Στην Πορτογαλία της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης Κόστα, τρία εκατομμύρια εργαζόμενοι κερδίζουν λιγότερα από 1.000 ευρώ μεικτά τον μήνα και δύο εκατομμύρια βρίσκονται στο στατιστικό όριο της φτώχειας, ανάμεσά τους και 385.000 παιδιά. Την ίδια ώρα, το πλουσιότερο 5% συγκεντρώνει το 42% του πλούτου που παράγεται στη χώρα. Στην Πορτογαλία της «δίκαιης ανάπτυξης», το «καλάθι του νοικοκυριού» με τα πιο στοιχειώδη είδη διατροφής είναι κατά 25%-30% ακριβότερο από πέρσι, ενώ οι αυξήσεις που δόθηκαν στους μισθούς ήταν της τάξης του 1 ευρώ τη μέρα. Ο ιδιωτικός τομέας της Υγείας βγάζει 6 δισ. ευρώ τον χρόνο και την ίδια ώρα η κυβέρνηση κλείνει δημόσια νοσοκομεία. Θυμίζουμε ότι δεν έχουν περάσει ούτε 14 μήνες από την επανεκλογή Κόστα στην προεδρία κι ενώ κυβερνούσε ήδη από το 2015 με τις λεγόμενες «αριστερές» δυνάμεις. Τα συσσωρευμένα αδιέξοδα κάνουν το ποτήρι να ξεχειλίσει για τους Πορτογάλους, που διαδηλώνουν μαζικά, κάνοντας σκόνη το παραμύθι της «αριστερής - προοδευτικής» διακυβέρνησης. Αυτής δηλαδή που εκθείαζε και ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις τελευταίες εκλογές στην Πορτογαλία.

Εγραφε τότε στην «Αυγή» η σημερινή γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Ράνια Σβίγκου: «Η νίκη του Αντόνιο Κόστα, και μάλιστα με αυτοδυναμία, είναι μια σημαντική εξέλιξη συνολικά για την Ευρώπη. Μια προοδευτική κυβέρνηση στην Πορτογαλία, υπό τον Κόστα, με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας έχουν δώσει κοινούς αγώνες κατά της λιτότητας, μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στην πανευρωπαϊκή συμμαχία αριστερών, σοσιαλιστικών, πράσινων δυνάμεων για την αλλαγή των δημοσιονομικών κανόνων της ΕΕ, τη μείωση των ανισοτήτων, τη δίκαιη πράσινη μετάβαση». Υπονοούσε μάλιστα ο ΣΥΡΙΖΑ ότι ο Κόστα κέρδισε αυτοδύναμα τις εκλογές επειδή έγινε πιο ...«αριστερός» κι από τα «αριστερά» κόμματα της Πορτογαλίας, που είδαν τις δυνάμεις τους να μειώνονται! Ούτε στην Πορτογαλία, λοιπόν, ούτε στη Γαλλία, ούτε στην Ισπανία μπορεί πια να βρει αποκούμπι η αυταπάτη της «φιλολαϊκής» διακυβέρνησης στον καπιταλισμό, που σπέρνουν ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα εξαπτέρυγα, τύπου ΜέΡΑ25 και ΛΑΕ, ότι μπορούν ταυτόχρονα να ευημερούν τα κέρδη του κεφαλαίου και τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό και αυτό δείχνει η αγωνιστική ανάταση στις χώρες της Ευρώπης!

Δάκρυσε τον περασμένο Ιούλη στο Σουφλί ο υπουργός Πολιτικής Προστασίας, Χρήστος Στυλιανίδης, για την πυρκαγιά που μετά από 8 μέρες προκάλεσε τεράστιες καταστροφές στο μισό τουλάχιστον δάσος της Δαδιάς. Πάνω στα καμένα, μάλιστα, ο υφυπουργός Περιβάλλοντος υποσχόταν ότι η αποκατάσταση της «βιοποικιλότητας» και του «φυσικού κεφαλαίου» αποτελεί «ύψιστη προτεραιότητα», με τον Κυρ. Μητσοτάκη να συμπληρώνει κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Σουφλί ότι «οι προοπτικές (σ.σ. της ανάπτυξης) είναι πολλές με τη Δαδιά κοντά, που ξέρετε τι αγώνα δώσαμε και τη σώσαμε πέρυσι». Τα δάκρυα όμως στέγνωσαν κι αποκαλύφθηκε ότι οι «προτεραιότητες» της κυβέρνησης, οι «προοπτικές» και οι «δυνατότητες» δεν αφορούν την προστασία του περιβάλλοντος και τις ανάγκες του λαού της περιοχής, αλλά τα κέρδη των «πράσινων» αρπακτικών: Μόλις δύο μήνες μετά τη φωτιά, θυγατρική μεγάλου ενεργειακού ομίλου κατέθεσε αίτημα αδειοδότησης για την εγκατάσταση 10 ανεμογεννητριών των 5 MW στο νοτιοδυτικό άκρο του δάσους, για την οποία μάλιστα έχει γνωμοδοτήσει θετικά η Διεύθυνση ΑΠΕ του ΥΠΕΝ. Οσο για το προδιαγεγραμμένο έγκλημα, είναι βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα ξανασυμβεί. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ακόμα και μετά την πυρκαγιά, σε κάθε δασοφύλακα της Δαδιάς αναλογούν 200.000 στρέμματα δάσους! «Ευκολάκι» δηλαδή για την επόμενη σπίθα που θα ανάψει στην περιοχή.

1822 Αρχίζουν οι φοβερές σφαγές της Χίου από τους Τούρκους.

1900 Κατά τη διάρκεια των ανασκαφών τους στην Κνωσό, ο Αρθουρ Εβανς και η αρχαιολογική του ομάδα ανακαλύπτουν πήλινες στήλες με ιερογλυφική γραφή, την οποία αποκαλούν Γραμμική Γραφή Β'.

1908 Γεννιέται ο ελληνικής καταγωγής Αυστριακός διευθυντής ορχήστρας Χέρμπερτ Φον Κάραγιαν.

1918 Αποβιβάζονται στο Βλαδιβοστόκ ιαπωνικά και αγγλικά στρατεύματα με στόχο την κατάπνιξη της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Στην ιμπεριαλιστική επέμβαση κατά της Επανάστασης έλαβαν μέρος συνολικά 16 χώρες, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα.

1945 Συνήλθε η 11η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ για να εξετάσει τη δράση του Κόμματος την περίοδο της Κατοχής και της Αντίστασης και να καθορίσει τα νέα του καθήκοντα. Αναγνωρίστηκαν απαράδεκτες υποχωρήσεις και λάθη στον Λίβανο και την Καζέρτα, όπως και ότι δεν υπήρξε σαφής αντίληψη για τον ρόλο των Εγγλέζων στη σύγκρουση. Ωστόσο, η Ολομέλεια δεν μπόρεσε να επαναπροσδιορίσει τη στρατηγική του Κόμματος σε επαναστατική γραμμή, επιμένοντας στη λογική της ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης. Μεταξύ άλλων η 11η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ καταδίκασε τη στάση του Αρη Βελουχιώτη και τον διέγραψε από μέλος του ΚΚΕ.

1947 Ο κυβερνητικός στρατός ξεκινά μεγάλες επιθετικές επιχειρήσεις κατά του ΔΣΕ (Σχέδιο «Τέρμινους»), αρχικά στη Ρούμελη και κατόπιν στη Θεσσαλία και την Ηπειρο.

1948 Ο κυβερνητικός στρατός ξεκινά μεγάλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στη Ρούμελη (επιχείρηση «Χαραυγή»), που έληξαν στις 3 Μάη με πλήρη αποτυχία.

1951 Οι Αμερικανοί πολίτες Τζούλιους και Εθελ Ρόζενμπεργκ, θύματα του μακαρθισμού στις ΗΠΑ, καταδικάζονται σε θάνατο με την κατηγορία ότι πουλούσαν «ατομικά μυστικά» στη Σοβιετική Ενωση. Εκτελέστηκαν στις 19/6/1953 στην ηλεκτρική καρέκλα.

1956 Με άρθρο της σύνταξής της η εφημερίδα «Λαϊκή Ημερησία» του Πεκίνου έκρινε θετικά τις αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (για τον ρόλο του Στάλιν, τη στρατηγική του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος απέναντι στον ιμπεριαλισμό κ.ά.).

1960 Αρχίζει στο Διαρκές Στρατοδικείο της Αθήνας η δίκη 12 στελεχών του ΚΚΕ με την κατηγορία της «κατασκοπείας». Οι Ρούλα Κουκούλου, Αύρα Παρτσαλίδου, Κώστας Φιλίνης, Γιώργης Ερυθριάδης, Ελλη Ερυθριάδου και Κώστας Τριανταφύλλου καταδικάζονται σε ισόβια μια βδομάδα αργότερα.

1979 Εκδηλώνεται νέα οικονομική κρίση του καπιταλισμού, που επονομάστηκε 2η Πετρελαϊκή Κρίση.