Η παραπάνω παράφραση του γνωστού τραγουδιού κάθε άλλο παρά άγνωστη είναι στους ανθρώπους που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της μάχης όλη αυτήν την τριετία της πανδημίας του κορονοϊού, ιδιαίτερα για τους συμβασιούχους εργαζόμενους του Εθνικού Οργανισμού Δημόσιας Υγείας.

Φαίνεται ότι τα μεγάλα λόγια, περί «ηρώων», «μαχητών» και όλα αυτά που μας είχαν «φλομώσει», τώρα στέρεψαν, για την κυβέρνηση, τους υπουργούς και τους παρατρεχάμενούς της στον Οργανισμό. Ξέχασαν, μήπως, όλους αυτούς που στην κορύφωση της πανδημίας, τους έστελναν με μηδαμινά μέσα προστασίας στις πλατείες, στα σπίτια, σε όλη την Ελλάδα όπου υπήρχε ανάγκη; Ξέχασαν, μήπως, όλους αυτούς που σήκωσαν το βάρος εκατοντάδων χιλιάδων τηλεφώνων, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιές, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστους, ακόμα και των εγκλημάτων που έγιναν με τις μεγάλες πυρκαγιές στην Εύβοια, στους Θρακομακεδόνες, στα Βίλια κ.λπ.; Φυσικά και όχι... αφού μας χρησιμοποίησαν όπου είχαν ανάγκη για όλες τις δουλειές τους...

Τώρα «στοχάζονται» και «αναστοχάζονται», όχι όμως για το πώς θα αξιοποιηθεί στο μέγιστο δυνατό αυτή η πείρα που αποκτήθηκε συλλογικά από όλους μας, αλλά για το πώς θα μας κοροϊδέψουν, πώς θα περάσουν τον σχεδιασμό τους πιο ανώδυνα... Να μας ξεφορτωθούν με τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις! Αλλωστε, η σταδιακή μετατροπή του ΕΟΔΥ σε κανονική επιχείρηση, η πρόσληψη διευθύνοντος συμβούλου (CEO), συνηγορεί σε κάτι τέτοιο, αφού το «άγιο δισκοπότηρο» και κριτήριο είναι πάντα οι «ισοσκελισμένοι» προϋπολογισμοί, το κριτήριο του μέγιστου δυνατού κέρδους. Σε αυτά, φυσικά, δεν χωράνε οι εργαζόμενοι με δικαιώματα, οι ολοκληρωμένες υπηρεσίες για την πρόληψη και την ανθρώπινη ζωή και υγεία.

Στο πλαίσιο λοιπόν αυτό της κοροϊδίας και του αποπροσανατολισμού έχουν επιστρατευτεί όλοι. Από την κα Αγαπηδάκη, που, αισχρά, πουλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες σε συναδέλφους για μονιμοποιήσεις κ.λπ., την ώρα που πνιγόταν η Θεσσαλία, μέχρι όλους εκείνους, στελέχη του Οργανισμού και ηγεσίες των σωματείων, που ευθύνονται καθώς αντί να συζητάμε ήδη πώς θα οργανώσουμε τον αγώνα μας, καλλιεργούν την αναμονή και τον εφησυχασμό, στη γραμμή της υφυπουργού.

Καλούμε όλους και πρώτα και κύρια τον πρόεδρο του Οργανισμού, που προκλητικά λέει σε εργαζόμενους ότι «οι 1.000 εργαζόμενοι είναι πολλοί», αν μπορούν να φανταστούν τον Εθνικό Οργανισμό Δημόσιας Υγείας μετά τις 30/11 οπότε λήγουν οι συμβάσεις 1.000 και πλέον εργαζομένων στις ΚΟΜΥ. Εναν Οργανισμό - «φάντασμα», μακριά από τον λαό και τις ανάγκες του, με συρρικνωμένες υπηρεσίες, μια χώρα που αφήνεται για ακόμα μια φορά στην τύχη της μπροστά σε μελλοντικά πανδημικά φαινόμενα.

Τώρα που οι μάσκες πέφτουν και τα λόγια στερεύουν είναι η ώρα του αγώνα. Να σταματήσει η αναμονή των λύσεων από τα πάνω, των «δικαστικών» λύσεων κ.λπ., που μας έφεραν ως εδώ, ένα μήνα πριν από τη λήξη της σύμβασής μας, κανείς να μη μας απαντάει καν για το μέλλον μας! Μόνο εμείς, αν συνεργαστούμε, αν οργανωθούμε, αν παλέψουμε συλλογικά, μπορούμε να πάρουμε το μέλλον στα χέρια μας!