Και τι δεν κάνει η Τεχνητή Νοημοσύνη τις μέρες αυτές, αν πιστέψουμε τα ρεπορτάζ - ρεκλάμες στον αστικό Τύπο: Κάνει το αντιδραστικό από τη φύση του αστικό κράτος «φιλολαϊκό». «Βάζει τάξη» στους δρόμους με χαφιεδοκάμερες παντού. Καταπολεμά «τη φοροδιαφυγή», με τον αλγόριθμο των φοροαπαλλαγών στο μεγάλο κεφάλαιο και πάει λέγοντας. Αλλά μιας που πήρανε φόρα, ο πρώην υπουργός και νυν βουλευτής επικρατείας της ΝΔ Σκυλακάκης το τερμάτισε, λέγοντας ότι «η Τεχνητή Νοημοσύνη αχρηστεύει τον μαρξισμό»! Πώς έγινε τέτοιο κακό; Γιατί, λέει, «η τεχνητή νοημοσύνη, με την υποκατάσταση της ανθρώπινης σκέψης με την υπολογιστική δύναμη, σε συνδυασμό με την αυτοματοποίηση, αμφισβητούν στην ουσία την ίδια την έννοια της υπεραξίας, αφού οδηγούν σε οικονομίες όπου όλο και περισσότερα προϊόντα και υπηρεσίες κατασκευάζονται με όλο και λιγότερη συμμετοχή της εργασίας και όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή του κεφαλαίου».

Περιττό βέβαια να παραπέμψουμε αυτόν τον ογκόλιθο της σκέψης στα όσα λέει ο μαρξισμός π.χ. για την οργανική σύνθεση του κεφαλαίου και άλλες τέτοιες «λεπτομέρειες», που επιβεβαιώνουν ότι τα αδιέξοδα του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος βρίσκονται «στο DNA του». Αλλά για να μην κουράζεται, θα μπορούσε να διαβάσει τον ...ΟΟΣΑ, που στην τελευταία του έκθεση σημείωνε: «Ενώ η Τεχνητή Νοημοσύνη μπορεί να βελτιώσει την παραγωγικότητα, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση υποκατάστατο ή πανάκεια για την έλλειψη εργαζομένων», αφού αυτοί αποτελούν «την κινητήρια δύναμη της οικονομικής ανάπτυξης». Ισως πάλι να έφτανε να ρωτήσει κάποιο μοντέλο ΤΝ τι απέγιναν όλοι οι προκάτοχοί του που ονειρεύτηκαν ότι θα ...καταργήσουν και τον μαρξισμό και την ταξική πάλη. Από το «τέλος της Ιστορίας» στις αρχές του 20ού αιώνα, στο «τέλος της εργατικής τάξης» τον 21ο αιώνα, η αστική τάξη και τα ...ξεφτέρια της σπάνε τα μούτρα τους στην προσπάθεια να απαξιώσουν τον μαρξισμό και να ξορκίσουν το αναπόφευκτο της ανατροπής τους.

Μέσα στα πολλά που γράφονται και λέγονται αυτές τις μέρες για το καλώδιο ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας - Κύπρου, ξεφεύγουν «εν θερμώ» και μερικές αλήθειες. Για παράδειγμα, από τις αλληλοκατηγορίες των κυβερνήσεων Ελλάδας και Κύπρου εύκολα γίνεται αντιληπτός ο «κινητήριος μοχλός» αυτών των έργων - τα καπιταλιστικά συμφέροντα που καμία σχέση δεν έχουν με τις ανάγκες των λαών - και το χοντρό παιχνίδι των ανταγωνισμών που τρέχει στο παρασκήνιο. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτά συμβαίνουν μέσα στο ίδιο ευρωατλαντικό στρατόπεδο! Λέγεται ακόμη πως «οι μεγάλες εταιρείες αποχωρούν από το έργο επειδή δεν αναλαμβάνουν το γεωπολιτικό ρίσκο», με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η «βιωσιμότητα» του έργου. Οι εταιρείες βέβαια (που η εμπλοκή τους «προστατεύει» τάχα τα κυριαρχικά δικαιώματα, σύμφωνα με τα αστικά παπαγαλάκια) δεν έχουν πρόβλημα γενικώς με το «ρίσκο», που είναι λίπασμα για την κερδοφορία τους. Το πρόβλημά τους είναι ότι θέλουν άλλος να το αναλαμβάνει κι οι ίδιοι να έχουν εγγυημένα κέρδη! Κι όταν αυτό δεν είναι εγγυημένο, τότε την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια για άλλες αγορές και επενδύσεις. Τέλος, από τους τσακωμούς τους «μαθαίνουμε» πως ούτε ενεργειακή αυτάρκεια, ούτε φτηνότερο ρεύμα προσφέρουν τέτοια έργα στον λαό, όπως έδειξε η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Κύπρο. Αντίθετα, οι σχεδιασμοί αυτοί πάνε χέρι - χέρι με την εκτόξευση της ενεργειακής φτώχειας και τη βαθύτερη εμπλοκή σε επικίνδυνους ανταγωνισμούς. Αυτό είναι το συμπέρασμα και έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία τώρα που οι μύθοι «ανανεώνονται», με αφορμή την παρουσία της «Chevron» στην περιοχή.