Η Πουένσο προσπερνά τα αίτια της «φιλοξενίας» σε πολιτικό επίπεδο. Μιας φιλοξενίας τόσο θερμής που οι εγκληματίες συνέχισαν να δραστηριοποιούνται μέχρι σημείου να χρησιμοποιούν τα αληθινά τους ονόματα. Αυτό δε συμβαίνει με την περίπτωση Μένγκελε, που κρύβεται επιμελώς από τους ισραηλινούς πράκτορες, ιδιαίτερα μετά τη σύλληψη του Αϊχμαν. Η σκηνοθέτης εστιάζει στον αντίκτυπο της προαναφερθείσας φιλοξενίας στην καθημερινότητα πολλών ανθρώπων και παράλληλα εγείρει σοβαρά ερωτήματα για την επιστήμη και το ρόλο της, για την έρευνα πάνω στον τρόπο επιβίωσης των ναζιστών και τη συνεχή μετακίνησή τους γι' αλλού... Απέχει, όμως, πλήρως από όποια τεκμηρίωση του παρελθόντος του αστού, Βαυαρού Γιόζεφ Μένγκελε, που ήδη, στην εισαγωγική σεκάνς, τύπου road-movie, γνωρίζεται με την Λίλιτ - που έχει προβλήματα ανάπτυξης - και τη μητέρα της Εύα, γερμανόφωνη και έγκυο σε δίδυμα. Και οι δύο τους στο τέλος θα καταλήξουν αντικείμενο των πειραμάτων γενετικής του Γερμανού γιατρού. Γιατί η γειτνίασή του με τον μικρόκοσμο της οικογένειας - αφού κατόρθωσε πρώτα να εξαγοράσει την ιδιότητα του ένοικου στο ξενοδοχείο τους και του επενδυτή στην επιχείρηση που τώρα ξεκινούν - επανενεργοποιεί την περιέργειά του, αφυπνίζει το ενδιαφέρον και την εμμονή του να ξαναρχίσει τα πειράματα πάνω στον περιορισμό των γενετικών εμποδίων, αυτών που εμποδίζουν το ανθρώπινο σώμα να εκφράσει πλέρια το δυναμικό του.

Η Πουένσο με κομψότητα και σκηνοθετική λιτότητα, αναισθητοποιεί το φιλμικό της κείμενο που πορεύεται στα ίχνη του «άγγελου του θανάτου», ώστε να μην προκαλέσει την παραμικρή εμπάθεια για το τέρας με την παγωμένη, αδυσώπητη ευγένεια, τις κινήσεις ρομπότ, το «ξενικό» στη φωνή του και το ανήσυχο βλέμμα που σαρώνει, ακτινογραφεί και ταυτόχρονα αξιολογεί τη μικρή Λίλιτ. Βλέμμα που διαψεύδει τους γλυκούς και ευγενικούς τόνους που χρησιμοποιεί όταν «ανακρίνει» το κορίτσι για την ηλικία της και τις συνήθειές της... Η Λίλιτ στο επίκεντρο της αφήγησης εκπέμπει τη μελαγχολική καθαρότητα σε μόνιμη αντίθεση με την κυνική σιγουριά του Μένγκελε που προσπαθεί να της μεταδώσει την έκσταση της γενετικής. Η ταινία παίζει το χαρτί του ρεαλισμού σε μια ιστορία χωρίς νεράιδες και χάπι εντ...

Παίζουν: Αλεξ Μπρεντεμούλ, Φλορένσια Μπάντο, Νατάλια Ορέιρο, Ντιέγκο Περέτι, κ.ά.

Παραγωγή: ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ, ΓΑΛΛΙΑ, ΙΣΠΑΝΙΑ, ΝΟΡΒΗΓΙΑ (2013

Συμπαθητικό - χωρίς απολύτως τίποτα το καινούργιο, πέρα από την αλήθειά του - το «Μικρά όμορφα πλάσματα» (2013) του Ντέστιν Ντάνιελ Κρετόν, ένα μικρό, ευαίσθητο φιλμ του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά με θεματική την καθημερινότητα σε ένα κέντρο υποδοχής παιδιών κι εφήβων με προβλήματα και δυσκολίες στην Καλιφόρνια. Η ταινία ποντάρει στην κατανόηση και την αδελφότητα, παρά στη «μαυρίλα» και τον κυνισμό. Κατάθλιψη, καταχρήσεις, εθισμός, αυτοκτονία, ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη είναι τα θέματα που αποτελούν συστατικά του καμβά που υφαίνει ο Κρετόν, φροντίζοντας πάντα να προσθέτει μια κωμική νότα, ώστε να ελαφρύνει το μελό που, summa summarum, αφήνει στο στόμα μια γεύση ελπίδας.

Ακολουθούν: Η αμερικάνικη περιπέτεια «Η τριλογία της απόκλισης: Οι διαφορετικοί» (2014) του Νιλ Μπέργκερ, από το μπεστ σέλερ της Veronica Roth, «Divergent». Ιστορία δυόμισι ωρών, διαδραματίζεται σε δυστοπικά φουτουριστική, μετα - αποκαλυπτική εκδοχή του Σικάγου, όπου οι άνθρωποι ταξινομούνται, από τα 16 τους, σε διακριτές διαφορετικές κάστες βάσει προσωπικότητας.

Ακόμα, «Πέντε δευτερόλεπτα στο κενό» (2014), βρετανική κωμωδία πάνω στη θεματική της «αυτοκτονίας» σε σκηνοθεσία Πασκάλ Σομέιγ, από βιβλίο του Νικ Χόρνμπι που δυσφημεί τον συμπαθή Αγγλο συγγραφέα, που μονίμως κακοποιεί το σινεμά, πέφτοντας σε όλες τις παγίδες που στήνει το ακανθώδες αυτό θέμα.

Επίσης, με τίτλο «Τα muppets καταζητούνται» (2014) επανεμφανίζεται η γνωστή παρέα των τηλεοπτικών αμερικάνικων πάνινων ηρώων σε σκηνοθεσία Τζέιμς Μπόμπιν, με νότες μιούζικαλ και μυστήριο θρίλερ.

Πρεμιέρα απόψε έχουν και δυο ελληνικές παραγωγές: Το ντοκιμαντέρ της Νίνας - Μαρίας Πασχαλίδου «Κισμέτ: Η ζωή σαν τούρκικη σαπουνόπερα» (2014), που αποκαλύπτει τα μυστικά της πρωτοφανούς παγκόσμιας επιτυχίας των τούρκικων σίριαλ που ξεπερνά θρησκείες και πολιτισμούς.

Και η τέταρτη μεγάλου μήκους, ατμοσφαιρική, γκανγκστερική περιπέτεια του σκηνοθέτη Γιάννη Οικονομίδη «Το Μικρό Ψάρι» (2014), με έναν επαγγελματία δολοφόνο που αποφασίζει να κλείσει εκκρεμείς λογαριασμούς... Μια συμπαραγωγή Ελλάδας, Κύπρου και Γερμανίας που συμμετείχε στο Διαγωνιστικό Τμήμα του πρόσφατου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου.

Αφιέρωμα στον σπουδαίο Σοβιετικό σκηνοθέτη Γκριγκόρι Κόζιντσεφ, πραγματοποιεί η «New Star» στον κινηματογράφο... από σήμερα έως και τις 2 Απρίλη, προβάλλοντας 4 από τις σημαντικότερες ταινίες του. Την βωβή, εκπληκτική «Νέα Βαβυλώνα» (1929), με θέμα την ιστορική πορεία προς την Κομμούνα του Παρισιού, την πρώτη προλεταριακή εξουσία καθώς και, τα σαιξπηρικά, κινηματογραφικά αριστουργήματα «Αμλετ» (1964) και «Βασιλιάς Ληρ» (1971) όπως και τη κοζιντσεφική μεταφορά στον κινηματογράφο του κλασικού «Δον Κιχώτη» (1957), του μεγάλου έργου του Θερβάντες.

Και για να μην ξεχνάμε ότι στις 30 Μάρτη του 1952 η αστική τάξη της χώρας έστειλε στο εκτελεστικό απόσπασμα τον κομμουνιστή Νίκο Μπελογιάννη και τους συντρόφους του, η «New Star» θα προβάλει το Σάββατο 29 και Κυριακή 30/3 στις 12.30 και 2.30 το μεσημέρι, στον κινηματογράφο ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ new star art cinema, την έντιμη ταινία του Νίκου Τζήμα «Ο Ανθρωπος με το γαρύφαλο» (1980).

Τέλος, υπενθυμίζουμε ότι συνεχίζεται για 3η βδομάδα στο Αστυ η προβολή της αξιολογότατης κινέζικης «Αίσθηση αμαρτίας» (2013) του Ζία Ζανγκ-κε.