Οσο και αν μεγαλώσει τη «λίστα» των αποκρατικοποιήσεων η νέα συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, όσες «δημόσιες» επιχειρήσεις και αν ξεπουλήσει, όσα «λουκέτα» και αν βάλει σε φορείς του Δημοσίου, όσα «φιλέτα» δημόσιας γης και αν εκποιήσει, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ούτε οι νέες μειώσεις μισθών (υπάρχει ακόμη έδαφος μείωσης των λεγόμενων μέσων μισθών όπως απαιτεί και ο ΣΕΒ) και συντάξεων θα αποφευχθούν, ούτε οι άγριες περικοπές κοινωνικών δαπανών που έχουν προαποφασιστεί θα αποτραπούν. Με άλλα λόγια, οι «σαρωτικές» αποκρατικοποιήσεις στο ελάχιστο δεν πρόκειται να ανακουφίσουν τα λαϊκά στρώματα. Το ακριβώς αντίθετο θα συμβεί, αφού οι ιδιωτικοποιήσεις και η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας αυξάνουν την ανεργία και χειροτερεύουν το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων. Ούτε ένα ευρώ από τις αποκρατικοποιήσεις δεν πρόκειται να «εισρεύσει» στα κρατικά ταμεία ώστε να δοθούν, όπως διατείνονται οι κυβερνώντες, για ανακούφιση των πιο εξαθλιωμένων λαϊκών στρωμάτων. Ο,τι εισπράξουν από τις αποκρατικοποιήσεις θα πάει μέχρι «δεκάρας» στις τσέπες των δανειστών και εταίρων, ενώ θα δοθεί σχεδόν τσάμπα δημόσια περιουσία στο κεφάλαιο για να κερδοφορεί. Μεγάλο ψέμα είναι επίσης ότι με τις αποκρατικοποιήσεις και τα λουκέτα του Δημοσίου θα απαλλαγεί ο προϋπολογισμός από «περιττά βάρη» και θα ανασάνει ο «φορολογούμενος», δηλαδή ο λαός. Η εμπειρία από το πρόσφατο παρελθόν αποδεικνύει ότι ο λαός πληρώνει πολύ πιο ακριβά τις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις ή τους «κλειστούς» φορείς του Δημοσίου είτε απευθείας μέσω των μονοπωλιακών τιμών είτε μέσω των κρατικών επιδοτήσεων που φυσικά θα συνεχιστούν προς τους ιδιώτες (βλέπε ακτοπλοΐα). Είναι ολοφάνερο ότι οι σαρωτικές αποκρατικοποιήσεις είναι μια «συνιστώσα» της συνολικότερης αντιλαϊκής επίθεσης και σκόπιμα η κυβέρνηση επιλέγει να δώσει εκεί την πρώτη «μεγάλη μάχη», ακριβώς για να στείλει το μήνυμα στην πλουτοκρατία και τους ξένους συμμάχους ότι θα υλοποιήσει απαρέγκλιτα και μέχρι τέλους το «πρόγραμμα», δηλαδή το σύνολο των άγριων μέτρων του νέου μνημονίου. Το συμφέρον του λαού όμως επιτάσσει να παρεμποδιστεί και να ανατραπεί η αντιλαϊκή πολιτική.
Το ξεπούλημα των αεροδρομίων...
Το έτος που διανύουμε έχει οριστεί από τις δύο προηγούμενες και από τη σημερινή κυβέρνηση ως έτος ορόσημο για τις ιδιωτικοποιήσεις. Ανάμεσα στα «φιλέτα» του δημόσιου πλούτου που οι «αριστεροκεντροδεξιές» συγκυβερνήσεις προωθούν για ξεπούλημα βρίσκονται και τα αεροδρόμια της χώρας - 39 το σύνολο - ενέργεια που από τις προηγούμενες πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου Υποδομών είχε περιγραφεί περίπου ως «βασικός μοχλός για την ανάπτυξη της οικονομίας». Το - απλοϊκό - σχήμα που χρησιμοποιούν είναι περίπου ίδιο με αυτό που έντυσε ιδεολογικά την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων στη χώρα μας και διεθνώς τις προηγούμενες δεκαετίες: Σήμερα τα κρατικά αεροδρόμια υπολειτουργούν εξαιτίας των γνωστών «παθογενειών» του κράτους, οπότε τα παραχωρούμε - υπό μία ποικιλία μορφών - σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, αυτές εξυγιαίνουν τη λειτουργία τους και στη συνέχεια λειτουργούν επαρκώς για την ανάπτυξη του εμπορίου και του τουρισμού.
Στην πράξη το παραπάνω σχήμα λειτουργεί ως εξής: Παραχωρούνται δημόσια αεροδρόμια σε ιδιώτες, τους χορηγείται επίσης κρατικό χρήμα είτε με τη μορφή ρευστού είτε με τη μορφή εγγυήσεων ή και με άλλους τρόπους - φοροαπαλλαγές κλπ - για να επενδύσουν στον εκσυγχρονισμό των υποδομών τους, αφρικανοποιούνται οι εργασιακές σχέσεις και στο εσωτερικό αυτών των εταιρειών αλλά και σε ολόκληρη την παραγωγική αλυσίδα που εμπλέκονται τα συμφέροντά τους.
... αντιστρατεύεται τα λαϊκά συμφέροντα
Και στη συνέχεια λειτουργούν για την ανάπτυξη των δικών τους κερδών και των κερδών των πολυεθνικών του τουρισμού και του εμπορίου, με τις οποίες οι πρώτοι όμιλοι που πήραν τα αεροδρόμια βρίσκονται σε σχέση αλληλοδιαπλοκής. Απειρα τα παραδείγματα που αποδεικνύουν τον παραπάνω ισχυρισμό από χώρες - της Ανατ. Ευρώπης, της Ασίας, της Λ. Αμερικής - που ακολούθησαν το προωθούμενο και στη χώρα μας μοντέλο με «αντάλλαγμα» την εικόνα που περιγράψαμε. Με λίγα λόγια, πρόκειται για ενέργεια που ενισχύει το κεφάλαιο, την κερδοφορία του, επομένως αντικειμενικά είναι κόντρα στα συμφέροντα των εργαζομένων συνολικά, γιατί αφενός για τους εργαζόμενους σ' αυτόν τον τομέα οι μισθοί θα είναι τσακισμένοι, οι εργασιακές σχέσεις λάστιχο, επομένως οι εργασιακές συνθήκες θα τους κάνουν τη ζωή κόλαση, αφετέρου για το σύνολο των εργαζόμενων οι υπηρεσίες που θα προσφέρουν θα είναι πανάκριβες, οι δε μετακινήσεις τους αδύνατες μέσω αεροπορικών συγκοινωνιών, λόγω αύξησης των τιμών στις αερομεταφορές.
Δεν αλλάζει τίποτα!
Αν υπάρχει κάτι που ξεχωρίζει στην αστική προπαγάνδα γύρω από τις εργασίες και τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της προηγούμενης βδομάδας, είναι το γεγονός ότι παρότι και αυτές οι αποφάσεις της ΕΕ αποτελούν μία κατάληξη, ένα συμβιβασμό που έγινε προκειμένου να επαναβεβαιωθεί ο άκρως αντιλαϊκός προσανατολισμός και ο φιλομονοπωλιακός χαρακτήρας των μέτρων και της πολιτικής διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, υπάρχουν παράγοντες που πανηγυρίζουν για τη νίκη, λέει, των λαών. Οι συμμετέχοντες στη Σύνοδο ομοφώνησαν ότι η διαρκής και σκληρή λιτότητα σε βάρος των εργαζομένων θα εξακολουθήσει να είναι συστατικό στοιχείο των κρατικών παρεμβάσεων για την αντιμετώπιση κάθε παρέκκλισης από τις ευρωενωσιακές νόρμες, κάποιοι όμως βγήκαν στις ρούγες για να δείξουν την Ευρώπη που αλλάζει, τον Ολάντ που ανοίγει το δρόμο και τον Μόντι που βάζει τα γκολ...
Κανονικά θα 'πρεπε να το καταλαβαίνουν όλοι. Η απόφαση της Συνόδου, ότι στις περιπτώσεις προσφυγής χωρών στο Μηχανισμό Σταθερότητας τα κεφάλαια που απαιτούνται για την ανακεφαλαίωση των τραπεζών μπορούν να δίνονται απευθείας στις ενδιαφερόμενες τράπεζες, δεν απαντά σε κανένα απολύτως πρόβλημα, από αυτά που ταλανίζουν τους εργαζόμενους. Ο τρόπος που θα στηριχτούν οι τραπεζίτες, κάθε άλλο παρά ελαφρύνει τους εργαζόμενους από τα δεινά που πληρώνουν στο βωμό της διαχείρισης της κρίσης υπέρ του κεφαλαίου. Το γεγονός ότι έγιναν και πάλι αναφορές στα ...«αναπτυξιακά» κονδύλια, που αναμένεται να δοθούν για να στηριχτούν διάφορες ομάδες μεγαλοεπιχειρηματιών προκειμένου να κάνουν επενδύσεις, σε καμιά περίπτωση δεν βελτιώνει το λαϊκό εισόδημα, ούτε ανακουφίζει τα θύματα των άθλιων εργασιακών σχέσεων, ούτε κάνει πιο εύκολη τη ζωή των εκατομμυρίων οικονομικά περιθωριοποιημένων συνανθρώπων μας.
Εντάξει, πάντα υπάρχουν οι... επιμελέστεροι. Αυτοί που κόντρα στα πραγματικά δεδομένα, αναζητούν στηρίγματα που υποτίθεται ότι τους δικαιώνουν και τα προβάλλουν επειδή φαντάζονται ότι έτσι γίνονται πιο φερέγγυοι. Καταλαβαίνουν πολύ καλά το παιχνίδι που παίζουν, όμως αυτός ακριβώς είναι και ο ρόλος τους. Να δείχνουν την ΕΕ σαν την... ωραία κοιμωμένη που περιμένει τάχα το παλικάρι να την αναστήσει. Σκέτο παραμύθι, δηλαδή, ή απροκάλυπτος εμπαιγμός, αν μιλάμε για... μεγαλύτερα παιδιά. Γιατί, εμπαιγμό αποτελούν αυτά που λένε τις τελευταίες μέρες κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ένας, για παράδειγμα, εκτιμά ότι η Σύνοδος «θα πρέπει να διδάσκεται ως παράδειγμα των κανόνων του αποτελεσματικού «διαπραγματεύεσθαι». Ο άλλος, είναι και ευρωβουλευτής, θεωρεί ότι η Σύνοδος «σηματοδοτεί ένα πρώτο ρήγμα στις πολιτικές που προσπαθούν να ρίξουν τα βάρη της μεγάλης δημοσιονομικής και τραπεζικής κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων».
Η κοροϊδία είναι ολοφάνερη. Ο,τι αποφασίστηκε στην ΕΕ, έγινε στο πλαίσιο απόλυτης συμφωνίας ότι οι χώρες μέλη, κύρια η Ελλάδα που δεσμεύεται με το μνημόνιο, θα κλιμακώσουν τις κρατικές παρεμβάσεις για εφαρμογή των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων και αναδιαρθρώσεων. Με αυτή την έννοια στο στόχαστρο βρίσκονται και πάλι μισθοί και συντάξεις, εργασιακές σχέσεις και πολιτικές πρόνοιας, απελευθέρωση επαγγελμάτων και κλάδων οικονομικής δραστηριότητας, ιδιωτικοποιήσεις και ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα. Οι εργαζόμενοι οφείλουν πια να το γνωρίζουν. Κανένα χαΐρι δεν πρόκειται να δούμε μ' αυτήν την πολιτική, κι όσοι το αμφισβητούν το κάνουν για να πληγώσουν τις ελπίδες των εργαζομένων για μια καλύτερη ζωή. Το μέλλον το δικό μας είναι η ανατροπή αυτής της πολιτικής, η αποδέσμευση από την ΕΕ, η λαϊκή εξουσία - οικονομία.
Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ
Αδιέξοδη η καπιταλιστική διαχείριση της κρίσης...
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΟΙ ΣΧΕΤΙΚΟΙ ΔΕΙΚΤΕΣ για τη μεταποίηση δείχνουν κάμψη σε ολόκληρη την Ευρωζώνη (και στη Γερμανία ή τη Γαλλία) ενώ η ανεργία έφτασε στο 11,1% (ακόμη και έτσι όπως την μετράνε). Αν αυτό δεν σημαίνει πιο βαθιά κρίση, τότε τι άλλο μπορεί να σημαίνει;
Με άλλα λόγια, η φοβερή και τρομερή Ευρωζώνη (που είναι το μέλλον μας και όλοι πρέπει να την προασπίσουμε κλπ. - κλπ.) έχει δημιουργήσει δυόμισι ...Ελλάδες ανέργους - περίπου 25 εκατομμύρια- και η τάση είναι αυξητική.
Κατά τα άλλα όλοι μας υπόσχονται πως τα πράγματα έχουν αλλάξει, ότι πνέει νέος άνεμος και έχουν μπει μπρος οι μηχανές της ανάπτυξης. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι το δούλεμα από τους «ευρωπαϊστές» κάθε απόχρωσης, συμπολιτευόμενους και αντιπολιτευόμενους, πάει σύννεφο.
ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ έχει ετοιμαστεί με κάθε επισημότητα και λεπτομέρεια το ανέβασμα της ...γνωστής πια θεατρικής παράστασης «Οι έλεγχοι της Τρόικας». Μάλιστα λέγεται ότι θα κρατήσει όλο το καλοκαίρι.
Περιμένουμε λοιπόν να δούμε το γνωστό σκηνικό: Αυστηρούς ελεγκτές που θα προτείνουν το ένα μέτρο μετά το άλλο, «πατριώτες» και «φιλολαϊκούς» υπουργούς που θα αντιστέκονται και «αποκλειστικές» πληροφορίες από τα δελτία ειδήσεων για τις «σκληρές διαπραγματεύσεις».
Κινδυνολογία στο φουλ, «διαρροές», «τυράκια» και «δολώματα» παντού με στόχο να πείσουν τον κόσμο ότι ...πάλι καλά που καταφέραμε να σώσουμε και πέντε πράγματα.
Αυτά την ίδια στιγμή που τα μέτρα κατά των εργασιακών δικαιωμάτων, των μισθών, της κοινωνικής ασφάλισης και των κοινωνικών παροχών είναι ήδη αποφασισμένα, μιλημένα και συμφωνημένα.
Τρόικα, εγχώρια πλουτοκρατία, ΕΕ και ελληνική κυβέρνηση το ομολογούν χωρίς περιστροφές ότι έχουν κοινούς στόχους. Το μόνο που τους απασχολεί πραγματικά είναι το πώς θα μας το ...πλασάρουν το πράγμα.
Παπαγεωργίου Βασίλης
«Ισοδύναμη» απάτη
Παπαγεωργίου Βασίλης
Δεν φτάνει που κορόιδευαν ξεδιάντροπα προεκλογικά το λαό, υποσχόμενοι ότι έχουν έτοιμα «ισοδύναμα μέτρα» που, όπως υπόσχονταν, θα επέτρεπαν τάχα να επαναδιαπραγματευτούν με την τρόικα τους «επώδυνους όρους του μνημονίου», επιμένουν και μετά τις εκλογές στο ίδιο παραμύθι, όπως προκύπτει από το κείμενο της προγραμματικής συμφωνίας των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση.
Οι προτεινόμενες αλλαγές του μνημονίου που προβλέπονται στην προγραμματική συμφωνία ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, επιφέρουν, σύμφωνα με την «Καθημερινή», επιπλέον κόστος χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας κατά 26,5 έως 28 δισ. ευρώ. Στα 20 δισ. ευρώ υπολογίζουν το κόστος από την επέκταση της «δημοσιονομικής προσαρμογής» κατά δύο έτη, ενώ για τις υπόλοιπες αλλαγές της προγραμματικής συμφωνίας θα πρέπει να βρεθούν ισοδύναμα μέτρα 8 δισ. ευρώ. Για παράδειγμα, αν συμφωνηθεί με την τρόικα η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα επίπεδα που βρίσκονταν πριν από τη μείωσή του, τότε θα προκληθεί κόστος 200 - 300 εκατ. ευρώ στον προϋπολογισμό για τα επιδόματα ανεργίας, που είναι συνδεδεμένα με τον κατώτατο μισθό. Επίσης, η επέκταση του επιδόματος ανεργίας για δύο έτη σημαίνει επιπλέον ετήσιο κόστος 2 δισ. ευρώ, ενώ οι παρεμβάσεις στις χαμηλές συντάξεις κοστίζουν από 300 εκατ. ευρώ έως 1 δισ. ευρώ. Η αύξηση του αφορολόγητου ορίου από τα 5.000 ευρώ στα 8.000 ευρώ κοστίζει 2 δισ. ευρώ και στα 12.000 ευρώ το κόστος ανέρχεται συνολικά σε 3,5 δισ. ευρώ. Είναι ολοφάνερο ότι τα περί «άλλου μείγματος πολιτικής» είναι αέρας κοπανιστός και σκέτη απάτη.
Σε κάθε περίπτωση, οι όποιες αλλαγές στη συνταγή δεν θα αφορούν τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους ανέργους ή άλλα εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα, αλλά μόνο την ενίσχυση της ρευστότητας και των φοροαπαλλαγών στους επιχειρηματικούς ομίλους.
Χρειάζεται αντίσταση
Προκαλεί εντύπωση, αλλά ορισμένοι δείχνουν ότι τώρα αντιλαμβάνονται το τεράστιο πρόβλημα που υπάρχει με τις φορολογικές δηλώσεις για τα περσινά εισοδήματα. Και, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν πρόκειται απλά για πρόβλημα. Τα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου, που έπαιρναν πέρσι, αρχικά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια η συγκυβέρνηση με τη ΝΔ, είχαν προδιαγράψει αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας.
Η εικόνα είναι σκέτη απελπισία. Φορολογούμενοι που κατά κανόνα είχαν επιστροφή φόρου, λόγω της υψηλής παρακράτησης, καλούνται φέτος να πληρώσουν 600 και 700 και 1.000 ευρώ. Σε άλλες περιπτώσεις, ειδικά εκείνοι που έχουν δύο και τρία παιδιά, η επιβάρυνση είναι ακόμα μεγαλύτερη και φτάνει ή και ξεπερνάει τα 1.500 και τα 2.000 ευρώ.
Για ...κερασάκι να πούμε ότι μέσα στις επόμενες βδομάδες, μετά τα εκκαθαριστικά για το φόρο εισοδήματος θα έρθουν και το τέλος κατοχής για τα ακίνητα, το περιβόητο χαράτσι (επίσης) για τα ακίνητα κ.ο.κ.
Είναι λογικό, όλα αυτά τα μέτρα που μας γονατίζουν καθημερινά, προκαλούν γκρίνια, προκαλούν οργή, προκαλούν αγανάχτηση. Εντάξει, μαζί με όλα αυτά καλό είναι και χρειάζεται να ξυπνήσουν μέσα μας και την ανάγκη για οργανωμένη αντίσταση και πάλη κατά των συγκεκριμένων μέτρων, που δεν είναι τίποτα άλλο από συστατικά στοιχεία μιας ολόκληρης αντιλαϊκής και αντιδραστικής πολιτικής.
«Αντιμνημονιακοί» που στηρίζουν κάθε μνημόνιο
Κι ενώ το προηγούμενο διάστημα μας ...«ξεκούφαναν» με τις φραστικές - δήθεν - «αντιμνημονιακές» τους καταδίκες, σήμερα έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι όχι μόνο δε στρέφονταν κατά του «πυρήνα» του μνημονίου, αλλά και ότι συντάσσονται με αυτόν. Γιατί, αν εντοπίσει κανείς τις αντιδράσεις «αντιμνημονιακών» κομμάτων για το αποτέλεσμα της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, θα συνειδητοποιήσει ότι το μόνο που κάνουν είναι να στρώνουν το έδαφος για τα νέα μνημόνια που σύντομα θα έρθουν. Για παράδειγμα, η μεν ΔΗΜΑΡ «διαμαρτυρήθηκε» επειδή η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών απευθείας από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (για την ακρίβεια το σχετικό σχέδιο που για να υλοποιηθεί απαιτεί τήρηση του συμφώνου δημοσιονομικής σταθερότητας και του συμφώνου για το ευρώ, δηλαδή λιτότητα, αντεργατικά μέτρα, ιδιωτικοποιήσεις κλπ.) δεν μπορεί να γίνεται επιλεκτικά για ορισμένες χώρες, κλαψουρίζοντας ουσιαστικά για λογαριασμό του ελληνικού τραπεζικού κεφαλαίου. Στάση που μόνο φρένο στην εφαρμογή άγριων αντεργατικών μέτρων δε βάζει, αφού είναι σίγουρο ότι ο «κορβανάς», τον οποίο θα ...αρμέγει το τραπεζικό κεφάλαιο, θα χρηματοδοτείται από χρήματα τα οποία θα αρπάζονται από τους Ευρωπαίους εργαζόμενους και φυσικά θα «εξοικονομούνται» μόνο μέσα από άγρια λιτότητα και «εξυγίανση» δαπανών που σημαίνει διαρκείς περικοπές σε κοινωνικές παροχές κλπ.
Το αποκορύφωμα όμως ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, που έτρεξε να μιλήσει για «παράδειγμα των κανόνων του αποτελεσματικού "διαπραγματεύεσθαι"»! Δηλαδή τι έκανε; Ετρεξε να παινέψει το νέο ενδοϊμπεριαλιστικό συμβιβασμό μέσα από τον οποίο καταλήχθηκε νέος τρόπος εξασφάλισης πόρων για τα ευρωενωσιακά μονοπώλια με βασικό προαπαιτούμενο την απαρέγκλιτη εφαρμογή όλων των μεταρρυθμίσεων που προβλέπει το «Σύμφωνο για το Ευρώ» και το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο». Δηλαδή, δύο από τις «Συμφωνίες» που για τα επόμενα χρόνια θα «πυρπολεί» αμείωτα το λαό με μικρότερα και μεγαλύτερα μνημόνια...
Συμβιβασμός με θύμα το λαό
Ο λαός πρέπει να ψάξει καλά τι θέλουν να του κρύψουν τα κόμματα της αστικής διαχείρισης, στην ΕΕ και στην Ελλάδα, με τις θριαμβολογίες τους για το συμβιβασμό που έγινε στη Σύνοδο Κορυφής την περασμένη βδομάδα. Τι επιδιώκουν η συγκυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν του λένε πως οι αποφάσεις της Συνόδου ανοίγουν «χαραμάδα» για τον ίδιο, να ζήσει τάχα καλύτερα; Τι εξυπηρετούν οι συστάσεις στο λαό να δεχτεί αδιαμαρτύρητα τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, ώστε η κυβέρνηση να φανεί συνεπής στις υποχρεώσεις της απέναντι στην ΕΕ και με καλύτερες προϋποθέσεις να διεκδικήσει να ισχύσουν και για την Ελλάδα οι αποφάσεις της Συνόδου; Πού στοχεύει η προπαγάνδα για δήθεν «μέτωπο των χωρών του Νότου» που οδήγησε σε «ήττα της Γερμανίας»;
Οι αποφάσεις της τελευταίας Συνόδου, όπως και όλων των προηγούμενων, δεν αφορούν στα συμφέροντα των λαών. Είναι διευθετήσεις στο πλαίσιο της προσπάθειας για ελεγχόμενη διαχείριση της κρίσης. Ενας τέτοιος προσωρινός συμβιβασμός έγινε την περασμένη Πέμπτη και Παρασκευή, με αιχμή την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, με τρόπο που να μην επιβαρύνεται το δημόσιο χρέος. Από αυτή τη σκοπιά, η συμφωνία της Συνόδου δεν αναιρεί τις αιτίες της κρίσης και δε θα μπορούσε άλλωστε να το κάνει και, πολύ περισσότερο, δεν οδηγεί σε χαλάρωση της αντιλαϊκής πολιτικής. Είναι στη λογική αντιμετώπισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. Με δοσμένους τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, στόχος των καπιταλιστικών κυβερνήσεων της Ευρωζώνης είναι να θωρακίσουν το ευρώ ως διεθνές νόμισμα και ταυτόχρονα να προχωρήσει ταχύτερα η εσωτερική υποτίμηση στα κράτη - μέλη, προκειμένου η οικονομία της ΕΕ να γίνει ανταγωνιστικότερη σε παγκόσμιο επίπεδο.
Παρά τις προσπάθειες για μεγαλύτερη ενοποίηση της δημοσιονομικής πολιτικής και για ενιαία εποπτεία του χρηματοπιστωτικού τομέα των κρατών - μελών, ο νόμος της ανισομετρίας στον καπιταλισμό προεξοφλεί από τώρα ότι θα υπάρχουν σταθερά χώρες που δε θα συμμορφώνονται στους κανόνες, μεγαλώνοντας τις φυγόκεντρες τάσεις στην ΕΕ. Ταυτόχρονα, όλοι κρύβουν από το λαό ότι απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή της συμφωνίας, όπως και για τη χρηματοδότηση των μονοπωλιακών ομίλων από τους μηχανισμούς της ΕΕ, είναι η απαρέγκλιτη εφαρμογή των αντιλαϊκών δεσμεύσεων των κρατών - μελών. Η πιστή τήρηση δηλαδή των μνημονίων διαρκείας, που υπογράφουν οι κυβερνήσεις, αποδεχόμενες και συνδιαμορφώνοντας τις στρατηγικές της ΕΕ.
Οι δεσμεύσεις αυτές αφορούν στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, στην κατεδάφιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, στη μείωση του μέσου μισθού, στην επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων. Είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι στη σημερινή Ιταλία, χωρίς ειδικό μνημόνιο και τρόικα, κατεδαφίζονται τα εργατικά δικαιώματα και απελευθερώνονται οι απολύσεις, στην Ισπανία ένα εκατομμύριο οικογένειες κινδυνεύουν ήδη από τις εξώσεις και τις κατασχέσεις σπιτιών, στη Γαλλία αυξάνονται τα όρια συνταξιοδότησης. Τι επιβεβαιώνεται; Οτι εχθρός των λαών είναι το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, η ίδια η ιμπεριαλιστική διακρατική συμμαχία της ΕΕ και η άρχουσα τάξη σε κάθε κράτος - μέλος. Μόνο η ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος, με σταθερό προσανατολισμό την «αποδέσμευση από την ΕΕ με εργατική - λαϊκή εξουσία», αποτελεί ελπιδοφόρα προοπτική για το λαό σε κάθε κράτος - μέλος.
Feeds
