Χωρίς αμφιβολία το νομοσχέδιο για το 13ωρο είναι από τις πιο αντιδραστικές και αντεργατικές μεταρρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση της ΝΔ. Με τους νόμους όλων των κυβερνήσεων και των κομμάτων του κεφαλαίου, ειδικά την τελευταία 15ετία, η αγορά εργασίας έχει γίνει ζούγκλα για τους εργαζόμενους. Πάνω σ' αυτό το έδαφος, ο νόμος της κυβέρνησης κάνει ένα τεράστιο βήμα στην παραπέρα διάλυση του χρόνου εργασίας και ανοίγει τον δρόμο για την υποταγή ολόκληρου του χρόνου που διαθέτουν οι εργαζόμενοι στη διάρκεια μιας μέρας στις ανάγκες της εργοδοσίας και των κερδών της. Αυτό είναι το κουκούτσι του νόμου και γι' αυτό πρέπει την ερχόμενη Τρίτη να μην κινηθεί τίποτα στους χώρους δουλειάς, στη μεγάλη πανεργατική πανελλαδική απεργία. Εντύπωση προκαλεί όμως το εξής: Μεγάλα δημοσιογραφικά συγκροτήματα, τα οποία με διάφορες αντικυβερνητικές κορόνες παρεμβαίνουν στις διεργασίες αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος και στη διαμόρφωση εναλλακτικού κυβερνητικού πόλου, αναπαράγουν αμάσητα τα non paper και τις δηλώσεις του υπουργείου Εργασίας για το νομοσχέδιο, όπως και τα καλά λόγια που λέει η εργοδοσία γι' αυτό. Κι ενώ στη μια σελίδα των εφημερίδων τους διαβάζεις τα μύρια όσα για τους «διεφθαρμένους» κυβερνητικούς βουλευτές και υπουργούς, που μοίραζαν τις «μίζες» του ΟΠΕΚΕΠΕ, ή για την «ανάλγητη κυβέρνηση», που συγκαλύπτει στοιχεία για τα Τέμπη, στη διπλανή διαβάζεις για «νομοσχέδιο εκσυγχρονισμού» της αγοράς εργασία, για ρυθμίσεις που προσαρμόζουν τον εργάσιμο χρόνο «στις ανάγκες της οικογένειας και της φροντίδας των παιδιών» και άλλα παρόμοια που γεννάει η κυβερνητική μυθοπλασία...

Η στάση τους αυτή μόνο τυχαία δεν είναι. Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης ακουμπάει τον πυρήνα της στρατηγικής του κεφαλαίου, το πώς δηλαδή θα γίνεται όλο και πιο ανταγωνιστικό και θα αυξάνει τα κέρδη του, βαθαίνοντας την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας παίζει καθοριστικό ρόλο και γι' αυτό έχει βρεθεί στο επίκεντρο νόμων που έχουν ψηφίσει όλες οι κυβερνήσεις, όπως και εμβληματικών Οδηγιών της ΕΕ. Δεν επιτρέπεται, λοιπόν, η παραμικρή αμφισβήτηση, ειδικά τώρα που οι ανάγκες της πολεμικής οικονομίας παραμερίζουν από τη μέση ακόμα και την υπόνοια για ωράρια και εργασιακά δικαιώματα. Ετσι, οι διαχωριστικές γραμμές με τις οποίες προσπαθούν να στήσουν τα «νέα» ψευτοδιλήμματα της κυβερνητικής εναλλαγής, περιορίζονται αυστηρά στο ποιος είναι λιγότερο ή περισσότερο διεφθαρμένος, ποιος εξοντώνει τον λαό με ...συναίσθημα και ποιος το κάνει άκαρδα. Μ' αυτόν τον τρόπο, προσπαθούν η αστική τάξη και τα επιτελεία της να εγκλωβίσουν ξανά τη δυσαρέσκεια για το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής σε «νέες» τάχα εναλλακτικές «λύσεις» και σωτήρες, στρώνοντας τον δρόμο για νέες ήττες και νέες απογοητεύσεις του λαού. Στο χέρι του είναι όχι απλώς να τους προσπεράσει, αλλά να τους βάλει απέναντι, με τη δύναμη της ταξικής πάλης, θέτοντας στο επίκεντρο την πραγματική πολιτική αλλαγή. Αυτή που θα έρθει μέσα από τη σύγκρουση με το κεφάλαιο και τη στρατηγική του, μέχρι την ανατροπή τους!

Την αυξημένη κρατική συμμετοχή σε εταιρείες που συνδέονται πιο άμεσα με την πολεμική προετοιμασία σχεδιάζει η γερμανική κυβέρνηση, σύμφωνα με τον υπουργό Αμυνας, ο οποίος κατονομάζει την εταιρεία κατασκευής αρμάτων μάχης KNDS και τη ναυπηγική «Thyssen-Krupp Marine Systems». «Είμαι ακράδαντα πεπεισμένος ότι χρειαζόμαστε κρατική συμμετοχή - και για να διασφαλίσουμε ότι η τεχνογνωσία και οι θέσεις εργασίας θα διατηρηθούν στη Γερμανία», δήλωσε στην «Handelsblatt», αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο «κρατικοποίησης» και άλλων μεγάλων ομίλων. Το ίδιο έκανε η γερμανική κυβέρνηση και την περίοδο της πανδημίας, για να περιορίσει τις συνέπειες της κρίσης σε μονοπώλια όπως η «Lufthansa», ενώ ανάλογες αποφάσεις παίρνουν οι κυβερνήσεις και σε άλλες μεγάλες οικονομίες, όπως η Γαλλία. Τι επιβεβαιώνεται; Οτι οι «κρατικοποιήσεις» βρίσκονται στη φαρέτρα του κεφαλαίου και του κράτους του ειδικά σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης. Αποτελούν δηλαδή την άλλη όψη της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων και της «απελευθέρωσης» κλάδων της οικονομίας. Σε πολλούς κλάδους, άλλωστε, κρατική και ιδιωτική ιδιοκτησία συνεργάζονται άψογα στις πλάτες των εργαζομένων και του λαού, που πληρώνει το μάρμαρο τόσο των ιδιωτικοποιήσεων όσο και των «κρατικοποιήσεων». Απέναντι στα αδιέξοδα που οξύνει ο καπιταλισμός, η απάντηση για τον λαό δεν βρίσκεται σε συνταγές από το παρελθόν, στην επαναφορά δηλαδή της ιδιοκτησίας στο αστικό κράτος, αλλά στην πάλη για το πραγματικά σύγχρονο: Την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, στη σοσιαλιστική οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας.