Νόμπελ Ειρήνης - για τις προθέσεις του - ο Ομπάμα διεύρυνε τον πόλεμο στην Ευρεία Μέση Ανατολή για τη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών και την εκμετάλλευση των λαών. Συνεχίζει τους πολέμους σε Αφγανιστάν, Ιράκ, και ακολούθησε η Λιβύη και η επιθετικότητα ενάντια στη Συρία και το Ιράν. Στηρίζει το κράτος - τρομοκράτη του Ισραήλ. Και στη Λατινική Αμερική έβαλε τη σφραγίδα του, στα πραξικοπήματα σε Ονδούρα και Παραγουάη, διατηρεί τον πολύμορφο εγκληματικό αποκλεισμό ενάντια στη σοσιαλιστική Κούβα και την παράνομη στρατιωτική βάση του Γκουαντάναμο όπου παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Το γεγονός ότι εργατικές δυνάμεις δεν μπορούν να εκφραστούν ανεξάρτητα, με το δικό τους επαναστατικό κόμμα και εγκλωβίζονται στην καταστροφική λογική του «μικρότερου κακού», δε δικαιολογεί τις αυταπάτες ότι ο Ομπάμα εκπροσωπεί κάτι το διαφορετικό επειδή προβάλλεται η αφρικανική ή η «λαϊκής προέλευσης» καταγωγή του. Είναι ένας πιστός εκπρόσωπος του κεφαλαίου, γι' αυτό δουλεύει.
Ο Ομπάμα και ο Ρόμνεϊ στις ΗΠΑ, ο Σαρκοζί και ο Ολάντ στη Γαλλία, οι χριστιανοδημοκράτες και οι σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία, η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και άλλοι «αντιμνημονιακοί» αλλά ...κάργα υπέρ του συστήματος και ο δήθεν εναλλακτικός δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, εκφράζουν μεν διαφορετικές μερίδες του κεφαλαίου, εμφανίζουν κάποιες διαφορές τακτικής αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν εναλλακτική λύση, λύση διεξόδου από τη βαθιά καπιταλιστική κρίση προς όφελος της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων. Και στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα και παντού, δεν υπάρχουν λύσεις υπέρ των εργατών χωρίς να θιγούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων και η εξουσία τους. Οσοι το ισχυρίζονται λένε ψέματα. Η λύση για τους παραγωγούς όλου του κοινωνικού πλούτου, των τεράστιων δυνατοτήτων ανάπτυξης της κοινωνικής ζωής, δεν είναι να ψάχνουν πώς θα χάσουν λιγότερα, πώς θα εξασφαλίσουν «μακρύτερο σχοινί» για την κρεμάλα τους, αλλά η διεκδίκηση του πλούτου σε σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων, για την εργατική λαϊκή εξουσία, που θα θέσει την οικονομία και την ανάπτυξη στην υπηρεσία της εξυπηρέτησης των λαϊκών αναγκών.
Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
Επιχειρούν να κοροϊδέψουν το λαό...
Γρηγοριάδης Κώστας
ΤΟ ΕΙΠΑΝ, ΤΟ ΞΑΝΑΕΙΠΑΝ και συνεχίζουν να το λένε με θράσος απύθμενο! Ποιο; Μα αυτό περί του ελληνικού λαού που «δίνει ενωμένος τη μάχη για παραμονή στο ευρώ». Μάλλον προσπαθούν να το πιστέψουν και οι ίδιοι με τη συνεχή επανάληψη.
Ο λαός όντως δίνει μάχη, αλλά ενάντια στην πολιτική τους, που φέρνει νέα κέρδη στην πλουτοκρατία και περισσότερη φτώχεια στους εργαζόμενους, στους συνταξιούχους, στους μικρούς αγρότες και στους αυτοαπασχολούμενους.
Την ίδια στιγμή, χτυπιέται από τα ΜΑΤ, εκβιάζεται από τους εργοδότες του, πιέζεται από τις τράπεζες που τον δανείζουν, χειραγωγείται από τα περισσότερα Μέσα Ενημέρωσης, απολύεται, απειλείται και τρομοκρατείται.
Αν αυτά τους δίνουν την εικόνα ενός λαού που ...εθελοντικά ακολουθεί τις πολιτικές τους και τους στηρίζει, τότε ή κοροϊδεύουν ασύστολα ή έχουν σοβαρό πρόβλημα αντίληψης της πραγματικότητας.
Κι επειδή έχουν αποδείξει πως όταν πρόκειται να υπηρετήσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου είναι ιδιαίτερα έξυπνοι και εφευρετικοί, κλίνουμε προφανώς προς την πρώτη εκδοχή.
ΣΦΟΔΡΗ Η ΚΡΙΤΙΚΗ Λοβέρδου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, δε νομίζετε; Δεν είχε, λέει, «στρατηγική και τακτική» γι' αυτό η κοινοβουλευτική του ομάδα παρουσιάζεται ασύντακτη και χωρίς στόχους.
Εμείς, πάλι, διαπιστώνουμε ότι διαθέτει και τα δύο και μάλιστα σε ...υπερθετικό βαθμό. Είτε με τον Γ. Παπανδρέου είτε με τον Ε. Βενιζέλο έχει δώσει ξεκάθαρα τα διαπιστευτήριά του και ...στρατηγικά και τακτικά.
Δηλώνει «παρών» κάθε φορά που χρειάζονται νέα αντιλαϊκά μέτρα και αποτελεί σταθερότατο στήριγμα των πολιτικών της ΕΕ, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και των βιομηχάνων.
`Η μήπως δεν το έχει καταλάβει αυτό ο πρώην υπουργός Εργασίας και Υγείας; Ο ίδιος υπέγραψε και προώθησε ένα πολύ μεγάλο μέρος των ...νομοθετικών αποδείξεων της σταθερότητας του ΠΑΣΟΚ.
Παπαγεωργίου Βασίλης
Τέρμα οι θυσίες για την πλουτοκρατία
Γρηγοριάδης Κώστας
Σε «σωστά» και «άδικα» διαχώρισε τεχνητά και δόλια τα μέτρα ο πρωθυπουργός κατά την ομιλία του στη Βουλή για το πολυνομοσχέδιο. Τα σωστά μέτρα, σύμφωνα με τον Α. Σαμαρά, «είναι εκείνα που αφορούν διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις» τα οποία, όπως σημείωσε, «θα έπρεπε να τα είχαμε πάρει μόνοι μας από χρόνια, χωρίς να μας το ζητήσει κανένας». Τα άδικα μέτρα, πάντα σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, είναι αυτά «που αφορούν περικοπές μισθών και συντάξεων». Είναι ολοφάνερο ότι πρόκειται για τεχνητό και ψεύτικο διαχωρισμό, που αποσκοπεί στην παραπλάνηση του λαού και την υφαρπαγή της συναίνεσής του, δηλαδή της ενεργού στήριξής του, στο σφαγιασμό των δικαιωμάτων του. Διαρθρωτικές αλλαγές και περικοπές μισθών και συντάξεων είναι αλληλένδετα τμήματα ενός ενιαίου πακέτου μέτρων με συνεκτική λογική και ξεκάθαρο στρατηγικό στόχο, τη θωράκιση της κερδοφορίας των μονοπωλίων και τη σωτηρία της πλουτοκρατίας. Διαρθρωτικές αλλαγές δεν είναι μόνο οι ιδιωτικοποιήσεις και η απελευθέρωση των επαγγελμάτων, όπως έντεχνα προβάλλεται από τους κυβερνώντες για να διασφαλιστεί η κοινωνική συναίνεση, αλλά πρώτα και κύρια η κατάργηση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, ώστε να γίνει πιο φτηνή η εργατική δύναμη και να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων. Εξίσου σημαντική διαρθρωτική αλλαγή είναι η συρρίκνωση των δαπανών που έχουν σχέση με την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, δηλαδή των δαπανών για Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, Πολιτισμό... Το ομολόγησε σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο Αντ. Σαμαράς, όταν είπε ότι «την κόλαση την φέρνει η απώλεια ανταγωνιστικότητας», παραδεχόμενος ουσιαστικά ότι οι θυσίες του λαού γίνονται για να βγουν αλώβητοι και πιο ενισχυμένοι από την καπιταλιστική κρίση οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Ομως, τα εργατικά - λαϊκά στρώματα δεν έχουν κανένα λόγο να θυσιάζονται για «αλλότρια συμφέροντα». Και ο μόνος τρόπος για να πιάσουν τόπο οι θυσίες τους είναι να ανατρέψουν την εξουσία των μονοπωλίων και να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους.
Η «αριστερή» διαχείριση
Ενα πράγμα επιβεβαιώνουν με παραστατικό τρόπο τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση του σοσιαλιστή προέδρου της Γαλλίας Φρ. Ολάντ για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων: όσο στην οικονομία κυριαρχούν τα μονοπώλια οι λαϊκές ανάγκες υποτάσσονται στη διασφάλιση της κερδοφορίας. Το «σοκ ανταγωνιστικότητας» λοιπόν που ετοιμάζει η γαλλική κυβέρνηση, προβλέπει μεταξύ άλλων, την ενίσχυση των επιχειρήσεων, μέσω των φοροαπαλλαγών, με 20 δισεκατομμύρια μέσα σε τρία χρόνια. Αν κάτι εντυπωσιάζει είναι ο κυνικός και ωμός τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση δηλώνει ότι θα καλύψει την «τρύπα» που θα παρουσιαστεί στα κρατικά ταμεία. Δέκα δισεκατομμύρια θα «εξοικονομήσει» μέσω της μείωσης των δημοσίων δαπανών σε κράτος και τοπική αυτοδιοίκηση και τα άλλα δέκα από αύξηση των έμμεσων φόρων, όπως η αύξηση του ΦΠΑ στο 20% και του συντελεστή στην εστίαση από το 7% στο 10%. Βέβαια ο σοσιαλιστής Ολάντ δεν κάνει τίποτα διαφορετικό από αυτό που κάνουν όλες οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης και της ΕΕ για να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων. Ομως είχαν γανώσει τα μυαλά του λαού, ιδιαίτερα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Ολάντ είναι χειροπιαστή απόδειξη ότι «η Ευρώπη αλλάζει», αξιώνοντας μάλιστα επιτακτικά να γίνει «μέτωπο» μαζί της (το περιβόητο μέτωπο του Νότου). Το μόνο όμως που αποκαλύπτουν είναι ποιο μείγμα «αριστερής» διαχείρισης θα εφαρμόσουν όταν πάρουν το τιμόνι της εξουσίας, κινούμενοι σταθερά στο μονόδρομο της ΕΕ.
Ανάπτυξη πάνω στα συντρίμμια
Σύμφωνα με στοιχεία αναλυτών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η Λιβύη θα καταγράψει ρυθμούς ανάπτυξης 122% του ΑΕΠ, έχοντας ήδη αγγίξει το 76,3% μέσα στο 2012. Οι ιλιγγιώδεις ρυθμοί οφείλονται στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ο οποίος δημιούργησε μια πολύ χαμηλή γραμμή εκκίνησης για την οικονομία του βορειοαφρικανικού κράτους. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι και η Σιέρα Λεόνε, η οποία ισοπεδώθηκε στην κυριολεξία από τον πόλεμο που πυροδότησαν στο εσωτερικό της οι ιμπεριαλιστές, προβλέπεται να αναπτυχθεί φέτος με ρυθμούς 35,8% του ΑΕΠ! Ο βασικότερος παράγοντας της θεαματικής καπιταλιστικής ανάπτυξης στη Λιβύη είναι σύμφωνα με το «Euro 2 Day» η αποκατάσταση της πετρελαϊκής παραγωγής από τους νέους «παίχτες» που κατέλαβαν θέσεις στην εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου της χώρας μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση. Σημειώνουμε την είδηση για το λόγο ότι δείχνει ανάγλυφα το εξής πράγμα: Οτι ο πόλεμος, περιφερειακός ή γενικευμένος, αποτελεί διέξοδο από την κρίση για το κεφάλαιο, στην προσπάθεια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να καταλάβουν καλύτερες θέσεις για τα μονοπώλιά τους στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και να πετύχουν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και κερδοφορίας πάνω στα συντρίμμια του πολέμου. Και επειδή η κρίση βαθαίνει στην Ευρωζώνη και παγκόσμια, παράλληλα με τους ανταγωνισμούς στην ευρύτερη περιοχή μας, ο λαός πρέπει να έχει μάτια και αυτιά ανοιχτά, ξέροντας ότι ο πόλεμος είναι η άλλη όψη της ιμπεριαλιστικής ειρήνης, την οποία με τόσο επώδυνο τρόπο βιώνει και σήμερα.
Ο αγώνας συνεχίζεται
Κόμπαζε προχτές βράδυ ο πρωθυπουργός για τις αντιλαϊκές ανατροπές που επέβαλλε η κυβέρνησή του. Ορθιοι χειροκροτούσαν οι βουλευτές του για την ψήφιση των μέτρων. Αλλά φευ... Μόνο σίγουροι δεν ήταν. Η μεγάλη 48ωρη πανελλαδική απεργιακή κινητοποίηση των εργαζομένων, τα μεγάλα λαϊκά συλλαλητήρια σε δεκάδες πόλεις της χώρας και ειδικά στην Αθήνα, στα οποία έβαλαν και πάλι τη σφραγίδα τους οι ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, μπορεί να μην απέτρεψαν την ψήφιση των μέτρων, έδωσαν όμως ένα πρώτο αποφασιστικό χτύπημα. Η πλειοψηφία των εργαζομένων και του λαού μας δεν νομιμοποιεί τα μέτρα στη συνείδησή του, δεν τα αποδέχεται, παρά τους εκβιασμούς, τις ιταμές απειλές και τις προσπάθειες αποπροσανατολισμού του.
Ας μην επιχαίρει η κυβέρνηση. Αργά ή γρήγορα θα βρει απέναντί της ακόμα περισσότερους εργαζόμενους, πιο αποφασισμένους. Για τους εργάτες που συνθλίβονται, τους μικρομεσαίους που οδηγούνται μαζικά στη χρεοκοπία, τους φτωχούς αγρότες που διώχνονται από τα χωράφια τους, για τους νέους που τους κλείνουν το δρόμο, για τους συνταξιούχους που τους εξοντώνουν, ο αγώνας δεν τελείωσε. Ο αγώνας συνεχίζεται, γιατί ο λαός μας δεν θα οδηγηθεί στην αυτοχειρία. Δεν θα μπει στο καβούκι του, με όση καταστολή και αν χρησιμοποιήσουν, όσους πραιτοριανούς σαν της Χρυσής Αυγής και αν επιστρατεύσει η πλουτοκρατία. Αυτός ο αγώνας, αυτή η δυναμική που έδειξαν και οι κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών, μπορεί να ισχυροποιηθεί ακόμα περισσότερο, αν πλατύτερα λαϊκά στρώματα συνειδητοποιήσουν όχι μόνο το βάθος της επίθεσης, αλλά και τη δύναμη που βρίσκεται πίσω απ' αυτή: Τα μονοπώλια. Μόνο η πάλη ενάντια στους μονοπωλιακούς ομίλους, ντόπιους και ξένους, μπορεί σήμερα να αποτελεί την πραγματική διέξοδο για το λαό μας. Κάθε συμβιβασμός, κάθε υπεκφυγή απ' αυτόν τον αγώνα, ισοδυναμεί με προδοσία του κινήματος, με ανοιχτή εγκατάλειψη των πραγματικών συμφερόντων των εργαζομένων. Εδώ, δοκιμάζεται κάθε πολιτική δύναμη, κάθε συνδικάτο, συνολικά το κίνημα.
Αλλά για μια τέτοια πάλη, για ένα κίνημα αξιόμαχο και εξοπλισμένο στον αγώνα κατά των μονοπωλίων απαιτείται σήμερα πλατιά λαϊκή συστράτευση. Μαζική ένταξη και δράση στα συνδικάτα, στους συλλόγους αυτοαπασχολουμένων, στους αγροτικούς συλλόγους, στις Λαϊκές Επιτροπές και στις Επιτροπές Αγώνα. Είναι η ώρα, για ανασύνταξη του κινήματος που θα πατά και θα στηρίζεται στην καθημερινή δράση των απλών λαϊκών ανθρώπων, στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στην επιχείρηση. Με γενικές συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς, με συζήτηση, ζύμωση και πρωτοβουλίες σε κλαδικό και τοπικό επίπεδο που θα συσπειρώνουν, θα εμπνέουν και θα μπλοκάρουν στην πράξη τα μέτρα που χειροτερεύουν τη ζωή του λαού μας. Δράση και πάλη για να μπούνε εμπόδια στην εφαρμογή των αντιλαϊκών ανατροπών. Αξιοποιώντας την πείρα των προηγούμενων μηνών και εβδομάδων, να φουντώσει σε κάθε γειτονιά και πόλη το πνεύμα της ανυπακοής και της απειθαρχίας. Μέσα στα εργοστάσια, να πυροδοτήσουμε το καμίνι της αντίστασης για να μπει φραγμός στις ορέξεις της εργοδοσίας.
Ο λαός μας βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμο σταυροδρόμι, σε κρίσιμες αποφάσεις. Ο αγώνας ενάντια στον οδοστρωτήρα των μονοπωλίων, η άρνηση να πληρώσει το χρέος, η αποδέσμευση από τα βάναυσα δεσμά και τις χειροπέδες που του πέρασαν με την Ευρωπαϊκή Ενωση είναι η μοναδική ελπιδοφόρα προοπτική. Μια προοπτική που μπορεί να έρθει μόνο με αυτόν πρωταγωνιστή και κυρίαρχο και στο επίπεδο της οικονομίας.
Feeds
