Οι φόροι, είτε επιβάλλονται σαν ξεχωριστοί (άλλος για τον αέρα που αναπνέεις, άλλος για το νερό που πίνεις κι άλλος για την τροφή σου) είτε σαν ένας ενιαίος που ενσωματώνει τους προηγούμενους, επειδή επιβάλλονται στα πλαίσια μιας πολιτικής που αρπάζει από τους πολλούς που με ιδρώτα βγάζουν το ψωμί τους για να ενισχύσει τους λίγους, το μονοπωλιακό κεφάλαιο στην προκειμένη περίπτωση, είναι αντιλαϊκοί. Δεν υπάρχει φιλολαϊκός φόρος. Ορθώς αντιμετωπίζονται από το λαό με τη μόνη λέξη που ιστορικά επιβίωσε για τέτοιες καταστάσεις: Χαράτσια.

Οπως κι αν τα βαφτίσεις τα χαράτσια, χαράτσια είναι. Και σαν τέτοια δεν πρόκειται να γίνουν αποδεκτά από τα λαϊκά στρώματα. Κάθε πολιτική κρινόταν και θα κρίνεται από την απάντηση στο ερώτημα: Ποια τάξη κερδίζει, ποια τάξη χάνει από την εφαρμογή της. Χίλιες λεκτικές κωλοτούμπες να κάνει οποιαδήποτε κυβέρνηση, στο τέλος καθένας ξέρει τι πληρώνει και πού πάει αυτό που πληρώνει.

Η δήθεν οργή του κ. Στουρνάρα γιατί, όπως είπε, διαδίδονται φήμες για νέο χαράτσι ενώ η κυβέρνηση απλά ενοποιεί υπάρχοντες φόρους δεν αναιρεί το γεγονός ότι η κυβέρνηση αρπάζει απ' αυτούς που δεν έχουν για να ενισχύσει αυτούς που υπάρχουν χάρη στην αρπαγή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Τελεία.

Μια άμεση σύγκριση κειμένων από τον αστικό Τύπο με κείμενα από τον «Ριζοσπάστη» έχει να δώσει πολλά. Για την ταξική διαφορά που παράγει διαφορετικό πολιτισμό και εν τέλει διαφορετική πορεία μέσα στη ζωή.

Ο «Ριζοσπάστης» επιλέγει να προβάλει το παράδειγμα των εργατών της «Ελίτ» που πορεύονται με βάση την ταξική τους συνείδηση.

Ο αστικός Τύπος επιλέγει να προβάλει άρθρα που λένε στους εργάτες ότι τα ταξικά συνδικάτα δεν είναι τίποτα άλλο από συμμορίες. Η αστική τάξη προβάλλοντας τον δικό της πολιτισμό της «νόμιμης» κλοπής του πλούτου που παράγουν οι πολλοί, οι εργάτες, επιδιώκει να παραμείνει αυτός κυρίαρχος.

Το πού θα γείρει η παλάντζα εξαρτάται τελικά από τη συγκέντρωση των δυνάμεων που παλεύουν για την ανατροπή.

Σ' αυτό ακριβώς παίζεται το παιχνίδι των συμμαχιών.

Η κυβέρνηση, για παράδειγμα, για να εξασφαλίσει συμμαχίες καταφεύγει στο παραμύθι για τους «ανοιχτούς δρόμους», που όμως ξέμεινε από δράκο. Οι αγρότες, σε πείσμα της κυβέρνησης που δείχνει το δράκο του κλειστού δρόμου για να χτυπήσει τους φτωχούς αγρότες και να επισπεύσει τη συγκέντρωση της γης στα χέρια μεγαλοκαπιταλιστών της γης, δεν έκλεισαν τους δρόμους. Συγκεντρώθηκαν, όμως, και συγκεντρώνονται διαρκώς όλο και περισσότεροι. Προς λύπη της κυβέρνησης των καπιταλιστών που βλέπει τη λάσπη της να μην πιάνει τόπο.

Η κυβέρνηση μιλά για «ακτιβισμό» για να ακυρώσει τη μαζική συνδικαλιστική πολιτική δράση. Μιλά για «ανταγωνισμό στον πολιτικό εξτρεμισμό» για να ακυρώσει τον πολιτικο-ιδεολογικό ανταγωνισμό που κινεί τη δράση και οδηγεί σε παραγωγή αποτελεσμάτων υπέρ αυτής ή της άλλης τάξης.

Η γραμμή της αστικής τάξης είναι: Ο,τι κινείται έξω από το θεσμικό πλαίσιο που η ίδια η αστική τάξη έχει καθορίσει είναι παράνομο.

Η ζωή όμως γεννάει την οργάνωση της αμφισβήτησης για οτιδήποτε υπάρχει ως χτες, για καθετί που δεν ανταποκρίνεται σε σημερινές ανάγκες.

Τα συνδικάτα δε χτίζονται επειδή ο νόμος το προβλέπει αλλά επειδή είναι ανάγκη των εργατών να αντιμετωπίσουν συλλογικά τον εκμεταλλευτή τους.

Το ΠΑΜΕ γεννήθηκε σαν ανάγκη των εργατών να προβάλλουν συγκεκριμένα την ταξική τους θέληση σε αντίθεση με το καθεστώς των εργατοπατέρων που λειτουργούσαν και λειτουργούν ως μακρύ χέρι του κεφαλαίου μέσα στα συνδικάτα.

Το ΠΑΜΕ δεν ήρθε για να γίνει ένα ακόμα συνδικάτο αλλά σαν συσπείρωση συνδικάτων που συμβάλλει στη μαχητικοποίηση του εργατικού κινήματος.

Ηδη έχει καταγράψει σημαντικά βήματα, έχει εδραιώσει αντίληψη ανάμεσα στους εργαζόμενους: «Να έρθει το ΠΑΜΕ», «θα ενταχθούμε στο ΠΑΜΕ» είναι φράσεις - αντίληψη - κατάκτηση για πάρα πολλούς.

Η επίθεση που εκδηλώνεται σήμερα είναι φυσική συνέχεια των τροχιοδεικτικών που έριξαν στο εύκολο Δημόσιο για να χτυπήσουν τα συνδικάτα που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα, εκεί δηλαδή που συγκρούεται τάξη με τάξη πάνω στις μηχανές. Εκεί δηλαδή που η πάλη των ταξικών συνδικάτων αποσπά από τον καπιταλιστή μέρος της κλεμμένης υπεραξίας και παράλληλα ενισχύει την ταξική συνείδηση ότι τα μέσα παραγωγής πρέπει να περάσουν στα χέρια των εργατών.

Η επίθεση στο ΠΑΜΕ είναι επίθεση στην εργατική τάξη.

Η υπεράσπιση του ΠΑΜΕ είναι υπεράσπιση του δικαιώματος των εργατών όχι μόνο να μειώσουν την εκμετάλλευση αλλά και να γίνουν κυρίαρχη τάξη.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΣΤΟ ΚΕΝΟ Η ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ της κυβέρνησης ενάντια στο ΠΑΜΕ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Στρατηγός της έντασης

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: «Ανάσα» στην αγορά με τραπεζικά δάνεια

6 ΜΕΡΕΣ: Μας ράβουν κοστούμι 6,5 δισ. από φόρους στα ακίνητα

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Εκρηξη στη ΝΔ για τους φόρους στα ακίνητα

Η ΕΛΛΑΔΑ: Αλτ βουλευτών στον Στουρνάρα για τον υπερφόρο

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: Αντιδράσεις για τη βαριά φορολογία των ακινήτων

Η ΑΥΓΗ: Νευρική κρίση στη συγκυβέρνηση

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Ανατροπές σε ΑΕΙ - ΤΕΙ με μείωση εισακτέων

ΤΑ ΝΕΑ: Ποιες πόλεις χάνουν σχολές

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: Παιδεία στον Προκρούστη

ΕΘΝΟΣ: 94 σχολές σβήνουν από τον χάρτη

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Κλείνουν 94 τμήματα σε ΑΕΙ - ΤΕΙ

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Πλασματικά μέχρι 11 χρόνια στο δημόσιο

«Οι εργάτες του εργοστασίου υποδημάτων "ELITE" έκαναν χτες το πρωί Γενική Συνέλευση και με ομόφωνη απόφαση προχώρησαν σε 24ωρη απεργία συμπαράστασης στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ. "Ο κόσμος, όταν το συζητήσαμε το πρωί, είπε αμέσως ναι. Το θεωρήσαμε όλοι ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης. Πόσο μάλλον που ανάμεσα στους συλληφθέντες ήταν και η Γραμματέας της Ομοσπονδίας και του κλαδικού Συνδικάτου μας. Είναι δικοί μας άνθρωποι, πώς θα μπορούσαμε να μείνουμε αδρανείς; Δίνουμε τρία χρόνια τώρα αγώνα για να κρατήσουμε το εργοστάσιο ανοιχτό, να μπορούμε να έχουμε δουλειά και μεροκάματο. Και σε αυτό τον αγώνα είχαμε στο πλευρό μας σταθερά το ΠΑΜΕ, γι' αυτό και εμείς σήμερα στεκόμαστε στο πλευρό του". Απλές, σταράτες κουβέντες από μέλη της εργοστασιακής επιτροπής του εργοστασίου και άλλους εργάτες, που δείχνουν το μέγεθος και το μεγαλείο της μόνης τάξης που μπορεί να κινήσει την κοινωνία προς την πρόοδο.

Είναι κρίσιμο ζήτημα στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης η έμπρακτη ταξική αλληλεγγύη. Που δείχνει τη συνειδητοποίηση της ανάγκης του "όλοι για έναν και ένας για όλους", μα πάνω απ' όλα ότι κάθε ταξικός εργατικός αγώνας, κάθε αγώνας ενός χώρου δουλειάς, ενός κλάδου πρέπει να γίνεται υπόθεση όλης της εργατικής τάξης. Είναι ένα από τα μέσα για την κατάκτηση της ταξικής της ενότητας κόντρα στο κεφάλαιο. Και σπουδαίο παράδειγμα, παρακαταθήκη για τη συνέχεια του αγώνα ως το τέλος» (από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

ΟΙ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΟΙ: «Τι δεν είναι το ΠΑΜΕ (...) Δεν έχει συσταθεί ως νομικό πρόσωπο με νόμιμη διαδικασία (...) Δεν έχει δικαίωμα να κάνει παραστάσεις στις δημόσιες αρχές (και στο υπουργείο Εργασίας). Εν ολίγοις το ΠΑΜΕ είναι μια ομάδα παρεμπόδισης ομαλής λειτουργίας του συνδικαλισμού (...) Το ΠΑΜΕ (...) δεν εντάσσεται σε καμία από τις επιτρεπτές κατηγορίες συνδικαλιστικών οργανώσεων (...) Αυτό ονομάζεται παρακράτος» (συρραφή σχολίων μιας και μόνο μέρας στο capital).

ΤΟ ΦΙΔΙ: «Το ΠΑΜΕ ζει - ρωτήστε και τον Βρούτση! (...) Η επανεμφάνιση αυτή δεν είναι προφανώς τυχαία, ούτε συμπτωματική. Συμπυκνώνει το ένστικτο επιβίωσης ενός ιστορικού κομματικού χώρου (...) ο οποίος δεν πρόκειται να μετατραπεί αμαχητί σε συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ. Μόλις ο Τσίπρας έστριψε δεξιά, χραπ! Την έφαγε στο αριστερό καλάμι. Και υποψιάζομαι ότι είναι μόνο η αρχή (...) Βρήκαν τη χαραμάδα που έψαχναν για να ξαναμπούν στο παιχνίδι» (ο Πρετεντέρης στα ΝΕΑ).

ΟΙ ΓΕΛΟΙΟΙ: «Επικρατεί η εκτίμηση πως αν η κυβέρνηση αναδείξει σε κύριο αντίπαλό της το ΚΚΕ - τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την αντιπαράθεση σε επίπεδο κινητοποιήσεων -, τότε θα συμβάλει στη μετακίνηση ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ προς τον Περισσό και άρα, στην αύξηση των διαρροών του ΣΥΡΙΖΑ προς τα "αριστερά" του» (στην ΑΥΓΗ).

ΤΟ ΣΑΛΟΝΙ: «Θέλω να δω τους δύο που κατηγορούνται για την Marfin (...) Το τεκμήριο της αθωότητας θα το σεβαστώ οπωσδήποτε, όπως άλλωστε έχω σκοπό να σεβαστώ και αυτούς που θα μαζευτούν να τους αθωώσουν διά βοής έξω από τα δικαστήρια. Θα σεβαστώ ακόμη και το ενδεχόμενο να μην πειστεί η έδρα και τελικά τους αφήσει να φύγουν λόγω αμφιβολιών» (η Ρ. Γεωργακοπούλου στα ΝΕΑ).

ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ; «Ελεύθερος με όρους αφέθηκε μετά την απολογία του στον ανακριτή ο ένας εκ των δύο υπόπτων για τον φονικό εμπρησμό στο υποκατάστημα της Marfin και στο βιβλιοπωλείο Ιανός, τον Μάιο του 2010. Ο κατηγορούμενος αντιμετωπίζει βαρύ κατηγορητήριο που όπως διευκρινίστηκε, αφορούν την εμπρηστική επίθεση στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ που είχε προηγηθεί της ΜΑΡΦΙΝ (...) Αρχικά αναγνωρίστηκε από υπάλληλο (...) με βάση φωτογραφίες της αστυνομίας (...) στην συνέχεια, όμως, όταν στον εν λόγω υπάλληλο επιδείχθηκαν φωτογραφίες (...) κατέθεσε ότι δεν τον αναγνωρίζει. Το ίδιο συνέβη και με άλλον αυτόπτη μάρτυρα» (στο ΒΗΜΑ, ηλεκτρονική έκδοση).