Στο Περιστέρι

Η απόλυτα φροντισμένη παραγωγή της ΚΕ του ΚΚΕ, στην οποία συνέβαλαν εθελοντικά δεκάδες μέλη και φίλοι του Κόμματος, αλλά και άνθρωποι που σέβονται τον χαρακτήρα και την Ιστορία του, κέρδισε το κοινό, αποσπώντας θερμά λόγια και συγχαρητήρια. Είναι χαρακτηριστικά τα παρακάτω λόγια ανθρώπου που παρακολούθησε το ντοκιμαντέρ: «Ακόμα μια φορά συνειδητοποιώ τι έχει περάσει αυτός ο τόπος, αυτό το Κόμμα, και τι βαριά παρακαταθήκη είναι όλα αυτά για εμάς, για το μέλλον. Και αντί να με βαραίνει, με κάνει να "θυμώνω" και οπλίζομαι με δύναμη. Αυτή νομίζω ότι είναι και η μεγαλύτερη αρετή του ντοκιμαντέρ».

Η απόλυτη σιωπή όταν τελειώνει το ντοκιμαντέρ, το δυνατό και παρατεταμένο χειροκρότημα που τη «σπάει» και το βιαστικό σκούπισμα των ματιών είναι εικόνες κοινές, όπως και τα συναισθήματα όσων παρακολούθησαν το ντοκιμαντέρ. Συγκίνηση και περηφάνια, σεβασμός, θαυμασμός και ευθύνη... Ενώ δίνει και το κίνητρο για παραπέρα μελέτη, εμπνέει τον θεατή να σκύψει πάνω σε πλευρές της Ιστορίας του Κόμματος.

Στην Αθήνα

-- Στον κινηματογράφο «Τριανόν» καθημερινά μέχρι και τις 8/12 στις 7 μ.μ.

-- Στην αίθουσα Συνεδρίων του ΚΚΕ στον Περισσό την Τετάρτη 15/12, στις 7 μ.μ. Η είσοδος θα γίνεται με προσκλήσεις.

-- Στις 10/12 στο Πολιτιστικό Κέντρο «Φλοίσβος», στις 7 μ.μ., καλεί η ΚΟ Παλαιού Φαλήρου.

--Στις 11 και 12/12 στο Πνευματικό Κέντρο Πετρούπολης, στις 7 μ.μ., καλούν οι ΚΟ Πετρούπολης.

-- Στις 11/12 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας - Δυτικής Αττικής, στις 7 μ.μ., καλούν οι ΚΟ Ελευσίνας, Μεγάλων Αποθηκών και Εκπαιδευτικών.

-- Στις 11/12 στο κινηματοθέατρο Γλυφάδας «Μελίνα Μερκούρη», στις 7 μ.μ., καλεί η ΚΟ Γλυφάδας.

-- Στις 11/12 στον Πολυχώρο «Γαλαξίας» στην πλατεία Νέας Σμύρνης, στις 7 μ.μ., καλούν οι ΚΟ Ν. Σμύρνης.

-- Στις 11/12 στο Πολιτιστικό Κέντρο του δήμου Μοσχάτου, στις 7 μ.μ., καλεί η ΚΟ Μοσχάτου.

-- Στις 11/12 στην αίθουσα ΠΟΚΕΝ στον Κόκκινο Μύλο, στις 7 μ.μ., καλεί η ΚΟ Κόκκινου Μύλου.

-- Στις 12/12 στη θεατρική σκηνή Αλίμου «Κάρολος Κουν», στις 7 μ.μ., καλεί η ΚΟ Αλίμου.

-- Στις 12/12 στο Κινηματοθέατρο «Καλυψώ», στις 6.30 μ.μ., καλούν οι ΚΟ Λόφου και ΕΒΕ Καλλιθέας.

-- Στις 12/12 στον δημοτικό κινηματογράφο «Μαρία Ελενα», στις 11 π.μ., καλούν οι ΚΟ Αγίων Αναργύρων - Καματερού.

-- Στις 12/12 στον κινηματογράφο «ΣΙΝΕΑΚ», στις 11 π.μ., καλούν οι ΚΟ του δήμου Πειραιά.

-- Στις 12/12 στην αίθουσα εκδηλώσεων του δημαρχείου Περάματος, στις 6 μ.μ., καλούν οι ΚΟ Περάματος.

-- Στις 12/12 στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα Μερκούρη», στις 6 μ.μ., καλούν οι ΚΟ Κερατσινίου - Δραπετσώνας.

-- Στις 12/12 στον κινηματογράφο «Σινέ Παράδεισος», στις 11 π.μ., καλούν οι ΚΟ Κορυδαλλού και Νίκαιας.

-- Στις 14/12 στο Συνεδριακό - Πολιτιστικό Κέντρο «Μίκης Θεοδωράκης», στις 7 μ.μ., καλούν οι ΚΟ Αργυρούπολης - Ελληνικού.

-- Στις 17/12 στον κινηματογράφο «Studio», στις 7 μ.μ., καλεί η ΤΟ Βιομηχανίας.

-- Στις 18/12 στο Πολιτιστικό Κέντρο «Αντώνης Σαμαράκης», στις 6 μ.μ., καλούν οι ΚΟ Κερατσινίου - Δραπετσώνας.

-- Στις 18/12 στο Πολιτιστικό Κέντρο «Ηλέκτρα Αποστόλου», στις 7 μ.μ., καλεί η ΚΟΒ Ν. Ηρακλείου.

-- Στις 18/12 στον κινηματογράφο «Studio», στις 7 μ.μ., καλεί η ΤΟ ΕΒΕ.

-- Στις 18/12 στο Δημοτικό Θέατρο Καλλιθέας, στις 6.30 μ.μ., καλούν οι ΚΟ Τζιτζιφιών και Κέντρου Καλλιθέας.

-- Στις 18 και 19/12 στο Δημοτικό Θέατρο «Μελίνα Μερκούρη», στις 6.30 μ.μ., καλούν οι ΚΟ Μπραχαμίου.

-- Στις 19/12 στον δημοτικό κινηματογράφο Μαρκόπουλου «Αρτεμις», στις 11 π.μ., καλούν οι ΚΟ Μαρκόπουλου, Σαρωνικού και Κορωπίου.

-- Στις 19/12 στον κινηματογράφο «Τριανόν», στις 6 μ.μ., καλεί η Τομεακή Οργάνωση Υγείας - Πρόνοιας.

Διαβάστε σήμερα στην ενότητα «Κομματική Ζωή και Δράση»:

-- Ξεκίνησε το ταξίδι του το Ντοκιμαντέρ της ΚΕ του ΚΚΕ για τη Μακρόνησο

-- «Πιο αναγκαίο και επίκαιρο από ποτέ το χτίσιμο μιας κοινωνίας απελευθερωμένης από τα δεσμά του κεφαλαίου». Ρεπορτάζ από την επίσκεψη του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, στο Παρίσι

-- Πλούσια δράση των Κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ σε όλη την Ελλάδα

«Η Μακρόνησος είναι η συνέχεια της Εθνικής μας Αντίστασης, γιατί εκεί η μαζική εργατική - λαϊκή αντίσταση και πάλη των βασανιζόμενων στρατιωτών είχε απέναντι τα ίδια αρνητικά φασιστικά στοιχεία όπως των κατοχικών δυνάμεων του 1940-1944 (γερμανικών, ιταλικών και βουλγάρικων).

Σήμερα, η υπεράσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων αποκτά πραγματικό νόημα μόνο όταν συμβαδίζει με την πάλη για την απεμπλοκή της χώρας μας από τα επικίνδυνα σχέδια του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Για να έχουμε όμως επιτυχία, όπως γράφει ο Βασίλης Ρώτας, το προζύμι αυτής της επιδίωξης πρέπει να είναι ο λαϊκός αγώνας».

Ολόκληρη η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, στην εκδήλωση της ΚΟ Γαλλίας για την Παρισινή Κομμούνα, θα δημοσιευτεί σε επόμενο φύλλο του «Ριζοσπάστη».

Αφετηρία η πλατεία Louise Michel, που πήρε το όνομά της από την Γαλλίδα δασκάλα, ποιήτρια και συγγραφέα, γνωστή και ως «Κόκκινη Παρθένα της Μονμάρτης», που με τις οργανωτικές ικανότητες και τη δράση της συγκαταλέγεται στα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στην Κομμούνα του Παρισιού και την υπερασπίστηκαν με το όπλο στο χέρι.

Αμέσως μετά η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ επισκέφτηκε τον λόφο της Μονμάρτης, όπου στις 18/3/1871 η αστική τάξη έστειλε στρατεύματα να αφοπλίσουν την Εθνοφρουρά από τα κανόνια που είχαν κατασκευαστεί στη διάρκεια της πολιορκίας του Παρισιού (κατά τον γαλλοπρωσικό πόλεμο) και είχαν πληρωθεί με δημόσιες εισφορές.

Να σημειωθεί πως με το τέλος του γαλλοπρωσικού πολέμου το Παρίσι ήταν υπό πρωσική κατοχή. Ο λαός και η Εθνοφρουρά του Παρισιού, ωστόσο, ενώ είχαν αντέξει πρωτύτερα την πρωσική πολιορκία για έξι μήνες, αρνήθηκαν τη συνακόλουθη πρωσική κατοχή, αποκλείοντας τους Πρώσους σε μία μικρή περιοχή του Παρισιού και αστυνομεύοντας τα «σύνορα» της περιοχής αυτής. Η κυβέρνηση της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας, με Πρόεδρο τον Αδόλφο Θιέρσο, φοβήθηκε ότι οι εργάτες του Παρισιού θα έπαιρναν τα όπλα της Εθνοφρουράς και έτσι στις 18 Μάρτη ο γαλλικός στρατός μπήκε στο Παρίσι. Η Εθνοφρουρά του Παρισιού όμως αρνήθηκε να παραδώσει τα όπλα.

Με την κάλυψή του, τον Μάη του 1871, μετά από δύο μήνες πολιορκίας και βομβαρδισμών, πραγματοποιήθηκε γενική επίθεση στο Παρίσι από την αστική τάξη και από τους ίδιους εκείνους ανθρώπους που είχαν χαρακτηρίσει «ιεροσυλία» τον βομβαρδισμό από τους Πρώσους, επειδή δήθεν τους «προκαλούσε» ο λαός του Παρισιού. Για μια ακόμα φορά στην Ιστορία, το ταξικό ένστικτο της αστικής τάξης μπήκε «υπεράνω όλων».

Ακολούθησε περιήγηση στα στενά της Μονμάρτης, σε σημεία όπου δόθηκαν σημαντικές μάχες. Κάθε γωνιά της ιστορικής συνοικίας του Παρισιού έχει να αφηγηθεί μία ιστορία. Ακόμα και το Moulin Rouge - όπως ενημερώθηκε η αντιπροσωπεία του Κόμματος περνώντας έξω απ' αυτό - την εποχή της Παρισινής Κομμούνας αποτελούσε τόπο συνάντησης των επαναστατών.

Στη συνέχεια η αντιπροσωπεία του Κόμματος επισκέφθηκε την πλατεία Δημοκρατίας. Εκεί, στην οδό Κορντερί, το σπίτι με τον αριθμό 14 στέγασε από το 1869 την Ομοσπονδία των παρισινών οργανώσεων της Διεθνούς Ενωσης Εργατών, που δημιουργήθηκε το 1864 και είναι γνωστή ως Πρώτη Διεθνής, της οποίας ηγούνταν μεταξύ άλλων ο βιβλιοδέτης Eugene Varlin, μέλος της Παρισινής Κομμούνας το 1871. Τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής Αμυνας των 20 Διαμερισμάτων του Παρισιού, αρκετοί από τους οποίους εξελέγησαν στην Κομμούνα το 1871, συνέταξαν σε αυτόν τον χώρο την πρώτη τους προκήρυξη, η οποία αναρτήθηκε στους τοίχους του Παρισιού στις 15/9/1870 και πήρε την ονομασία «πρώτη κόκκινη αφίσα».

Η περιήγηση κατέληξε στο νεκροταφείο Περ Λασέζ, στον «Τοίχο των Ομόσπονδων» όπως ονομάστηκε το σημείο όπου εκτελέστηκαν 147 μέλη της Παρισινής Κομμούνας. Εκεί ο Δ. Κουτσούμπας κατέθεσε στεφάνι στη μνήμη τους.

Η πτώση της Κομμούνας ήρθε στις 18 Μάη. Το μένος της αστικής τάξης της Γαλλίας ήταν τεράστιο και ήθελε να δώσει παραδειγματική τιμωρία στους εξεγερμένους εργάτες. Ετσι, στις 21 Μάη τα στρατεύματα του στρατηγού Μακ - Μαόν αρχίζουν γενική επίθεση ενάντια στο Παρίσι. Κινητοποιούνται 130.000 καλά οπλισμένοι και εκπαιδευμένοι στρατιώτες, που υποστηρίζονται από μεγάλες μονάδες βαρέος πυροβολικού. Απέναντί τους βρίσκονται περίπου 30.000 κομμουνάροι, άσχημα οπλισμένοι. Η αγριότητα των επιθέσεων είναι τέτοια που η βδομάδα μέχρι τις 28 Μάη, οπότε ηττάται η Κομμούνα, έμεινε στην ιστορία ως «Ματωμένη Βδομάδα». «Η γη στρώθηκε από τα πτώματά τους και το φρικιαστικό αυτό θέαμα θα χρησιμεύσει για να δοθεί ένα μάθημα», έλεγε ο Θιέρσος σε τηλεγράφημά του την εποχή εκείνη.

Και μπορεί η αστική τάξη να ήθελε να δώσει το δικό της «μάθημα» και να κηρύξει και τότε το «τέλος της Ιστορίας», μπορεί την πρώτη «έφοδο της εργατικής τάξης στον ουρανό» να την ακολούθησαν η τρομοκρατία και το προσωρινό πισωγύρισμα, τα διδάγματά της όμως έγιναν από το επαναστατικό κίνημα πολύτιμα μαθήματα και όπλο για έναν νέο κύκλο νικηφόρων σοσιαλιστικών επαναστάσεων.

Η εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε στο αμφιθέατρο AGECA παρουσία πολλών μελών και φίλων του Κόμματος στο Παρίσι, άνοιξε με την απαγγελία τριών ποιημάτων για την Παρισινή Κομμούνα που «πάντα ζει», αλλά και για τον ματωμένο Δεκέμβρη του '44 της Αθήνας, που γράφτηκαν για το «στρατόπεδο εκείνων που πολεμάνε για τη ζωή» και ενώνονται σ' όλους τους καιρούς με ένα άρρηκτο κόκκινο νήμα έως την ώρα που θα πάρουν τα όνειρα εκδίκηση, των Π. Ελυάρ και Ε. Ποτιέ, από την ηθοποιό Βασιλική Βεντούρα.

Στον Δ. Κουτσούμπα η ΚΟ Γαλλίας πρόσφερε ένα καλαίσθητο λεύκωμα με πολλές φωτογραφίες και στοιχεία για την Παρισινή Κομμούνα, ενώ και άλλοι σύντροφοι του πρόσφεραν ποιήματα και λευκώματα αφιερωμένα στην «πρώτη έφοδο της εργατικής τάξης στον ουρανό».

Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

«Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Είμαστε εδώ, στο Παρίσι, για να κορυφώσουμε το πλούσιο πρόγραμμα αφιερωμάτων, εκδηλώσεων, εκδόσεων και άλλων δραστηριοτήτων, με τις οποίες το Κόμμα μας τιμά την ηρωική Παρισινή Κομμούνα, στα 150 χρόνια από την πρώτη έφοδο της εργατικής τάξης στο όνειρο!

(...) Λίγες εκατοντάδες μόλις μέτρα από τον χώρο που βρισκόμαστε σήμερα, βρίσκεται ένας τόπος που έχει εμπνεύσει όσο λίγοι σε όλο τον κόσμο τον αγώνα της εργατικής τάξης και του επαναστατικού εργατικού κινήματος διεθνώς.

Είναι ένα σημείο που εφάμιλλη με αυτό σπουδαιότητα για το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα έχουν ίσως μονάχα τα σημεία εκείνα της Πετρούπολης στη Ρωσία, στα οποία διαδραματίστηκαν οι κορυφαίες στιγμές της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης το 1917.

Κάθε σημείο αυτής της πόλης κρύβει πίσω του μια γνωστή ή άγνωστη ιστορία για το πώς οι άνδρες, οι γυναίκες, ακόμη και τα παιδιά του λαού του Παρισιού πάλεψαν, μόχθησαν καθημερινά, από το ξέσπασμα της Επανάστασης στις 18 Μάρτη του 1871 έως και το ηρωικό τέλος της στις 28 Μάη, για να πετύχουν κάτι το πρωτόγνωρο μέχρι εκείνη τη στιγμή: Να εξουσιάζουν το μέλλον και τις τύχες τους οι ίδιοι οι εργάτες και όχι οι εκμεταλλευτές τους.

(...) Γι' αυτόν τον λόγο, σύντροφοι και φίλοι, η Κομμούνα του Παρισιού αποτέλεσε και αποτελεί έναν από τους λαμπρότερους φάρους στην πάλη του διεθνούς επαναστατικού κινήματος.

"Το πιο υψηλό παράδειγμα του πιο περίλαμπρου προλεταριακού κινήματος του 19ου αιώνα", όπως την περιέγραψε ο Λένιν.

Ολη αυτή η διαδικασία, που η έναρξή της σηματοδοτήθηκε με την Παρισινή Κομμούνα του 1871, παραμένει επίκαιρη μέχρι και τις μέρες μας.

Παρά το τεράστιο - ιστορικά προσωρινό - πισωγύρισμα που γνωρίσαμε με την υποστολή της κόκκινης σημαίας, τελικά, από το Κρεμλίνο, με την ανατροπή του σοσιαλισμού που έκανε την πρώτη του απόπειρα να οικοδομηθεί, οι λαοί δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη.

(...) Ενα πρώτο συμπέρασμα από τα γεγονότα της Κομμούνας, που έχει πολύ μεγάλη σημασία για τον αγώνα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σήμερα, είναι ότι ο μεγάλος αντίπαλος του λαού, ο καπιταλισμός, δεν είναι ανίκητος, δεν είναι παντοδύναμος (...)

Η Κομμούνα του Παρισιού, όμως, έδειξε και κάτι ακόμα: Οτι η εργατική τάξη και ο λαός έχουν να ορθώσουν το ανάστημά τους ενάντια στους εκμεταλλευτές τους.

Αυτή η μεγάλη δύναμη του προλεταριάτου φάνηκε όταν οι εξεγερμένοι κομμουνάροι αρνήθηκαν να παραδώσουν τα όπλα τους τόσο στους Πρώσους κατακτητές όσο και στην αστική κυβέρνηση του Θιέρσου και επέβαλαν για 72 μέρες το δικαίωμά τους να εξουσιάζουν οι ίδιοι τις τύχες τους.

Με αυτόν τον τρόπο, απέναντι σε ένα σύστημα εκμεταλλευτικό και γεμάτο αντιθέσεις, ορθώθηκε ο γίγαντας πλέον λαός, που βγήκε στο προσκήνιο της ιστορικής και κοινωνικής εξέλιξης.

(...) Οπως έλεγε ο Λένιν, στην πραγματικότητα "η Κομμούνα έμαθε στο ευρωπαϊκό προλεταριάτο να βάζει συγκεκριμένα τα καθήκοντα της σοσιαλιστικής επανάστασης".

(...) Οι 72 μέρες της ζωής της Παρισινής Κομμούνας προσέφεραν, επίσης, την πείρα που αποκρυσταλλώθηκε στα σημαντικά θεωρητικά συμπεράσματα του μαρξισμού - λενινισμού για τη σύγκρουση με το αστικό κράτος, τη θεμελιακή διαφορά ανάμεσα στην αντεπαναστατική αστική βία και την επαναστατική βία του εξεγερμένου λαού.

Ενα από τα μεγάλα διδάγματα της Κομμούνας είναι ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να κατακτήσει την έτοιμη κρατική καπιταλιστική μηχανή και να τη βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς.

Δεν φτάνει η απλή κατάληψη της "έτοιμης κρατικής μηχανής", αλλά η εκ βάθρων αναδιάρθρωσή της, η συντριβή όλων των παλιών σάπιων δομών της.

Αυτό το πολύ σημαντικό συμπέρασμα επιβεβαιώθηκε από τη νικηφόρα έκβαση της Οκτωβριανής Επανάστασης, καθώς και των υπόλοιπων σοσιαλιστικών επαναστάσεων κατά τον 20ό αιώνα.

Η επιβεβαίωσή του, όμως, έγινε δυστυχώς και με την αρνητική πείρα των συνεπειών που υπήρξαν για το εργατικό - λαϊκό κίνημα, όταν αυτή η νικηφόρα στρατηγική για την ανατροπή της αστικής εξουσίας έπαψε να αποτελεί - σε πολλές περιπτώσεις κατά τον 20ό και 21ο αιώνα - τη σταθερή πυξίδα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος.

Σε πολλά Κομμουνιστικά Κόμματα διαμορφώθηκε μια - στρατηγικής σημασίας - αντίληψη ότι μπορούμε να πάμε στον σοσιαλισμό μέσα από επιμέρους μεταρρυθμίσεις που θα τις κάνει μια κυβέρνηση συνεργασίας κομμουνιστών, σοσιαλιστών, σοσιαλδημοκρατών, ακόμα και κάποιων φιλελεύθερων αστικών κομμάτων.

Μια κυβέρνηση που θα διαμορφωνόταν σταδιακά, μέσα από συνεργασίες σε επιμέρους μέτωπα, που κατά περιόδους βαφτίζονται άλλοτε "αντιφασιστικά", άλλοτε "αντιπολεμικά", άλλοτε "αντιδικτατορικά", άλλοτε "αντιδεξιά" ή "αντινεοφιλελεύθερα" κ.λπ., τα οποία θα προέκυπταν ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες, αποκρύβοντας την πραγματική αιτία της εμφάνισης αυτών των επιμέρους αντιθέσεων, που είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.

Πρόκειται για μια στρατηγική αντίληψη που δεν επιβεβαιώθηκε πουθενά, σε καμία χώρα.

Οπου υλοποιήθηκε, οδήγησε στην ενσωμάτωση του εργατικού - λαϊκού κινήματος και στην αλλοίωση του επαναστατικού χαρακτήρα των Κομμουνιστικών Κομμάτων που συμμετείχαν σε αστικές κυβερνήσεις, με αποτέλεσμα την οριστική μετάλλαξή τους.

Πολλά από αυτά μάλιστα, όπως στην Ιταλία, στην Ισπανία και στη Γαλλία που βρισκόμαστε, οδηγήθηκαν σε μεγάλη απώλεια δυνάμεων και υποδομών, σημαντικών για την οργάνωση του αγώνα, δυστυχώς έφτασαν έως και την πλήρη εξαφάνισή τους.

Αυτή η πείρα έχει μεγάλη σημασία και για το σήμερα, όπου επανέρχεται και στη χώρα μας η σοσιαλδημοκρατική και οπορτουνιστική πρόταση ότι μπορεί δήθεν να υπάρξει μια "προοδευτική" κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, που θα δώσει φιλολαϊκή λύση στα μεγάλα λαϊκά προβλήματα.

Το Κόμμα μας είναι εξοπλισμένο με τα συμπεράσματα από τη δράση του: Την περίοδο των μνημονίων το 2010 - 2012 και στη συνέχεια, μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση καταρχάς το 2012 έως το 2015 και ως κυβέρνηση από το 2015 έως το 2019. Με την υπεύθυνη στάση του να αρνηθεί τη συμμετοχή, στήριξη ή ανοχή στην αστική - αντιλαϊκή διακυβέρνηση της ονομαζόμενης "πρώτη φορά αριστεράς". Μια στάση που αποτελεί διαχρονική παρακαταθήκη για το εργατικό - λαϊκό κίνημα και την εξέλιξή του.

Οι εργαζόμενοι και ο λαός βρήκαν στο ΚΚΕ την πολιτική εμπροσθοφυλακή που δεν συμβιβάζεται, δεν υποχωρεί, δεν προχωρά σε τυχοδιωκτισμούς, αλλά συνειδητά βρίσκεται μέσα στους καθημερινούς εργατικούς αγώνες, ανοίγει τον δρόμο της ανυπακοής, της καταπολέμησης της μοιρολατρίας.

Συνεχίζουμε με καθαρότητα και συνέπεια να επιμένουμε να εξηγούμε ότι η μοναδική προϋπόθεση να βρεθεί το ΚΚΕ στη διακυβέρνηση είναι να είναι ο ίδιος ο λαός, η εργατική τάξη στην εξουσία, με κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό, να ξεκινά την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού.

Αλλη λύση, άλλη διέξοδος δεν υπάρχει.

Οποιος σήμερα αναζητά το σύγχρονο, το καινοτόμο, το προοδευτικό, αυτό δεν θα το βρει μέσα στο σύστημα.

Οποιος είναι πρόθυμος να υπηρετήσει από κυβερνητική θέση τη σαπίλα του καπιταλισμού, δήθεν για "να τον κάνει λίγο καλύτερο" ή κοροϊδεύει χοντρά ή απλά επιδιώκει να σπείρει συγχύσεις στο κίνημα.

Η εναλλακτική βρίσκεται μόνο στον αγώνα για το σήμερα και το αύριο αυτού του τόπου, αυτού του λαού.

Βρίσκεται στον συνεχή αγώνα για να δημιουργούμε ρήγματα στο σύστημα, προκειμένου να βγούμε όσο γίνεται νωρίτερα στο ξέφωτο.

(...) Οχι να του "μπαλώνουμε τις τρύπες", να του δίνουμε ανάσες, ελπίζοντας ή ακριβέστερα έχοντας την αυταπάτη ότι μπορούμε με αυτόν τον τρόπο να το αλλάξουμε πραγματικά.

Αυτό το διεφθαρμένο καπιταλιστικό σύστημα μόνο ανατρέπεται. Δεν εξανθρωπίζεται με λόγια περί "προόδου και δημοκρατίας", με επίκληση "στην προοδευτική διακυβέρνηση", με κάποιες ενέργειες και δράσεις από τις θέσεις της κυβερνητικής αστικής εξουσίας.

Γιατί το ίδιο το αστικό σύστημα, έτσι, σου βάζει τα όριά του και προσδιορίζει τα όριά σου.

Αυτό το σύστημα μπορεί να αλλάξει και πρέπει να αλλάξει, μόνο από τις θέσεις της όξυνσης της ταξικής πάλης, της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής εργατικής - λαϊκής πάλης και συμμαχίας των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον από αυτήν την εξέλιξη, που έχουν συμφέρον από τη νέα κοινωνία.

(...) Εμπνεόμαστε, αποτιμώντας τα 150 χρόνια από την Παρισινή Κομμούνα.

Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό, όταν βαδίσει αποφασιστικά στον δρόμο της ανατροπής, για να πάρει ο ίδιος στα χέρια του το τιμόνι της εξουσίας.

Οποτε η εργατική τάξη, ο λαός απαίτησε να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του, πίστεψε στη δύναμή του και πήρε την τύχη του στα χέρια του, ο τροχός της Ιστορίας γύρισε μπροστά.

Ξέρουμε τι μπορεί να πετύχει ο λαός όταν σηκώσει το ανάστημά του και πιστέψει στη δύναμή του σε κρίσιμες στιγμές.

Το ΚΚΕ μπαίνει μπροστά και διαθέτει όλες του τις δυνάμεις για να οργανώσει ο λαός την αντεπίθεσή του, να βάλουν οι εργαζόμενοι τη δική τους σφραγίδα στις εξελίξεις (...)».

Ο Ακης Πούλος, Γραμματέας της Τομεακής Επιτροπής της ΚΟ Κύπρου, στο καλωσόρισμά του αναφέρθηκε στην προσπάθεια που κάνουν τα στελέχη, τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ για να φτάσουν οι θέσεις του Κόμματος σε όλο και περισσότερους Ελληνες μετανάστες και εργαζόμενους στην Κύπρο.

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Γιώργος Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής του Κόμματος. Στην ομιλία του στάθηκε ιδιαίτερα στις διεθνείς εξελίξεις και στο Κυπριακό, αναδεικνύοντας ότι ο καπιταλισμός στέκεται εμπόδιο στην κοινωνική εξέλιξη και ότι η αγριότητα του εκδηλώνεται και στις διεθνείς σχέσεις.

«Ο καπιταλισμός είναι ο ένοχος για τα εργατικά - λαϊκά προβλήματα, για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, και αυτή η αλήθεια δείχνει την κατεύθυνση της πάλης για την ανατροπή του, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, για τον σοσιαλισμό, που είναι η απάντηση η οποία αντιστοιχεί στα συμφέροντα των λαών», τόνισε.

Ακολούθησε πλούσια συζήτηση, με το ενδιαφέρον να στρέφεται κυρίως στις εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό, στις τελευταίες διεθνείς εξελίξεις στην περιοχή της Ανατολικής Ευρώπης και στις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών, αλλά και στην εξέλιξη της ταξικής πάλης στην Ελλάδα.

Στην εκδήλωση συμμετείχαν εργαζόμενοι από κλάδους του εμπορίου και του επισιτισμού - τουρισμού που το προηγούμενο διάστημα μπήκαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Με βάση την ειδική αλλά και τη γενικότερα πείρα άνοιξε η συζήτηση γύρω από τη διέξοδο που προτείνει το ΚΚΕ στη σημερινή βαρβαρότητα.

Οπως σημείωσε η Θ. Καπέτη, επιδίωξη της συζήτησης που ανοίγει το ΚΚΕ δεν είναι απλά η ενημέρωση για τις εξελίξεις αλλά κυρίως το πώς όλοι και όλες θα συμβάλουν στην προσπάθεια που κάνει το Κόμμα «για να μετρήσουμε βήματα στη συλλογική οργάνωση, στον αγώνα, στη συσπείρωση δυνάμεων, στον συντονισμό της πάλης, για όλα τα καυτά και επείγοντα προβλήματα που μας ταλαιπωρούν σε κάθε πτυχή της ζωής μας».

Οπως τόνισε, «συζητάμε μαζί σας γιατί όσο κρίσιμο είναι σήμερα να πολλαπλασιαστούν οι εστίες της αντίστασης για να μείνουν στα χαρτιά οι αντεργατικοί νόμοι που ψηφίστηκαν το προηγούμενο διάστημα, όπως είναι ο νόμος Χατζηδάκη για τα Εργασιακά, ο νόμος Κεραμέως για το σχολείο, ακόμα και παλιότεροι νόμοι που παραμένουν σε ισχύ, άλλο τόσο κρίσιμο είναι να μπει στο επίκεντρο αυτής της συζήτησης, του προβληματισμού όλων μας, το ζήτημα των σύγχρονων κοινωνικών λαϊκών αναγκών, των αιτιών που αυτές οι ανάγκες όχι μόνο δεν ικανοποιούνται αλλά συνεχώς υποβαθμίζονται και υπονομεύονται. Αλλά ταυτόχρονα και πώς θα ανοίξουμε τον δρόμο για την πραγματική ικανοποίησή τους. Κατά τη γνώμη μας, υπάρχουν πολλές δυνατότητες σήμερα να διευρυνθεί μια πρωτοπορία στην κοινωνία».

Και σημείωσε: «Σκεφτείτε, λοιπόν, τι θα μπορούσε να γίνει, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν πολλαπλασιάζονταν αυτά τα παραδείγματα σε όλη την Ελλάδα...

-- Τι θα μπορούσε να γίνει αν ανέβαιναν ο βαθμός οργάνωσης και η συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα ή σε άλλους μαζικούς φορείς και άλλαζε ριζικά ο αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων.

-- Τι θα μπορούσε να γίνει αν δυνάμωνε η αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ, δυνάμωνε η ενεργητική στήριξη στην πολιτική του πρόταση.

-- Τι θα μπορούσε τελικά να γίνει αν ο καθένας και η καθεμιά δεν απέρριπτε, δεν ανέβαλλε, δεν άφηνε για κάποιους άλλους αυτήν την επιλογή, στο όνομα μιας δήθεν άμεσης κυβερνητικής λύσης, μέσα από διάφορες "συνεργασίες" και "συμμαχίες" κομμάτων που έχουν προδώσει πολλαπλά το κίνημα και τον λαό όλα τα προηγούμενα χρόνια και έχουν πλέον συσσωρεύσει μεγάλη αρνητική πείρα που δεν πρέπει να μείνει αναξιοποίητη.

Οι εργάτες της COSCO δεν άφησαν για μετά αυτόν τον αγώνα, δεν συνέχισαν να δουλεύουν "κόντρα βάρδια", ευχόμενοι μόνο αυτοί να τη γλιτώσουν.

Οι εργάτες της "e-food" δεν περίμεναν να ξεσηκωθούν όλοι οι άλλοι πρώτα και ύστερα να δουν κι αυτοί τι θα κάνουν, όπως σκέφτονται κάποιοι άλλοι ακόμα.

Ούτε βέβαια, πολύ περισσότερο, περίμεναν να έρθει κάποια μέρα ο ΣΥΡΙΖΑ για να καταργήσει τον νόμο Χατζηδάκη, που ένα μεγάλο μέρος του, σχεδόν τα μισά άρθρα του τα ψήφισαν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ...

Ο,τι κέρδισαν, δεν τους τα έδωσε καμία αστική κυβέρνηση, ίσα ίσα όλες οι κυβερνήσεις νομοθετούσαν σε βάρος τους, στο όνομα των δήθεν "εμβληματικών επενδύσεων", όπως τις αποκαλούσαν!».

Τους κάλεσε να σκεφτούν πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση αν δυνάμωνε η αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ.

«Αν - όπως είπε - σήμερα πολύ περισσότεροι και περισσότερες έκαναν το βήμα και έπαιρναν τη θέση που τους έχουμε κρατήσει δίπλα μας στο κίνημα, στους αγώνες αυτούς που μπορούν να προετοιμάσουν και να οργανώσουν τη λαϊκή αντεπίθεση.

Αν σήμερα το ΚΚΕ, με αυτές τις δυνάμεις που έχει στο εργατικό συνδικαλιστικό, γενικότερα στο λαϊκό κίνημα, με αυτό το εκλογικό ποσοστό που έχει, ενοχλεί τόσο πολύ τα διάφορα κέντρα του κατεστημένου, τα οποία είναι μονίμως σε ετοιμότητα για να ρίξουν την αντικομμουνιστική χολή τους..., φανταστείτε τι δυναμική θα μπορούσε να διαμορφωθεί υπέρ του λαού αν υπήρχε ένα πολύ πιο ισχυρό ΚΚΕ παντού.

Σίγουρα πολλοί έχουν επιφυλάξεις, επιμέρους διαφωνίες με το ΚΚΕ. Ομως, αυτό που κρίνεται είναι ποιος αποδείχτηκε από τα ίδια τα πράγματα, από την ίδια τη ζωή, ότι είναι νους και οργανωτής της εργατικής - λαϊκής πάλης.

Τι να επιλέξει ένας εργαζόμενος, ένας νέος, ένας άνεργος, ένας συνταξιούχος σήμερα;

Να μείνει σπίτι του και να αναμένει τις εξελίξεις, μήπως και ξημερώσει μία καλύτερη μέρα;

Να επιλέξει "μία από τα ίδια", που μπορεί να έχει αρκετές διαφωνίες μαζί τους, αλλά ψάχνει "το ένα που συμφωνεί" για να τους επιλέξει και πάλι, δήθεν στη λογική ότι "κάτι καλύτερο μπορεί να κάνει, αν όχι όλα" ή δήθεν στη λογική ότι "αυτό που κρίνεται είναι ποιος θα μας κυβερνήσει, άρα κάποιον πρέπει να διαλέξω";

`Η να επιλέξει το ΚΚΕ, που στα "μεγάλα", στα ουσιαστικά είναι δίπλα στον λαό, δεν τον εγκαταλείπει, υπερασπίζεται τα δικαιώματά του, φωτίζει τη διέξοδο, και που μπορεί να έχει επιμέρους, δευτερεύουσες διαφωνίες μαζί του;».

Η Θ. Καπέτη αναφέρθηκε επίσης σε παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι «το σημερινό κράτος δεν είναι κάτι ουδέτερο, δεν είναι ένα οικοδόμημα πάνω από κοινωνικές τάξεις και συμφέροντα, που υπάρχει τάχα για το καλό όλων και που ο λαός θα πρέπει απλά κάθε 4 χρόνια να βρίσκει τον κατάλληλο διαχειριστή αυτού του οικοδομήματος.

Το σημερινό κράτος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας μηχανισμός καταπίεσης, καταστολής, εκμετάλλευσης, διαιώνισης της αδικίας.

Είναι το κράτος των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, που έχει κάνει σημαία του την "ατομική ευθύνη", για να κρύψει τον εχθρικό - για τις λαϊκές ανάγκες - χαρακτήρα του.

Με αυτό, λοιπόν, το κράτος, με αυτήν την οικονομία, με αυτήν την κοινωνική οργάνωση πρέπει να αναμετρηθεί, να συγκρουστεί ο λαός, αν θέλει να σώσει τον ίδιο του τον εαυτό και τα παιδιά του.

Κι αυτό δεν είναι μόνο το καταστάλαγμα των πρόσφατων εξελίξεων. Είναι ένα δίδαγμα διαχρονικό και ιστορικό.

Το ΚΚΕ απαντάει ξεκάθαρα, μετά από χρόνια μελέτης, θεωρητικής και πρακτικής».

Μιλώντας για τα κυβερνητικά προγράμματα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ανέφερε ότι «το κυβερνητικό πρόγραμμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όπως και των προηγούμενων, αλλά και το πρόγραμμα όλων των αστικών κομμάτων, είναι ήδη γραμμένο». «Γι' αυτό - πρόσθεσε - κοροϊδεύει τον λαό ο ΣΥΡΙΖΑ όταν λέει ότι αύριο θα μπορεί να εφαρμόσει ανεμπόδιστος το πρόγραμμά του, επειδή δήθεν δεν θα δεσμεύεται από μνημόνια».

Αναφερόμενη στα όπλα που έχει ο λαός στα χέρια του σημείωσε ότι «πολύτιμο όπλο είναι η οργάνωση, η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Πολύτιμο όπλο είναι η κοινωνική συμμαχία. Πολύτιμο όπλο είναι η αλληλεγγύη. Μέσα απ' τους καθημερινούς αγώνες μπορούμε να διαμορφώσουμε ένα πανελλαδικά συντονισμένο κίνημα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της».

Τόνισε ότι «κανένα αντεργατικό μέτρο, κανένας αντεργατικός νόμος από αυτούς που διαμορφώνουν τη σημερινή γαλέρα δεν θα καταργηθεί αν δεν νιώσουν οι εκμεταλλευτές και οι κυβερνήσεις τους την καυτή ανάσα του εργατικού - λαϊκού κινήματος, αν αυτούς τους νόμους δεν τους αχρηστεύσει η ίδια η εργατική - λαϊκή πάλη».

Παρουσίασε την πραγματική διέξοδο λέγοντας: «Ο σοσιαλισμός είναι η πραγματική πρόοδος. Η κοινωνική ιδιοκτησία είναι το πραγματικά νέο. Ο κεντρικός σχεδιασμός. Πάνω σ' αυτήν τη βάση μπορεί να οικοδομηθεί ένα νέο κράτος.

Το μοναδικό κόμμα που με το Πρόγραμμά του φωτίζει ότι αυτός ο δρόμος και μπορεί και πρέπει να ανοίξει είναι το ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ έχει σχέδιο για το σήμερα και το αύριο, σύγχρονο επαναστατικό Πρόγραμμα που φωτίζει αυτήν τη διέξοδο, τις δυνατότητες του σοσιαλισμού, τις δυνατότητες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Ελλάδα».