Για παράδειγμα, λίγους μήνες μετά, η Νούλαντ βρισκόταν στην Αθήνα, συζητώντας με την τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «τις προκλήσεις πάνω στις οποίες δουλεύουμε μαζί», ξεχωρίζοντας ανάμεσα στα άλλα τις διεργασίες για την ένταξη της Β. Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. Μάλιστα, όπως έλεγε τότε, «τόσο με τον πρωθυπουργό, όσο και με τον υπουργό Εξωτερικών μιλήσαμε για την κοινή μας ελπίδα ότι μπορούμε να βρούμε μια λύση που θα είναι αποδεκτή, έτσι ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε». Το τι ακολούθησε είναι γνωστό και ο καθένας μπορεί πλέον να καταλάβει τι σημαίνει στις σημερινές συνθήκες, όπου οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί έχουν μπει ξεκάθαρα σε νέα φάση, ο «συντονισμός» με τους εν λόγω για την ...κατάσταση στην Ουκρανία. Πόσο μάλλον που συμπίπτει και με την «ευτυχή» συγκυρία της συνεδρίασης σήμερα στην Αθήνα της «τριμερούς» Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, στη σκιά της συζήτησης για το πώς θα αξιοποιηθούν καλύτερα και γρηγορότερα τα ενεργειακά κοιτάσματα της περιοχής, με τη συμμετοχή και της Τουρκίας...

Πέντε ...λανθασμένες επιλογές της κυβέρνησης στην πολιτική Ενέργειας αναφέρει ο Γ. Δραγασάκης σε συνέντευξή του, για να στηρίξει το αφήγημα της «άλλης» τάχα στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ. Ποια είναι αυτά; Η «επιτάχυνση της απολιγνιτοποίησης», την οποία προβλέπει και το Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα, που συνέταξε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2018, συνεχίζοντας το κλείσιμο λιγνιτικών μονάδων. Τι άλλο; Η «αύξηση της εξάρτησης από το φυσικό αέριο», το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ καθώς και η κυβέρνηση και το ΚΙΝΑΛ αναγνωρίζουν ως «μεταβατικό καύσιμο» στο πλαίσιο του «πρασινίσματος» της οικονομίας για τα κέρδη του κεφαλαίου. Επίσης, την «περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ», για την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τεράστια ευθύνη, έχοντας στηρίξει την «απελευθέρωση» της αγοράς Ενέργειας, όπου μεταξύ άλλων προβλέπεται και το «σπάσιμο» της ενιαίας λειτουργίας της ΔΕΗ, στο πλαίσιο της ιδιωτικοποίησής της. Καταγγέλλει επίσης ο Δραγασάκης τη «διαμόρφωση των τιμών Ενέργειας αποκλειστικά μέσω χρηματιστηρίων», όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που ενσωμάτωσε το Χρηματιστήριο Ενέργειας στην εθνική νομοθεσία, ενώ έχει αποδεχτεί και το περίφημο «χρηματιστήριο ρύπων», που εκτοξεύει τις τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας με καύσιμο τον λιγνίτη. Η απογείωση της κοροϊδίας έρχεται με το «κατηγορώ» επειδή η κυβέρνηση «αποφεύγει κάθε παρέμβαση στον τρόπο που λειτουργεί η αγορά Ενέργειας». Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ...χαλιναγωγήσει «θεσμικά» την αγορά προς όφελος του λαού, διατηρώντας όμως άθιχτη την αντιλαϊκή στρατηγική της «απελευθέρωσης» και της ενεργειακής μετάβασης! Ξαναζεσταμένες αυταπάτες, δηλαδή, από την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ θα βαρούσε τα νταούλια και οι αγορές θα χόρευαν! Οπως «χόρεψαν» και την περίοδο της πρόσφατης κρίσης, όπου η εκτεταμένη κρατική παρέμβαση, στο όνομα της πανδημίας, έβγαλε διπλά κερδισμένο το κεφάλαιο και τρίδιπλα χαμένο τον λαό.

«Από το μέρισμα της ειρήνης, στον φόρο για την άμυνα και την ανεξαρτησία», τιτλοφορούνταν ένα από τα άρθρα στο «Βήμα» για τις οικονομικές εξελίξεις, ενώ πυκνώνει η αρθρογραφία και για τις συνέπειες ενός παρατεταμένου πολέμου στη «συνοχή και την αποσταθεροποίηση των κοινωνιών της Δύσης», εξαιτίας της ακρίβειας και της «ενεργειακής λιτότητας». Αλήθεια όμως: Ποιο ήταν το «μέρισμα ειρήνης» για τους λαούς, το οποίο πρέπει τώρα να θυσιάσουν στο όνομα της ανεξαρτησίας τους; Το τσάκισμα μισθών και δικαιωμάτων για τα κέρδη του κεφαλαίου; Η γενικευμένη φτώχεια, που σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία και τον «πήχη» αγκαλιάζει δεκάδες εκατομμύρια σε όλη την ΕΕ, ανάμεσά τους και πάρα πολλά παιδιά; Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και επεμβάσεις σε κάθε γωνιά της Γης και τα αλλεπάλληλα «κύματα» των ξεριζωμένων; Οσο λοιπόν κι αν προσπαθούν τα αστικά επιτελεία να παρουσιάσουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σαν «διακοπή της κανονικότητας» του καπιταλισμού, η αλήθεια είναι πως αυτός αποτελεί μέρος της και προέκταση της ιμπεριαλιστικής «ειρήνης». Δηλαδή, της άγριας εκμετάλλευσης και της φτώχειας, των ανταγωνισμών των καπιταλιστών για το πώς θα μοιράσουν τον πλούτο που αρπάζουν από τους εργαζόμενους.

Ο πολιτιστικός αποκλεισμός της Ρωσίας ή αλλιώς «cancel culture» στις πιο τραγελαφικές στιγμές του... Τι κι αν όταν δημιουργήθηκε το έργο υπήρχε ρώσικη αυτοκρατορία και όχι ξεχωριστά έθνη - κράτη; Τι κι αν η εθνική αυτοσυνείδηση της Ουκρανίας πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της Ουκρανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, ως ιδρυτικού κράτους και συστατικού τμήματος της ΕΣΣΔ; Είναι μάλλον «ψιλά γράμματα» για τους ιθύνοντες της Πινακοθήκης.

Και απ' ό,τι φαίνεται, η όλη αυτή προσπάθεια δεν θα σταματήσει εδώ. Οπως είχε αναφέρει η Olesya Khromeychuk, διευθύντρια του Ουκρανικού Ινστιτούτου στο Λονδίνο, σε κείμενό της που δημοσιεύτηκε στα τέλη Μάρτη στο γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel». «Κάθε ταξίδι σε μια γκαλερί ή μουσείο στο Λονδίνο με εκθέματα τέχνης ή κινηματογράφου από την ΕΣΣΔ αποκαλύπτει εσκεμμένη ή απλώς νωχελική παρερμηνεία της περιοχής ως μια ατελείωτη Ρωσία (...). Σε μια σπάνια περίπτωση που ένας Ουκρανός δεν παρουσιάζεται ως Ρώσος, μπορεί να παρουσιαστεί ως "Ουκρανικής καταγωγής", όπως συνέβη με τον σκηνοθέτη Αλεξάντερ Ντοβζένκο».

Παραβλέποντας, βέβαια, ότι ο Ντοβζένκο είναι ένας από τους πιο σπουδαίους σκηνοθέτες της νεαρής Σοβιετικής Ενωσης, ο οποίος έθεσε το έργο του στο σιγούρεμα της νέας εξουσίας, στη μάχη του νέου έναντι του παλιού, ειδικότερα στο κινηματογραφικό του αριστούργημα, «Η Γη», που εικονοποιεί την περίοδο της κολεκτιβοποίησης, μια περίοδος που βρίσκεται στο επίκεντρο συγκεντρώνοντας όλα τα αντικομμουνιστικά πυρά...