Μπορεί ο Χαφτάρ της Ανατολικής Λιβύης να καλοβλέπει την αναγνώριση του τουρκολυβικού συμφώνου και να αμφισβητεί κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, η ΝΑΤΟική συνεργασία όμως με την ελληνική κυβέρνηση καλά κρατεί. Στο επίκεντρο μάλιστα βρίσκεται το Μεταναστευτικό, για το οποίο τα κυβερνητικά επιτελεία κατηγορούν τον Χαφτάρ ότι το «εργαλειοποιεί» σε βάρος της Ελλάδας, με τις πλάτες της Τουρκίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στελέχη της Λιβυκής Ακτοφυλακής (κυβέρνηση της Βεγγάζης) συνεχίζουν να εκπαιδεύονται κανονικά στο ΝΑΤΟικό Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής στη Σούδα, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου πακέτου συνεργασίας που συμφώνησαν οι δυο κυβερνήσεις, με την ομπρέλα του ΝΑΤΟ. Θυμίζουμε ότι στα ανοιχτά της Λιβύης εξελίσσεται από το 2016 η πολυεθνική ναυτική επιχείρηση «Irini» με στόχο την τήρηση του εμπάργκο όπλων και την αποτροπή προσφύγων και μεταναστών, στην πραγματικότητα για την υπεράσπιση των ευρωατλαντικών συμφερόντων στην περιοχή, μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση που έφερε το απόλυτο χάος στη Λιβύη. Πρόσφατα, επίσης, δυο ακόμα ελληνικά πολεμικά πλοία αναπτύχθηκαν νότια της Κρήτης για τον έλεγχο των μεταναστευτικών ροών. Σ' αυτόν τον ευρωατλαντικό σχεδιασμό εντάσσονται και οι Λίβυοι λιμενικοί που εκπαιδεύονται στη ΝΑΤΟική υποδομή στη βάση της Σούδας. Αλλη μια απόδειξη ότι η εμπλοκή της χώρας στα σχέδια και τους μηχανισμούς της ευρωατλαντικής συμμαχίας καμιά σχέση δεν έχει με την προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Και ότι οι κορόνες της κυβέρνησης για την «υπεράσπισή» τους αρχίζουν και τελειώνουν εκεί που βάζουν το όριο οι αμερικανοΝΑΤΟικές προτεραιότητες και τα συμφέροντα της αστικής τάξης που συμπλέουν μ' αυτές.

«Πλημμύρισε» χτες ο Τύπος με δημοσιεύματα που εκθειάζουν την εξαγορά της Ελληνικής Βιομηχανίας Οχημάτων (ΕΛΒΟ) από ισραηλινά κεφάλαια της πολεμικής βιομηχανίας. Το αφήγημα είναι ότι μια απαξιωμένη επιχείρηση, που κατασκεύαζε στρατιωτικά και πολιτικά οχήματα, ξαναπαίρνει ζωή χάρη στην πολεμική οικονομία και τη στρατηγική σχέση της Ελλάδας με το Ισραήλ. Κανονικό πλυντήριο δηλαδή για τη στροφή στην οικονομία του πολέμου - που οδηγεί τον λαό σε νέες μεγάλες θυσίες - αλλά και για τη στρατηγική σχέση με το Ισραήλ, πίσω από την οποία κρύβεται η εμπλοκή της χώρας στο μακελειό της Μέσης Ανατολής. Πιο κυνικοί οι Ισραηλινοί, λένε ανοιχτά ότι η επένδυση στην ΕΛΒΟ γίνεται για να βάλουν το δάκτυλο στο μέλι των ευρωπαϊκών κονδυλίων του «ReArmEU», εξασφαλίζοντας μεγάλες επιδοτήσεις, προνόμια και κέρδη, ενώ παραμένουν άγνωστες οι λεπτομέρειες της εξαγοράς, κυρίως σε ό,τι αφορά τις εργασιακές σχέσεις κ.ά. Ολα αυτά όμως σε τίποτα δεν αποθαρρύνουν τους προπαγανδιστές της μεγαλύτερης εμπλοκής της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, να παρουσιάζουν τα πολεμικά κεφάλαια ως διέξοδο για την οικονομία και ως «ευκαιρία» για νέες θέσεις εργασίας στην παραγωγή πολεμικού υλικού, που σήμερα σκοτώνει άλλους λαούς και αύριο θα στραφεί ενάντια στους εργαζόμενους που τώρα το κατασκευάζουν.

Το ρολόι της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης στην Ουκρανία έχει σημάνει «ώρα για τη μοιρασιά της λείας». Γι' αυτό εχθροί και «σύμμαχοι» ακονίζουν τα μαχαίρια, διεκδικώντας καλύτερο μερτικό με όπλα και παζάρια. Απ' αυτό το σκηνικό δεν μπορούσε να λείπει η ελληνική αστική τάξη, η οποία θέλει να εξαργυρώσει τη συνέπεια με την οποία στάθηκε στο πλευρό του καθεστώτος Ζελένσκι, ως μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που πρωτοστατούν στην οικονομική, πολιτική και στρατιωτική στήριξη της Ουκρανίας, «ρίχνοντας λάδι» στη φωτιά των ανταγωνισμών και του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Μετά τις επαφές στελεχών του ΥΠΕΞ και τη συμμετοχή του πρωθυπουργού σε φόρουμ για την «ανασυγκρότηση της Ουκρανίας», σειρά παίρνουν τώρα οι ...τεχνοκράτες. Οπως το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Ελλάδας (ΕΒΕΑ), που ο πρόεδρός του είχε τηλεδιάσκεψη με τον Ουκρανό ομόλογό του και, σύμφωνα με τους ίδιους, αναδείχτηκε η «ευκαιρία αναγέννησης της Ουκρανίας», με την ελληνική πλευρά να δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε τομείς όπως η Ενέργεια, οι κατασκευές, η νέα τεχνολογία κ.ά. Αν κάτι επιβεβαιώνεται λοιπόν και από τις τωρινές εξελίξεις, είναι πως σε «ειρήνη» και πόλεμο, εκεί που οι λαοί βλέπουν καταστροφή και δυστυχία, το κεφάλαιο βλέπει ευκαιρίες για νέα και μεγαλύτερα κέρδη.