Η οικτρή κατάσταση σε αυτόν τον τομέα αποτυπώθηκε στα υπομνήματα - της ΠΟΕΔΗΝ και της «Αγωνιστικής Συσπείρωσης Υγειονομικών» (δυνάμεις του ΠΑΜΕ) - που επιδόθηκαν στην αναπληρωτή υπουργό. Εν πρώτοις, όσα ιδρύματα διασώθηκαν απ' τις συγχωνεύσεις έχουν ερημώσει από προσωπικό. Σήμερα, εργάζονται 2.400 άτομα όταν τα τελευταία χρόνια συνταξιοδοτήθηκαν 1.400 άτομα. Η υποχρηματοδότηση, σε συνδυασμό με την υποστελέχωση, οδηγεί στην υποβάθμιση και αυτών των περιορισμένων υπηρεσιών σε μια περίοδο κατά την οποία - λόγω της κρίσης - συνεχίζουν να φτωχαίνουν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.

Η απάντηση στο μακρύ κατάλογο των εκρηκτικών προβλημάτων απ' την Θ. Φωτίου ήρθε με ένα ερώτημα: Με δεδομένο, είπε, ότι οι διαθέσιμοι πόροι είναι ελάχιστοι, πείτε τι να ιεραρχήσω; Εβαζε, δηλαδή, το δίλημμα τι πρέπει να διαλέξει κανείς στα ερειπωμένα ιδρύματα. Να έχει, λόγου χάρη, θέρμανση ή υλικά καθαριότητας; Να έχει ειδικά βιβλία (που χρειάζονται οι τυφλοί) ή ειδικά μέσα αποκατάστασης; Ο,τι και αν απαντήσεις, ουσιαστικά χαμένοι βγαίνουν οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα!

Είναι διλήμματα που τα ακούνε χρόνια οι εργαζόμενοι από τις κυβερνήσεις που υποτάχτηκαν στις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τα οποία (διλήμματα) τώρα τα υιοθετεί και η... αντιμνημονιακή συγκυβέρνηση με την ευρωπροσήλωσή της. Ετσι, τα λαϊκά προβλήματα - που απαιτούν ριζικές λύσεις - θα διογκώνονται και απ' την κυβέρνηση «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ».

Την ανάγκη σίτισης όλων των μαθητών με ευθύνη του κράτους και την αξιοποίηση των υποδομών των δήμων έχει επισημάνει σε όλους τους τόνους το γονεϊκό κίνημα. Τονίζοντας ότι στον 21ο αιώνα είναι άμεση ανάγκη και υπάρχει σαφής δυνατότητα να σιτίζονται όλοι οι μαθητές στο σχολείο και παράλληλα είναι ένα μέτρο ανακούφισης.

Πολύ πίσω από αυτή την ανάγκη φαίνεται να είναι η πολιτική της συγκυβέρνησης στο θέμα: «Προχωρούμε στη χαρτογράφηση των σχολείων, ώστε να εντοπισθούν εκείνα στα οποία οι μαθητές αντιμετωπίζουν ουσιαστικό πρόβλημα σίτισης και δεν λειτουργούν κυλικεία, ώστε να εστιάσουμε την προσπάθειά μας εκεί. Μελετούμε την επέκταση της Κάρτας Σίτισης του υπουργείου Εργασίας και στα σχολικά κυλικεία, ώστε να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους όσοι έχουν ανυπέρβλητες ανάγκες», δήλωνε χτες ο υπουργός Παιδείας.

Δηλαδή, με εφαρμογή και στα σχολεία της τακτικής για την «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης», που αφορά μέρος της ακραίας φτώχειας, φαίνεται πως σκοπεύει να «απαντήσει» και στη βαρβαρότητα του υποσιτισμού των μαθητών.

Πτυχές της πολιτικής που θέλει τους επιχειρηματίες να υποδεικνύουν το πόσο, πού και πώς οι νέοι θα ετοιμάζονται για την αγορά εργασίας αναδεικνύονται μέσα από την πρωτοβουλία «κοινωνικής ευθύνης» γνωστής φίρμας καφέ, που διαφημίζεται αυτό το διάστημα.

Πρόκειται για πρόγραμμα «κατάρτισης 200 νέων σε επαγγέλματα που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες της εθνικής οικονομίας», που υλοποιείται σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Βιομηχανικής και Επιχειρησιακής Επιμόρφωσης και Κατάρτισης (ΙΒΕΠΕ) που αυτοχαρακτηρίζεται ως ο «εκπαιδευτικός βραχίονας του ΣΕΒ στο χώρο της Διά Βίου Μάθησης και Κατάρτισης, ενισχύοντας έτσι στο χώρο αυτό το ρόλο του ΣΕΒ ως κοινωνικού εταίρου».

Μέσα και από το συγκεκριμένο πρόγραμμα, ο ΣΕΒ πλασάρει σαν «ανάγκη» της Ελλάδας την ενίσχυση τομέων που δίνουν μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους στις επιχειρήσεις, δίνοντας και το στίγμα του σχεδιασμού που ζητά συνολικά για την εκπαίδευση. Καλλιεργούνται παράλληλα στη νεολαία προσδοκίες να βρει δουλειά, «να υλοποιήσει τα όνειρά της» μέσα από τέτοιους δρόμους.

Η ίδια η εμπειρία από ανάλογα προγράμματα κατάρτισης, το γεγονός ότι η ανεργία των νέων έχει φτάσει σε ιστορικά υψηλά επίπεδα, ότι και όσοι απασχολούνται σε «ειδικότητες αιχμής» υπάγονται στο ίδιο καθεστώς πετσοκομμένων δικαιωμάτων, δείχνει ότι για τη νεολαία αλλού είναι η διέξοδος...

Για γέλια και για κλάματα είναι ο τρόπος με τον οποίο η «Αυγή» προσπαθεί να προσαρμόσει το ρεπορτάζ της στις προπαγανδιστικές ανάγκες του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως στα «παιχνίδια» που κάνει με διάφορες μερίδες του κεφαλαίου. Περιγράφοντας την προχτεσινή συγκέντρωση των μεταλλωρύχων της Χαλκιδικής στην Αθήνα, η «Αυγή» έκανε τα πάντα για να στοιχειοθετήσει ότι αυτή οργανώθηκε από την εργοδοσία. Δεν είδαμε όμως το ίδιο σθένος από την «Αυγή», όταν για παράδειγμα ο Λαναράς κατέβαζε με τα πούλμαν τους κλωστοϋφαντουργούς από τη Βόρεια Ελλάδα και, εκμεταλλευόμενος την ανάγκη τους για δουλειά, τους έβαζε να κατασκηνώνουν έξω από το υπουργείο Οικονομικών και να διεκδικούν επιδοτήσεις και δάνεια για το αφεντικό τους. Θυμίζουμε ότι σ' αυτόν τον «αγώνα», επικεφαλής ήταν τότε η συνδικαλίστρια του ΣΥΡΙΖΑ και σημερινή βουλευτής, Δέσποινα Χαραλαμπίδου. Ούτε βλέπουμε τον ίδιο οίστρο από την «Αυγή» κάθε φορά που η εργοδοσία στον κλάδο του Μετάλλου, μαζί με την πλειοψηφία στην ΠΟΕΜ, σέρνουν τους εργαζόμενους να διαδηλώνουν με αίτημα να δοθεί φθηνότερο ρεύμα και άλλα προνόμια στις ενεργοβόρες βιομηχανίες. Σ' αυτή την περίπτωση, μάλιστα, ο πρώτος που τρέχει να «αγκαλιάσει» τους εργοδότες είναι ο υπουργός Ενέργειας, Π. Λαφαζάνης. Το να γίνονται οι εργαζόμενοι στις διεκδικήσεις τους ουρά της εργοδοσίας είναι καταστροφικό για τα συμφέροντά τους, όποιο όνομα και αν έχει ο εργοδότης τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως καθορίζει τη στάση του απέναντί τους ανάλογα με το ποιες μερίδες του κεφαλαίου «κάνουν παιχνίδι» με την κυβέρνηση...