Σεληνόφως:2/3 Κακβάντος, 1/3 του λεμονιού, μισή κουταλιά της σούπας ζάχαρη και παγάκια. Τα χτυπάμε στο σέικερ, γεμίζουμε τα ποτήρια μέχρι τη μέση και προσθέτουμε σόδα, τα γαρνίρουμε με φρούτα εποχής.

Ηλιοβασιλέματα: Βασιλεύει η σελήνη, δύει... Λοιπόν, εμείς πίνουμε για χάρη της και για το νέο παιδί που εγκυμονεί... Κατευθείαν στο ποτήρι μερικά παγάκια, ουίσκι αμερικάνο ως τη μέση, λίγη ζάχαρη και μια μικρή δόση από χυμό γκρέιπ φρουτ.

Η ημικρανία είναι ο πόνος που προκαλείται στο μισό κρανίο. Πρόκειται για ένα δυνατό και επαναλαμβανόμενο πόνο, που επιδεινώνεται από το φως και συχνά συνοδεύεται από ναυτία και εμετό.

Η ημικρανία προσβάλλει περισσότερο τις γυναίκες και είναι συνήθως κληρονομική. Κάνει την εμφάνισή της στη διάρκεια της εφηβείας ή τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης. Υπάρχουν 3 τύποι ημικρανίας:

• Κοινή ημικρανία: Δυνατός πόνος επί ώρες ή και μέρες, προσβάλλει το μισό ή και ολόκληρο το κεφάλι. Ο πόνος είναι συνήθως παλλόμενος και συχνά προκαλεί ευαισθησία του τριχωτού της κεφαλής.
• Κλασική ημικρανία: Εχει τα ίδια χαρακτηριστικά με την κοινή ημικρανία. Λίγο πριν την έναρξή της, το άτομο παρουσιάζει νευρολογικά συμπτώματα, π.χ. οπτικές διαταραχές (φώτα που αναβοσβήνουν ή αστράφτουν), που ευθύνονται για την πλειονότητα των κρίσεων.
• Επιλεγμένη ημικρανία: Οι κρίσεις επιλεγμένης ημικρανίας αφήνουν το άτομο με διαταραχή της λειτουργίας του εγκεφάλου, που προκαλεί συμπτώματα όπως μυρμηγκιάσματα ή αδυναμία στη μια πλευρά του σώματος, απώλεια λόγου, ή διπλωπία λόγω διαταραχής των κινήσεων του ματιού. Οι διαταραχές αυτές, που ξεκινούν από περιοχές του εγκεφάλου που τροφοδοτούνται από κλάδους της έσω καρωτίδας, μπορεί να επιμείνουν για λίγο χρόνο αφού περάσει ο πονοκέφαλος της ημικρανίας. Μια σπάνια μορφή επιλεγμένης ημικρανίας φέρνει πονοκέφαλο με ζάλη, βούισμα στα αυτιά, σύγχυση και, σποραδικά, απώλεια συνείδησης. Αυτός ο τύπος ημικρανίας επηρεάζει τη βασική αρτηρία που τροφοδοτεί με αίμα τη βάση του εγκεφάλου.

Μερικές τροφές, όπως το τυρί και η σοκολάτα, ενεργοποιούν τις κρίσεις της ημικρανίας. Αυτό συμβαίνει γιατί οι τροφές αυτές περιέχουν χημικές ουσίες παρόμοιες με τη σεροτονίνη, ένα νευροδιαβιβαστή σημαντικό για τον έλεγχο της διαμέτρου των αιμοφόρων αγγείων, ο οποίος εμπλέκεται στην ημικρανία. Επίσης το κόκκινο κρασί, το στρες, η κόπωση, η έλλειψη ύπνου, φάρμακα όπως εκείνα για τη στηθάγχη και το αντισυλληπτικό χάπι, είναι μερικοί από τους παράγοντες που ενισχύουν τις κρίσεις της ημικρανίας.

Τη σωστή αγωγή, ανάλογα και με τα συμπτώματα του καθενός, τη χορηγεί ο γιατρός. Παυσίπονα όπως η ακεταμινοφένη ή η ασπιρίνη, μερικές φορές ανακουφίζουν, θα πρέπει όμως να παίρνονται στην αρχή της κρίσης. Τα φάρμακα κατά της ναυτίας όπως η προχλωρπεραζίνη μπορεί εξίσου να ληφθούν για να ανακουφίσουν από τη ναυτία και τον εμετό. Αν τα απλά παυσίπονα δεν αποδώσουν, η εργοταμίνη, που συστέλλει τα διεσταλμένα αιμοφόρα αγγεία γύρω από τον εγκέφαλο, συχνά δίνει ανακούφιση.

Το τελευταίο καιρό, ούτε ξέρω πώς έγινε, μάλλον υποψιάζομαι κάτι αλλά δεν είναι σίγουρο, γι' αυτό και δεν το ομολογώ, όπου και να γυρίσω το βλέμμα μου πάνω σε Κεφαλονίτη πέφτω, την Κεφαλλονιά σκέπτομαι ή για την Κεφαλονιά διαβάζω η γράφω. Χτες όπως ξεφύλλιζα το βιβλίο του Γιάννη Καιροφύλα «Η μικρή Ιστορία των μεγάλων Ελλήνων» (εκδόσεις «Φιλιππότη») στη σελίδα 213, διαβάζω: Σπύρος Λούζης: Ο Κεφαλονίτης στενός φίλος και έμπιστος του βασιλιά Φρειδερίκου Β' της Πρωσίας.

Κάποτε, μια τέτοια "ανακάλυψη", για μένα φυσικά, θα ήταν κάτι το σπουδαίο, κάτι που θα με άφηνε άναυδη. Τώρα πια δε μου κάνει καμιά απολύτως εντύπωση. Στην ουσία δε θα μου έκανε εντύπωση αν μάθαινα ότι ο ίδιος ο Φρειδερίκος ήταν από το Ληξούρη η από το Αργοστόλι και όχι από το Βερολίνο. Το ότι δεν εντυπωσιάζομαι δε σημαίνει ότι δε θέλω να μάθω περισσότερες λεπτομέρειες. Γι' αυτό διαβάζω ότι ο Σπύρος Λούζης υπήρξε ο πρώτος πρέσβης της Πρωσίας στην Ελλάδα, μετά την ανακήρυξη του Οθωνα. Είχε, λέει, γεννηθεί στο Βερολίνο αλλά ήταν εκατό τοις εκατό Ελληνας. Ο πατέρας του ο Σπύρος Λούζης γεννήθηκε στο Ληξούρη το 1740 και είχε τον τίτλο του κόντε, τίτλο που αποκτήθηκε από την Ενετοκρατική κατοχή. Ηταν γιατρός, υπήρξε και άνδρας με στρατιωτικές ικανότητες. Γι' αυτό και κατατάχτηκε στον Πρωσικό στρατό και έγινε φίλος του τότε αυτοκράτορα της Αυστρίας και βασιλιά της Αυστρίας Φρειδερίκου του Β. Οποιος διαβάσει τη μυθιστορηματική ιστορία του Σπύρου Λούζη, τη γενναιότητά του, την ξεροκεφαλιά του - αρνήθηκε να συναντηθεί με τον Ναπολέοντα - αλλά και τη δράση όλα αυτά τα χρόνια που έζησε, μέχρι τον Οκτώβρη του 1815, θα μείνει άναυδος.

Ενα λάχανο, ένα φλιτζάνι νυχάκι, ένα κρεμμύδι, ένα κουτί ντοματάκια, δυο λεμόνια και αλατοπίπερο, μας λέει η Ευαγγελία Σολωμού στη «Μπατιρομαγειρική της» (Εκδόσεις «Περίπλους»).

Ψιλοκόβουμε το λάχανο και το κρεμμύδι. Βάζουμε το λάδι στην κατσαρόλα και τα τσιγαρίζουμε. Οταν μαραθούν, ρίχνουμε τα ντοματάκια και αλάτι πιπέρι. Οταν μαλακώσει το λάχανο, ρίχνουμε το λεμόνι, προσθέτουμε το ρύζι και σκεπάζουμε την κατσαρόλα και το αφήνουμε να σιγοβράσει για 15-20 λεπτά μέχρι να πιει το νερό του.

Τούτος ο τόπος ο μυθικός, θεϊκός θα λέγαμε, έχει κατοικηθεί από την Προϊστορική εποχή και κυρίως τη Μυκηναϊκή, όπως αποδεικνύεται από τα άφθονα και πλούσια ευρήματα στα νεκροταφεία της Ιαλυσού και της Καμείρου. Δωριείς, με αρχηγό τον Τληπόλεμο, αποίκισαν το νησί, χωρίζοντάς το σε τρεις πόλεις - κράτη που γνώρισαν σημαντική ακμή και μετείχαν κατά την αρχαϊκή εποχή στην ίδρυση της δωρικής εξάπολης. Το νησί γνώρισε μεγάλη εμπορική ακμή, ίδρυσε σημαντικές αποικίες στην Κάτω Ιταλία, στη Σικελία και στα παράλια της Μικράς Ασίας. Το 42 π.Χ. υπέστη μεγάλες καταστροφές από τον Κάσιο, ο οποίος κατέφυγε εκεί μετά τη δολοφονία του Καίσαρα, ζητώντας τη βοήθεια των Ροδίων, την οποία δεν του έδωσαν. Η περίοδος της παρακμής άρχισε μετά τον τρομερό σεισμό του 155. Από τον 7ο αιώνα η Ρόδος υπέφερε διαδοχικά από τους Πέρσες, τους Αραβες, τους Σαρακηνούς και τους Σελτζούκους. Ο ρόλος του νησιού παρέμεινε σημαντικός και ιδιαίτερα τον 11ο και τον 12 αιώνα, όταν ανέπτυξε μεγάλες συναλλαγές με τους Βενετούς και γενικότερα με τη Δύση. Τότε ήταν που χτίστηκαν τα σημαντικότερα μνημεία και δημιουργήθηκαν πλούσιες βιβλιοθήκες. Από το 1204 έως το 1246 η Ρόδος κυβερνήθηκε από τον άρχοντα της πόλης, τον Λέοντα Γαβαλά. Το 1522 κατακτήθηκε από τους Τούρκους. Με την Ελλάδα ενώθηκε το 1948.

Τα τείχη του Κάστρου, έτσι όπως είναι σήμερα, δεν απέχουν πολύ από το τότε και θα λέγαμε ότι αντιπροσωπεύουν την εποχή η οποία αναστατώθηκε με την ανακάλυψη του πυροβόλου όπλου. Ετσι στο παλαιό βυζαντινό κτίριο, ανακαινισμένο το 1275, οι ιππότες, ενισχύοντας τους τοίχους και τους προμαχώνες, δημιούργησαν ένα τρομερό και απόρθητο οχυρό που προκαλούσε το δέος. Κάποια άλλη στιγμή θα πρέπει να ασχοληθούμε με αυτούς τους λεγόμενους ιππότες και τι ακριβώς επιδίωκαν. Μα όχι σήμερα. Σήμερα θέλουμε να απολαύσουμε το νησί, να περπατήσουμε, να πιούμε τον καφέ μας, να αγναντέψουμε τη θάλασσα. Να αφεθούμε στο παρελθόν ή και να το κατασκευάσουμε όπως εμείς θέλουμε, αν το πραγματικό δε μας ενδιαφέρει ή δε μας αρέσει. Στο δικό μας παρελθόν, που έχει σχέση με κάποιες αξέχαστες διακοπές στη Ρόδο, θα σταθούμε, θα πληγωθούμε από την ομορφιά των στιγμών που εκεί ζήσαμε με πρόσωπα λατρεμένα, με πρόσωπα που δεν είναι πια στη ζωή για να μοιραστούμε τις αναμνήσεις μας. Με τον πατέρα μας.