Είπε ο Γ. Δραγασάκης σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Real news»: «To ΚΚΕ κατανοεί την κρίση ως "κυκλική" και όχι ως δομική, υποτιμώντας την καταστροφική δυναμική και αρπακτικότητα του σύγχρονου καπιταλισμού χαρακτηρίζει τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ "ψίχουλα" υποτιμώντας το συγκρουσιακό περιεχόμενό τους. Ομως, ακόμη και για να κερδηθούν αυτά τα "ψίχουλα", θα χρειαστούν σκληροί αγώνες και ευρεία λαϊκή συμπαράταξη, προκειμένου να καμφθούν οι ορατές και συγκαλυμμένες αντιδράσεις και να ανοίξει ο δρόμος για τις βαθιές αλλαγές, τις ριζικές μεταρρυθμίσεις και τους μακρόπνοους μετασχηματισμούς που έχει ανάγκη η κοινωνία».

Η εξαπάτηση του λαού σε όλο της το μεγαλείο. Ο Γ. Δραγασάκης «θυμήθηκε» πόσο «βάρβαρος είναι ο καπιταλισμός» (επικρίνοντας το ΚΚΕ ότι δήθεν δεν το καταλαβαίνει!), για να τεκμηριώσει ότι οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα πρέπει να αποδεχτούν μια ζωή με μειωμένες απαιτήσεις, να συμβιβαστούν με τα ψίχουλα που του προσφέρουν και θα εξανεμιστούν μέσα στο συνολικό πλαίσιο της αντιλαϊκής πολιτικής του κεφαλαίου και της ΕΕ, που οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ αφήνουν ανέγγιχτο! Η υπογράμμιση ότι για αυτά τα ψίχουλα θα «χρειαστούν σκληροί αγώνες» για να υλοποιηθούν προετοιμάζει τους εργαζόμενους να είναι υπομονετικοί και καρτερικοί, γιατί η αλήθεια είναι ότι αυτό το αντιλαϊκό πλαίσιο δε χωράει και πολλά. Τέτοιο, λοιπόν, λογικό άλμα για να τεκμηριωθεί η ανάγκη συμβιβασμού με τον καπιταλισμό. Σοφιστείες σε όλο τους το μεγαλείο!

Σύμφωνα με το ΑΠΕ, ο υπουργός Οικονομικών της Βρετανίας δήλωσε ότι η κυβέρνηση των Συντηρητικών σχεδιάζει να προχωρήσει σε περαιτέρω περικοπές δαπανών για να ανατάξει την οικονομία της χώρας. Σχεδιάζει ένα διετές πάγωμα σε ένα ευρύ φάσμα επιδομάτων Κοινωνικής Πρόνοιας αλλά και στις «ωριμάνσεις» των μισθών λόγω ηλικίας. Και αυτά ενώ η βρετανική οικονομία άρχισε να ανακάμπτει στα μέσα της περασμένης χρονιάς, ενώ το δημόσιο χρέος αναμένεται ότι θα ανέλθει στο 79% του ΑΕΠ της χώρας το 2015 - '16. Ο υπουργός αναφέρθηκε στη λιτότητα ως την «επιλογή που πρέπει να κάνει η Μεγάλη Βρετανία, για να προστατευθεί η οικονομική σταθερότητά μας και για να εξασφαλιστεί ένα καλύτερο μέλλον». Τι δείχνουν όλα αυτά; Οτι η πολιτική που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου στην ΕΕ είναι παντού η ίδια, περιφρουρώντας τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων και καταδικάζοντας τους εργαζόμενους σε συνθήκες διαρκούς λιτότητας, ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης.

Διαβάζουμε: «Ακόμη πιο πλούσιοι έγιναν οι 400 πλουσιότεροι άνθρωποι της Αμερικής (...) με τη συνολική τους περιουσία να αγγίζει τα 2,29 τρισ. δολάρια, αυξημένη κατά 270 δισ. δολάρια από το 2013». Η είδηση επιβεβαιώνει ότι στην καπιταλιστική κρίση καταστρέφεται εργατική δύναμη, κι ένα μέρος του κεφαλαίου, αλλά παράλληλα οι κορυφαίοι των καπιταλιστών γίνονται ισχυρότεροι. Η είδηση δε λέει από πού προέρχεται ο πλούτος που συγκεντρώνεται σε τόσο λίγα χέρια - και τι να πει, δηλαδή, ότι στύβουν την εργατική δύναμη; Κρύβει, επίσης, ότι η συγκέντρωση του πλούτου δεν αφορά κάποια πρόσωπα, αλλά το κεφάλαιο συνολικά. Δεν είναι θέμα, δηλαδή, προσωπικής καπατσοσύνης του Μπιλ Γκέιτς που φιγουράρει πρώτος στη σχετική λίστα, αλλά είναι αποτέλεσμα της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας μέσω της οποίας τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι τον κλέβουν νόμιμα οι καπιταλιστές. Και αντί να υπάρχει λαϊκή ευημερία, αυξάνεται η λαϊκή δυστυχία. Που για να εξαλειφθεί χρειάζεται κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, που μόνο η εργατική - λαϊκή εξουσία θα το κάνει.