Σπάει τα κοντέρ η κοροϊδία της κυβέρνησης για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Αφού πρώτα τις κατάργησαν με τα τρία διαδοχικά μνημόνια οι κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και αφού φρόντισαν να δέσουν χειροπόδαρα τους εργαζόμενους με μια σειρά αντεργατικές διατάξεις και νόμους για την «ευελιξία», τώρα, 15 χρόνια μετά, η υπουργός Εργασίας το παίζει Πόντιος Πιλάτος και δηλώνει προκλητικά ότι «η κυβέρνηση θα ενισχύσει το θεσμικό πλαίσιο, αλλά είναι κρίσιμο να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οι εκπρόσωποι των εργαζομένων και των εργοδοτών και να συμφωνήσουν»! Τολμάει να τα λέει αυτά ενώ διατηρείται άθικτο το αντεργατικό οικοδόμημα, το οποίο εμποδίζει ακόμα και τη μονομερή προσφυγή των συνδικάτων στη Διαιτησία (ΟΜΕΔ). Κατά τ' άλλα, παραπέμπει στον «διάλογο» με τους κοινωνικούς εταίρους και στον «οδικό χάρτη» για την εφαρμογή της σχετικής ευρωενωσιακής Οδηγίας, που είναι κομμένη και ραμμένη στα συμφέροντα της εργοδοσίας. Δηλαδή, Συλλογικές Συμβάσεις γιοκ! Αυτό είναι το «ευαγγέλιο» της πολιτικής της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων που ξεπλένουν την ΕΕ στα μάτια των εργαζομένων. Σήμερα όμως υπάρχει πλούσια πείρα απ' όλες τις κυβερνήσεις και την πολιτική της ΕΕ. Και αν αυτή συναντηθεί με τη δράση των συνεπών ταξικών δυνάμεων στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, μπορεί να δώσει ώθηση στον δίκαιο αγώνα για ΣΣΕ με πραγματικές αυξήσεις και σύγχρονα δικαιώματα, βάζοντας πιο βαθιά θεμέλια για την αντεπίθεση των εργαζομένων.

Με ηλεκτρονικές πλατφόρμες και ψηφιακά τεχνάσματα κοροϊδεύει η κυβέρνηση ότι θα λύσει τα τεράστια προβλήματα στην Υγεία, αποτέλεσμα της δικής της αντιλαϊκής πολιτικής και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Τελευταίο τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η ανάρτηση του υπουργού Υγείας για την ηλεκτρονική διαθεσιμότητα των ραντεβού στην Ψυχική Υγεία. Ομως ακόμα και εφαρμογές που θα μπορούσαν να ανακουφίσουν ασθενείς και υγειονομικούς, έρχονται να «κουμπώσουν» πάνω στις μεγάλες ελλείψεις προσωπικού και υποδομών, καταλήγοντας να είναι ο ...ψηφιακός φερετζές της άγριας πολιτικής που χαντακώνει το κοινωνικό δικαίωμα στην Υγεία. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα η κυβέρνηση ανακοινώνει το αυτονόητο (όπως το να κλείνει κάποιος ηλεκτρονικά ραντεβού στον 21ο αιώνα!), ενώ λίγους μήνες πριν ψήφισε τη συνέχεια της «ψυχιατρικής μεταρρύθμισης», που με κατευθύνσεις της ΕΕ μετατρέπει ακόμα περισσότερο την Ψυχική Υγεία σε πεδίο δράσης επιχειρηματικών ομίλων και ΜΚΟ. Συστατικά στοιχεία αυτής της πολιτικής είναι η υποστελέχωση και η υποχρηματοδότηση, το ξήλωμα των προγραμμάτων πρόληψης και θεραπείας, η υποβάθμιση των κρατικών δομών στο όνομα της «αποασυλοποίησης». Οσο κι αν διαφημίζουν λοιπόν την ψηφιοποίηση των ραντεβού και άλλων υπηρεσιών, η επιδείνωση, εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών Υγείας όχι μόνο δεν αντιστρέφονται, αλλά επιταχύνονται κιόλας. Γιατί το πραγματικό ζήτημα είναι ποιος έχει στα χέρια του την τεχνολογία και για ποιον σκοπό τη χρησιμοποιεί. Κι εδώ το κεφάλαιο και το κράτος του έχουν απαντήσει προ πολλού ότι υποτάσσουν την τεχνολογία στους αντιλαϊκούς σκοπούς της «εξοικονόμησης» πόρων και του κέρδους, σε βάρος των λαϊκών αναγκών.

Ως άξιος απόφοιτος της σχολής «Πορτοσάλτε», ο Θεοδωρόπουλος της «Καθημερινής» εξισώνει το αθλητικό παπούτσι πάνω στην Ακρόπολη με τα πανό του ΚΚΕ στον Ιερό Βράχο την περίοδο των μνημονίων, που καλούσαν τους λαούς να ξεσηκωθούν απέναντι στη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική. Φτάνει μάλιστα στο σημείο να τα χαρακτηρίσει «κουρέλια», υιοθετώντας ακόμα και το υβρεολόγιο του μάστερ της σαπίλας. Μάλλον όμως κουρέλια γίνονται τα νεύρα όσων επιστρατεύονται για να ξεπλένουν την πολιτική που ανακυκλώνει τα αδιέξοδα για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία και να επιτεθούν στο ΚΚΕ, που πρωτοστατεί στη σύγκρουση για την ανατροπή της. «Κουρέλια» είναι τα ψέματά τους και η προσπάθεια να απαξιώσουν τους μεγάλους αγώνες του λαού την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, όπου πρωτοστάτησε το ΚΚΕ και οι δυνάμεις του στο κίνημα, ενάντια στην ΕΕ, τις κυβερνήσεις και όλα τα αστικά κόμματα, που ανησυχούσαν για τους κλυδωνισμούς στο σύστημα και έβαλαν πλάτη για τη σταθεροποίησή του. Η απήχηση αυτού του αγώνα ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας. Αποτυπώθηκε και στα πανό που το ΚΚΕ ανάρτησε συμβολικά στην Ακρόπολη, δίνοντας θάρρος και ελπίδα, όχι μόνο στον ελληνικό, αλλά και στους άλλους λαούς της Ευρώπης. Και μόνο το γεγονός ότι τους έκατσε τόσο στον λαιμό, ώστε να το επαναφέρουν ακόμα και σήμερα, επιβεβαιώνει ότι η αγωνιστική αυτή πρωτοβουλία πέτυχε 100% τον σκοπό της!

Γι' αυτό, στην ανταγωνιστική αρένα που έχουν φτιάξει μεταξύ πανεπιστημίων, συνδέοντας τη χρηματοδότηση με την αξιολόγηση, μεταξύ των κριτηρίων που έχουν θεσπίσει είναι και ο ρυθμός αποφοίτησης. Με τον ίδιο στόχο ψήφισαν το απαράδεκτο ν+2, που διαγράφει τις προσπάθειες χιλιάδων φοιτητριών και φοιτητών που παλεύουν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους και να υπερνικήσουν τα εμπόδια που η κυβέρνηση της ΝΔ και η διαχρονική πολιτική της ΕΕ τους υψώνουν.

Ενας άλλος τρόπος να υπηρετηθεί αυτός ο στόχος είναι αυτό που τις τελευταίες μέρες διάφοροι κυβερνητικοί λαγοί αναπαράγουν, δηλαδή πληροφορίες ότι το ΥΠΑΙΘ επαναφέρει προς τους πρυτάνεις «πρόταση» για συγκρότηση προπτυχιακών προγραμμάτων σπουδών 3ετούς αντί 4ετούς διάρκειας στα δημόσια πανεπιστήμια, το οποίο πρακτικά θα σημαίνει περαιτέρω υποβάθμιση σπουδών και πτυχίων. Οταν ακόμα και στα σημερινά 4ετή προγράμματα σπουδών διαρκώς αφαιρείται πολύτιμη γνώση, βασικά μαθήματα υποδομής, γίνεται εύκολα αντιληπτό τι μέλλει γενέσθαι σε 3ετή προγράμματα.

Η επιλογή που δήθεν θα δίνεται στα πανεπιστήμια είναι κούφια, γιατί αυτή θα καθορίζεται από τις πολιτικές προτεραιότητες και επιλογές οι οποίες έχουν διαμορφώσει συγκεκριμένα πράγματα στα πανεπιστήμια. Για παράδειγμα, όταν υπάρχουν πανεπιστημιακά Τμήματα με μονοψήφιο αριθμό ΔΕΠ ή ανεπαρκείς υποδομές, ακόμα και υπηρεσίες φοιτητικής μέριμνας, για να στηριχτούν τα 4ετή προγράμματα σπουδών, πόσο ελεύθερη θα είναι η επιλογή;

Ενώ με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια να μπαίνουν προσεχώς στο «παιχνίδι», τα οποία θα έχουν 3ετή προγράμματα σπουδών με ακαδημαϊκή και επαγγελματική αναγνώριση πανεπιστημιακού επιπέδου, θα μοιάζει λύση «βιωσιμότητας» για πολλά περιφερειακά Τμήματα των δημόσιων για να ανταγωνιστούν τα ιδιωτικά, λόγω του τεράστιου κόστους που συνεπάγεται η φοίτηση σε αυτά, ελέω υποχρηματοδότησης και ανύπαρκτης ουσιαστικά φοιτητικής μέριμνας.

Αυτό μάλλον εννοούσε η κυβέρνηση όταν υπερθεμάτιζε για το πόσο θα «βοηθήσει» τα δημόσια ο ανταγωνισμός τους με τα ιδιωτικά...

Καλά θα κάνει η κυβέρνηση της ΝΔ και το ΥΠΑΙΘ να κρατήσει στα συρτάρια της αυτά τα σχέδια υποβάθμισης των σπουδών και των πτυχίων των δημόσιων πανεπιστημίων. Οτιδήποτε άλλο είναι αιτία πολέμου για τις φοιτήτριες και τους φοιτητές, οι οποίοι με τους αγώνες τους έχουν βάλει εμπόδια σε αντιδραστικούς νόμους για τα πανεπιστήμια και θα το ξανακάνουν!