Η νέα επίθεση της Χρυσής Αυγής προς το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, οι απειλές που εκτοξεύτηκαν είναι λογικό να προκαλέσουν ποικίλες αντιδράσεις στους εργαζόμενους. Θα πρέπει, για άλλη μια φορά, να αξιοποιηθούν για να κατανοηθεί ο ταξικός χαρακτήρας του ναζιστικού μορφώματος: Δηλαδή ότι η Χρυσή Αυγή είναι το μακρύ χέρι των εφοπλιστών, το μαντρόσκυλο βιομηχάνων και εργολάβων, μια συστημική δύναμη που, στο πλαίσιο καταμερισμού, έχει αναλάβει συγκεκριμένο στόχο: Να αντιμετωπίσει τη δράση των κομμουνιστών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτή η πλευρά αγνοήθηκε από όλα τα ρεπορτάζ που φιλοξενούνται στον αστικό Τύπο.

Θυμίζουμε ότι ξεπερνούν τις 150 οι Ερωτήσεις που έχει καταθέσει η Χρυσή Αυγή για τα συμφέροντα των εφοπλιστών, με κορυφαία την Ερώτηση που κατέθεσε το Μάρτη του 2013, με θέμα «Λύση στη χρηματοδότηση των ναυτιλιακών εταιρειών». Σε κείνο το κείμενο κλαιγόταν για τα ...βάσανα των εφοπλιστών και ζητούσε «λελογισμένη ενίσχυση των ναυτιλιακών εταιρειών», όπως και «να δοθούν εγγυητικές επιστολές από το κράτος, για να μπορέσουν να λύσουν το πρόβλημα οι ναυτιλιακές εταιρείες». Στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, η εμφάνισή της ήταν η φυσική συνέχεια και συνέπεια της δράσης των εργοδοτών, που προσπαθούν χρόνια τώρα να βγάλουν από τη μέση το Συνδικάτο. Εχει προηγηθεί το στήσιμο δουλεμπορικών κυκλωμάτων, που αναλαμβάνουν να βρουν φτηνούς εργάτες για τ' αφεντικά (Χαλκίδα κ.ά.).

Αυτά που επανέλαβε ο Μουλιανάκης της Χρυσής Αυγής, το βράδυ της Παρασκευής, έχουν ειπωθεί με πιο πρωτότυπο τρόπο: Το 2007, ήταν η «Αυγή» που πέταξε λάσπη στο ΠΑΜΕ ότι λειτουργεί σαν μαφία στον Πειραιά. Στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλεβιζόπουλος, ήταν αυτός που δήλωνε πέρσι ότι τη Χρυσή Αυγή την έφερε στο Πέραμα το ΠΑΜΕ, γιατί με τη στάση του δεν επιτρέπει στους εργοδότες να λειτουργήσουν τις επιχειρήσεις τους. Του ίδιου φυράματος, άλλος συνδικαλιστής τους, ο Τ. Καραγιαννάκης, που, από το 2012, ζητούσε από τη διοίκηση του Συνδικάτου «να σταματήσει τις υπερβολές», προτείνοντας δραστική μείωση του μεροκάματου, ό,τι δηλαδή αξίωνε και η διοίκηση της Ενωσης Ναυπηγοεπισκευαστών Πειραιά. Οι ίδιοι, πριν από το σωματείο «μόνο για Ελληνες» της Χρυσής Αυγής, είχαν επιχειρήσει να στήσουν αντισύνδεσμο στο Συνδικάτο, για να κλείνουν δουλειές χωρίς το εμπόδιο της Σύμβασης και επιχείρημα ότι «τα υψηλά μεροκάματα στη Ζώνη πλήττουν την ανταγωνιστικότητα και δεν φέρνουν τα καράβια οι εφοπλιστές»!

Εν κατακλείδι: Η δράση της Χρυσής Αυγής στο Πέραμα, η σταθερότητά της στη στήριξη των συμφερόντων εφοπλιστών και εργολάβων αποδεικνύουν καθαρά το ρόλο της ως δύναμης του κεφαλαίου.

Αξιοποιείται όπως όλα τα άλλα εργαλεία που αξιοποιεί το κεφάλαιο ενάντια στους εργαζόμενους: Εργοδοτικός, κυβερνητικός συνδικαλισμός, εργοδοτική τρομοκρατία, δικαστικές διώξεις, καταστολή κ.λπ.

Τίποτα, λοιπόν, το παράξενο που η Χρυσή Αυγή συνομιλεί με υψηλούς αξιωματούχους του αστικού κράτους όπως ο γγ του Υπουργικού Συμβουλίου, που συζητά με στελέχη από όλα τα κόμματα αστικής διαχείρισης, που επιλέγει σε μια σειρά δήμους, όπως και στο ίδιο το Πέραμα, στις τοπικές εκλογές να μην κατεβάζει δικούς της συνδυασμούς αλλά να στηρίζει υποψηφίους μέσα σε συνδυασμούς άλλων αστικών κομμάτων!

Επιβεβαιώνεται ότι το ναζισμό μπορεί να τον αντιπαλέψει και να τον νικήσει, όπως και στο παρελθόν, ο λαός, το λαϊκό κίνημα. Με την οργάνωση και την πάλη του, με ισχυρό ΚΚΕ και ισχυρή λαϊκή συμμαχία μπορεί να αντιμετωπιστούν η ναζιστική Χρυσή Αυγή και το σύστημα που τη θρέφει.

Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταψήφισαν και απορρίπτουν την 24ωρη γενική απεργία, ασκούν κριτική στη ΓΣΕΕ, όχι από τη σκοπιά της γραμμής πάλης και του περιεχομένου της απεργίας, αλλά από τη σκοπιά της μορφής, απλώς επειδή η απεργία είναι 24ωρη. Σε αυτό επικεντρώνουν και σε αυτό εξαντλούν την επιχειρηματολογία τους. Περιοδεύουν στους τόπους δουλειάς, στις υπηρεσίες και αντί να καλούν στην απεργία λένε πως δεν έχει νόημα αυτή η απεργία. Υπονομεύουν την απεργία, τους αγώνες και την αποτελεσματικότητά τους, το κίνημα και τη δυναμική του.

Να μερικά από τα επιχειρήματά τους, έτσι όπως αυτά διατυπώθηκαν στο ΓΣ και την ΕΕ της ΑΔΕΔΥ, σε ΔΣ σωματείων. «Δεν έχει νόημα η 24ωρη γενική απεργία, είναι ντουφεκιά στον αέρα, είναι μια εκφυλισμένη απεργία της ξεπουλημένης ΓΣΕΕ, είναι απεργία διαμαρτυρίας, συνιστά αποκλιμάκωση των αγώνων» και πρότειναν στην ΕΕ της ΑΔΕΔΥ «να ξεκινήσει εδώ και τώρα γενική πολιτική απεργία διαρκείας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα μέχρι την ανατροπή της κυβέρνησης».

Πρόκειται για κεντρική γραμμή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έτσι όπως αυτή αποτυπώνεται στο ΠΡΙΝ (23/03/2014), όπου η απεργία στις 9 Απρίλη χαρακτηρίζεται ως «ντουφεκιά στον αέρα, ετεροχρονισμένη και μια απεργία που γίνεται μετά την ψήφιση των μέτρων». Θέση και άποψη παντελώς αβάσιμη. Και αυτό γιατί, είναι καθήκον των συνδικάτων και του κινήματος να οργανώσουν τώρα τον αγώνα από τα κάτω για την υπογραφή κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, για αυξήσεις στους μισθούς, ενάντια στις απολύσεις που είναι σε εξέλιξη, για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και γενικότερα για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Ασφαλώς και δεν μπορεί το κίνημα να ελπίζει στην ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής με μια 24ωρη ή 48ωρη, όπως δεν μπορεί να ελπίζει σε ανατροπή ακόμη και με απεργίες διαρκείας, όσο το κίνημα θα έχει αυτόν τον προσανατολισμό και αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Γι' αυτό, ζητούμενο σήμερα είναι η ενίσχυση του ταξικού προσανατολισμού του κινήματος, η αλλαγή συσχετισμών δύναμης, η ενότητα της εργατικής τάξης και η συμμαχία της με τα άλλα λαϊκά στρώματα για την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος και τη λαϊκή αντεπίθεση.

Στη βάση αυτή, θα πρέπει να συγκεντρώνονται δυνάμεις και να αξιοποιείται κάθε μορφή πάλης, κάθε απεργία, κάθε κινηματική δραστηριότητα. Πολυήμερες απεργίες και κινητοποιήσεις με μεγάλη διάρκεια είναι μορφές πάλης που το κίνημα κατά καιρούς έχει επιλέξει με αποφασιστική και καθοριστική συμβολή των δυνάμεων του ΠΑΜΕ και των δυνάμεων της κοινωνικής συμμαχίας, όπως ο ηρωικός εννιάμηνος αγώνας των χαλυβουργών, οι αγροτικές κινητοποιήσεις, κ.ά.

Ομως, οι απεργίες διαρκείας δεν είναι ούτε το μαγικό ραβδάκι, ούτε το γιατροσόφι «διά πάσαν νόσον» του κινήματος. Η εκάστοτε επιλογή στη μορφή πάλης έχει να κάνει με μια σειρά από προϋποθέσεις, με πιο σημαντική αυτή της συμμετοχής των εργαζομένων. Από αυτήν τη βασική προϋπόθεση, σε συνδυασμό με την κατεύθυνση που θα έχουν οι αγώνες, δεν μπορεί να αποσπάται καμία συνδικαλιστική δύναμη.

Και το λέμε αυτό, γιατί οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προτείνουν εδώ και τώρα απεργία διαρκείας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, τη στιγμή που ούτε ένα σωματείο δεν έχει πάρει μέσα από Γενική Συνέλευση τέτοια απόφαση και τη στιγμή που ταυτόχρονα απορρίπτουν τη γενική απεργία στις 9 Απρίλη. Αυτό κι αν είναι απόσπαση από την πραγματικότητα και ανευθυνότητα. Αυτό κι αν είναι ο ορισμός της αναξιοπιστίας.

Και ποιοι μέμφονται τώρα τη ΓΣΕΕ, ομολογουμένως αργοπορημένοι και καταϊδρωμένοι; Αυτοί που μέχρι χτες την είχαν πάρει υπό μάλης, που συναγελάζονταν μαζί της στις ίδιες συγκεντρώσεις και πλατείες και κατηγορούσαν, μαζί με τη ΓΣΕΕ, το ΠΑΜΕ για διάσπαση. Και γιατί είναι μόνο η ΓΣΕΕ ξεπουλημένη και όχι και η ΑΔΕΔΥ; Αλλο περιεχόμενο πάλης και άλλη γραμμή στο κίνημα υπηρετεί η ΑΔΕΔΥ;

Εκτός κι αν νομίζουν πως αφήνοντας στο απυρόβλητο τη γραμμή πάλης της ΑΔΕΔΥ, θα μπορέσουν να κρύψουν από τους εργαζόμενους ότι ήταν και είναι μέρος του προβλήματος που λέγεται ΑΔΕΔΥ, ότι χρόνια τώρα έβαλαν πλάτες στο «αγωνιστικό πλαίσιο» της ΑΔΕΔΥ, από τη συγκρότηση της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, για να βρεθεί πόσο από το χρέος είναι νόμιμο (!) και πόσο είναι παράνομο (!), μέχρι την υπεράσπιση και την προστασία που δίνουν σε κρατικά στελέχη - αξιολογητές να είναι μέλη των σωματείων των ΕΛΜΕ και των Συλλόγων (περιφερειακοί διευθυντές εκπαίδευσης, προϊστάμενοι Νομού, σχολικοί σύμβουλοι).

Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέτουν το ζήτημα της εδώ και τώρα πολιτικής απεργίας διαρκείας. Η γενική πολιτική απεργία δε θα προκύψει ως καθήκον στο κίνημα από τα πάνω, αλλά από τις ίδιες τις εξελίξεις και την κατάσταση που αυτές θα διαμορφώσουν σε συνδυασμό με τις δυνατότητες του υποκειμενικού παράγοντα, του ίδιου του κινήματος. Στην περίπτωση αυτή, το κίνημα θα πρέπει να είναι έτοιμο να θέσει το κεντρικό πολιτικό ζήτημα της αλλαγής τάξης στην εξουσία και όχι απλώς την κυβερνητική εναλλαγή που θέτει σήμερα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως καθήκον του κινήματος.

Να, λοιπόν, που, για άλλη μια φορά, επιβεβαιώνεται πως παλιός και νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός, γραμμή διαχείρισης στο κίνημα και υπονόμευση των λαϊκών αγώνων πάνε μαζί.