753 π.Χ. Σύμφωνα με την παράδοση και κάποιες ιστορικές πηγές αρχίζει η οικοδόμηση της Ρώμης από το Ρωμύλο. Ολοκληρώθηκε το 749 π.Χ.

1699 Πεθαίνει ο Ιωάννης Ρακίνας. Γάλλος ποιητής. Μαζί με τον Κορνέιγ θεωρείται ο δημιουργός του γαλλικού δράματος, το οποίο τελειοποίησε. Οι τραγωδίες του γραμμένες σε αλεξανδρινούς στίχους περιγράφουν καταστάσεις όπου ο έρωτας προκαλεί ηθικά διλήμματα. Σε μεγάλη ηλικία ο Ρακίνας στράφηκε σε θρησκευτικά θέματα. Γνωστά έργα του: «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», «Φαίδρα» και « Εσθήρ».

1821 Οι Αθηναίοι υψώνουν τη σημαία της Επανάστασης κατά των Τούρκων.

1910 Πεθαίνει ο Μαρκ Τουέιν (ψευδώνυμο του Σάμιουελ Λάνγκχορν Κλέμενς). Αμερικανός συγγραφέας και χιουμορίστας. Τα πιο γνωστά του έργα, που θεωρούνται από πολλούς (εσφαλμένα) ως παιδικά, είναι Οι περιπέτειες του «Τομ Σόγιερ» και η συνέχειά του «Οι περιπέτειες του Χόλκμπερι Φιν», από τα πιο σημαντικά πεζογραφήματα της αμερικάνικης λογοτεχνίας του τέλους του 19ου αιώνα.

1929 Διεξάγονται γερουσιαστικές εκλογές. Στις εκλογές πλειοψηφεί η φιλελεύθερη παράταξη. Το Ενιαίο Μέτωπο Εργατών (ΕΜΕΑ) αύξησε τις ψήφους του κατά 25%.

1960 Η νέα πόλη Μπραζίλια ανακηρύσσεται πρωτεύουσα της Βραζιλίας.

1967 Ενα μήνα πριν από τις εκλογές, η αμερικανοκίνητη στρατιωτική χούντα κατέλαβε την εξουσία. Είναι η αρχή του 7ετούς «γύψου». Η χώρα κηρύσσεται σε κατάσταση πολιορκίας και ιδρύονται έκτακτα στρατοδικεία.

Πρόδρομος Μιχαηλίδης...

Ασυμβίβαστος, περήφανος, αλύγιστος, αδιάλλακτος, τρυφερός, πηγαία λαϊκός. Ως μαχόμενος δικηγόρος αναδείχτηκε μέλος εκείνου του εκλεκτού κομματιού της διανόησης που περπάτησε στη ζωή, έχοντας μια πυξίδα και ένα θεμέλιο λίθο: Το δίκιο του εργάτη.

Ο Πρόδρομος Μιχαηλίδης, ο σύντροφος, ο φίλος, «έφυγε» προχτές «όρθιος», όπως όταν οργανώθηκε στη Νεολαία Λαμπράκη, όπως όταν πάλεψε στο Πολυτεχνείο, όπως όταν στάθηκε ως δικηγόρος της Πολιτικής Αγωγής απέναντι στους βασανιστές.

Εφυγε «αμόλυντος», όπως ακριβώς πορεύτηκε μέχρι την ύστατη ώρα μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ. Η πολιτική του κηδεία γίνεται σήμερα, στις 2 το μεσημέρι, στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

Τα συνηθίζουν αυτά στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Για παράδειγμα, ο Λοβέρδος δήλωνε στις τηλεοράσεις προ διμήνου ότι αν σε μια βδομάδα δεν πληρώνονταν οι φαρμακοποιοί «θα παραιτηθεί». Οι φαρμακοποιοί παραμένουν - και για πολλές βδομάδες από τη «δέσμευση» Λοβέρδου - απλήρωτοι. Οσο για τον Λοβέρδο, παραμένει υπουργός. Δεν παραιτήθηκε...

*

Ο Πάγκαλος, μετά το «όλοι μαζί τα φάγαμε», μετά τους «κοπρίτες», τώρα αποφαίνεται - από τουρκικού εδάφους - ότι φταίει ο ελληνικός λαός για την κρίση, διότι διάγει βίον «τεμπέλικο»...

Τα συνηθίζουν αυτά τα «πατριωτικά» στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Για παράδειγμα, ο Παπακωνσταντίνου ήταν που - από τις Βρυξέλλες - επιδιδόταν σε χαζοχαρούμενα ανέκδοτα του τύπου «greek statistics»...

*

Ο Πάγκαλος είναι αυτός που επί τρεις μέρες ισχυριζόταν ότι στην Τουρκία είπε άλλα απ' αυτά που φέρεται να είπε. Οποιος πάντως έχει αμφιβολία για το τι ακριβώς είπε, δεν έχει παρά να ακούσει το μαγνητοφωνημένο απόσπασμα της τοποθέτησης Πάγκαλου, που ανάρτησε χτες στο διαδίκτυο η τουρκική «Χουριέτ»...

Τα συνηθίζουν αυτά στην κυβέρνηση.

Για παράδειγμα, οι κυβερνώντες του ΠΑΣΟΚ ισχυρίζονταν ότι δεν ήταν ο δικός τους πρωθυπουργός, ότι ήταν άλλος πρωθυπουργός και όχι ο Παπανδρέου, αυτός που πήγαινε στο εξωτερικό και έλεγε πως η Ελλάδα είναι μια «διεφθαρμένη» χώρα. Τελικά, ο Παπανδρέου ήταν...

***

Το συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι απλό:

Ο,τι εμφανίζεται ως «ιδιαιτερότητα» του Πάγκαλου δε συνιστά καμία μα καμία ιδιαιτερότητα.

Είναι η συνήθης, η μόνιμη, η τυπική λειτουργία του ΠΑΣΟΚ και της ηγετικής του ομάδας, στο σύνολό της.

*

Το να πασχίζει, επομένως, η ΝΔ να κάνει «αντιπολίτευση», ανταλλάσσοντας δικομματικό χαρτοπόλεμο ανακοινώσεων με την κυβέρνηση, αναγορεύοντας σε φλέγον ζήτημα την «ειλικρίνεια», την «ανειλικρίνεια», ή όπως αλλιώς την λέει, του Πάγκαλου, είναι κάτι πολύ βολικό και εξόχως αποπροσανατολιστικό.

Το ερώτημα για τη ΝΔ δεν είναι αν διαφωνεί με τα ψέματα του Πάγκαλου και του ΠΑΣΟΚ.

Το ερώτημα είναι αν διαφωνεί με τις αλήθειες του Πάγκαλου και του ΠΑΣΟΚ.

*

Απ' όσο, λοιπόν, γνωρίζουμε, με τις αλήθειες της κυβέρνησης, η ΝΔ - όσα διαφορετικά «μείγματα πολιτικής» κι αν επικαλείται - δε διαφωνεί. Ετσι, παρότι θέλει να παριστάνει το αντίθετο, η ΝΔ μας έχει αποκαλύψει ευθαρσώς τι θα κάνει με το μνημόνιο, αν γίνει κυβέρνηση:

«Εμείς είμαστε κόμμα ευθύνης. Το πρώτο το οποίο έχω ήδη πει σήμερα στη Βουλή και έχω δηλώσει ξεκάθαρα, είναι ότι εμείς, η Ελλάδα, έχει φιλότιμο, σέβεται τη συνέπειά της και ως εκ τούτου είναι υποχρεωμένη να τηρήσει και να σεβαστεί και τις υπογραφές της»(Αντώνης Σαμαράς, πρόεδρος της ΝΔ, MEGA, 1/11/2010).

*

Μας έχει, επίσης, απαντήσει ευθαρσώς και όσον αφορά στην ουσία της θέσης της για την εφαρμογή του μνημονίου:

«Η Ελλάδα τιμά την υπογραφή της γιατί το κράτος έχει συνέχεια και συνέπεια»(Δημήτρης Αβραμόπουλος, αντιπρόεδρος της ΝΔ, συνέντευξη Τύπου, 6/9/2010).

*

Μας έχει, τέλος, ξεκαθαρίσει πως ούτε καν περνάει από το μυαλό της να καταργήσει το μνημόνιο, καθότι:

«Από τη στιγμή που μια χώρα, το κράτος μας, η ελληνική πολιτεία, έχει αναλάβει δεσμεύσεις απέναντι σε τρίτους, δεσμεύσεις τις οποίες είμαστε υποχρεωμένοι με βάση την αρχή της συνέχειας του κράτους να τις τιμάμε, από εκεί και πέρα δεν τίθεται θέμα ως προς αυτό»(Κώστας Τζαβάρας, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, «Κανάλι 1», 24/8/2010).

***

Αυτή είναι η αλήθεια για τις σχέσεις μεταξύ ΠΑΣΟΚ - ΝΔ.

Για παράδειγμα, η ΝΔ έχει μέχρι τώρα ψηφίσει πάνω από τα μισά νομοσχέδια που έχει φέρει το ΠΑΣΟΚ στη Βουλή.

Σε αυτή της τη σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ δεν την εμπόδισε η «ειλικρίνεια» ή η «ανειλικρίνεια» του Πάγκαλου, ούτε οι ύβρεις του, ούτε οι εξοργιστικές δηλώσεις του περί «κοπριτών» ή «τεμπέληδων». Αντίστοιχα το ΠΑΣΟΚ δεν εμποδιζόταν από την «ανειλικρίνεια» της ΝΔ όταν ήταν εκείνη κυβέρνηση, να στηρίζει και να συνεχίζει την πολιτική που δίνει «πακέτα» σε βιομήχανους και τραπεζίτες.

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι στη σχέση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, όσα τους ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από όσα τους χωρίζουν. Διαπίστωση εξαιρετικά κρίσιμη για τον ελληνικό λαό, ειδικά τώρα που ξεκίνησε το «δεύτερο ημίχρονο» της βαρβαρότητας.

*

22 ΜΑΗ 1963, ο Λαμπράκης κείτεται αιμόφυρτος σε μια λίμνη αίματος, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, κτυπημένος από το κράτος και το παρακράτος.

Μετά από άνιση μάχη που κράτησε 5 μέρες στην εντατική, στις 27 Μάη του 1963, στη 1.22 τα ξημερώματα, ο υφηγητής της Ιατρικής, ο πρωταθλητής στους στίβους, ο μάρτυρας της Ειρήνης και της Δημοκρατίας, ο βουλευτής της Αριστεράς, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, αφήνει την τελευταία του πνοή.