Τα νερά του Ευβοϊκού κόλπου που αλλάζουν φορά κάθε έξι ώρες θυμίζει η Πλεύση Ελευθερίας κατά τη συζήτηση στην Επιτροπή της Βουλής επί του νομοσχεδίου της κυβέρνησης για το 13ωρο και την «ευελιξία». Ο εισηγητής της Πλεύσης, Σ. Μπιμπίλας, τη μία μέρα ζητούσε την απόσυρση του νομοσχεδίου, την άλλη επιφυλάχθηκε στην ψηφοφορία επί της αρχής και εν τέλει ...ενημερώθηκε πως πρέπει να καταψηφίσει! Τρικυμία εν κρανίω, θα έλεγε κανείς, όμως δεν πρόκειται για τέτοια. Είναι ένα ακόμα παράδειγμα μιας δήθεν αντισυστημικής αντιπολίτευσης, που βάζει πρόθυμα πλάτη σε οτιδήποτε έχει ανάγκη το σύστημα.

Αλλωστε, μετά και τη «χείρα βοηθείας» στην κυβέρνηση της ΝΔ με την υπερψήφιση των Ωνάσειων Σχολείων, οι τοποθετήσεις της Πλεύσης για το νομοσχέδιο - έκτρωμα δεν αφορούν την ουσία του, δηλαδή την ακόμα μεγαλύτερη «ευελιξία» και την ένταση της εκμετάλλευσης, αλλά τον τρόπο εφαρμογής της 13ωρης αποκτήνωσης και αν θα γίνεται «κατάχρηση» από τους εργοδότες, με την απόλυση όποιου διαφωνεί. Στην Ολομέλεια της Βουλής πιθανώς θα πει κάτι άλλο, ανάλογα με τη φορά των στενών του Ευρίπου. Οι εργαζόμενοι πάντως με τα συνδικάτα τους σταθερά και ξάστερα έχουν απαντήσει, προετοιμάζοντας την απεργία στις 14 Οκτώβρη, ότι το νομοσχέδιο θα πάει εκεί που πραγματικά ανήκει: Στα σκουπίδια!

Είναι γνωστά τα κριτήρια με τα οποία δίνεται το Νόμπελ Ειρήνης, ανάλογα με το πού φυσάει κάθε φορά ο άνεμος των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, προτεραιοτήτων, σχεδιασμών και ανταγωνισμών. Αρκεί να δει κανείς τη λίστα των επιφανών που έχουν τιμηθεί με το βραβείο, όπως ο Κίσινγκερ, ο Γκορμπατσόφ, ο Ομπάμα και άλλοι. Φέτος ανακοινώθηκε ότι απονέμεται στην Μαρία Κορίνα Ματσάδο, πολιτικό, «για το ακούραστο έργο της στην προώθηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων για τον λαό της Βενεζουέλας και για τον αγώνα της για την επίτευξη μιας δίκαιης και ειρηνικής μετάβασης από τη δικτατορία στη δημοκρατία». Και μόνο το σκεπτικό αποτελεί ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά της Βενεζουέλας, ανεξάρτητα από την άποψη που μπορεί να έχει κανείς για την κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη Μαδούρο. Είναι υπόθεση του λαού της Βενεζουέλας να καθορίσει την τύχη του, και όχι των Αμερικανών και των άλλων ιμπεριαλιστών, που επιχειρούν να επέμβουν για να διαμορφώσουν τον χάρτη της Νότιας Αμερικής όπως τους συμφέρει. Ποια είναι λοιπόν η Ματσάδο; Από τον αστικό Τύπο προβάλλεται ως η «πολιτική αντίπαλος του Μαδούρο», αλλά στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Πέρα από το γεγονός ότι στηρίζει τις κυρώσεις των ΗΠΑ, που πλήττουν κυρίως τον λαό της Βενεζουέλας, η Ματσάδο έχει ταχθεί ανοιχτά υπέρ της ξένης επέμβασης για την ανατροπή του Μαδούρο. Εχει στηρίξει επίσης αντιδραστικά καθεστώτα στη Λατινική Αμερική, π.χ. τον πραξικοπηματία Χουάν Γκουαϊδό, αχυράνθρωπο των ΗΠΑ που στη συνέχεια ξέπεσε, τον σφαγέα Πρόεδρο της Κολομβίας Αλβαρο Ουρίμπε κ.ά. Σε κακή χρονιά έπεσε ο Τραμπ, που ήθελε διακαώς το βραβείο. Από τις εξελίξεις επιβεβαιώνεται ότι ο ανταγωνισμός ήταν πολύ μεγάλος.