Η έκθεση 2005 της «Γιούνισεφ» για την κατάσταση των παιδιών του κόσμου καταγράφουν τους πολέμους, τη φτώχεια και το AIDS ως τις πιο βασικές αιτίες για την καταπάτηση στοιχειωδών δικαιωμάτων εκατομμυρίων παιδιών σε όλο τον κόσμο. 640 είναι τα εκατομμύρια των παιδιών σε όλη τη Γη που δεν έχουν ικανοποιητική στέγαση. 270 εκατομμύρια παιδιών που δεν έχουν πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες Υγείας. Κι ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό: 140 εκατομμύρια παιδιών δεν έχουν πάει ποτέ σχολείο. 90 είναι τα εκατομμύρια των παιδιών που στερούνται επαρκούς και κανονικού φαγητού... Ενώ οι πόλεμοι που σημειώθηκαν στον πλανήτη από το 1990 άφησαν πίσω τους πάνω από 1,5 εκατομμύριο νεκρά παιδιά, πάνω 20 εκατομμύρια παιδιά που αναγκάστηκαν να φύγουν απ' τα σπίτια τους.

Τους λιλιπούτειους ανθρακωρύχους, ηλικίας πέντε και επτά χρόνων που τον 18ο αιώνα φόρτωναν σε υπόγειες σήραγγες καμιόνια με άνθρακα, διαδέχονται σήμερα τα 22.000 παιδιά που πεθαίνουν κάθε χρόνο παγκοσμίως σε εργατικά ατυχήματα. Οπως αποτυπώνεται σε στοιχεία άλλων διεθνών οργανώσεων για την παιδική εργασία, μόνο τα μικρότερα από 10 ετών παιδιά που δουλεύουν φτάνουν σε όλον τον κόσμο τα 73 εκατομμύρια.

Κι αν ακόμα τα παραπάνω ποσοστά είναι πιο αυξημένα στις τριτοκοσμικές χώρες, τα βιομηχανικά κράτη δε μένουν αμέτοχα απ' αυτή την πραγματικότητα. Απεναντίας... Στον «αναπτυγμένο» κόσμο όπου τα κέρδη των επιχειρήσεων πολλαπλασιάζονται καθημερινά, η εμπορευματοποίηση της Παιδείας, της Υγείας, της ψυχαγωγίας προδιαγράφει τη διαρκή επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών. Καπιταλισμός: Η μονοκρατορία των επιχειρήσεων... Η εξαθλίωση των πολλών, στην οποία ο λεγόμενος Τρίτος Κόσμος «πρωτεύει» είναι η άλλη όψη του πλουτισμού των λίγων του λεγόμενου Πρώτου Κόσμου, αλλά και των λίγων του «Τρίτου Κόσμου». Τα πράγματα είναι απλά. Τα όπλα που παράγονται «πρέπει» να «επινοήσουν» πολέμους που τους έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Οι δουλέμποροι βρίσκουν σάρκα να εμπορευτούν από τους εξαθλιωμένους του συστήματος. Οι πολυεθνικές «πρέπει» να μαζέψουν φτηνά χέρια να δουλέψουν τις μηχανές τους και τα δημιουργούν οι ίδιες. Σε μια κοινωνία, όπου το πρώτιστο μέλημα είναι να γεμίζουν τα λιγοστά θησαυροφυλάκια, τα δικαιώματα των παιδιών δεν έχουν θέση παρά μόνο ως στατιστικά στοιχεία.

Η διεθνής σύμβαση, που υιοθέτησε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1989, είχε καταλήξει σε τέσσερις βασικές κατηγορίες δικαιωμάτων του παιδιού: Δικαίωμα στην επιβίωση, στην προστασία, στην ανάπτυξη, στη συμμετοχή. Καλή η θεωρία, εντάξει. Οταν, όμως, η πολιτική πράξη αυτών που επεξεργάζονται τη θεωρία τη διαψεύδει, τα ωραία λόγια απλά λειτουργούν ως άλλοθι. Είναι τότε που αποκαλύπτεται ότι η καταπάτηση των δικαιωμάτων των παιδιών δεν είναι παρά ένα προμελετημένο έγκλημα. Και τα παιδικά χαμόγελα δε λογαριάζονται παρά μόνο ως ανθρώπινη θυσία στο βωμό του θεού Κέρδος...