Είναι, ίσως, μια κουβέντα που είπε αυθόρμητα ένα περαστικός βλέποντας την πορεία: «Μπράβο ρε παιδιά, μπράβο, μόνο έτσι αλλάζουν τα πράγματα...»!

Αυτό το «απλό» μπράβο δεν είναι συχαρίκια, είναι η ουσία. Σε αυτό το «απλό» μπράβο συμπυκνώνεται τι ήταν το συλλαλητήριο. Το 'γραψε ο «Κυριακάτικος Ριζοσπάστης», στο πρωτοσέλιδό του: «ΕΦΑΛΤΗΡΙΟ ΝΕΩΝ ΑΓΩΝΩΝ». Ανοιξαν δρόμοι, η ελπίδα και η προοπτική πήρε σάρκα και οστά δίπλα μας. Αποδείχτηκε, για μια ακόμα φορά, πως μονόδρομος δεν είναι η εκμετάλλευση, η φτώχεια και η βαρβαρότητα, αλλά αυτό που φοβούνται: Η διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας.

Ολα τα παραπάνω αποτελούν πραγματική μαγιά, που χρειάζεται να την αξιοποιήσουμε για να πειστεί ακόμα περισσότερος κόσμος πως αυτός έχει το δίκιο, αυτός έχει τη δύναμη, πως μπορεί να αλλάξει τη ζωή του. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού ξέρει, το λέει, πως αυτή η κοινωνία, αυτό το σύστημα είναι άδικο και εκμεταλλευτικό. Ζει και το καταλαβαίνει. Ζει και καταλαβαίνει τι σημαίνει ταξική εκμετάλλευση. Οσο και αν θέλουν να τον αποπροσανατολίσουν από τα πραγματικά προβλήματα, με διάφορους τρόπους, η ζωή του συνεχίζεται και κάθε πρωί σκέφτεται πώς θα τα βγάλει πέρα.

Ενα παραστατικό τρόπο επέλεξαν δημοσιογράφοι του «Ρ» για να αναδείξουν το πώς επιχειρεί να καταντήσει τον άνθρωπο ο αστικός Τύπος, οι μεγαλοεκδότες. Πορευόμενοι μπροστά από το «άρμα» της εφημερίδας, ντυμένοι «μούμιες», με γάζες σε όλο τους το σώμα, θέλησαν με ένα διαφορετικό τρόπο να δείξουν ότι ενημέρωση δεν είναι τα «εξάστηλα». Δεν είναι οι δήθεν παροχές ή οι «νταβατζήδες». Αυτά είναι προσπάθεια για αδρανοποίηση του λαού, επιχείρηση για να τον «βάλουν στο γύψο». Ενημέρωση είναι η ανάδειξη των προβλημάτων του κόσμου, οι υπαίτιοι γι' αυτά και οι αγώνες για τη λύση τους.

Το φίδι του ιμπεριαλισμού, που στη δηλητηριώδη γλώσσα του σχηματιζόταν το σύμβολο του δολαρίου, κυκλώνει όλη τη Γη, τη σφίγγει, πάει να την πνίξει...

Εντυπωσιακό στην κατασκευή του το άρμα της Οργάνωσης Αθήνας, με τίτλο «Ενας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός», περιέγραφε με εύγλωττο εικαστικά τρόπο τη φρίκη που ζουν οι λαοί, τσακισμένοι κάτω από την μπότα του ιμπεριαλισμού, έδινε όμως και την αισιόδοξη πλευρά: Ενα στιβαρό χέρι, το χέρι των εργατών και των συμμάχων τους, πνίγει το φίδι..! Η εργατική τάξη μπορεί και θα νικήσει!

«Βούλιαξε» ο τόπος από τους δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές του Σαββάτου. Οσοι βρέθηκαν στο συλλαλητήριο, πήραν μαζί τους την ορμή και το δυναμισμό του, γέμισαν τις αποσκευές τους με το μήνυμα της μηδενικής ανοχής στην πολιτική που γεννάει τη φτώχεια και την ανέχεια. Για να το μεταφέρουν με τα λεωφορεία, τα τρένα και τα καράβια της επιστροφής σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Από την επόμενη κιόλας μέρα, το καθήκον να αξιοποιηθεί στο έπακρο η παρακαταθήκη που άφησε το συλλαλητήριο στο δυνάμωμα των ταξικών αγώνων, αποτελεί προτεραιότητα για κάθε κομμουνιστή.

«Δύο επιλογές έχουν οι εργαζόμενοι. Η μια είναι να υποφέρουν κάνοντας συνεχώς θυσίες που τις αποφασίζουν οι επάνω. Η άλλη είναι να επιλέξουν τη θυσία και την προσφορά που απαιτεί η προσπάθεια για να δυναμώσει το λαϊκό κίνημα, να γίνει γιγάντιο και αποτελεσματικό. Εμείς έχουμε διαλέξει το δρόμο των θυσιών που έχουν όφελος για το λαό, που έχουν προοπτική. Ο λαός έχει δικαιώματα, δε θέλει φιλανθρωπίες. Καμία ανοχή στους ενόχους. Καμία ανοχή στους συναινετικούς» (από την ομιλία της Αλ. Παπαρήγα στη συγκέντρωση).

Ποιος είδε τα τρακτέρ και δεν τα φοβήθηκε! Ακόμα και ζωγραφισμένη στο πανό, η αποφασιστικότητα των αγροτών να αντιπαλέψουν την πολιτική που τους διώχνει βίαια από τη γη τους, προκαλεί δέος. Οι Θεσσαλοί αγρότες, έστειλαν το μήνυμα ότι και αυτός ο χειμώνας θα είναι θερμός για την κυβέρνηση. Η συμμετοχή τους στο συλλαλητήριο του ΚΚΕ ήταν μόνο η αρχή...

Ο γάμος του δολαρίου και του ευρώ φέρνει πόλεμο, φτώχεια και δυστυχία. Ο γάμος αυτός στηρίζεται στις πλάτες των λαών, των πολλών που παράγουν τον πλούτο κι ύστερα απλώνουν πεινασμένοι τα χέρια για ένα ξεροκόμματο... Φτάνει πια!

Αυτές τις σκέψεις μας δημιουργούσε το άρμα της Αχτίδας Καλλιτεχνών της ΚΟΑ του ΚΚΕ, που ήταν στημένο από νωρίς στο Πεδίον του Αρεως με μια τεράστια γαμήλια τούρτα. Λίγο αργότερα κατέφθασαν η νύφη κι ο γαμπρός και μας έδειξαν ότι το άρμα παρέπεμπε και σ' έναν άλλο γάμο, αυτό του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ και κουμπάρους διάφορους επιχειρηματίες, ευρωπαίους ηγέτες κλπ.

Οπως και να 'χει το πράμα, τέτοιους νεόνυμφους είναι να τους πετάει ο κόσμος ντομάτες αντί για ρύζι.

«Η καρδιά μας βρίσκεται στη Γάζα, στη Ραμάλα, στη Βαγδάτη, αλλά και στην Καμπούλ, σε όλες τις περιοχές της Γης που ο ιμπεριαλισμός σκοτώνει, δολοφονεί. Στο Κόσσοβο και στη Βοσνία. Στο Λίβανο, στη Συρία και το Ιράν, που βρίσκονται στο στόχαστρο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αλλά και της ΕΕ. Στην Κούβα, τη Βενεζουέλα, σε όλη τη Λατινική Αμερική, στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας. Στην Κύπρο, στην Τουρκία, σε όλες τις γειτονικές χώρες που έζησαν στον πόλεμο και τις συνέπειές τους. Αγανακτούμε για τα μεγάλα προβλήματα των λαών της Αφρικής, στο Νταρφούρ του Σουδάν, στη Νιγηρία. Είμαστε μαζί με τους εκατοντάδες χιλιάδες Αμερικανούς που βγαίνουν στους δρόμους για να σταματήσει ο βρώμικος πόλεμος στο Ιράκ».

(Απόσπασμα από την ομιλία της Αλ. Παπαρήγα στο Πεδίον του Αρεως, στη φωτογραφία οι αντιπροσωπείες των κομμάτων που πήραν μέρος στη Διεθνή Συνάντηση στην ειδική εξέδρα που στήθηκε στην Κλαυθμώνος, μπροστά από την οποία παρέλασε όλη η διαδήλωση).

Η Αθήνα στα κόκκινα, όπου και αν έστρεφες το βλέμμα σου, παντού κόκκινα. Ηρθαν στο νου οι στίχοι από «Το δέντρο» του Μάνου Λοΐζου και του Φώντα Λάδη, που πρωτακούστηκε στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή». Γράφτηκε με αφορμή την εγκατάσταση των γραφείων, της ΚΕ και της ΚΟΑ του ΚΚΕ, στο κέντρο της Αθήνας. Ηταν από τα πρώτα μετά τη νομιμοποίηση του Κόμματος. Εχει χιλιοτραγουδιστεί απ' τους παλιότερους, το τραγουδούν και θα το τραγουδούν οι νεότεροι: «Στην Αθήνα μέσ' το κέντρο φύτρωσε καινούριο δέντρο, έχει κόκκινα τα φύλλα και ολόγλυκα τα μήλα». Σ' αυτό το «δέντρο» προστέθηκε και η μεγάλη λαϊκή διαδήλωση τις 9 του Οκτώβρη...

Η σημερινή και η αυριανή γενιά της εργατιάς. Βιομηχανικοί εργάτες φορώντας μπλε κράνη εργασίας και νεολαίοι κρατώντας ψηλά τις κόκκινες σημαίες. Πρόσωπα, γεμάτα από το πάθος και τη χαρά που τους δίνει ο συλλογικός αγώνας και η πίστη στο νικηφόρο αποτέλεσμά του για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Λίγο μετά θα γίνουν μέρος ενός μεγάλου ανθρώπινου ποταμού που γέμισε τους δρόμους της πόλης, καλώντας σε σκληρή αταλάντευτη ταξική πάλη.

Ηρθαν από την πιο απομακρυσμένη περιοχή της Ελλάδας. Και το μπλοκ τους ήταν εντυπωσιακό. Οπως ακριβώς και το πανό τους. Πανό που διαδηλώνει ακριβώς τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, οι αγρότες και οι επαγγελματοβιοτέχνες, στη Βορειοδυτική Ελλάδα. Στην περιοχή που η ανεργία φουντώνει - πρώτη στις χώρες της ΕΕ. Και βροντοφώναξαν «ΟΧΙ» στην ιδιωτικοποίηση. Διατράνωσαν πως όσο ακολουθείται αυτή η πολιτική, η περιοχή θα βρίσκεται κάτω από το φάσμα του μαρασμού. Φάσμα που μόνο οι αγώνες του λαού μπορούν να σπάσουν...

Οι Μοραΐτες «πέρασαν» το αυλάκι με ένα σκοπό. Να σμίξουν με τους Ρουμελιώτες, τους Ηπειρώτες, τους Μακεδόνες, τους Θεσσαλούς και τους Νησιώτες και να στείλουν από κοινού μήνυμα αγώνα και νίκης. Αυτό το αντάμωμα, αυτή η κόκκινη θάλασσα που πλημμύρισε την Αθήνα στο συλλαλητήριο του ΚΚΕ ξύπνησε παλιές θύμησες στο νου του γερο - Γκρουμούτη. Μιλώντας μαζί με νεολαίους που κρατούσαν τα «ηνία» της διαδήλωσης και συνεπαρμένος από το πάθος και το δυναμισμό που διέκρινε ατην κινητοποίηση, εξιστόρησε τη μεγάλη πορεία των σταφιδοπαραγωγών τον περασμένο αιώνα που ξεκίνησε από την Καλαμάτα και την Ηλεία, συμπαρέσυρε στο διάβα της όλες σχεδόν τις περιοχές της Πελοποννήσου και εξελίχθηκε σε ένοπλη εξέγερση, με αίτημα ο ιδρώτας των αγροτών να μην πηγαίνει απευθείας και εξ ολοκλήρου στα πουγγιά των μεγαλεμπόρων. «Αυτός είναι ο μόνος δρόμος των λαών, ο διαρκής ταξικός αγώνας», επισήμανε στο τέλος της αφήγησης και δήλωσε από τώρα «παρών» στο επόμενο αντάμωμα, ευχόμενος μάλιστα να είναι το συντομότερο δυνατόν. Σήμερα, εν έτει 2004, στη νέα εποχή και στις νέες συνθήκες, το αίτημα πάνδημο. Τα θέλουμε όλα γιατί μας ανήκουν όλα. Συνεχίζουμε μέχρι τη νίκη!

Η Στερεά - Εύβοια της ανεργίας, των απολύσεων, των μεσαιωνικών εργασιακών σχέσεων, του κλεισίματος ή ξεπουλήματος μεγάλων παραγωγικών μονάδων στρατηγικής σημασίας, των μεγάλων κερδών για τους λίγους. Η Στερεά - Εύβοια του χθες, με κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ ή του σήμερα, με κυβέρνηση ΝΔ. Αυτός είναι ο πραγματικός χάρτης της περιοχής και όχι η επίπλαστη εικόνα της ευημερίας και της «ανάπτυξης» που θέλουν να παρουσιάσουν στο λαό και τους εργαζόμενους. Στο χέρι των ανθρώπων του μόχθου είναι να αλλάξουν αγωνιστικά το χάρτη, βάζοντας στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενιαία τα αιτήματα των σύγχρονων αναγκών τους.

Ηταν 12.35, όταν τα μεγάφωνα ανακοινώνουν ότι ξεκινάει η κεφαλή της πορείας και τα μπλοκ από τις περιοχές αρχίζουν να προετοιμάζονται. Την ίδια ώρα, φοιτητές με ταμπούρλα μπροστά από την κεντρική εξέδρα αρχίζουν να δίνουν «ρυθμό» και να χορεύουν, μεταδίδοντας τη ζωντάνια τους. Εργάτες με κράνη κάνουν αλυσίδα στην κεφαλή και ξεκινάνε. Ακολουθούν η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, μαζί με τα στελέχη και τους βουλευτές του Κόμματος. Οι αντιπρόσωποι ξένων εργατικών και κομμουνιστικών κομμάτων στα βήματά τους μέχρι την πλατεία Κλαυθμώνος. Εκεί ανέβηκαν στην εξέδρα που είχε στηθεί, με πανό που έγραφε «ζήτω η διεθνιστική αλληλεγγύη». Από εκεί χαιρέτησαν όλους τους διαδηλωτές, οι οποίοι πέρναγαν από μπροστά τους με υψωμένες γροθιές.

Ιδιαίτερα μαζικά ακολουθούσαν τα μπλοκ της Βόρειας Ελλάδας, με το άρμα με το Λευκό Πύργο πλαισιωμένο από συνθήματα καταδίκης της αντιλαϊκής πολιτικής, με μουσικά όργανα να δίνουν το ρυθμό. Με παλμό, δυναμισμό ακούραστοι, αν και πολλοί ταξίδεψαν ώρες μέχρι να φτάσουν στην Αθήνα, ένωσαν την οργή και την ελπίδα τους, κάτω από τα συνθήματα που δόνησαν την Αθήνα.

Το ίδιο μαζικά και μαχητικά και τα μπλοκ της Θεσσαλίας κατήγγειλαν με ένα πρωτότυπο γαϊτανάκι, το οποίο στην κάθε του κορδέλα ήταν γραμμένο και ένα πρόβλημα που αφορούσε την αγροτιά, τους φοιτητές, τους εργάτες. Και κάθε κορδέλα την κράταγε ένας από τους υπηρέτες του μεγάλου κεφαλαίου, δείχνοντας και την αιτία των προβλημάτων που είναι η πολιτική που εφαρμόζουν.

Η πορεία προχωρούσε και όταν η κεφαλή έφτασε στο Σύνταγμα στις 13.05 όσοι έστρεψαν το κεφάλι στην οδό Σταδίου την είδαν απ' άκρη σ' άκρη πλημμυρισμένη από κόσμο. Οποιος παρέμενε βέβαια στην κεντρική εξέδρα θα καταλάβαινε πόσο μεγαλειώδης ήταν η πορεία, αφού, αν και η κεφαλή είχε ξεκινήσει αρκετή ώρα πριν, η συγκέντρωση στο Πεδίον του Αρεως συνεχιζόνταν με πολλά μπλοκ να περιμένουν να ξεκινήσουν. Με ένα τηλεφώνημα έγινε γνωστό στις 13.20 ότι η κεφαλή της πορείας είχε ήδη φτάσει στη Βουλή. Εκείνη την ώρα, όμως, δεν είχε ξεκινήσει κανένα μπλοκ από αυτά που είχαν συνταχθεί στη Λ. Αλεξάνδρας και στην άνοδο της Πατησίων.

Λίγα λεπτά αργότερα ξεκίνησαν από τη Λ. Αλεξάνδρας οι οργανώσεις από τις συνοικίες Αθήνας. Ηταν, όμως, μόνο η αρχή, από πίσω περίμεναν ακόμα η Κρήτη και όλα τα νησιά του Αιγαίου, οι οργανώσεις της Αττικής και ολόκληρος ο Πειραιάς. Από την άλλη πλευρά της Πατησίων περίμενε και ξεκίνησε μετά την Αθήνα η Στερεά Ελλάδα με τα πανό της Εύβοιας και της Βοιωτίας, για να ακολουθήσει η Πελοπόννησος με μπροστάρη την Πάτρα. Σειρά πήρε η Ηπειρος και όλα τα νησιά του Ιονίου. Οι Κρητικοί μπήκαν στη συνέχεια της πορείας, με δύο φορτηγάκια φορτωμένα με σταφύλια και ακολούθησαν Σαμιώτες, Μυτιληνιοί και Χιώτες φέρνοντας αιγαιοπελαγίτικο αέρα. Η Αττική και ο Πειραιάς έκλειναν την πορεία και έφτασαν τελευταίοι στη βουλή στις 14.15, σηματοδοτώντας ουσιαστικά εφαλτήριο νέων αγώνων που ξεκινάνε με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές.

«Δύναμη ο λαός θα αποκτήσει όταν εξασφαλιστεί ενότητα δράσης της εργατικής τάξης και συμμαχία της εργατικής τάξης με τους ΕΒΕ και γενικά τους αυτοαπασχολούμενους που υποφέρουν, με τη μικρομεσαία αγροτιά, με τη νεολαία και τις γυναίκες. Οταν στις ηγεσίες των κινημάτων αυτών βρεθούν άνθρωποι πραγματικά πρωτοπόροι, αφιλοκερδείς, ατρόμητοι, έτοιμοι για θυσίες» (απόσπασμα από την ομιλία της Γενικής Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ στη συγκέντρωση στο Πεδίον του Αρεως).