Παπαγεωργίου Βασίλης

Και, φυσικά, ο Γ. Παπανδρέου - που τώρα το παίζει «εθνοφύλαξ» εκ του ασφαλούς, ενώ, ως υπουργός Εξωτερικών, ήταν από τους πιο πρόθυμους κι επιμελείς διαχειριστές της πολιτικής υποταγής στα ξένα αφεντικά - αν ήταν πρωθυπουργός, δε θα έλεγε αυτά που λέει τώρα. Κάποιοι, δε, υποστηρίζουν ότι αυτός δε θα χρειαζόταν να δεχτεί «σφαλιάρα» από τον Μπους, γιατί θα είχε σπεύσει να πει το «ok», πριν εκείνος ανακοινώσει την απόφασή του...

Τα τελευταία χρόνια δεκάδες επιχειρήσεις του νομού Λάρισας μεταφέρθηκαν σε γειτονικές βαλκανικές χώρες, ή σε άλλες περιοχές της χώρας μας, όπου υπάρχουν προσφορότερα κίνητρα και διασφαλίζονται μεγαλύτερα κέρδη για τους επιχειρηματίες. Αποτέλεσμα αυτής της «βιομηχανικής αιμορραγίας» είναι ο νομός να οδηγείται σε παραγωγική υποβάθμιση και να γιγαντώνεται το πρόβλημα της ανεργίας.

Τελευταία αποχώρηση είναι αυτή της «Froza» - εργοστάσιο επεξεργασίας φρούτων και λαχανικών - η οποία μεταφέρεται στη Μακεδονία, ή, κατ' άλλες πληροφορίες, στη Βουλγαρία, στο πλαίσιο επιχειρησιακής αναδιάρθρωσης που προχωράει η μητρική εταιρία «Γενική Τροφίμων ΑΕ» (Ομιλος Δέλτα). Οι 30 μόνιμοι και οι 280 εποχικοί εργαζόμενοι του εργοστασίου μένουν χωρίς δουλιά, ενώ βαρύ είναι το πλήγμα για εκατοντάδες αγρότες της περιοχής, που τροφοδοτούσαν τη «Froza» με φρούτα και λαχανικά.

Η κυβέρνηση αδιαφορεί και το μόνο που μένει στους εργαζόμενους και στους παραγωγούς είναι να βγουν στον αγώνα για το μεροκάματο και το εισόδημα. Κι είναι παρήγορο ότι ήδη το Εργατικό Κέντρο Λάρισας και η Ενωτική Ομοσπονδία Αγροτικών Συλλόγων του νομού πήραν πρωτοβουλία για την οργάνωση αυτού του αγώνα...

Μια ακόμα χρυσοφόρα χρονιά αποδείχτηκε το 2003, για τις εταιρίες εμπορίας πετρελαιοειδών στην Ελλάδα. Σύμφωνα με την επεξεργασία των ισολογισμών που έκανε η Stat Bank, προκύπτει ότι ο ρυθμός αύξησης των καθαρών κερδών των 54 μεγαλύτερων εταιριών εμπορίας καυσίμων στην Ελλάδα έφτασε στο 36,9% και ήταν αρκετά μεγαλύτερος απ' αυτόν του συνόλου των 1.920 μεγαλύτερων εμπορικών και εισαγωγικών εταιριών όλων των κλάδων (29,4%).

Τα ίδια στοιχεία μας πληροφορούν και για τα εξής: Πρώτον, ο ρυθμός αύξησης των κερδών των εταιριών πετρελαιοειδών ήταν έξι φορές υψηλότερος του αντίστοιχου ρυθμού αύξησης των πωλήσεών τους. Δεύτερον, από τις 54 εταιρίες του δείγματος, μόνο τρεις (η BP, η Shell και η ΕΚΟ-ΕΛΔΑ) μοιράστηκαν μεταξύ τους συνολικά κέρδη 139,2 εκατομμυρίων ευρώ που αντιστοιχούν στο 76% των συνολικών κερδών του κλάδου.

Από τα παραπάνω είναι φανερό ότι οι εταιρίες εμπορίας «μαύρου χρυσού» εξασφάλισαν χρυσά κέρδη - χάρη στο «θερμοκήπιο» των νόμων της αγοράς και τις κερδοσκοπικές αυξήσεις τιμών - με τη μερίδα του λέοντος να καταλήγει στις τρεις μεγαλύτερες του κλάδου.

Από την ίδια πανελλαδική έρευνα προκύπτουν κι άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα όσα αφορούν στα σούπερ μάρκετ. Σύμφωνα, λοιπόν, με τις επεξεργασίες της Stat Bank, τα κέρδη των τελευταίων από 58,2 εκατ. ευρώ το 2001 έφτασαν τα 175,7 εκατ. ευρώ το 2003. Σημείωσαν δηλαδή αύξηση κατά 202%, μέσα σε δύο μόνο χρόνια. Κι αν νομίζετε πως αυξήθηκε αντίστοιχα - ή περίπου αντίστοιχα - ο όγκος των πωλουμένων από τα σούπερ μάρκετ προϊόντων, κάνετε μεγάλο λάθος. Ο προκλητικός, υπερτριπλασιασμός των κερδών των σούπερ μάρκετ πρέπει να αναζητηθεί κυρίως στο γεγονός πως το 2001 ήταν η χρονιά καθιέρωσης και κυκλοφορίας του ευρώ. Γεγονός που έδωσε - μαζί με τη γενικότερη φιλομονοπωλιακή πολιτική των κυβερνώντων - πολύμορφες δυνατότητες ακόμη μεγαλύτερης συσσώρευσης κερδών από τις μεγάλες επιχειρήσεις και όχι μόνο με τις συνεχείς ανατιμήσεις.

Και στο χώρο αυτό, πάντως, όπως και στον τομέα των πετρελαιοειδών, τα κέρδη συγκεντρώνονται σε λίγα χέρια. Οι έξι πλέον κερδοφόρες επιχειρήσεις σούπερ μάρκετ («Πράκτικερ», «Σκλαβενίτης», «Καρφούρ-Μαρινόπουλος», «Πέντε», «Μετρό», «ΑΒ Βασιλόπουλος») συγκεντρώνουν το 70% των συνολικών καθαρών κερδών του κλάδου.

Οπως βλέπετε, μόνον αβάσιμοι δεν ήταν οι ισχυρισμοί των Σημίτη - Παπανδρέου - Χριστοδουλάκη κλπ., περί «ισχυρής Ελλάδας» και καλής πορείας της οικονομίας...

Βρήκαν, λοιπόν, την ευκαιρία και στα πλαίσια της συγκεκριμένης αεροναυτικής άσκησης να βάλουν και ΝΑΤΟική σφραγίδα στις διεκδικήσεις τους, ενώ τμήματα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων συμμετέχουν σε αυτή την άσκηση. Την ίδια ώρα, ελληνικά μαχητικά αναχαιτίζουν τα τουρκικά που παραβιάζουν τον ελληνικό εναέριο χώρο.

Οχι, φυσικά, πως τα μεγάλα καταστήματα (όπου εντοπίζεται το πρόβλημα) περίμεναν την απόφαση για να εγκαταστήσουν τέτοιου είδους συστήματα. Εδώ και χρόνια τα έχουν και τα λειτουργούν, με την ανοχή και τη συναίνεση του κράτους.

Εν ολίγοις, αν κάποιος έχει πλέον την ατυχία να κινείται σε κεντρικό σημείο της Αθήνας, ακόμη και για να ρίξει μια ματιά στα καταστήματα, δεν υπάρχει καμία στιγμή της δραστηριότητάς του, η οποία να μην καταγράφεται.

Οσον αφορά στο πού πάνε και πού αποθηκεύονται όλα αυτά τα προσωπικά δεδομένα, είναι προφανώς έξω από κάθε έλεγχο. Οταν κανείς δε γνωρίζει τι γίνεται με τα δεδομένα των κρατικών «ηλεκτρονικών χαφιέδων», φανταστείτε τι γίνεται με τους ...ιδιωτικούς.

Είναι, βέβαια, φανερό ότι οποιεσδήποτε «συνεργασίες» μπορούν να επιτευχθούν. Ενα ολοκληρωμένο σύστημα παρακολούθησης του κόσμου ανά πάσα στιγμή είναι το ζητούμενο, για όσους δεν το έχουν καταλάβει.

ΔΥΣΑΡΕΣΤΗΜΕΝΟΣ από την πορεία της «Εταιρίας Τουριστικών Ακινήτων», δήλωσε ο υπουργός Τουρισμού, Δημήτρης Αβραμόπουλος, διότι - όπως λέει - δεν είναι αποτελεσματική...

Μόνο που δεν μπήκε στον κόπο να μας διευκρινίσει ποια είναι τα αποτελέσματα που θα ήθελε να έχει. Πάντως, αποκλείεται να έχουν και την παραμικρή σχέση με τη δημιουργία προϋποθέσεων, ώστε να αυξηθούν οι δυνατότητες αναψυχής και ξεκούρασης των εργαζομένων.

Για ξεπούλημα, και μάλιστα γρήγορο, μιλά ο υπουργός και πρώην δήμαρχος. (Ασχετα, αν, για να κάνει μια κίνηση με βάση τους κανονισμούς πού διέπουν το υπουργείο του, πρέπει να ζητήσει τη γνώμη και την υπογραφή της μισής κυβέρνησης).

Παπαγεωργίου Βασίλης

Παπαγεωργίου Βασίλης

Είναι ολοφάνερο ότι η επίθεση έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια και μπορεί - για ευνόητους λόγους - να εκδηλώνεται βήμα - βήμα, αλλά η κατεύθυνσή της, όπως και οι επιδιώξεις της, είναι σαφέστατες: Η κατεδάφιση των μέχρι σήμερα ασφαλιστικών κατακτήσεων των εργαζομένων (συνεχή αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, δραστική μείωση παροχών και αύξηση των βαρών, που σηκώνουν οι εργαζόμενοι, κλπ., κλπ.). Αλλωστε, δεν είναι μόνο τα εγχώρια γεγονότα, που δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία, για τα παραπάνω. Υπάρχουν και οι σχετικές αποφάσεις και οδηγίες της ΕΕ, τα όσα ανάλογα γίνονται στις άλλες χώρες - μέλη της, κλπ., κλπ.

Βέβαια, το πλέον κρίσιμο ζήτημα, σχετικά με το ασφαλιστικό, δεν είναι πότε ξεκίνησε η επίθεση ενάντιά του. Ούτε καν στο γεγονός πως η συμβιβασμένη ηγεσία της ΓΣΕΕ, που σήμερα μιλά για επίθεση, έβαλε πλάτη και στήριξε τα όσα έκαναν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και τον αντιασφαλιστικό «νόμο Ρέππα».

Τα πλέον κρίσιμα ζητήματα βρίσκονται στα εξής: Πρώτον, ο συνολικά παραγόμενος σήμερα κοινωνικός πλούτος, η παραγωγικότητα της εργασίας, οι επιτεύξεις της τεχνικής και της επιστήμης κλπ., κλπ., όχι μόνο δεν υπαγορεύουν την παραμικρή χειροτέρευση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, αλλά και επιτρέπουν την αποφασιστική αναβάθμισή τους. Δεύτερον, η αντιασφαλιστική επίθεση αντανακλά τις εσωτερικές ανάγκες του σύγχρονου ευρωενωσιακού καπιταλισμού, των πολυεθνικών και του μεγάλου κεφαλαίου, καθώς επιχειρούν τη δραστική ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και την αντιμετώπιση του συνεχώς οξυνόμενου ανταγωνισμού με τις ΗΠΑ και τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Με άλλα λόγια, η επίθεση αυτή θα είναι παρούσα και θα κλιμακώνεται - με τη μια ή την άλλη μορφή - όσο θα κυβερνούν οι «γαλάζιοι», «πράσινοι» και όποιοι άλλοι οπαδοί του δήθεν ευρωμονοδρόμου. Οσο, η μικρή μειοψηφία της πλουτοκρατίας θα κάνει κουμάντο στη χώρα.

Τις κρίσιμες αυτές αλήθειες πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι. Για να ανοίξει ο δρόμος και στα συμπεράσματα, στα οποία αυτές οδηγούν και, κύρια, στην επιτακτική ανάγκη της οικοδόμησης του λαϊκού Μετώπου, της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας.

Στα 4,5 περίπου εκατομμύρια άτομα και, συγκεκριμένα, στα 4.457 εκατομμύρια, έφθασε η επίσημη ανεργία στη Γερμανία, που αυξήθηκε και πάλι τον Οκτώβρη, για πέμπτο συνεχή μήνα. Σύμφωνα με την Μπούντεσμπανκ, πρόκειται για το μεγαλύτερο αριθμό ανέργων από το Γενάρη του 1998.

Κι ενώ η στασιμότητα συνεχίζει να σφραγίζει τη γερμανική οικονομία και οι διάφοροι αναλυτές, αλλά και μεγάλες εργοδοτικές ενώσεις - όπως η ομοσπονδία των γερμανικών κατασκευαστικών εταιριών - προβλέπουν ότι θα απολυθούν περισσότεροι εργαζόμενοι το επόμενο έτος, οι μεγάλες γερμανικές επιχειρήσεις εκμεταλλεύονται την αυξανόμενη ανεργία, για να εντείνουν την επίθεσή τους στα μισθολογικά και εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων και να αυξήσουν τα επιχειρηματικά τους κέρδη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο συμβιβασμός, στον οποίο κατέληξε η ηγεσία του συνδικάτου IG-Metal με την επιχείρηση «Φολκσβάγκεν». Η πρώτη, όχι μόνον παραιτήθηκε από το αίτημά της για αύξηση των αποδοχών κατά 4%, αλλά και δέχτηκε να μη διεκδικήσει νέα αύξηση μέχρι τις 31 Ιούλη 2007, έναντι της δέσμευσης της εργοδοσίας, να μην προβεί σε απολύσεις μέχρι τα τέλη του 2011, στα έξι δυτικογερμανικά εργοστάσια της «Φολκσβάγκεν». Συμβιβασμό, τον οποίο χαιρέτισε με ιδιαίτερη ικανοποίηση ο Γερμανός υπουργός Οικονομίας, Κλέμεντ, χαρακτηρίζοντάς τον, μάλιστα, ως παράδειγμα για μίμηση προς την παγκόσμια οικονομία..!

Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στο θέμα της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, ορισμένοι συνάδελφοι θυμήθηκαν τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, τον Απρίλη του 1992, υπό τον τότε Πρόεδρο Δημοκρατίας, Κ. Καραμανλή. Θυμήθηκαν, επίσης, ότι η σύσκεψη αυτή είχε καταλήξει - ανάμεσα σε άλλα - ότι η Ελλάδα δεν αποδέχεται λύση στο όνομα της γειτονικής χώρας, όπου θα περιέχεται η λέξη Μακεδονία. «Ξέχασαν», όμως, ότι σ' όλ' αυτά είχαν συμφωνήσει όλοι (Κ. Μητσοτάκης: πρόεδρος ΝΔ και πρωθυπουργός, Ανδρέας Παπανδρέου: πρόεδρος ΠΑΣΟΚ, Μαρία Δαμανάκη: πρόεδρος ΣΥΝ) πλην της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα, όπως σαφέστατα αναφερόταν και στην τότε, επίσημη ανακοίνωση της Προεδρίας της Δημοκρατίας, την οποία, μάλιστα, ανέγνωσε στους δημοσιογράφους ο Π. Μολυβιάτης, τότε γενικός γραμματέας της Προεδρίας και σήμερα υπουργός Εξωτερικών.

Για να μην ξεχνιόμαστε...

Η σπουδή της κυβέρνησης των ΗΠΑ στην κίνηση της αναγνώρισης πρέπει να προβληματίσει σοβαρά όχι μόνο την κυβέρνηση και τις πολιτικές δυνάμεις, αλλά και κάθε Ελληνα πολίτη, που κινδυνεύει να γίνει και πάλι έρμαιο μιας πολιτικής, η οποία κινείται σαν εκκρεμές μεταξύ του εθνικισμού και της υποταγής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.