Τετάρτη 15 Γενάρη 2025
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Ο δρόμος για τους νέους εργαζόμενους είναι η ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης, η συμπόρευση με το ΚΚΕ

Εκδήλωση του ΚΣ της ΚΝΕ για τον εργάσιμο χρόνο

Σηματοδοτώντας την έναρξη μιας πλατιάς ιδεολογικής - πολιτικής παρέμβασης στους νέους εργαζόμενους και εργαζόμενες, στους σπουδαστές της Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, το ΚΣ της ΚΝΕ διοργάνωσε το Σάββατο μια σημαντική εκδήλωση με θέμα «Δουλεύουμε για να ζούμε! Δεν ζούμε για να δουλεύουμε! Με το ΚΚΕ οι ανάγκες μας μπροστά!».

Στο επίκεντρο της εκδήλωσης, που έγινε στο δημαρχείο Χαϊδαρίου, βρέθηκε το ζήτημα του εργάσιμου χρόνου, με κεντρικό ομιλητή τον Νίκο Μαυροκέφαλο, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνο του Τμήματος για την Εργατική και Συνδικαλιστική Δουλειά, ο οποίος σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Ο τίτλος της εκδήλωσης του ΚΣ της ΚΝΕ αποτυπώνει γλαφυρά το δίλημμα που κάθε νέα και νέος εργαζόμενος πρέπει να σκεφτεί. Αν μπορεί, δηλαδή, να συνεχίσει να βιώνει μια ζωή με τόσα αδιέξοδα στην εργασία, αν του αξίζει να τσαλαπατά όνειρα και προσδοκίες από το επίπεδο ζωής που έχει διαμορφώσει ή αν θα πρέπει να αναλογιστεί ότι υπάρχει διέξοδος από αυτήν την άσχημη κατάσταση, ότι μπορεί να την ανατρέψει και να ζήσει μια ζωή καλύτερη, μια ζωή με δικαιώματα και ευημερία».

Σύγχρονο «περιτύλιγμα» στην εκμετάλλευση

«Δεν υπάρχει στις μέρες μας πιο εμβληματική εικόνα από το να βλέπουμε τους διάφορους Ιλον Μασκ και Ζάκερμπεργκ, κάποιους από αυτούς, δηλαδή, που έχουν στην ιδιοκτησία τους τη σύγχρονη τεχνολογία, να κολυμπούν στα δισεκατομμύρια, να ανεβάζουν και να κατεβάζουν κυβερνήσεις, αξιοποιώντας τη σκληρή δουλειά δεκάδων χιλιάδων υπαλλήλων σε όλο τον κόσμο και πουλώντας τις ψηφιακές εφαρμογές τους σε δισεκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη και, από την άλλη, να μεγαλώνει η παγκόσμια φτώχεια, να ανοίγει η ψαλίδα μεταξύ πλούτου και φτώχειας, να εξελίσσονται αυτήν την περίοδο πάνω από 55 πολεμικές συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο. Ολα αυτά, που κάθε σύγχρονος άνθρωπος, κάθε νέα και νέος τα αντιμετωπίζει και τα σκέφτεται, φέρνουν στο επίκεντρο του προβληματισμού τις μεγάλες αντιφάσεις του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτές οι αντιφάσεις εκφράζονται πρώτα και κύρια στην ίδια την εργασία, στη σκληρή εκμετάλλευση που βιώνουν οι εργαζόμενοι. Δεν είναι τυχαίο ότι οι καπιταλιστές, οι κυβερνήσεις και οι μηχανισμοί τους, γνωρίζοντας πολύ καλά τι συμβαίνει και την άσχημη κατάσταση που δημιουργείται, προσπαθούν να παρέμβουν στη συνείδηση των νέων ανθρώπων μαζικά, διαμορφώνοντας ένα μεταμοντέρνο και αντιδραστικό ρεύμα σκέψης ώστε να χειραγωγήσουν την οργή των νέων ανθρώπων και να τους καθυποτάξουν.


Ετσι διαβάζουμε πολλές τέτοιες ανοησίες από διάφορους ακαδημαϊκούς μέχρι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ότι η νέα βάρδια των εργαζομένων, ή αλλιώς η γενιά Ζ, είναι μια πανέξυπνη γενιά που παίζει στα δάχτυλα τη σύγχρονη τεχνολογία και που δεν μπορεί να στριμωχτεί στα παρωχημένα μοντέλα εργασίας - όπως λένε, δηλαδή, τα συλλογικά δικαιώματα που κατέκτησαν προηγούμενες γενιές εργαζομένων μέσα από σκληρούς αγώνες - αλλά πρέπει να αναζητά την επιτυχία μέσα από την ατομική προσπάθεια, την "ευελιξία" και τη δουλειά ήλιο με ήλιο (...)

Στη χώρα μας - όπως και σε όλη την Ευρώπη άλλωστε - τα τελευταία 15 χρόνια έχει περάσει ένα μεγάλο αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο για τον εργάσιμο χρόνο, που είχε ως στόχο να διαμορφώσουν ένα νέο "εργασιακό πρότυπο", με κυρίαρχο τον ατομισμό και την ατομική διαπραγμάτευση, την "ευελιξία", που θα άφηνε πίσω τη σταθερή, πλήρη απασχόληση με συγκροτημένα συλλογικά δικαιώματα, που είχαν κατακτηθεί σε έναν πολύ πιο ευνοϊκό συσχετισμό και με την ύπαρξη του σοσιαλισμού (...)

Ο Καρλ Μαρξ, ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα, αποκάλυψε τον μηχανισμό της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, δηλαδή τον μηχανισμό της υπεραξίας. Οτι η εργατική δύναμη είναι ένα εμπόρευμα που η κατανάλωσή του δημιουργεί αξία μεγαλύτερη από την αξία του και ότι αυτός ο μηχανισμός βρίσκεται στον πυρήνα της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Οι εργαζόμενοι λαμβάνουν ένα πολύ μικρό μέρος με τη μορφή του μισθού και της Κοινωνικής Ασφάλισης, το υπόλοιπο, την υπεραξία, το καρπώνεται ο καπιταλιστής. Το γεγονός αυτό δεν αλλάζει από τα τεχνολογικά επιτεύγματα, τις μηχανές Τεχνητής Νοημοσύνης (AI), την εισαγωγή ρομπότ στην παραγωγή και στις υπηρεσίες. Η υπεραξία βγαίνει από τη ζωντανή εργασία και μόνο από αυτή. Μόνο η ζωντανή εργασία έχει αυτήν τη χρυσοφόρα ιδιότητα να δίνει στο εμπόρευμα αξία μεγαλύτερη από την αξία του. Τα μέτρα και οι νόμοι των καπιταλιστών στον εργάσιμο χρόνο το επιβεβαιώνουν (...)

Πληθαίνουν τα αγωνιστικά παραδείγματα

Τα τελευταία χρόνια, στη χώρα μας και διεθνώς πληθαίνουν τα αγωνιστικά παραδείγματα που κατάφεραν και ανέτρεψαν την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική (...) Αυτά τα αγωνιστικά παραδείγματα δίνουν μια πρώτη απάντηση στο ερώτημα τι μπορεί να γίνει. Τέτοιες και πολλές άλλες απαντήσεις έχουν δοθεί τα τελευταία χρόνια, άλλες νικηφόρες άλλες όχι, όλες όμως συμβάλλουν στην οργάνωση των εργατών, στην αλλαγή των συσχετισμών, στην απόκτηση πολιτικής πείρας και εμπιστοσύνης στη δύναμη του ταξικού, συλλογικά οργανωμένου αγώνα. Αυτός πρέπει να είναι ο προσανατολισμός και η αγωνιστική στάση κάθε νέας και κάθε νέου που δεν συμβιβάζεται με τη μιζέρια, με τη μισοδουλειά και τη μισοζωή.

Τώρα πρέπει να δυναμώσει πιο αποφασιστικά ο αγώνας για συλλογικά εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, για να έρθει ο αγώνας για το 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο στο προσκήνιο της ταξικής πάλης μαζί με τον αγώνα για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και αυξήσεις στους μισθούς, για μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς. Αυτό δεν είναι ένα παρωχημένο αίτημα, δεν είναι "επιστροφή στην παθογένεια", όπως λένε οι καπιταλιστές και τα κόμματα της πλουτοκρατίας. Είναι όρος για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι να ζήσουν καλύτερα, να αναπνεύσουν από τη σκλαβιά της εκμετάλλευσης (...)

Το σύνθημα "Δώστε λεφτά για μισθούς, Υγεία και Παιδεία και όχι για του πολέμου τα σφαγεία" παραμένει επίκαιρο και ενοποιεί όλες τις διεκδικήσεις του λαού ενάντια σε αυτήν τη βάρβαρη πολιτική. Η πείρα που έχουμε συγκεντρώσει τα τελευταία χρόνια, η συναίνεση και η στρατηγική συμφωνία των αστικών κομμάτων δεν αφήνουν περιθώρια για αυταπάτες. Διέξοδος για τις αγωνίες και τους προβληματισμούς της νεολαίας δεν είναι η εμπιστοσύνη στα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας, στο ΠΑΣΟΚ και στα διάφορα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ. Δοκιμάστηκαν και επέλεξαν να εφαρμόσουν την αντιλαϊκή πολιτική του κεφαλαίου (...)

Η υπεροχή των θέσεων του ΚΚΕ βρίσκεται στο Πρόγραμμά του

Η υπεροχή των θέσεων του ΚΚΕ βρίσκεται στο Πρόγραμμά του. Στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και στον κεντρικό σχεδιασμό. Στην οργάνωση της παραγωγής με κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού μας, έξω από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και τις λυκοσυμμαχίες. Η ανωτερότητα του σοσιαλιστικού τρόπου ζωής εκφράστηκε στη Σοβιετική Ενωση ήδη από τη δεκαετία του 1920. Πριν από ακριβώς έναν αιώνα, το 1925, ο μέσος όρος εργασίας στη Σοβιετική Ενωση έφτασε τις 7,5 ώρες τη μέρα. Η Υγεία, η Παιδεία, η Κοινωνική Ασφάλιση, η προστασία της γυναίκας και της μητρότητας έγιναν αποκλειστικά δημόσια κοινωνικά δικαιώματα. Οι επιστήμες, η καινοτομία, ο πολιτισμός και ο αθλητισμός γνώρισαν πρωτόγνωρη ανάπτυξη.

Ο καθένας μπορεί να φανταστεί, με την αλματώδη ανάπτυξη της γνώσης, της επιστήμης και της τεχνολογίας, με την τεράστια πρόοδο των παραγωγικών δυνάμεων τι πραγματικές δυνατότητες υπάρχουν σήμερα που μένουν αναξιοποίητες, που καταστρέφονται από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, για την ανάπτυξη της κοινωνικής ευημερίας και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Γι' αυτό αυτή η μάχη έχει πάντα το βλέμμα της στραμμένο μπροστά, στο μέλλον. Ο δρόμος υπεράσπισης της ζωής μας είναι η οργάνωση και η ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης, που μπορεί να δυναμώσει και να εκφραστεί ολόπλευρα μόνο με τη στήριξη στο ΚΚΕ, τη συμπόρευση στον αγώνα με τα μέλη και τους φίλους του».

Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν τα μέλη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Γιάννης Πρωτούλης και Θοδωρής Χιώνης, Γραμματέας της ΚΟ Αττικής. Μετά την ομιλία, ακολούθησε μουσικό αφιέρωμα στο πολιτικό τραγούδι.

Στο σημερινό 4σέλιδο «Νεολαία» μπορούμε να βρούμε:
  • Αποσπάσματα από την ομιλία του Ν. Μαυροκέφαλου σε εκδήλωση του ΚΣ της ΚΝΕ για τον εργάσιμο χρόνο
  • Προβληματισμοί στη συζήτηση που έχει ανοίξει για τον λειτουργικό αναλφαβητισμό
  • Μέρα δράσης των φοιτητικών συλλόγων ενάντια στις διαγραφές, για τη στήριξη που χρειάζονται οι φοιτητές

Πηγές:

Περιοδικό «Θέματα Παιδείας», τεύχος 1, 2000.

Τμήμα Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ του ΚΚΕ «Σκέψεις και προβληματισμοί για τις κατευθύνσεις διδασκαλίας και τα προγράμματα σπουδών στο σχολείο», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», 2022.

Προβληματισμοί στη συζήτηση που έχει ανοίξει για τον λειτουργικό αναλφαβητισμό

MotionTeam

Η έκθεση της Αρχής Διασφάλισης Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (ΑΔΙΠΠΔΕ) για το 2024 πήρε αφορμή από τους προβληματισμούς που ανακύπτουν από τα αποτελέσματα των μαθητών στην «Ελληνική PISA» και επικεντρώθηκε φέτος στο θέμα της γλώσσας. Τα αποτελέσματα των δειγματοληπτικών εξετάσεων διαγνωστικού χαρακτήρα στους μαθητές που τελειώνουν το Δημοτικό (ΣΤ' τάξη) και το Γυμνάσιο (Γ' τάξη) δείχνουν ότι ένα ποσοστό γύρω στο 20% αυτών κινδυνεύουν να ολοκληρώσουν την υποχρεωτική εκπαίδευση ως ...λειτουργικά αναλφάβητοι.

Και ενώ η έκθεση της ΑΔΙΠΠΔΕ (πρώτος τόμος) παραθέτει μια σειρά επιστημονικές προσεγγίσεις και διεθνή βιβλιογραφία γύρω από το θέμα της διδακτικής της Γλώσσας, προαναγγέλλοντας ότι στον δεύτερο τόμο - που θα ακολουθήσει του χρόνου - θα δίνει εκπαιδευτικό υλικό υποστηρικτικής μορφής προς χρήση από τους εκπαιδευτικούς, ήδη έχει ξεκινήσει μια συζήτηση στον Τύπο γύρω από το φαινόμενο του λειτουργικού αναλφαβητισμού. Συζήτηση βέβαια που δεν είναι καθόλου καινούργια, όπως και αυτό καθαυτό το φαινόμενο.

Με αφορμή τα παραπάνω, παραθέτουμε αποσπάσματα από άρθρο του Γιώργου Κ. Μωραΐτη το οποίο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Θέματα Παιδείας» στο πρώτο του τεύχος (άνοιξη 2000) και το οποίο, παρά τις αλλαγές που έχουν γίνει από τότε στο σχολείο, αποτελεί συμβολή στην κατανόηση τέτοιων προβλημάτων, όπως ο λειτουργικός αναλφαβητισμός, και με μια έννοια «προβλέπει» στην εποχή του το γιατί οι διάφορες εκπαιδευτικές κοσμογονίες που υλοποιήθηκαν από τότε δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν τέτοια φαινόμενα...

***


Eurokinissi

Οριοθέτηση της έννοιας λειτουργικός αναλφαβητισμός: Λειτουργικά αναλφάβητος είναι όχι εκείνος που δεν ξέρει ή δεν μπορεί να συλλαβίσει και πίσω από τους φθόγγους να αναγνωρίσει τις λέξεις και το σώμα του έναρθρου λόγου, αλλά εκείνος που μολονότι γνωρίζει γραφή και ανάγνωση, δεν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για να λειτουργήσει με αυτάρκεια μέσα στην κοινωνική ομάδα στην οποία είναι ενταγμένος. Με δεδομένο τώρα ότι η κάθε έκφραση της ανθρώπινης προσωπικότητας είναι σύνθετη λειτουργική πράξη, το ερώτημα είναι αν αυτή η αδυναμία και η ανεπάρκεια είναι το προϊόν κακών επιδράσεων κατά τη διδακτική διαδικασία, ή μήπως αυτή η τελευταία γεννιέται από μια σειρά επιδράσεις που σχετίζονται με τη διαμόρφωση της συνολικής πραγματικότητας; Μήπως αυτός ο λειτουργικός αναλφαβητισμός είναι προϊόν, εκτός της στρεβλής διδακτικής επίδρασης, και της κάθε μορφής πίεσης στην οποία δεν μπορεί να αντισταθεί η αναπτυσσόμενη προσωπικότητα; Μήπως δηλαδή είναι το αποτέλεσμα του αυταρχισμού ή της κοινωνικής διγλωσσίας; Γεγονός που από τη μια μεριά εμποδίζει την προσαρμογή του ατόμου, διχάζει την προσωπικότητά του και βάζει φραγμούς στη φυσιολογική του δραστηριότητα; Πρακτικά τώρα ας επιχειρήσουμε να περιγράψουμε ένα άτομο που κατά τη γνώμη μας είναι λειτουργικά αναλφάβητο: Είναι άνθρωπος που έχει αποφοιτήσει από την τυπική βασική εκπαίδευση με ικανοποιητική και πολλές φορές και με εξαιρετική σχολική επίδοση. Δεν μπορεί όμως:


Eurokinissi

1) Να επαρκέσει στην εξυπηρέτησή του σε προβλήματα και απλά ακόμη, όχι από έλλειψη χρόνου, αλλά από αδυναμία να προσεγγίσει το ζητούμενο του προβλήματός του, να το αναλύσει και να κάνει τις πράξεις που χρειάζονται για να το φέρει σε πέρας. Και γι' αυτό χρειάζεται τη μεσολάβηση κάποιου άλλου.

2) Δεν μπορεί να αρθρώσει συνεχή λόγο προκειμένου να παρουσιάσει στο μέτρο που κατέχει κάποιο πρόβλημα ή προκειμένου να επικοινωνήσει με τους άλλους (...).

3) Δεν έχει την ικανότητα να ελέγξει και να λογικοποιήσει τις σκέψεις του, που είναι γεμάτες χάσματα και αντιφάσεις. Δεν μπορεί να δικαιολογήσει σωστά τη συλλογιστική του και να την αντιστοιχίσει με την αντικειμενική πραγματικότητα.

Τα χαρακτηριστικά αυτά λίγο πολύ παρουσιάζονται σε όλες τις περιπτώσεις, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, σε όλα τα λειτουργικά αναλφάβητα άτομα (...).

Ας αρχίσουμε από την πρώτη υπόθεση: Είναι ο λειτουργικός αναλφαβητισμός προϊόν της σχολικής ζωής; Η απάντηση μπορεί να προκύψει από την ανάλυση αυτής της ίδιας της σχολικής λειτουργίας. Η μεθοδολογική ανάγκη μάς υποχρεώνει να απομονώσουμε τη διαπαιδαγωγητική διαδικασία του σχολείου, μια πράξη που εντάσσεται στη γενικότερη διαδικασία της κοινωνικοποίησης του ατόμου, η οποία συντελείται και από μια σειρά άλλους παράγοντες εκτός από το σχολείο, την οικογένεια, τους κύκλους των ομηλίκων και την κοινωνική ομάδα γενικότερα. Και θα περιοριστούμε σε ό,τι ονομάζεται σχολική πράξη, στο γνωστικό περιεχόμενο του σχολείου, που είναι άλλωστε μια από τις βασικότερες όχι μόνο λειτουργίες του σχολείου, αλλά και της διαδικασίας κοινωνικοποίησης του ανθρώπου, με την έννοια ότι με τις γνώσεις τοποθετείται το άτομο στο επίπεδο και το πλαίσιο της κοινωνικής ζωής. Αλλωστε, βασική κινητήρια δύναμη του ανθρώπου ως κοινωνικής μονάδας είναι η γνώση, με την έννοια της πληροφορίας και της ανταπόκρισης με το περιβάλλον (...).

Αν δει κανείς το «αναλυτικό πρόγραμμα», δίνει πολλά και μάλιστα με την πρόοδο του χρόνου προσπαθεί να τα αυξήσει, στην αγωνιώδη του προσπάθεια να παρακολουθήσει την έκρηξη των γνώσεων της εποχής μας. Δεν θα σταθούμε σε λεπτομέρειες. Η τάση είναι πασιφανής. Ποιοτικά όμως η κατάσταση δεν είναι αισιόδοξη. Γιατί εκτός του ότι ένα μεγάλο μέρος των γνώσεων είναι απαρχαιωμένες (...) και η προσαύξηση των γνώσεων που κάθε φορά επιχειρείται είτε εξ ανάγκης είτε ως ένδειξη εκσυγχρονισμού, ή σκοντάφτει στην ανελαστικότητα του χρόνου διδασκαλίας και συνεπώς η διδακτέα ύλη ποτέ δεν εξαντλείται (και για άλλους λόγους βέβαια) ή οδηγεί σε αποσπασματικότητα κατά την πολλαπλή του αντικειμένου αποψίλωση. Ακόμα τα διαφορετικά γνωστικά πεδία, που θα έπρεπε να συλλειτουργούν, πορεύονται ανεξάρτητα σαν αυτόνομες λειτουργίες με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η σύστοιχη και αρμονική επίδραση στην καλλιέργεια και τη διαμόρφωση της προσωπικότητας και φυσικά της συνείδησης. Αυτό είναι εκείνο που υποστηρίζουμε όχι μόνο εμείς, ότι στην εκπαίδευσή μας ο αμέσως κατώτερος κύκλος αποτελεί περίληψη του γνωστικού περιεχομένου του ανώτερου, αρχής γενομένης από τα πανεπιστημιακά αντικείμενα διδασκαλίας (εγκύκλιες σπουδές τα λέγαμε κάποτε) και με το αιτιολογικό της σπειροειδούς πορείας κατά την ανάπτυξη της γνώσης. Αλλά και η μεθοδολογική βάση της εργασίας στο σχολείο δεν διαμορφώνει λειτουργική αντίληψη των εμπειριών και των γνώσεων. Δεν είναι μόνο ότι οι γνώσεις παρουσιάζονται αποσπασματικές και αυτόνομες από το σύνολο, επιπλέον μένουν σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο και δεν συνδέονται με την πραγματικότητα, την πρακτική ζωή και την παραγωγική διαδικασία της κοινωνίας, έτσι ώστε και εμπέδωση και δημιουργική αφομοίωση της γνώσης να αποκτάται (...).

Κατά τη γνώμη μας, το βασικό αίτιο του λειτουργικού αναλφαβητισμού πρέπει να αναζητηθεί σε κοινωνικούς παράγοντες. Καθρεφτίζει τη σύγχυση της συνείδησης του κοινωνικού ανθρώπου μπροστά στα αδιέξοδα που δημιουργεί η κρίση του συστήματος. Μέσα από τις αντιφάσεις και την ένταση των αντιθέσεων του σημερινού κόσμου η συνείδηση του ανθρώπου δεν μπορεί να κατασκευάσει ενιαίο, οργανικά συγκροτημένο σύστημα ιδεών που να ανταποκρίνεται στις κοινωνικές και τις υπαρξιακές του ανάγκες, αδυνατεί να συλλάβει την ενότητα του κόσμου μέσα από την ενότητα της φυσικής και της κοινωνικής ζωής. Μετεωρίζεται ανάμεσα στην προσωπική του εμπειρία και στις κατασκευές του συστήματος (στερεότυπα, απαγορεύσεις κ.λπ.). Ο ρόλος του σχολείου, τώρα, εκτός από τη θετική του πλευρά στην ανάπτυξη της κοινωνικής ομάδας, στο σημείο αυτό είναι διπλός, είναι και αρνητικός. Από τη μια μεριά, ως θεσμός του συστήματος το υπηρετεί σκόπιμα και συνειδητά, και από την άλλη, καλλιεργώντας όσα στοιχεία είναι αναγκαία στο να διαμορφώσουν τον άνθρωπο σε αυτόνομη προσωπικότητα, τα προσαρμόζει στα μέτρα του συστήματος, περνώντας του μόνο όσα στοιχεία θεωρούνται αναγκαία γι' αυτόν τον σκοπό.

Η διαδικασία αυτή βέβαια είναι αναποτελεσματική στο μέτρο που αντιστρατεύεται την αντικειμενική πραγματικότητα. Γιατί η ζωή είναι ισχυρότερη από τα λογικά σχήματα της καπιταλιστικής αυθαιρεσίας και την προσπάθεια της να ακινητοποιήσει την εξέλιξη του κόσμου. Το σχολείο εκ προοιμίου, εξαιτίας της θέσης του, δεν βοηθάει στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας. Απλά με τη χρησιμοποίηση κάποιων υλικών προσπαθεί να καλλιεργήσει ανθρώπους που να έχουν αφομοιωθεί με τις ανάγκες της λειτουργίας του συστήματος.

Για τα Προγράμματα Σπουδών της Γλώσσας σήμερα

Συμπληρωματικά με τη συζήτηση για τον λειτουργικό αναλφαβητισμό, έχει μια αξία να θυμηθούμε τις σύγχρονες προσεγγίσεις του ΚΚΕ γύρω από τα αναλυτικά προγράμματα που «τρέχουν» σήμερα στα σχολεία για το μάθημα της Γλώσσας.

Παραθέτουμε λοιπόν αποσπάσματα από τις σχετικές εισηγήσεις στην ημερίδα που διοργάνωσε, το 2022, το Τμήμα Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ του ΚΚΕ για τα Προγράμματα Σπουδών, της Χαράς Γαλανοπούλου για το πρόγραμμα της Γλώσσας στο Δημοτικό Σχολείο με τίτλο «Οταν το παλιό βαφτίζεται νέο» και της Ρίτας Νικολαΐδου για τη διδασκαλία των Ελληνικών στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

***

Σύμφωνα με το νέο Πρόγραμμα Σπουδών της Νεοελληνικής Γλώσσας στο Δημοτικό Σχολείο, που αποτελεί συνέχεια των προηγούμενων αναλυτικών προγραμμάτων, η γλώσσα σχετίζεται κατά κύριο λόγο με την επικοινωνιακή και χρηστική λειτουργία της. (...) Αδιαμφισβήτητα η Γλώσσα προάγει την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Αυτό όμως που εσκεμμένα αποσιωπάται από τους συντάκτες του νέου αναλυτικού προγράμματος είναι ότι Γλώσσα σημαίνει πάνω από όλα σκέψη. (...)

Αν δεν αντιμετωπίσουμε τη Γλώσσα ως εργαλείο της σκέψης μας, θα οδηγηθούμε ως εκπαιδευτικοί να ακολουθούμε τις οδηγίες των αναλυτικών προγραμμάτων για μια μηχανιστική, τυπολατρική διδασκαλία της Γλώσσας μέσω κανόνων Γραμματικής και Συντακτικού, με απώτερο στόχο να αναπτύξουν οι μαθητές μας δεξιότητες παραγωγής προφορικού και γραπτού λόγου προκειμένου να επικοινωνούν σε συγκεκριμένα γλωσσικά περιβάλλοντα και μόνο. Για παράδειγμα, θα διδάξουμε τους μαθητές μας να γράφουν μια λίστα για ψώνια, να συμπληρώνουν μια αίτηση σε μια δημόσια υπηρεσία, να συντάσσουν ένα βιογραφικό για να το παρουσιάσουν σε μια εταιρεία ή να είναι σε θέση να βρουν ένα σλόγκαν για μια διαφήμιση. «Είναι αυτό μεμπτό;», θα αναρωτηθεί κάποιος. Και βέβαια όχι, απαντάμε. Ομως είναι αυτό αρκετό για τη διαμόρφωση μιας προσωπικότητας, που μέσω της γλώσσας θα μπορεί να εκφράζει τα συναισθήματά της, θα μπορεί να συντάσσει ένα κείμενο πλήρες νοημάτων, θα είναι σε θέση να ξεχωρίζει το πραγματικό νόημα πίσω από τις λέξεις;

Δυστυχώς τα υπάρχοντα σχολικά εγχειρίδια έχουν γραφτεί ακριβώς για να εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπό. Με βασικό μεθοδολογικό άξονα για τη διδασκαλία της γλώσσας την «κοινωνική και επικοινωνιακή» λειτουργία της στο επίκεντρο της διδασκαλίας τίθεται το «χρηστικό» κείμενο. Ξεφυλλίζοντας κανείς τα βιβλία της Γλώσσας στο Δημοτικό Σχολείο, έρχεται αντιμέτωπος με μια πληθώρα χρησιμοθηρικών κειμένων, από συνταγές μαγειρικής και προσκλήσεις σε πάρτι μέχρι συνεντεύξεις, αγγελίες και διαφημιστικά φυλλάδια, οδηγίες επιτραπέζιων παιχνιδιών κ.ά., ενώ τα λογοτεχνικά κείμενα καταλαμβάνουν μόλις το 1/5 κάθε ενότητας. Τόσο ο μαθητής όσο και ο εκπαιδευτικός χάνονται σε έναν κυκεώνα πληροφοριακών κειμένων, φτωχών και αδύναμων, με αποτέλεσμα η πληροφορία να παρουσιάζεται ως γνώση και το κείμενο να δίνεται μόνο ως πεδίο άσκησης κάποιου γραμματικού ή συντακτικού φαινομένου. (...)

Εστιάζοντας έως τώρα στις υποτιθέμενες αλλαγές που φέρνει το νέο αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών της Νεοελληνικής Γλώσσας στο Δημοτικό, αναρωτιόμαστε τι είναι τελικά αυτό το «νέο» και ποιο από τα υπάρχοντα προβλήματα της διδασκαλίας της Γλώσσας έρχεται να λύσει. Μήπως την αποσπασματικότητα που επικρατεί στην παρουσίαση των γλωσσικών φαινομένων; Την έλλειψη συνοχής και ενότητας στη διδασκαλία της γραμματικής και του συντακτικού; Την υπέρογκη ύλη; Τον κατά γενική ομολογία ελλιπή χρόνο που αφιερώνεται από το Αναλυτικό Πρόγραμμα για τη διδασκαλία της Γλώσσας;

Ας δούμε τα πράγματα λίγο πιο συγκεκριμένα (...)

Ανατρέχοντας κανείς στα υπάρχοντα εγχειρίδια της Γλώσσας στο Δημοτικό, θα διαπιστώσει ότι αυτό που λείπει είναι μια συνοχή στη διδασκαλία των γραμματικών και συντακτικών φαινομένων. Με κεντρικό σύνθημα όλων των αναλυτικών προγραμμάτων, όπως και του νέου, τη σπειροειδή διάταξη της ύλης, το εκάστοτε γραμματικό φαινόμενο διδάσκεται αποσπασματικά από τα υπόλοιπα, χωρίς να δίνεται η δυνατότητα στον μαθητή να αποκτήσει αρχικά μια γενική και ολοκληρωμένη εικόνα του φαινομένου και στη συνέχεια να εμβαθύνει. Δεν υπάρχει δηλαδή μια οργανωμένη διδασκαλία της γραμματικής και του συντακτικού, αλλά αντίθετα μια επιδερμική προσέγγιση του εκάστοτε φαινομένου, που σε καμία περίπτωση δεν βοηθάει τον μαθητή στην εμπέδωσή του. Η εκπαιδευτική μας εμπειρία δείχνει ότι λόγω αυτής της προσέγγισης ένα μεγάλο μέρος των μαθητών μας δυσκολεύεται να διακρίνει τα μέρη του λόγου ακόμα και στις μεγάλες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου. Το πρόβλημα σε αυτό δεν έχει να κάνει με το αν ξέρουν ότι το «γελούν» είναι ρήμα ή το «αφιλοκερδώς» επίρρημα, αλλά με το ότι δυσκολεύονται να επιλέξουν τα κατάλληλα μέρη του λόγου για να παράξουν οι ίδιοι λόγο. Αν για παράδειγμα ένας μαθητής δεν έχει κατανοήσει τον ρόλο του επιθέτου, πώς θα το χρησιμοποιήσει για να κάνει την αφήγησή του περισσότερο ζωντανή; Αν δεν έχει κατανοήσει τη χρονική λειτουργία του ρήματος, πώς θα επιλέξει τον κατάλληλο χρόνο για να περιγράψει ένα αντικείμενο ή να αφηγηθεί ένα γεγονός;

Επίσης βασικό πρόβλημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα τελευταία κυρίως χρόνια σχετικά με τη διδασκαλία της Γλώσσας, και όχι μόνο, στο Δημοτικό είναι η ποσότητα της ύλης, αλλά και η δυσκολία που αυτή παρουσιάζει. Πολλές φορές ακούμε γονείς των μαθητών μας να αναρωτιούνται «μα πώς γίνεται τα παιδιά μας στη Δ' Δημοτικού να μαθαίνουν πράγματα που μαθαίναμε εμείς στη Στ' ή ακόμα και στο Γυμνάσιο;». Η αλήθεια είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις η ύλη είναι δυσβάσταχτη και δυσνόητη, κάτι που προκαλεί απογοήτευση στον μαθητή που δεν καταφέρνει να την ακολουθήσει, αλλά και μια τάση παραίτησης από την προσπάθεια. (...) Χαρακτηριστικό της έκτασης του προβλήματος αποτελεί το γεγονός ότι σε πολλά σεμινάρια εκπαιδευτικών οι δάσκαλοι αναφέρουν ως πρωτεύον το λεγόμενο «κυνήγι του χρόνου», αλλά και το διαρκές άγχος που νιώθουν σε σχέση με την ολοκλήρωση ή μη της ύλης.

***

Αλλά και στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση:

Δεν περιορίζεται η έκφραση μονάχα, η σκέψη είναι που εγκλωβίζεται. Οπως δείχνει η ίδια η λέξη «λόγος», η γλώσσα και η σκέψη είναι αναπόσπαστα δεμένες, πλευρές της ίδιας, της χαρακτηριστικά ανθρώπινης δραστηριότητας. Κι αυτή ακριβώς η δημιουργική δραστηριότητα είναι που λείπει κι από το σχολείο, στον ίδιο βαθμό που αδειάζει από κάθε περιεχόμενο η αποξενωμένη από τον άνθρωπο εργασία. Το ξέρουμε καλά: Ο μαθητής βαριέται. Το βλέπουμε στα βουβά πρόσωπα, τα νυσταγμένα ή αφηρημένα, στην τάξη. Πού οφείλεται όμως αυτός ο βίος ο ανιαρός;

Στο μάθημα της Γλώσσας, για παράδειγμα, ο μαθητής συχνά καλείται να γράψει ένα άρθρο για..., μια ομιλία για..., ένα κάλεσμα για... (Το επικοινωνιακό πλαίσιο κυριαρχεί. Αναρωτιόμαστε, άραγε αν έχει ο μαθητής κάτι να πει ή αν θέλει να πει;) - όλα εικονικά και πλασματικά. Ο μαθητής απλά αποστηθίζει τι και πώς πρέπει να πει. Σε μια πραγματική εκδήλωση (ένα θέατρο, μια εκπαιδευτική εκδρομή, μια κατάληψη των παιδιών) το ενδιαφέρον του μαθητή άμεσα αναζωπυρώνεται. Οταν ξαναγυρνάμε όμως στην πλασματική - εικονική πραγματικότητα του μαθήματος, όπου η συλλογική δραστηριότητα λείπει, τότε το ενδιαφέρον σβήνει (αφήνοντας μόνο, ίσως, το ενδιαφέρον για τον ατομικό βαθμό) και... ο μαθητής βαριέται ξανά. Και δεν είναι βέβαια λύση να του υπαγορεύουμε και τις δραστηριότητες! Ο μαθητής βαριέται στο σχολείο, γιατί δεν νιώθει πως κάνει κάτι ουσιαστικό, άμεσα χειροπιαστό, για τη ζωή του. Συχνά μάλιστα στερείται εκείνα ακριβώς που χρειάζεται για να ζήσει και να χαρεί την παιδική και εφηβική του ηλικία. Ολο το σχολικό πρόγραμμα, σε κάθε βαθμίδα, προσανατολίζεται σε εφόδια που παρουσιάζονται αναγκαία για το «μετά»: Απ' το νηπιαγωγείο ακόμη, προβάλλονται σαν ζητούμενο οι δεξιότητες: (...)

Αυτές τις δεξιότητες προτείνει η Κομισιόν και υλοποιούν όλες οι κυβερνήσεις έως τώρα. Να ποιο παρουσιάζουν σαν νόημα της ζωής: Δεν είναι ο άνθρωπος που αλλάζει την πραγματικότητα, αντίθετα αυτός προσαρμόζεται σε αλλαγές που μοιάζουν να έρχονται κάθε τόσο από μόνες τους, αλλαγές απρόβλεπτες, αφού του προκαλούν κι αβεβαιότητα. Το νόημα λοιπόν είναι: Να αποδεχτούν οι άνθρωποι αυτήν την κατάσταση σαν αδιαμφισβήτητη, τελικά τον καπιταλισμό να αποδεχτούν και να μάθουν να διαχειρίζονται την κρίση του («να επιλύουν» προβλήματα), όπως εκδηλώνεται στην ανεργία, στη φτωχοποίηση, στη μετανάστευση, στην προσφυγιά («διαπολιτισμικότητα») κ.τ.λ., σαν να ξεκινάει από δικό τους πρόβλημα.

Δεν είναι τυχαίο που στο πανελλαδικά εξεταζόμενο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας οι μαθητές καλούνταν πέρυσι να τοποθετηθούν σε απόψεις για «κατάρρευση της ιδέας της προόδου... κατάρρευση των μεγάλων αφηγήσεων για το μέλλον, [που] δίνοντας θέση μόνο στα ατομικά οράματα, συρρίκνωσαν όλες τις προσδοκίες στο τώρα». `Η που σε άλλο θέμα, δυο χρόνια πριν, στο όνομα της δημοκρατίας προβαλλόταν η «σταδιακή ανανέωση της κοινωνίας» με «ειρηνικές επαναστάσεις» και καλούνταν οι μαθητές να βρουν τρόπους συμβίωσης με «στόχο την επίλυση των κοινωνικών συγκρούσεων χωρίς χρήση βίας» (σαν να λέμε ταξικό συμβιβασμό). Εκεί καταλήγει η εκπαιδευτική στρατηγική των «δεξιοτήτων», στόχευση που εκατοντάδες φορές αναφέρεται στα «νέα» Προγράμματα Σπουδών: Σε μια ιδεολογική προπαντός χειραγώγηση, που στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας είναι εξόφθαλμη.

Η «κριτική σκέψη» άλλωστε παρουσιάζεται κι αυτή ως μια από τις «4 δεξιότητες του 21ου αιώνα» (μαζί με τις άλλες τρεις, θεωρούμενες κι αυτές δεξιότητες: «Επικοινωνία», «Συνεργασία» και «Δημιουργικότητα»). Ακόμη και τη νοημοσύνη την αντιμετωπίζουν σαν δεξιότητα, σαν ικανότητα δηλαδή για την επιτυχή εκτέλεση μιας συγκεκριμένης εργασίας! Ετσι μιλάνε για διάφορες «Δεξιότητες του νου», όπως και για «πολλαπλές νοημοσύνες» - η τελευταία θεωρία χρησιμοποιείται στην προσπάθεια για να δικαιολογηθεί η διαφοροποίηση της Εκπαίδευσης και της μετέπειτα ταξικής επιλογής πάνω στις διάφορες, έμφυτες τάχα, κλίσεις του μαθητή. (...)

Τα «νέα» ΠΣ αγαπούν τον κατακερματισμό της μάθησης και της διδασκαλίας και δείχνουν προτίμηση σε «πολλαπλά» προγράμματα και βιβλία, γιατί δεν θέλουν ενιαία εκπαίδευση για σφαιρική διαμόρφωση της προσωπικότητας, αλλά κοινωνική διαφοροποίηση και χειραγώγηση ταξική. Γι' αυτό κάνουν συνεχή, βαρετή, μονότονη αναφορά στη θεωρία των «πολυγραμματισμών», που στο όνομα του πλουραλισμού και των διάφορων υποκειμενικοτήτων καταδικάζει τους μαθητές με λειψή γλωσσική καλλιέργεια να περιορίσουν την ανάπτυξή τους, μέσα από τους εμπειρικούς - βιωματικούς τρόπους μάθησης και τους διαθέσιμους «πόρους» - πηγές του περιβάλλοντός τους. Σε τελευταία ανάλυση να μείνουν αποκλεισμένοι από τον αληθινό σχολικό γραμματισμό. Οσα επίθετα κι αν συνοδεύουν αυτούς τους νέους «γραμματισμούς» (κριτικός, λειτουργικός, κοινωνικός, πολιτισμικός, περιβαλλοντικός, τεχνολογικός, οπτικός, πληροφοριακός, ψηφιακός κ.τ.λ.), όσο πολλοί κι αν φαίνονται, στο τέλος μένει ο εξής ένας: Ο «ψηφιακός». Η ουσία είναι: Δίνοντας στην ψηφιακή τεχνολογία τον ρόλο του καθοδηγητή της διδασκαλίας και αναγορεύοντας την «πολυτροπικότητα» ισοδύναμη του προφορικού και γραπτού λόγου, να χαθεί τελικά ο λόγος. Το σχολείο και ο μαθητής απομακρύνονται απ' ό,τι χαρακτηρίζει τη γλώσσα και την ξεχωρίζει ως ιδιαίτερα ανθρώπινο χαρακτηριστικό: Αυτό που ο Βιγκότσκι ονόμασε εννοιολογική σκέψη.

Αυτό είναι το νόημα της γλώσσας: Υλοποίηση της ανθρώπινης σκέψης που εκφράζεται με αφηρημένες έννοιες. Την καλλιέργεια αυτής της γλώσσας - σκέψης οφείλει να υπηρετεί ο σχολικός γραμματισμός, αν θέλει να διαμορφώσει ανθρώπους. Η γραμματική αντιστοιχεί στη λογική, κι όπως η σκέψη αποτελείται από έννοιες οργανωμένες σε λογικές προτάσεις, έτσι και η ομιλία αποτελείται από λέξεις οργανωμένες σε προτάσεις. Προϋπόθεση της γραμματικής είναι ακριβώς η διαμόρφωση των αφηρημένων εννοιών, που προφανώς και δεν είναι αποτέλεσμα μόνο του μαθήματος της Γλώσσας ούτε μόνο της διδασκαλίας ούτε μόνο της θεωρίας. (...)

Mια ματιά στα «νέα» ΠΣ για το μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας αρκεί για να καταλάβει κανείς πού δίνεται το βάρος, ιδιαίτερα καθώς μαθαίνουμε ότι η κατεύθυνση της ΕΕ είναι μέσα σε 5 χρόνια όλες οι τάξεις να γίνουν ψηφιακές. Παρά τα όσα ισχυρίζονται οι εμπνευστές τους, τα «νέα» Προγράμματα Σπουδών κατευθύνονται στο ίδιο αδιέξοδο. Θα λέγαμε μάλιστα: Το «τερματίζουν».

Η πρόσφατη όμως πείρα της διδασκαλίας μέσω πανδημίας, η εθιστική σχέση με το διαδίκτυο που αποδιοργανώνει τη σκέψη και τη ζωή των παιδιών, για να μην πούμε όλης της οικογένειας (έχει αναγνωριστεί πια ως κανονική αρρώστια - εξάρτηση), ούτε καν αναφέρονται. Οι άναρχες διασυνδέσεις πληροφοριών (τα «copy-paste»), η διάχυση των διδακτικών στόχων μέσω της «διαθεματικότητας» (από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα), που είναι θεσμός στο Γυμνάσιο και στο Δημοτικό, το τρελοκομείο των τυποποιημένων ερωτήσεων, που έχει ξεκινήσει από τον καιρό του Αρσένη με τα βιβλία του Κασσωτάκη (με διαφόρων τύπων ερωτήσεις αξιολόγησης ανά μάθημα και εγχειρίδιο), οι ασυνάρτητες και άσχετες με το μάθημα εργασίες των μαθητών, όπως κι αν τις ονομάζουν, αυτά όλα μόνο κακό έχουν κάνει τόσα χρόνια, και συνεχίζουν να κακοποιούν την εκπαίδευση των παιδιών μας.

Πλημμύρισαν χώροι της ΑΣΠΑΙΤΕ από τη βροχή

Απαράδεκτες συνθήκες στις υποδομές που είχαν σαν αποτέλεσμα να πλημμυρίσουν χώροι της ΑΣΠΑΙΤΕ, καταγγέλλουν οι εκλεγμένοι με την «Πανσπουδαστική ΚΣ». Οπως σημειώνουν, οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα μάζευαν νερά με κουβάδες, ενώ ένας καθηγητής οδηγήθηκε στο νοσοκομείο μετά από πτώση.

«Την στιγμή που περνάνε εκατομμύρια μπροστά από τα μάτια μας για ενίσχυση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, για πολεμικό εξοπλισμό και συνολικότερα για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και την εμπλοκή της χώρας στους πολέμους που διεξάγονται, οι ανάγκες μας για άλλη μια φορά μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα! Βλέπουμε το πώς με μια βροχή πλημμυρίζουν αίθουσες, καταστρέφεται εξοπλισμός και δεν υπάρχει καμία συνθήκη ασφάλειας και υγιεινής για φοιτητές και εργαζόμενους.

Καταγγέλλουμε το απαράδεκτο γεγονός ότι οι υποδομές της σχολής μας έχουν αφεθεί στη μοίρα τους, φτάνοντας στο τραγικό σημείο ένας καθηγητής μας σήμερα να οδηγείται στο νοσοκομείο επειδή γλίστρησε από τα νερά! Αυτή η κατάσταση είναι απόρροια της υποχρηματοδότησης των σχολών μας, της πολιτικής που θεωρεί κόστος την ασφάλεια των φοιτητών και εργαζομένων! Απαιτούμε εδώ και τώρα να παρθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα για την ασφαλή λειτουργία της σχολής μας!», τονίζουν οι εκλεγμένοι με την «Πανσπουδαστική ΚΣ», που καλούν σε κινητοποίηση σήμερα στις 11 π.μ. στο κτίριο της Διοικούσας Επιτροπής.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ 3ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΠΥΛΑΙΑΣ
Ζητά μέτρα για την προστασία της υγείας των μαθητών

Μέτρα για την προστασία των μαθητών από την επιβάρυνση που προκαλεί η λειτουργία του εργοταξίου του Fly Over και η διέλευση Βαρέων Οχημάτων στον συνοικισμό των Κωνσταντινοπολίτικων στην Πυλαία Θεσσαλονίκης ζητά ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του 3ου Δημοτικού Σχολείου Πυλαίας.

Οπως αναφέρει, το 3o Δημοτικό Πυλαίας και το 2ο Γυμνάσιο - Λύκειο Πυλαίας βρίσκονται εντός του συνοικισμού, περίπου 350 μέτρα μακριά από το εργοτάξιο. Κατά τις σχολικές ώρες περνάνε τουλάχιστον 30-40 βαρέα οχήματα με προορισμό ή προέλευση το εργοτάξιο.

Αναφέρει τις συνέπειες της διέλευσης βαρέων οχημάτων από το αστικό οδικό δίκτυο στην ποιότητα ζωής και υγεία των κατοίκων, και ιδιαίτερα όταν αυτά αφορούν εργοταξιακά οχήματα και μηχανήματα για χωματουργικές ή συναφείς εργασίες που κινούνται κοντά σε ένα σχολείο.

«Τα βαρέα οχήματα και ειδικά όσα μεταφέρουν χύδην φορτίο (π.χ. υλικά εκσκαφής) εκπέμπουν υψηλά επίπεδα σωματιδίων (PM2.5, PM10), οξειδίων του αζώτου (NOx) και άλλων αερίων», που σχετίζονται με προβλήματα στους πνεύμονες (συχνότερη επίπτωση είναι το άσθμα), καρδιαγγειακές παθήσεις και πρόωρους θανάτους, σημειώνει μεταξύ άλλων και προσθέτει ότι «η παρουσία βαρέων οχημάτων σε περιοχές με αυξημένη κίνηση πεζών, όπως γύρω από σχολεία, αυξάνει σοβαρά τον κίνδυνο ατυχημάτων».

Ο Σύλλογος Γονέων ζητά άμεσα: Να υπάρξουν οι αναγκαίες παρεμβάσεις για την αποτροπή της κίνησης βαρέων οχημάτων πλησίον του σχολείου με καθορισμό εναλλακτικών διαδρομών μακριά από τις σχολικές ζώνες. Λήψη περιοριστικών μέτρων διέλευσης βαρέων οχημάτων στις ώρες λειτουργίας του σχολείου. Να υπάρξει τακτική μέτρηση της ποιότητας του αέρα και του θορύβου πλησίον του σχολείου για εκτίμηση της επιβάρυνσης της υγείας των μαθητών.

ΖΑΚΥΝΘΟΣ
Οι μαθητές διεκδικούν λύσεις στα σοβαρά κτιριακά προβλήματα στο 1ο ΓΕΛ

Αμεση λύση στα μεγάλα κτιριακά προβλήματα που αντιμετωπίζει το σχολείο τους απαιτούν οι μαθητές του 1ου ΓΕΛ στην πόλη της Ζακύνθου, οι οποίοι βρίσκονται σε κινητοποιήσεις, προχωρώντας και σε κατάληψη του σχολικού συγκροτήματος, ενώ χθες πραγματοποίησαν πορεία και παράσταση διαμαρτυρίας στο δημαρχείο.

Οπως επισημαίνουν, από τις συναντήσεις που είχαν οι εκπρόσωποί τους με τη δημοτική αρχή δεν δόθηκαν λύσεις στα προβλήματα που ανέφεραν, και απαιτούν άμεσα έργα.

Σε ένα από τα παλαιότερα κτιριακά συγκροτήματα στο νησί, όπου με διαχρονική ευθύνη κυβερνήσεων, περιφερειακών και δημοτικών αρχών δεν έχουν πραγματοποιηθεί οι αναγκαίες ουσιαστικές παρεμβάσεις, οι μαθητές απαιτούν: Την επισκευή του γηπέδου ποδοσφαίρου, που είχε δοθεί η υπόσχεση ότι θα γινόταν μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων, καθώς το γήπεδο είναι ακατάλληλο και έχουν υπάρξει αρκετές καταγγελίες για τραυματισμούς παιδιών. Αντικατάσταση του απαρχαιωμένου καυστήρα. Να τοποθετηθούν κλιματιστικά σε όλες τις τάξεις, ειδικά σε αυτές όπου γράφουν πανελλήνιες, και να γίνει συντήρηση των ήδη υπαρχόντων. Να τοποθετηθούν επιτέλους κάδοι ανακύκλωσης και σκουπιδιών στους χώρους του σχολείου. Να τοποθετηθούν παγκάκια στους χώρους του σχολείου και να επισκευαστούν τα ήδη υπάρχοντα. Να επισκευαστεί το ταβάνι του Α2 τμήματος, το οποίο καταρρέει.

Τη στήριξή του στις κινητοποιήσεις των μαθητών εκφράζει το Τομεακό Συμβούλιο Ζακύνθου της ΚΝΕ, υπογραμμίζοντας μεταξύ άλλων ότι «στο "τουριστικό θαύμα της Ζακύνθου" οι ανάγκες των μαθητών για ασφαλή κτίρια και στοιχειώδεις παροχές αντιμετωπίζονται ως πολυτέλεια από την κυβέρνηση, που έχει πετσοκόψει τη χρηματοδότηση στα σχολεία, και από τη δημοτική αρχή, που έχει θέσει την Εκπαίδευση ως μία από τις τελευταίες της προτεραιότητες. Ο αγώνας των μαθητών δίνει ελπίδα και αποδεικνύει ότι είναι ο μόνος δρόμος για την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων τους».

Στο πλευρό των μαθητών βρίσκονται η ΕΛΜΕ και το Εργατικό Κέντρο.

ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ
Μέρα δράσης ενάντια στις διαγραφές, για τη στήριξη που χρειάζονται οι φοιτητές

Σε μέρα δράσης ενάντια στο άδικο και ταξικό μέτρο των διαγραφών προχωρούν αύριο, Πέμπτη, φοιτητικοί σύλλογοι σε όλη τη χώρα, διεκδικώντας τη μη εφαρμογή - κατάργηση της αντιδραστικής ρύθμισης αλλά και μέτρα για την ουσιαστική στήριξη των φοιτητών και των φοιτητριών προκειμένου να ολοκληρώνουν απρόσκοπτα τις σπουδές τους.

Σε όλα τα πανεπιστήμια οργανώνονται διαμαρτυρίες σε πρυτανείες, κοσμητείες, προέδρους Τμημάτων, με την απαίτηση να μην εφαρμόσουν τις διαγραφές, να εξασφαλιστεί εμβόλιμη εξεταστική και να πραγματοποιηθούν ενισχυτικά μαθήματα προετοιμασίας για την εξεταστική.

Φέτος ειδικά, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες προσέρχονται στην εξεταστική υπό το βάρος των προθέσεων της κυβέρνησης να εφαρμόσει από τον Σεπτέμβρη τη διάταξη του καταδικασμένου στις συνειδήσεις νόμου Κεραμέως - Χρυσοχοΐδη. Αντιδράσεις απέναντι στο μέτρο εκφράζονται από όλη την ακαδημαϊκή κοινότητα, από συλλόγους διδασκόντων σε πανεπιστήμια, ενώ 120 φοιτητικοί σύλλογοι σε κοινό ψήφισμά τους ζητούν να μην εφαρμοστεί η ρύθμιση, διεκδικώντας παράλληλα να εξασφαλιστούν εμβόλιμη εξεταστική για όλους τους φοιτητές, μέτρα ανακούφισης από την ακρίβεια που εκτοξεύει το κόστος σπουδών και ζωής, ειδικά μέτρα στήριξης των εργαζόμενων φοιτητών (εργαστήρια σε κατάλληλο ωράριο, ενισχυτική διδασκαλία στο πλαίσιο του πανεπιστημίου, εξασφάλιση φοιτητικών αδειών).

Οπως τονίζουν οι φοιτητικοί σύλλογοι, το μέτρο δεν συνιστά «εκκαθάριση» του μητρώου των ιδρυμάτων αλλά αφορά όσους ήδη σπουδάζουν και που θα ήθελαν να πάρουν γρήγορα το πτυχίο τους, καθώς η διαδρομή μέχρι το πανεπιστήμιο και σε κάθε έτος σημαίνει προσπάθειες και θυσίες και των ίδιων και των οικογενειών τους, κόντρα σε μια πολιτική που βάζει συνεχώς εμπόδια στην ολοκλήρωση των σπουδών.

Ενας στους δύο φοιτητές εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στο κόστος ζωής και σπουδών, ειδικά αν σπουδάζουν μακριά από το σπίτι τους. Ερευνες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας δείχνουν πως το 20% των φοιτητών δηλώνουν ότι η εργασία είναι βασικός λόγος καθυστέρησης των σπουδών. Και διεθνώς σε αντίστοιχες έρευνες σε ΕΕ και ΗΠΑ οι κοινωνικοοικονομικοί λόγοι αναδεικνύονται κυρίαρχοι, ειδικά σε χώρες όπου είναι διαδεδομένα τα δίδακτρα, ενώ καταγράφονται ως αιτίες εγκατάλειψης ή καθυστέρησης των σπουδών οι όροι και συνθήκες φοίτησης και η έλλειψη κινήτρων. Σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα χαρακτηρίζεται πολυπαραγοντικό και συμπεραίνεται πως η αντιμετώπισή του βρίσκεται στα χέρια της πολιτείας και των διοικήσεων των ιδρυμάτων, που καλούνται να πάρουν συγκεκριμένα μέτρα.

Αυτός ωστόσο δεν είναι ο προσανατολισμός της κυβέρνησης, που εκτοξεύει εντυπωσιακά νούμερα «λιμναζόντων» φοιτητών προκειμένου να αποσπάσει τη συναίνεση της κοινωνίας σε ένα μέτρο που, αν είχε εφαρμοστεί, πάνω από τους μισούς που πήραν πτυχίο τα δύο προηγούμενα έτη θα είχαν διαγραφεί σύμφωνα με τους προέδρους των μαθηματικών τμημάτων.

Για τους φοιτητικούς συλλόγους, ο αγώνας ενάντια στις διαγραφές αποτελεί κομμάτι του καθημερινού αγώνα για πραγματικά αναβαθμισμένες σπουδές, απέναντι σε μια πραγματικότητα που μόλις τις τελευταίες μέρες αναδείχτηκε με εξεταστικές υπό το φως των κινητών, πλημμυρισμένες σχολές, χαλασμένο φαγητό στις λέσχες. Είναι συνέχεια των διεκδικήσεων για μέτρα στήριξης ώστε να μπορούν απρόσκοπτα όλοι να ολοκληρώνουν τις σπουδές τους, για μετεγγραφές όσων έχουν ανάγκη, για σίτιση και στέγαση, για γενναία χρηματοδότηση των πανεπιστημίων, για πτυχία με αξία.

Τα παραπάνω αναδεικνύουν και στο κοινό πανελλαδικό τους ψήφισμα οι 120 φοιτητικοί σύλλογοι, τονίζοντας: «Οι φοιτητές δεν είμαστε "λιμνάζοντες" αλλά "αβοήθητοι"». Και επισημαίνουν πως υπεύθυνη για την παράταση των σπουδών είναι η πολιτική της κυβέρνησης, εξαιτίας της οποίας «δεν υπάρχουν δωρεάν και επαρκείς φοιτητικές εστίες για να σπουδάσουμε χωρίς το άγχος της επιβίωσης όταν αναγκαζόμαστε να χρυσοπληρώνουμε ενοίκια και λογαριασμούς. Ενας στους δύο εργαζόμαστε και γινόμαστε "λάστιχο" από τη δουλειά στη σχολή και παλεύουμε να τα βγάλουμε πέρα, χωρίς καμία πραγματική υποστήριξη. Δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε εργαστήρια γιατί οι "θέσεις" είναι ελάχιστες, ή να δηλώσουμε απαραίτητα μαθήματα και πτυχιακές εργασίες επειδή δεν υπάρχουν καθηγητές. Μας λένε να περιμένουμε πάνω από 1 χρόνο για να κάνουμε - τζάμπα κατά βάση - πρακτική, επειδή δεν υπάρχει κανένα σχέδιο από την πολιτεία. Πολλοί από εμάς έχουμε να αντιμετωπίσουμε διάφορα προβλήματα και καθυστερήσεις για διάφορους λόγους, μεταξύ των οποίων θέματα υγείας».



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ