Τα μαχαίρια ακούγεται πως βγήκαν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ για την τέταρτη φρεγάτα που παρήγγειλε η κυβέρνηση και τη στάση τους στη συζήτηση που έγινε χτες στη Βουλή. Εχοντας ψηφίσει τους πολεμικούς προϋπολογισμούς, ο ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύεται να αντιπολιτευθεί τη στροφή στην πολεμική οικονομία, που και ο ίδιος στηρίζει, ενώ η «κριτική» του στο πρόγραμμα «RearmEU» της ΕΕ αφορά στα επιμέρους και όχι βέβαια στην καταιγιστική πολεμική προετοιμασία που αυτό σηματοδοτεί. Ορισμένοι βουλευτές του, όπως ο Καραμέρος, βγήκαν ανοιχτά να υπερασπιστούν την αγορά της τέταρτης φρεγάτας από τους Γάλλους, θυμίζοντας μάλιστα ότι η αρχή της διαπραγμάτευσης είχε γίνει επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Καταλήγοντας σε σοφιστείες που υποτιμούν τη νοημοσύνη του λαού, φτάνουν στο σημείο να ισχυρίζονται ότι άλλο τα εξοπλιστικά προγράμματα της ΕΕ και άλλο οι αγορές πολεμικού υλικού που προορίζονται «για την άμυνα της χώρας»!

Τέτοιοι διαχωρισμοί είναι τουλάχιστον αστείοι, σήμερα που οι ανταγωνισμοί οξύνονται κατακόρυφα και οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις είναι οργανικά και επιχειρησιακά ενταγμένες στον ευρωατλαντικό σχεδιασμό απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι το πρώτο «εκπαιδευτικό» ταξίδι της μιας από τις φρεγάτες που παραλαμβάνει η κυβέρνηση από τη Γαλλία, θα είναι στον ...Ινδικό Ωκεανό, για συνεκπαίδευση με το Πολεμικό Ναυτικό της Ινδίας. Ποια «άμυνα» και ποια κυριαρχικά δικαιώματα υπερασπίζονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα οι φρεγάτες που πλήρωσε πανάκριβα από την τσέπη του ο λαός; Για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και των συμμαχιών της εξοπλίζονται σαν αστακοί τα κράτη - μέλη της ΕΕ, με τη σοσιαλδημοκρατία να επιβεβαιώνει και εδώ τον βρώμικο ρόλο της απέναντι στον λαό, εκεί που είναι κυβέρνηση, αλλά κι εκεί που είναι «αντιπολίτευση».

Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, 128 εισηγμένες της κύριας αγοράς στο Χρηματιστήριο Αθηνών κατέγραψαν καθαρά κέρδη 5,759 δισ. ευρώ στο α' εξάμηνο του 2025, αυξημένα κατά 1,5% σε σύγκριση με το αντίστοιχο περσινό διάστημα. Η τρελή κούρσα της καπιταλιστικής κερδοφορίας φαίνεται ότι θα καταλήξει φέτος σε νέα ρεκόρ, επιβεβαιώνοντας τις προβλέψεις για μια «χρυσή χρονιά», όχι βέβαια για τον λαό, αλλά για τους ομίλους. Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς: Πώς γίνεται σε μια «φτωχή» χώρα, όπως παρουσιάζεται η Ελλάδα, να υπάρχουν επιχειρήσεις με τόσο «πλούσια» κερδοφορία; Και πώς εξηγείται ότι ενώ τα κέρδη είναι μεγάλα, ακόμα και σ' αυτές τις 128 επιχειρήσεις χιλιάδες εργαζόμενοι δουλεύουν «με τρεις κι εξήντα», ατελείωτα ωράρια και με συμβάσεις που σήμερα είσαι και αύριο δεν είσαι; Η απάντηση είναι απλή: Η άλλη όψη των κερδών είναι η ένταση της εκμετάλλευσης, η κλοπή της εργατικής δύναμης, που όσο μεγαλύτερη είναι, τόσο ψηλότερα σκαρφαλώνουν και τα κέρδη. Οταν λοιπόν κυβέρνηση και τα κόμματα του κεφαλαίου διαφημίζουν την «αποδοτικότητά» τους στη «στήριξη της οικονομίας», στην πραγματικότητα κομπάζουν για την γκάμα των εργαλείων που προσφέρουν στους ομίλους προκειμένου να αποσπούν περισσότερη απλήρωτη εργασία από τους εργαζόμενους. Τέτοιο μέτρο είναι και το 13ωρο που προωθεί τώρα η κυβέρνηση, μαζί με άλλα, που κάνουν ακόμα μεγαλύτερη την «ευελιξία» στην εργασία, με τη φιλοδοξία ότι η αποτελεσματικότητά τους θα αποτυπωθεί σύντομα και στο ταμπλό του χρηματιστηρίου.