Mega Channel

Κι αν... ανησυχείτε, μήπως και τέλειωσαν τα «πακέτα» της κυβέρνησης, σας πληροφορούμε, ότι έρχονται κι άλλα. Το υπουργείο Εργασίας ετοιμάζει πυρετωδώς νομοσχέδιο που θα αφορά τις εργασιακές σχέσεις και το ασφαλιστικό. Το υπουργείο Γεωργίας, επίσης, επεξεργάζεται νομοσχέδιο για τις δασικές εκτάσεις, το οποίο - σύμφωνα με τις πληροφορίες - θα... συμπληρώνει και το προχτεσινό νομοσχέδιο του ΥΠΕΧΩΔΕ και πάει λέγοντας...

Φορολογικές αυξήσεις ύψους 1,2 δισεκατομμυρίων ευρώ και μείωση των δαπανών κατά 11 δισεκατομμύρια ευρώ στις κρατικές επιδοτήσεις για την ιατροφαρμακευτική ασφάλιση και τις αμοιβές του δημοσίου τομέα περιέχει ο κρατικός προϋπολογισμός της Ολλανδίας, που κατατέθηκε πρόσφατα στην ολλανδική Βουλή. Και το σημειώνουμε, για τρεις βασικά λόγους: Πρώτον, επειδή το γεγονός αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των γενικότερων τάσεων που κυριαρχούν στις ηγετικές δυνάμεις της ΕΕ και των χωρών - μελών και, ταυτόχρονα, τη συγκεκριμενοποίηση των κατευθύνσεων της συνόδου της Λισαβόνας, σύμφωνα με τις οποίες η ΕΕ θέλει να καταστεί η ανταγωνιστικότερη οικονομία του πλανήτη μέχρι το 2010. Δεύτερον, επειδή οι κυβερνώντες την Ολλανδία είναι θερμοί θιασώτες του Συμφώνου Σταθερότητας, εξίσου και με τους δικούς μας. Και τρίτον, γιατί γίνεται πιο χεροπιαστό το περιεχόμενο των συνθημάτων περί σύγκλισης που χρησιμοποιούν τελευταία ο Κ. Σημίτης και η κυβέρνηση.

«Ο Χάβελ, ο Γκοντς και ο Βαλέσα εκφράζουν την υποστήριξή τους προς τους διαφωνούντες της Κούβας». Είναι η πρώτη φράση που διαβάσαμε τις προάλλες σ' ένα τηλεγράφημα του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων (ΑΠΕ) με τίτλο «Κεντρική Ευρώπη - Κούβα». Προχωράμε στην αμέσως επόμενη και διαβάζουμε: «Τρεις πρωταγωνιστές της ειρηνικής μετάβασης της κεντρικής Ευρώπης από τον κομμουνισμό στη δημοκρατία...»! Τι καταλαβαίνει ο αναγνώστης του ΑΠΕ; Πως κομμουνισμός και δημοκρατία δεν έχουν καμία σχέση ή για να είμαστε περισσότερο ακριβείς είναι αντίθετες και ασύμβατες έννοιες. Τι καταλαβαίνουμε εμείς; Πως οι συντάκτες της είδησης έχουν πολύ στρεβλή αντίληψη της έννοιας «δημοκρατία». Ας έκαναν τον κόπο - δημοσιογράφοι άλλωστε θέλουν να λέγονται - να διερευνήσουν πότε οι λαοί της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης απολάμβαναν πραγματική δημοκρατία. Τότε που είχαν κατοχυρωμένα τα δικαιώματά τους στην εργασία, στη μόρφωση, στην υγεία, στη στέγη, στον αθλητισμό και τον πολιτισμό ή τώρα που στο όνομα της καπιταλιστικής «δημοκρατίας» απολαμβάνουν όλα τα «αγαθά» της, πορνεία, ναρκωτικά, ανεργία και φτώχεια!

Βέβαια, τα ίδια ισχύουν και για τη συνέχεια της είδησης, αφού υιοθετούν τους ισχυρισμούς, περί Κουβανέζων διαφωνούντων που φυλακίστηκαν για τη δράση τους υπέρ της δημοκρατίας... Η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ διαφορετική. Οι λεγόμενοι Κουβανοί διαφωνούντες ήταν έμμισθοι πράκτορες των ΗΠΑ. Γεγονός το οποίο αποδείχτηκε και στοιχειοθετήθηκε στα κουβανικά δικαστήρια, τα οποία και πολύ σωστά τους καταδίκασαν. Απ' ό,τι φαίνεται, όμως, οι γράφοντες ορισμένες ειδήσεις του ΑΠΕ δεν έχουν διάθεση ούτε να το ψάξουν λίγο παραπάνω ούτε πολύ περισσότερο να πειστούν από την πραγματικότητα. Εστω κι έτσι, όμως, θα μπορούσαν να τηρούν τα προσχήματα. Τουλάχιστον...

Οσο για τους τρεις θλιβερούς προαναφερόμενους «κυρίους» (Βαλέσα και λοιπούς) επιβεβαιώνουν απλώς πως ο κατήφορός τους δεν έχει πάτο. Αφού «έσωσαν» τους λαούς τους, παραδίδοντάς τους δεμένους πισθάγκωνα στο σαρκοβόρο καπιταλισμό, είπαν να «σώσουν» και το λαό της Κούβας. Σα δε ντρέπονται...

«Στη Συρία βλέπουμε αυξανόμενες δυνατότητες όπλων μαζικής καταστροφής και μια κρατική υποστήριξη στην τρομοκρατία. Οπως έχει πει ο Πρόεδρος, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να πέσουν τα πιο επικίνδυνα όπλα του κόσμου στα χέρια των πιο επικίνδυνων καθεστώτων». Η δήλωση ανήκει στον Αμερικανό υφυπουργό Εξωτερικών, Τζον Μπόλτον και έγινε πρόσφατα σε μία υποεπιτροπή του Κογκρέσου. Και τη σημειώνουμε, για όσους νομίζουν ότι ο «αντιτρομοκρατικός» πόλεμος των ΗΠΑ έχει τελειώσει ή βρίσκεται τουλάχιστον σε υποχώρηση.

Φανταζόμαστε πως θα σημειώσατε τη μεγάλη ομοιότητα της προαναφερόμενης δήλωσης, με τις ανάλογες των Αμερικανών αξιωματούχων, που προετοίμασαν το κλίμα της εισβολής στο Ιράκ. Μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία πως θα την ακολουθήσουν κι άλλες, όπως και σχετικά δημοσιεύματα με ανάλογες πληροφορίες και στοιχεία, κλπ., κλπ. Πληροφορίες και στοιχεία, που θα περιέχουν τόση αλήθεια, όσα και τα όπλα μαζικής καταστροφής που βρήκαν οι Αμερικανοβρετανοί εισβολείς στο πολύπαθο Ιράκ.

Αμφιβάλλει κανείς ότι η «αντιτρομοκρατική» εκστρατεία των ΗΠΑ και των εταίρων τους συμπεριλαμβάνει ολόκληρο τον πλανήτη; Οχι, βέβαια. Ο Λευκός Οίκος έχει κάνει σαφείς τις επιδιώξεις και τους σχεδιασμούς του. Αμφιβάλλει κανείς, επίσης, ότι οι προαναφερόμενες ηγεσίες, στα πλαίσια του «αντιτρομοκρατικού» πολέμου, γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια, ακόμη και διεθνείς αρχές και κανόνες, που θεωρούνταν έως πριν λίγα μόλις χρόνια θεμέλια του διεθνούς δικαίου, όπως το απαραβίαστο της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας; Πιστεύουμε, πως όχι, αφού οι σχετικές αποδείξεις είναι πλέον πάμπολλες και χεροπιαστές (Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, ΛΔ Κορέας, Ιράν, κλπ.).

Κατόπιν όλων αυτών, πώς μπορεί κάποιος να εισπράξει τις προχτεσινές δηλώσεις του Ελληνα υπουργού Εξωτερικών, μετά τη συνάντησή του με τον Κ. Πάουελ, τον Αμερικανό ομόλογό του, στην Ουάσιγκτον; Προφανώς, ο Γ. Παπανδρέου μίλαγε από τη θέση του εταίρου σε όλα τα παραπάνω, έστω και του... μικρού.

Ο Θ. Παπαρήγας, με συντομότατα και εξαιρετικής εκλαΐκευσης κεφάλαια, διαλεκτικά αναλύει και αποδεικνύει ότι η γέννηση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας και οι μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη σχετίζονται και πηγάζουν από την ταχύτατη (αντίθετα απ' ό,τι συνέβη στις άλλες ελληνικές περιοχές) εξέλιξη της ως τότε κοινωνίας στην περιοχή της Αττικής. Δηλαδή τον παραμερισμό των αριστοκρατικών γενών, μετά τη διάλυση της πρωτόγονης κοινότητας και τη διάδοση των εμπορευματονομισματικών σχέσεων, που διέλυσαν την πατριαρχική κοινωνία. Ο συγγραφέας, αποδίδει στις «προ-Κλεισθένιες» μεταρρυθμίσεις, «το καινούριο στη θέση του παλιού». Καινούριο ήταν η στερέωση του κράτους (με τακτικό στρατό και αναδασμούς της γης) και η ενδυνάμωση της κινητικής εμπορευματικής ιδιοκτησίας έναντι της αγροτικής πατριαρχίας και των «ελευθέρων πολιτών».

Γρηγοριάδης Κώστας

Ομως ο Σαρόν δε θα «συμβιβαστεί»: θέλει τον Αραφάτ νεκρό, την παλαιστινιακή αντίσταση διαλυμένη - μέσω εμφυλίου, όπως απαίτησε από τον παραιτηθέντα Μαχμούντ Αμπάς και θα ζητήσει κι από τον Αχμέντ Κορέι, ή μέσω επέκτασης και γενίκευσης της κατοχής - κι ένα τεράστιο Τείχος Ασφαλείας, ως επιστέγασμα της «οριστικής λύσης» του Παλαιστινιακού. Θα περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία για να αποσπάσει το αμερικανικό πράσινο φως, να εκτελέσει τον Παλαιστίνιο πρόεδρο και να υλοποιήσει το παρανοϊκό σχέδιό του - με τη συνενοχή, τον πειθαναγκασμό ή την υποταγή με στρατιωτικά μέσα των περιφερειακών αραβικών κρατών.

Προϊόν της ισραηλινής ακροδεξιάς κι ένας πολιτικός που πιστεύει τυφλά στην επιβολή μέσω ποταμών αίματος - όπως την εφάρμοσε στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα - ο Σαρόναδυνατεί να καταλάβει δύο πράγματα: ότι η «ασφάλεια» δεν είναι συνάρτηση των ηλεκτροφόρων τοίχων, των «στοχευμένων δολοφονιών», της κατοχής και της συντριπτικής στρατιωτικής υπεροχής (όπως ανακαλύπτουν οι Αμερικανοί στο Ιράκ). Και δεύτερον, ότι το «πρόβλημα» δεν είναι ο Αραφάτ, αλλά η ιστορική αδικία σε βάρος των Παλαιστινίων, που θα συνεχίσουν να αντιστέκονται.