Κίνα, η συντρόφισσα της ελπίδας και του ονείρου, που ορκίστηκε να κάνει πράξη τον πολυπόθητο σοσιαλισμό. Η φύση την προίκισε με το επαναστατικό της «είναι», που δεν αντέχει την κάθε προσβολή και το πνίξιμο της ελευθερίας.

Είναι καθήκον του κάθε κομμουνιστή να διαβάζει, να πλουτίζει τις γνώσεις του και να εκφράζεται με την απλότητα του ρεαλισμού και με όπλο την αλήθεια.

Η Κίνα είναι η χώρα των δεινοπαθούντων, μια χώρα που επί σειρά ετών - πάνω από έναν αιώνα - μαχόταν για την καλυτέρευση της ζωής της και από το 1921, που δημιουργήθηκε το ΚΚΚ, βρήκε το δρόμο της για την απελευθέρωση από την τάξη της φεουδαρχίας των τριών χιλιετηρίδων. Που στέναζε το 80% και 90% των αγροτών και των εργατών της κάτω από τις πιο απάνθρωπες συνθήκες που γέννησε η φύση.

Το κινέζικο έθνος έχει ένδοξη επαναστατική παράδοση και μια λαμπρή κληρονομιά.

• 1840-1842: εισβολή Αγγλων με πρόσκομμα το εμπόριο οπίου.
• 1851-52-53: επανάσταση, που κατεστάλη από ΗΠΑ, Γάλλους, Αγγλους, το 1864.
• 1900: στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ, Αγγλία, Ιαπωνία, Γερμανία, Ρωσία, Γαλλία, Ιταλία, Αυστρία.
• 1911: αστική επανάσταση που ο Σουν Γιακ Σεν ανέτρεψε τον Τσινγκ.
• Οκτώβρης 1934-Οκτώβρης 1935: η μεγάλη πορεία, περνώντας από παρθένα δάση και αιώνιους πάγους.
• 1915-1921: Οι ΗΠΑ σχεδιάζουν τη διανομή της χώρας σε 11 χώρες της Δύσης.
• 1922: απεργία 8 εβδομάδων στο Χονγκ Κονγκ.
• 4-2-1923: αιματηρά γεγονότα.
• 1-6-1925: γενική απεργία Σαγκάη, Χονγκ Κονγκ. Κράτησε ένα χρόνο και 4 μήνες. Η μεγαλύτερη απεργία, που έχει γράψει ιστορία.
• 1924: Στο Σιαμίν, Αγγλοι υποχρέωσαν τους Κινέζους πολίτες - όχι τους ξένους - να δείχνουν ταυτότητα και φωτογραφία. Αυτό δεν το ανέχτηκαν και απήργησαν. Αυτός είναι ο πρώην καπιταλισμός και νυν ιμπεριαλισμός. «Οποιος δεν είναι με το μέρος μου, είναι εχθρός μου». Δηλαδή, όποιος δεν εκτελεί, θα ισοπεδώνεται.

Κλείνοντας το μικρό ιστορικό της Κίνας, προσθέτω δύο χρονολογίες, για να πάρουμε την όλη εικόνα: 209 π.Χ., η πρώτη μεγάλη αγροτική εξέγερση. Την επισφράγισε το ΚΚΚ το 1949, με πρόεδρο το Μάο Τσε Τουνγκ.

Το ΚΚΚ ανέλυσε τις επιτυχίες και αποτυχίες των 40 χρόνων επανάστασης του Σου Γιαν Τσεν, του «αξιοσέβαστου αυτού ανθρώπου», όπως τον αποκάλεσε ο Μάο και αξιοποίησε την πείρα της επανάστασης.

Η ιστορία της Κίνας ξεκινά πριν από 4.000 χρόνια. Πριν, πέρασε από περίοδο δεκάδων χιλιετηρίδων πρωτόγονης, αταξικής, κομμουνιστικής κοινωνίας, κατόπιν στη δουλοκτητική κοινωνία και μετά στη φεουδαρχία, 3.000 ετών, μέχρι το 1949, που επικράτησε η επανάσταση.

Εξετάζοντας την ευστροφία του πνεύματος, παρατηρούμε: πρώτη στη χαρτοποιία, τυπογραφία, πυρίτιδα, μαγνητική δύναμη του σιδήρου. Στην εποχή του Χαν έγιναν εκατοντάδες μικρές και μεγάλες αγροτικές εξεγέρσεις. Καμιά απ' τις εθνότητες δε δέχτηκε να σκύψει το κεφάλι.

Στο σημείο αυτό διερωτώμαι: Σήμερα, τι κάνουν οι δάσκαλοί μας των γραμμάτων; Εγώ είμαι αντιστασιακός, με γνώσεις δευτέρας προγυμνασίου. Το 1942 εγκατέλειψα. Δε θα ξεχάσω όμως ποτέ τους δυο καθηγητές μου, που το 1944 εκτελέστηκαν. Σήμερα οι «άνθρωποι του πνεύματος» σιωπούν. Ισως γιατί τους ευνοεί η κατάσταση. Δυστυχώς στην πορεία θα συναντήσουμε χειρότερα, αν κάποιος δεν τους φράξει το δρόμο. Και πιστεύω πως η δύναμη αυτή θα είναι η Κίνα. Η Κίνα με το πεπρωμένο της, που έγραψε την παγκόσμια ιστορία με βάση την αγροτική και εργατική τάξη. Ομως, δεν παύω ταυτόχρονα να αναρωτιέμαι: Γιατί αυτή η απομόνωση της Κίνας;

Διαβάζω «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» και ό,τι βιβλίο εκδίδει η «Σύγχρονη Εποχή». Προτιμώ να στερηθώ, παρά να μου λείψει το βιβλίο. Θέλω να πω πως προσπαθώ να είμαι γνώστης τόσο της εσωτερικής όσο και της εξωτερικής πολιτικής κατάστασης. Ο προβληματισμός μου είναι ο εξής:

Ξεκινώ τελευταία από τον κύριο Γκορμπατσόφ, τον κοινό τυχοδιώκτη. Ρωτώ: Εξαπάτησε τα σοσιαλιστικά κράτη κι εμάς; Μπορούμε να το αποκρύψουμε;

Ο σ. Λέων Αυδής, στον προσυνεδριακό διάλογο, τον Ιούλιο του 1995, λέει: «Ολοι μας, και τα απλά μέλη του Κόμματος, έχουμε τη μικρή και μεγάλη μερίδα της ευθύνης μας». Ο σ. Αυδής είχε το θάρρος να γράψει τις τύψεις του και όχι το «θα» και το «να» που γράφουν μέλη του Κόμματος, δυστυχώς και τα στελέχη. Δυστυχώς, αυτούς τους συντρόφους δε μας τους χαρίζει για πολύ η φύση. Κι αυτό είναι λυπηρό για το σύντροφο που χάνεται, αλλά οδυνηρό για το λαό.

Ο Α. Μ. Γεριόμιν στο βιβλίο του που εκδόθηκε το 1994 με τίτλο «Η Παλινόρθωση του καπιταλισμού» αναφέρει στη σελ. 19: «...Το 1986 υπήρξε πρακτικά χρόνος καμπής». Την ίδια χρονική περίοδο (4-11-1986) το ΚΚΕ συζητούσε επί τρίωρο με τον Γκορμπατσόφ περί περεστρόικας. Την 1-3-2001, ο «Ριζοσπάστης» αποκαλύπτει συνωμοσία μεταξύ Μιτεράν- Γκορμπατσόφ, που χρονολογείται από το 1985.

Συμπέρασμα: Ο Χρουστσόφ και ο Μπρέζνιεφ προετοίμασαν το δρόμο για το Γκορμπατσόφ.

Για όλους αυτούς τους «συντρόφους» του οπορτουνισμού, που δυστυχώς τους εξυμνήσαμε, τους μεταφράσαμε σε βιβλία και περιοδικά, ας δεχτώ πως εξαπατηθήκαμε. Τώρα τι κάνουμε; Βάζουμε την όλη κατάσταση στη ζυγαριά, με βάση τη σημερινή πραγματικότητα, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, με κυρίαρχο το χαρακτηριστικό της παγκοσμιοποίησης; Δηλαδή, η ανάπτυξη της κορυφής του ιμπεριαλισμού, συγκέντρωση χρήματος, ελεύθερη μετακίνηση εργατικού δυναμικού, ελεύθερο εμπόριο, το λεγόμενο ΠΟΕ. Και πιο κάτω βλέπουμε και τους συνασπισμένους οργανισμούς, Ευρωπαϊκή Ενωση, Ιαπωνία, ΗΠΑ. Ο τελευταίος είναι ο άρχοντας: «ή το κάνεις ή πεθαίνεις». Ομως με όλη αυτή την κολοσσιαία δύναμη, με εχθρό τον «άγνωστο» όπως μας λένε, εξοπλίζονται όσο ποτέ άλλοτε οι στρατοί με μισθοφόρους. Αυτό δείχνει πως δεν εμπιστεύονται τους εθνικούς στρατούς. Αραγε, βγαίνει από μόνο του: ο άγνωστος Χ είναι ο λαός της κάθε χώρας, που τους έχει γίνει εφιάλτης και χάσανε τον ύπνο τους. Εδώ η ζυγαριά στρέφεται κατά της Κίνας; Κι αν στρέφεται, τι έχουμε να πούμε για το Λένιν και τη ΝΑΠ που εφάρμοσε; Ηταν κι αυτό ένα όργανο της αγοράς, που υπολόγιζε να κρατήσει 20ετία. ΄Η για τις κατηγορίες που δέχτηκε ως γερμανόφιλος; Αν δεν έκανε κάποιους ιστορικούς ελιγμούς θα πετύχαινε η επανάσταση;

Τελικά, με βάση αυτά που μαρτυρούν τα γεγονότα οι μόνες χώρες που δεν εξαπατήθηκαν είναι η Κούβα και η Κίνα. Η ΚΕ της Κίνας πήρε τις αποφάσεις της και τις επέβαλε στην Πλατεία του Λαού. Αυτά ας μην τα ξεχνάμε.

Εκείνο που ζητάμε από εσάς είναι να στείλετε ανταποκριτή στην Κίνα, να μαθαίνουμε το κάθε βήμα της. Είναι λυπηρό να γίνεται εκεί το μεγαλύτερο έργο της υδρογείου και εμείς να έχουμε άγνοια. Τονώστε το ήθος του νέου ανθρώπου. Το ήθος μας αγκαλιάζει, μας ενώνει, δίνει φτερά και ελπίδα στους νέους. Προσέξτε το. Δώστε τους ελπίδα και φτερά και πέστε τους ότι δεν είναι μόνοι τους. Οι ήπειροι είναι πέντε και το 50% είναι ένα καθαρό κομμάτι, έτοιμο για την αλλαγή, με στόχο το σοσιαλισμό. Αυτό είναι σίγουρο, το γνωρίζουν οι πάντες.

Παναγιώτης Κούτος

Ιστιαία Ευβοίας

Στα προηγούμενα συνέδρια το Κόμμα μας καθόρισε Πρόγραμμα, Καταστατικό και πολιτική ξεκάθαρη σε ό,τι αφορά τους στρατηγικούς μας στόχους. Διαβάζοντας τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 17^ο Συνέδριο σήμερα βλέπουμε ότι πολύ εύστοχα γίνεται προσπάθεια να γίνει ένα βήμα παραπέρα για την ισχυροποίηση του Κόμματός μας. Πολιτικά, ιδεολογικά, οργανωτικά.

Το πολιτικό πρόβλημα της χώρας σήμερα δε βρίσκεται μόνο στο γεγονός ότι κυριαρχούν τα δύο κόμματα εξουσίας, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στην κυριαρχία του δικομματισμού. Βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτά τα δύο κόμματα αντιπροσωπεύουν, εκφράζουν και θωρακίζουν τα ταξικά συμφέροντα της πλουτοκρατίας και τις βάρβαρες αναδιαρθρώσεις του συστήματος. Προκειμένου να συγκρατήσουν τη λαϊκή αγανάκτηση καταφεύγουν σε μια πρωτοφανή παραπλάνηση και δημαγωγία, απαιτώντας μονόπλευρα θυσίες από τους εργαζόμενους για να υπάρξει δήθεν όφελος στο μέλλον.

Το Κόμμα μας, πιο έμπειρο και πιο ατσαλωμένο σήμερα, είναι φορέας μιας νέας πολιτικής ηθικής, εντελώς αντίθετη από εκείνη των αστικών κομμάτων και πολύ διαφορετική από εκείνους που γονατίζουν μπροστά στον αντίπαλο, εμφανίζοντας μάλιστα αυτό το συμβιβασμό ως νέα πολιτική. Και δεν κάνουν μόνο αυτά. Διαστρεβλώνουν συνειδητά τις σχετικές θέσεις και τις προτάσεις του Κόμματός μας, μεταχειριζόμενοι ακόμη και χυδαίους αφορισμούς του αντικομμουνιστικού οπλοστασίου. Καλλιεργούν τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια, φωνάζοντας προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν υπάρχει δήθεν τίποτε άλλο έξω από τη στρούγκα της ευρωένωσης. Καλούν τους πάντες να προσαρμοστούν και σε τελευταία ανάλυση να υποταχθούν στη σημερινή πραγματικότητα, ενώ την ίδια στιγμή παριστάνουν τους αριστερούς και φωνάζουν για τα λαϊκά δικαιώματα. Λες και δε χαρακτηριζόταν πάντα η αριστερά από τις ανατρεπτικές της ιδέες και προτάσεις, από τη θέλησή της να αλλάξει την πραγματικότητα, αρνούμενη να μοιράζει αυταπάτες για τη δήθεν βελτίωση του συστήματος. Κοντά δεκατέσσερα χρόνια τώρα αυτό κάνουν και το μόνο που κατάφεραν ήταν να παρέχουν «αριστερά» άλλοθι στις κυρίαρχες δυνάμεις και να σκορπίζουν αυταπάτες στους εργαζόμενους για μια άλλη πολιτική χωρίς σύγκρουση με την ολιγαρχία.

Αυτό που κάνει διαφορετικό το Κόμμα μας, σύντροφοι, είναι η κοσμοθεωρία του, η συνείδηση ότι η πάλη κατά της αδικίας, κατά του πολέμου, είναι πάλη για να αλλάξει ο κόσμος, για να ηττηθεί ο καπιταλισμός, είναι πάλη για το σοσιαλισμό.

Το Κόμμα μας έχει την ίδια γνώμη από την εποχή της ίδρυσής του το 1918. Η εργατική τάξη της χώρας μας και στον υπόλοιπο κόσμο έχει δύο και μόνο εναλλακτικές λύσεις - σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα.

Το Κόμμα μας ποτέ δεν κορόιδεψε τους εργαζόμενους και το λαό, ό,τι πίστευε αυτά έλεγε και τα ίδια παλεύει και στην πράξη. Και το έχουν αποδείξει πολλές φορές οι κομμουνιστές, χωρίς ποτέ να υπολογίσουν δυσκολίες, κόπους και θυσίες, ακόμη και την ίδια τη ζωή τους.

Το Κόμμα μας ποτέ δεν έπαψε να διακηρύσσει ανοιχτά στον ελληνικό λαό ότι τελικός σκοπός του είναι το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Γι' αυτό δεν αποδέχεται τη βαρβαρότητα της νέας τάξης πραγμάτων των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και δε συμβιβάζεται με την ιδέα ότι είναι δυνατόν να αποκτήσει ανθρώπινο πρόσωπο ο καπιταλισμός. Κρατά ζωντανά τα οράματα και τις ιδέες ενός κόσμου χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Δε σκύβει το κεφάλι, δε σβήνει τη φλόγα της λαϊκής αντίστασης. Δεν αποκοιμιέται στα σαλόνια της κοινωνικής συναίνεσης. Δε συντρίβεται στις συμπληγάδες και την τρομοκρατία των ιμπεριαλιστών. Παραμένει διεθνιστικό επειδή είναι πατριωτικό και είναι πατριωτικό επειδή είναι διεθνιστικό. Με συνέπεια εκπληρώνει τις διεθνιστικές υποχρεώσεις, συμμετέχοντας στον αγώνα για την ανασυγκρότηση, την ενότητα και το δυνάμωμα του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος. Με πίστη στη δύναμη της εργατικής τάξης και του λαού αγωνίζεται να ανοίξει το δρόμο της πλατιάς λαϊκής αγωνιστικής συγκρότησης του ΑΑΔΜ πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την εξουσία των μονοπωλίων ως την τελική νίκη. Για μια δεκαπενταετία το Κόμμα μας ήταν καθημερινά αντιμέτωπο με δύσκολες και ως ένα βαθμό πρωτόγνωρες συνθήκες. Παρ' όλα αυτά, έχοντας ως ισχυρό όπλο την επιστημονική κοσμοθεωρία και τη στρατηγική του, κατάφερε να κατακτήσει συνεχή αυτοτελή πολιτική παρουσία και δράση για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Κατάφερε ακόμη η πορεία του να είναι ανοδική και να συγκεντρώνει σημαντική δυναμική, ικανή να φέρει αποτέλεσμα τα επόμενα χρόνια.

Σήμερα όλο και περισσότεροι αναγνωρίζουν ότι οι αντικειμενικές συνθήκες ευνοούν τη δράση του Κόμματός μας. Η περίοδος που περνάμε δεν είναι απλά μια δύσκολη περίοδος ή ένα διάλειμμα, όπως θέλουν να το λένε μερικοί, περιμένοντας μέσα στα καπιταλιστικά πλαίσια να έρθουν καλύτερες μέρες για τους εργαζόμενους. Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος είναι μόνιμη, συνεχώς επιδεινούμενη και μη αναστρέψιμη. Το σημερινό διάγραμμα του διεθνούς τοπίου δείχνει περισσότερη γονιμότητα για κοινωνικές υποθέσεις και αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες σε όλο τον κόσμο.

Ο ιμπεριαλισμός, σύντροφοι, δεν είναι ανίκητος έχει προβλήματα, δυσκολεύεται να αναπαράγεται, αναπόσπαστα στοιχεία του ίδιου του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος είναι η ανεργία, η φτώχεια, η πείνα, η ανασφάλεια, ο ρατσισμός, ο πόλεμος, η βαρβαρότητα.

Στη χώρα μας η άρχουσα τάξη διαμορφώνει κοινωνικές συμμαχίες στη βάση οικονομικών συμφερόντων. Επεξεργάζεται πολιτικές εφεδρείες. Μέχρι και τμήματα της εργατικής τάξης εξαγοράζει για να ελέγχει το εργατικό κίνημα. Με τις κινήσεις της αυτές δεν μπορεί να καταργήσει τις αντιθέσεις της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας, δεν έχει το απεριόριστο περιθώριο.

Ετσι, λοιπόν, αντικειμενικά διαμορφώνονται περίοδοι απότομης όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων, κάτω από ορισμένες συνθήκες μπορεί να διαμορφωθεί επαναστατική κατάσταση, δηλαδή οι επάνω να μην μπορούν να ασκούν εξουσία όπως πριν και οι κάτω να μη θέλουν πλέον να ζουν με τον ίδιο τρόπο, να αμφισβητούν αυτή την εξουσία.

Για να είμαστε έτοιμοι σαν κόμμα, όταν δημιουργηθούν τέτοιες δυνατότητες ανόδου της ταξικής πάλης και κρίσης του συστήματος, δεν έχουμε παρά να συγκεντρώσουμε σήμερα την προσοχή μας στην ωρίμανση του Κόμματός μας με βάση τις σημερινές και αυριανές απαιτήσεις που ήδη διαφαίνονται από τώρα. Η ωρίμανση απαιτεί να ενισχύσουμε και να διασφαλίσουμε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά στο πρόσωπο του κάθε μέλους του Κόμματος. Εχοντας ως ισχυρό όπλο την επιστημονική κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού να υπάρχει υψηλό επίπεδο ιδεολογικών και πολιτικών γνώσεων, υψηλό αίσθημα αυτοθυσίας. Να μπορούμε να εκλαϊκεύουμε όχι μόνο την πολιτική μας, αλλά και την ιδεολογία μας.

Να διακρινόμαστε για το ήθος μας απέναντι στους συνανθρώπους μας, στην εργασία, στην οικογένεια και γενικότερα στην καθημερινή ζωή.

Να έχουμε άμεση γνώση των λαϊκών προβλημάτων, να μελετάμε, να κρίνουμε, να ακούμε, πώς σκέπτεται ο λαός, ποιες αδυναμίες μας παρατηρεί και εντοπίζει.

Να πρωτοστατούμε στη λύση των λαϊκών προβλημάτων, να μην υποχωρούμε στις δυσκολίες.

Πρέπει να βρούμε το δρόμο προς το νου και την καρδιά των εργαζομένων, να ξέρουμε να μιλάμε μαζί τους σε γλώσσα κοντινή με τη δική τους, ώστε σιγά σιγά να τους οδηγούμε να καταλάβουν τα καθήκοντα και την πολιτική του Κόμματος.

Πατώντας γερά στη μεγάλη ιστορική πορεία του Κόμματός μας και στην πλούσια πείρα των πρόσφατων χρόνων, αλλά και διδαγμένοι από τα λάθη και τις αδυναμίες μας, ώστε η νέα έφοδος να μη γνωρίσει επιστροφή. Πρέπει να συνεχίσουμε την πορεία με σταθερό οδηγό το Καταστατικό και το Πρόγραμμα. Ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης, παγκόσμια, αλλά και στη χώρα μας δεν αναιρούν την αναγκαιότητα και την απαίτηση του Κόμματός μας να έχει πρώτο και βασικό μέλημα την υπόθεση του σοσιαλισμού.

Σίγουρο είναι ότι οι αντεπαναστατικές αλλαγές δεν αλλάζουν το χαρακτήρα της εποχής μας, που είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

Συντροφικά

Παπαγεωργίου Κώστας

ΚΟΒ Τυποεκδοτικής