Sportidea

Οι ελάχιστοι μεγάλοι ελεύθεροι χώροι της πόλης είναι αντικείμενο διαρκούς επιβουλής και καταπάτησης. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ελάχιστους μικρούς ελεύθερους χώρους σε επίπεδο γειτονιάς. Εκεί στο σύνολό τους αναλογεί 1,5 τετραγωνικό μέτρο ανά κάτοικο, όταν τα ήδη τσιγκούνικα στάνταρ του νόμου ορίζουν μίνιμουμ τα 6 τετραγωνικά μέτρα και όταν η αναλογία ανά κάτοικο των ελεύθερων χώρων-πρασίνου είναι στο Παρίσι 20 τετραγωνικά μέτρα, σε Αμερική και Γερμανία 40, στην Αλμα Ατα 80!

Σε επίπεδο μεγάλων χώρων και μεγάλων συμφερόντων υπάρχει ευρύτερη πολιτική άλωσης και κερδοσκοπίας, που έχει ανέβει στο ζενίθ με τις προσδοκίες και τα σχέδια της Ολυμπιάδας. Στα μεγάλα κουτάλια ανοίγουν δρόμο οι νομοθετικές ρυθμίσεις για το λιμάνι σε συνδυασμό με την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ. Για το Στάδιο Καραϊσκάκη οι μεθοδεύσεις του ευρύτερου χώρου Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας, για τον άξονα ΧΡΩΠΕΙ και ΚΥΔΕΠ.

Στο λιμάνι οι χώροι που απελευθερώνονται από τις λιμενικές δραστηριότητες, σύμφωνα με τον νόμο, πρέπει να επιστραφούν στο δήμο και να χρησιμεύουν για εκτόνωση των πολιτών σε δραστηριότητες ελεύθερων χώρων, για αθλητικά, πράσινο, απαλλαγή του κυκλοφοριακού βάρους κλπ. Εκεί σκοπεύουν όμως να κάνουν μεγαλοξενοδοχεία που, συν τοις άλλοις, υπάρχει και κλοπή πελατείας των υπαρχόντων και κάνουν τους γενναιόδωρους ότι θα δώσουν και κάτι στους δήμους για να ξεπεράσουν τη σαφή παρανομία τους στο θέμα της ιδιοκτησίας.

Οι χώροι που θα απελευθερωθούν από τις λιμενικές δραστηριότητες, σύμφωνα με το νόμο, πρέπει να επιστραφούν στο δήμο, αλλά σκοπεύουν να κάνουν μεγαλοξενοδοχεία, δίνοντας κάτι και στους δήμους για τη σαφή παρανομία τους

Στο Στάδιο Καραϊσκάκη, αφού οι κερδοσκόποι ιδιώτες σε συνεργασία με την Ολυμπιακή Επιτροπή κατέλαβαν πλήρως και παράνομα τους ελεύθερους χώρους που ήταν ζωτικό πάρκινγκ για είσοδο στον Πειραιά με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, βρήκαν συνεργό τη δημοτική αρχή να μετατρέψουν το νομικό καθεστώς των χώρων και να κάνουν την αντιπαροχή-σκάνδαλο του αιώνα στον Πειραιά. Δύο τεράστιες πολυκατοικίες από τις οποίες θα πάρουν τη μία. Οι γερανοί και οι μάντρες τους παραμένουν εκεί και έβαλαν τη Βουλή τους να πολεοδομήσει και να νομιμοποιήσει τα σχέδιά τους σε πρόσφατο νόμο!

Στη ΧΡΩΠΕΙ συνεχίζουν να ελπίζουν οι μεγαλοκεφαλαιούχοι Ελληνες και Πορτογάλοι αγοραστές του νομοθετημένου χώρου ως πρασίνου και αθλητικών πολιτιστικών εγκαταστάσεων με πολλές ισχυρές θεσμοθετήσεις (Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο, ΠΔ και αποφάσεις Δημοτικού Συμβουλίου), να φτιάξουν το τεράστιο εμπορικό κέντρο των 70.000 επισκεπτόμενων ΙΧ! Ετοιμάζεται, έτσι, να τα ξαναφέρει στο Δημοτικό Συμβούλιο ο δήμαρχος μετά την πετυχημένη απόκρουση της προηγούμενης απόπειράς του από τους φορείς και το λαό. Από την άλλη η κυβέρνηση, που πρέπει να βάλει την υπογραφή της και να πείσει και τη Βουλή για αλλαγές, δε βγάζει λέξη για το τεράστιο ηθικό θέμα που τίθεται με τη συμπεριφορά των κεφαλαιούχων, σαν να την έχουν στο τσεπάκι. Κι αυτό, αφού και η πώληση αυτών των κρατικών χώρων έγινε με τη δική της συναίνεση, όταν στους Πειραιώτες υποσχόταν ότι οι χώροι θα ενταχθούν στα έργα της Ολυμπιάδας.

Στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας μαζί με τη «ΧΡΩΠΕΙ» και το Στάδιο Καραϊσκάκη ...οραματίζονται άξονα εμπορικό και ψυχαγωγίας

Αναφέρει δε ότι ο χώρος έχει γίνει χωματερή ώστε να αγανακτήσουν οι κάτοικοι και να αφήσουν να γίνει η επένδυση των κεφαλαιούχων που τον αγόρασαν, δηλαδή ένα εμπορικό κέντρο. «Περιμένουμε τα κόμματα να ανακηρύξουν τους υποψήφιους δημάρχους ώστε να τους καλέσουμε σε ανοιχτή συγκέντρωση για να δεσμευτούν ότι δε θα επιτρέψουν την επένδυση. Ακόμα ζητάμε συνάντηση με τον δήμαρχο», τονίζει ο Μ. Γκιών. Ο πρόεδρος του Μορφωτικού Εκπολιτιστικού Συλλόγου Νέου Φαλήρου επισημαίνει ότι «ο Χρ. Αγραπίδης λέει πως θα εισπράττει 300 εκατομμύρια τον χρόνο από δημοτικά τέλη και μέρος από την είσπραξη των υπογείων γκαράζ αν γίνει η επένδυση», προσθέτοντας: «Αν εκεί γινόταν γήπεδο δε θα μας ενοχλούσε ένα υπόγειο πάρκινγκ».

«Στο Ε΄ Διαμέρισμα σε κάθε τετράγωνο κτίζεται και πολυκατοικία», τονίζει ο Μιχάλης Περάματζης, πρόεδρος του «Φοίνικα», προσθέτοντας ότι το 12 στρεμμάτων οικόπεδο της ΚΥΔΕΠ, αντί για χώρο πρασίνου, έχει δοθεί από την Αγροτική Τράπεζα στον γνωστό Ανδρουλιδάκη για να κτίσει πολυκατοικίες. Ηδη το Δημοτικό Συμβούλιο έχει αποχαρακτηρίσει τον χώρο από χώρο πρασίνου. Αναξιοποίητος ακόμα μένει ο 30 στρεμμάτων χώρος του Δηλαβέρη, που θα μπορούσε εκεί να γίνει Αθλητικό Κέντρο για όλα τα αθλήματα. Ενα γήπεδο 5Χ5 μπορεί να γίνει και δίπλα στην πλατεία της Αγίας Σοφίας, υπογραμμίζει ο Μιχάλης Περάματζης.

Στις πλατείες και στις ακτές συνεχίζει η αισχρή πελατειακή πολιτική κατάληψής τους με τα μαγαζιά-μοντέρνες παράγκες του νάιλον. Στην Πειραϊκή και στην Ακτή Πρωτοψάλτη ο κόσμος αναστενάζει από τις χιλιάδες παρανομίες που καταστρέφουν τη στοιχειώδη ησυχία και ασφάλειά του. Οι μεγάλες πλατείες δέχονται και την επίθεση των σχεδίων πάρκινγκ, της καταστροφικής κυκλοφοριακής πολιτικής έλξης του ΙΧ στο κέντρο.

Στις γειτονιές η πελατειακή πολιτική και δημαγωγία καταστρέφει τους ελάχιστους χώρους. Τώρα βάζουν χέρι και στο γήπεδο του Ατρομήτου στα Καμίνια, που οι παραλείψεις-συμπαιγνίες και της τωρινής και της προηγούμενης δημοτικής αρχής οδήγησαν να έχει εγκαταλειφθεί το γήπεδο και να ενθαρρύνονται οι επιδιώξεις ιδιωτών. Στους Αγίους Αναργύρους επιτίθενται σε ζωτικό ελεύθερο χώρο-γηπεδάκι μπάσκετ η Εκκλησία και η δημοτική αρχή. Αλλά δεν «καθάρισαν» με τον κόσμο που ενεργοποιείται εκεί. Στην Παπαναστασίου έδωσαν ζωτικό τριγωνάκι- ελεύθερο χώρο σε ιδιώτη. Στον Προφήτη Ηλία πάνε να χαρίσουν μισό στρέμμα. Και βέβαια, καμία προσπάθεια δε γίνεται για απαλλοτριώσεις που επιβάλλει και ο ίδιος ο νόμος για να ανασάνουν οι γειτονιές. Εγκαταλείφθηκε ουσιαστικά η διεκδίκηση για το Στρατόπεδο Σακελίωνα και αφήνεται να τα... ρυθμίσει η κυβερνητική πολιτική τσιμεντοποίησης των στρατοπέδων. Στο Στρατόπεδο Παπαδογεώργη κάνουν πως ερίζουν για κάποια τετραγωνικά της Στρατολογίας, ενώ το στρατόπεδο καταπατείται αντί να αποδοθεί στους Πειραιώτες.

«Στην τραγική κατάσταση από πλευράς ελεύθερων χώρων που βρίσκεται ο Πειραιάς και φαίνεται από την πρώτη ματιά, προστίθενται, τώρα, η επιχείρηση για κατάληψη των "φιλέτων" στη γενική λαίλαπα της Ολυμπιάδας. Αντίστοιχη πρέπει να είναι και οι αντίδραση των Πειραιωτών. Είναι βέβαιο πως οι μέχρι τώρα μικρές κινητοποιήσεις των κατοίκων θα γιγαντωθούν. Οι ενδείξεις γι' αυτό είναι ευοίωνες», τονίζει στον «Ρ» ο επικεφαλής της Κίνησης «Πειραιάς-Αναγέννηση», Κώστας Τζατζάνης.

Μπράβο, ρε, σας βγάζω το καπέλο, και λίγα τους κάνετε. Θα μπορούσατε να τους κόβατε και τη γλώσσα, να τους σπάζατε το σβέρκο, να τους κάνατε κόμπο τα άντερα, να τους ξεριζώνατε το στομάχι, να τους κάνατε την καρδιά κιμά. Τι είναι, ρε, οι Αφγανοί, άνθρωποι είναι να έχουν κι αυτοί πνευμόνια, μάτια, μύτες, αυτιά; Κακώς το συζητάμε. Σκατά τεχνολογία έχετε. Δεν μπορεί να βγάλετε μια βόμβα που να τους μεταμορφώνει σε ποντίκια, μια άλλη σε χελώνες, μια τρίτη σε μύγες; Τότε, μάλιστα, να πω πως πετύχατε το στόχο σας. Πως εξοντώσατε την τρομοκρατία!

Λοιπόν, ή παίζετε το ρόλο σας ή παραιτηθείτε! Νιώθουμε ανασφάλεια, κύριοι! Πώς να σας εμπιστευτούμε, όταν δεν μπορείτε μια δράκα ξυπόλυτων να τους κάνετε βίδες; Να τους λιώσετε; Είστε φλύαροι, κύριοι, αργείτε. Τη βόμβα, ρε, τη βόμβα. Τη μεγάλη βόμβα, την πυρηνική, για ποιον την κρατάτε; Ρίχτε την, να πάρει ο διάολος! Ρίχτε τη να γεμίσει ο κόσμος καμένες σάρκες, πεταμένα στομάχια, διαμελισμένα μωρά. Τι σόι φασίστες είστε, ρε; Πώς θα φτάσετε τον Χίτλερ, με εξορύξεις ματιών, με σπασμένα τύμπανα, με διαλυμένα πνευμόνια; Αυτά, ρε, είναι το πρωινό! Μπέστε στο γεύμα, ρε, και μετά στο δείπνο να χορτάσει η ψυχή μας. Διψάμε για αίμα, ρε, σφάξτε! Ανοίξτε τις κάνουλες να τρέξει ζεστό, αχνισμένο αίμα, να γεμίσει τις λεωφόρους, να κάνει κατακόκκινο το Λευκό Οίκο. Τότε, μάλιστα, να σας σφίξω το χέρι. Να σας παραδεχτώ!

Είναι πια γεγονός ότι οι νέες Ελληνίδες συμμετέχουν σ' όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και ήδη έχουν ξεπεράσει στα πανεπιστήμια τους συνομηλίκους τους πτυχιούχους και κατόχους διδακτορικών και άλλων μεταπτυχιακών τίτλων. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στο σύνολο των πτυχιούχων ΑΕΙ του έτους 1999-2000 το ποσοστό των κοριτσιών ήταν 61,2%. Μόνο στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο τα αγόρια εξακολουθούν να κρατούν τα πρωτεία, ενώ τα κορίτσια είναι... μόνο 34,1%.

Το ερώτημα είναι τι γίνεται... μετά. Σύμφωνα με τις τελευταίες στατιστικές, η ανεργία γενικά των νέων μέχρι 25 χρόνων φτάνει το 37,5% και σ' αυτό το ποσοστό οι νέες κατέχουν το 65% του συνόλου. Οταν εργάζονται - ακόμα και οι γυναίκες επιστήμονες - έχουν μικρότερες αμοιβές από τους άντρες συναδέλφους τους και μικρότερες προοπτικές εξέλιξης, ενώ πολλές ετεροαπασχολούνται. Στην Ελλάδα το 38% των επιστημόνων που προσλαμβάνονται με σύμβαση ορισμένου χρόνου είναι γυναίκες. Οι συγκεκριμένες συμβάσεις έχουν συνήθως διάρκεια ενός έτους.

Εχουν δε ακριβώς τα ίδια εκπαιδευτικά και ερευνητικά καθήκοντα με τους συναδέλφους τους που εργάζονται με μόνιμη απασχόληση, αλλά στην πράξη κανένα από τα δικαιώματά τους. Δεν μπορούν να έχουν δικό τους εργαστήριο και δεν μπορούν να επιβλέπουν (τουλάχιστον όχι επίσημα) τις εργασίες μιας διατριβής. Δε δικαιούνται πρόσβασης στα κονδύλια που χορηγεί το υπουργείο Παιδείας στο πανεπιστήμιο. Αναφέρουμε ενδεικτικά τα ποσοστά καθηγητριών στο πανεπιστήμιο το 1997-'98: Καθηγήτριες, ποσοστό 9,5% του συνόλου, αναπληρώτριες καθηγήτριες 20,3%, επίκουροι καθηγήτριες 30,6%.

Είναι συχνό το φαινόμενο οι γυναίκες να απομακρύνονται από την επιστήμη τους μπροστά στις δυσκολίες και έτσι η έρευνα να τις χάνει. Αυτό δεν είναι ένα ελληνικό φαινόμενο: Σ' όλη την Ευρώπη οι γυναίκες υποεκπροσωπούνται στους τομείς της επιστήμης και της έρευνας και καταλήγουν να είναι ένα είδος πνευματικού προλεταριάτου. Υπάρχει η τάση απομάκρυνσής τους από τον ακαδημαϊκό βίο προτού αποκτήσουν θέση που θα τους επιτρέψει να σταδιοδρομήσουν στον τομέα (όπως μόνιμη θέση απασχόλησης). Πολλές εργάζονται με μερική απασχόληση. Είναι λοιπόν υποδεέστερη η θέση των γυναικών επιστημόνων σε σχέση με τους άνδρες συναδέλφους τους.

Μια πολύ πρόσφατη μελέτη «Για την ενίσχυση της συμμετοχής των γυναικών στην επιστημονική έρευνα στην Ελλάδα», που έγινε από ερευνήτριες του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ), ήταν αποκαλυπτική για τα κίνητρα και τα μέτρα που χρειάζεται να πάρει το κράτος ώστε να ενισχυθεί η συμμετοχή των γυναικών στην επιστημονική έρευνα. Το δείγμα της επιτόπιας έρευνας ερευνητικού δυναμικού περιέλαβε 237 ερωτηματολόγια σε σύνολο 1.157 εργαζομένων, που καταγράφηκαν στη βάση δεδομένων, καλύπτοντας έτσι το 20% του ερευνητικού δυναμικού της χώρας. Τα στοιχεία προέρχονται από το ΕΚΚΕ και τη Γενική Γραμματεία Ερευνας και Τεχνολογίας (ΓΓΕΤ), που εποπτεύει τα ερευνητικά κέντρα όπου έγινε η μελέτη, όπως ο «Δημόκριτος», το ΚΕΠΕ μέχρι και το Κέντρο Ερευνας Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών. Ιδιαίτερη βαρύτητα δόθηκε στη διάκριση κατά φύλο, έτσι ώστε οι γυναίκες να αποτελούν συνολικά το 70% του επιλεγμένου δείγματος. Η επιτόπια αυτή έρευνα, που έχει τελειώσει, έγινε από τις: Αφροδίτη Τεπερόγλου, Λάουρα Μαράτου-Αλιπράντη, Ιωάννα Τσίγκανου και Μαρία Τσετσοπούλου. Τα αποτελέσματα είναι ενδεικτικά για τις διακρίσεις που αντικειμενικά εμφανίζονται ανάμεσα στα δύο φύλα και στον τομέα της επιστήμης και της έρευνας, και των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες επιστήμονες- ερευνήτριες στο έργο τους όταν αυτό παράγεται με μισθωτή δουλιά, γεγονός που επιβεβαιώνει την αναγκαιότητα λήψης μέτρων διευκόλυνσής τους, ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν σ' αυτό.

Πώς θα προωθηθεί η συμμετοχή των Ελληνίδων στην έρευνα; Οσοι-όσες συμμετείχαν και απάντησαν στα ερωτηματολόγια έκαναν συγκεκριμένες προτάσεις σε ό,τι αφορά στην κρατική πολιτική. Από τα πιο σημαντικά αιτήματα, αυτά που έχουν σχέση με την πολιτική γύρω από την οικογένεια, προκειμένου η ερευνήτρια-εργαζόμενη μητέρα να διευκολυνθεί στην εργασία της. Ειδικότερα:

- Δημιουργία βρεφονηπιακών και παιδικών σταθμών. Αίτημα στο οποίο δόθηκε πολύ μεγάλη έμφαση.

- Στήριξη της οικογένειας. Διευκολύνσεις στις μητέρες, όπως άδειες μητρότητας, γονική άδεια για μεγάλο διάστημα και για τους άνδρες αν το επιθυμούν.

- Η οικονομική βοήθεια προς τις οικογένειες να εξαρτάται από τον αριθμό των παιδιών, ακόμη και για το πρώτο.

- Να μην αποτελεί η εγκυμοσύνη ανασταλτικό παράγοντα στην εργασία-εξέλιξη της γυναίκας ερευνήτριας.

Οι ερωτώμενοι-ες με έμφαση αναφέρονται στις καλύτερες αμοιβές, στα επιμίσθια, τονίζοντας ότι τα οικονομικά αυτά αιτήματα μπορούν να συμβάλουν στην αναβάθμιση της έρευνας στον τόπο μας, αν και από μόνα τους δεν αρκούν. Σε ό,τι αφορά στις εργασιακές σχέσεις, ζητείται η μείωση του ορίου για συνταξιοδότηση καθώς και η θεσμική κατοχύρωση αδειών μεγάλης διάρκειας, χωρίς απώλεια θέσης. Επιζητούν ακόμη χρηματοδότηση από το κράτος για επιμόρφωση των επιστημόνων και των ερευνητών και ερευνητριών.

Επιμένουν ταυτόχρονα στην αναγκαιότητα κρατικής επιχορήγησης στον τομέα της έρευνας προκειμένου αυτή να μην εξαρτιέται από την ιδιωτική πρωτοβουλία και να μην επικεντρώνεται στο πώς θα υπηρετήσει τα κέρδη, επισημαίνοντας ότι σήμερα είναι κυρίως προσανατολισμένη σ' αυτό το σκοπό. Ενδεικτικό είναι ότι θεωρούν πως σήμερα δεν υπάρχει τέτοια πολιτική από το κράτος για την έρευνα, έτσι που να φαίνεται πως δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον γι' αυτήν στη χώρα μας.

Στη διάρκεια της Κατοχής προσχώρησε στην Εθνική Αντίσταση. Μετά την απελευθέρωση, μαζί με άλλες προοδευτικές γυναίκες, ίδρυσε το «Σύλλογο Γυναικών Ηρακλείου Κρήτης», που εκτός των άλλων, από το 1945 εξέδιδε το προοδευτικό περιοδικό «ΝΕΑ ΘΕΣΗ», στην πενταμελή συντακτική επιτροπή του οποίου μετείχε, ώσπου η έκδοσή του διακόπηκε βίαια στο τέλος του 1946. Το αδιάκοπο κυνηγητό δεν την πτόησε και δεν έγειρε, την ανάγκασε όμως να αναζητήσει καταφύγιο στην Αθήνα. Εγκαταστάθηκε στη Νέα Ιωνία και αργότερα στου Γκύζη, όπου συνέχισε τη δράση της. Οταν ιδρύθηκε η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ), πήρε θέση στο παράρτημα Γκύζη και διατέλεσε μέλος και πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του. Υπηρέτησε με πάθος και συνέπεια τα υψηλά ιδανικά, την ειρήνη, την πρόοδο, την αγάπη, την ανθρωπιά, ώσπου «μίσεψε» οριστικά στις 14 του Γενάρη 2002. Εμείς που τη ζήσαμε, πάντα θα μιλάμε για την Αγγελική, για την καλοσύνη της, την αξιότητά της, την αγάπη, την αγωνιστική της διάθεση, τη δράση και τη σπουδαία προσφορά της κι έτσι θα την κρατάμε κοντά μας. Θα τη σκεφτόμαστε και θα μείνει στη θύμησή μας ζωντανό παράδειγμα προς μίμηση. Θα ζει!

Στη μνήμη της, τα παιδιά της Ιωάννα, Λευτέρης, Γιώργος, Λιλή και τα εγγόνια της προσφέρουν 30 ευρώ στο ΚΚΕ.

Οι φίλες της από το Σύλλογο Δημοκρατικών Γυναικών Γκύζη, Γεωργία, Μαίρη, Ιωάννα, Ποππή Κ., Ποππή Γ., Σοφία και Τασούλα προσφέρουν 60 ευρώ στο ΚΚΕ, τα ιδανικά του οποίου υπηρέτησε και σε δύσκολους χρόνους.